The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1011 - ราชาบุพผาดาว

　　หลังจากเดินทางข้ามทะเลบุพผามาห้าวันพวกเขาก็ได้มาถึงเมืองใหญ่โต เมืองนี้เต็มไปด้วยผู้คนและเสียงบรรยากาศของเมือง มีรถม้าอยู่เต็มบนถนน
　　ถ้าหากเขาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในแดนมณีก็คงจะคิดว่าตัวเองอยู่ในโลกภายนอกไปแล้ว
　　เขาจ้องดูเมืองจากระยะไกลคำว่า ‘สวนบุพผา’ เข้าสู่ระยะสายตา
　　“หึหึอย่างที่คนตระกูลบูรพาพูดเลย มีเรื่องน่าตกใจซ่อนอยู่ในใจกลางสวนบุพผาจริง ๆ!”
　　ศิษย์พี่ใหญ่พูด
　　ซือหยูมองดูทั้งเมืองเพียงช่วงสั้น ๆ เขาก็ทำหน้าประหลาดใจ
　　“ที่เมืองนั่นมีแต่ผู้หญิง!”
　　เพียงแค่มองปราดเดียวก็จะเห็นสตรีในหลากหลายอายุตั้งแต่คนเฝ้าประตูไปจนถึงเจ้าของร้านสุรา แม้แต่ศิลปินข้างถนนก็ยังเป็นสตรี
　　“ใช่แล้ว!จากที่ตระกูลบูรพาบอก สตรีเหล่านี้ตั้งหมดคืออสูรบุพผาร่างมนุษย์ พวกมันใช้รูปลักษณ์ของมนุษย์และกินอยู่แบบเดียวกัน สิ่งนี้ถูกเซียนมณีทิ้งเอาไว้ช่นกัน”
　　ศิษย์พี่ใหญ่พูดถึงคนจากตระกูลบูรพาอีกครั้งนางคนนั้นคือคนที่ทำให้พวกเขาบาดเจ็บในถ้ำ
　　“ไปข้างในกันเถอะอสูรบุพผาพวกนั้นเห็นคนจนชินตาแล้ว แดนมณีมิให้พวกมันทำร้ายผู้เข้าร่วมได้”
　　ศิษย์พี่ใหญ่นำทางไป
　　และก็เป็นอย่างที่พูดการมาของพวกเขาทำให้อสูรบุพผาสนใจ แต่ก็ไม่มีใครที่ทำเรื่องไม่เหมาะสม
　　ต่อมาพวกเขาได้ไปอยู่ที่กลางสวนบุพผา สถานที่เคลื่อนย้ายลอยอยู่กลางอากาศ มันปล่อยคลื่นพลังมิติออกมา　　“มีที่เคลื่อนย้ายอยู่จริงด้วย!”
　　ทุกคนดีใจ
　　พวกเขามีเวลาหนึ่งวันก่อนภัยพิบัติแรกจะมาถึง
　　โชคดีที่เขามาถึงหน้าจุดเคลื่อนย้ายแล้วถ้าพวกเขาไปยังสวนตำราที่อยู่ไกลที่สุดได้ แรงปะทะจากภัยพิบัติจะน้อยลงจนแทบไม่รู้สึก
　　“หยุดเดี๋ยวนี้!ห้ามผู้เข้าร่วมเข้าไปในนั้น!”
　　จู่ๆ ก็มีรังสีพลังอันเยือกเย็นแล่นมาจากที่ใกล้จุดเคลื่อนย้าย หญิงชราสามคนบินออกมาอย่างรวดเร็ว ทั้งสามให้บรรยากาศของความเหนือกว่า แต่ละคนมีพลังของจ้าวเทวะระดับเก้าที่เทียบได้กับศิษย์พี่ใหญ่
　　เหล่าศิษย์สำนักช่างสวรรค์ยำเกรง
　　“หากไม่มีคำบัญชาจากจ้าวสวนพวกเจ้าทุกคนห้ามเข้ามาที่นี่ในระยะพันศอก! มิเช่นนั้นจะถูกตัดหัว!” 　　หญิงชราพูดออกมาด้วยจิตสังหารบุพผาอสูรจากทั้งเมืองเริ่มมีใบหน้าแข็งกร้าวขึ้น
　　จ้าวสวนรึ?ซือหยูคิด…หรือจะเป็นเจ้าของสวนบุพผา?
　　ศิษย์พี่ใหญ่ประสานมือ
　　“พวกเรามิได้ตั้งใจล่วงเกินโปรดให้อภัยด้วย เราจะถอยกลับแล้ว”
　　พวกเขารีบทิ้งระยะห่างจากจุดเคลื่อนย้ายโดยมีหญิงชราสามคนมองดูอยู่
　　“ศิษย์พี่ใหญ่มีสิ่งที่น่ากลัวเช่นนี้ในเมืองได้ยังไง? พวกนางเกือบจะเป็นอสูรเนรมิตรอยู่แล้ว!”
　　เล่งจูพูดอย่างหนักใจ
　　ศิษย์พี่ใหญ่สีหน้าเลวร้ายยิ่งกว่า
　　“พวกนางไม่ได้น่ากลัวนักหากบุกเข้าไปจะรับมือได้สักครู่ แต่มีอีกคนที่น่าสะพรึงกลัวว่า”
　　เมื่อพูดศิษย์พี่ใหญ่หันไปมองซือหยู　　“ข้าไม่แน่ใจว่าศิษย์น้องซือสัมผัสอะไรได้หรือไม่?”
　　ซือหยูตอบด้วยความงุนงง
　　“หรือว่ามียอดฝีมือนอกจากสามคนนั้นอีก?” novel-lucky
　　แต่แท้จริงแล้วซือหยูจะไม่รู้ได้อย่างไร?ในตอนที่มาใกล้จุดเคลื่อนย้าย เขาก็สัมผัสได้ถึงสิ่งน่าสะพรึงกลัวที่เล็งพวกเขาอยู่ สิ่งนั้นน่ากลัวกว่าหญิงชรามาก นั่นอาจจะเป็นจ้าวสวนบุพผาก็ได้!
　　“ชิ!มันเทียบกับข้าไม่ได้ มันจะสัมผัสพลังอื่นได้ยังไง?”
　　ยู่เหลียงไม่ค่อยชอบใจนัก
　　“ศิษย์พี่ใหญ่ทำไมไม่พูดเรื่องพลังอื่นที่สัมผัสได้เล่า?”
　　ศิษย์พี่ใหญ่แอบดูสีหน้าของซือหยูและพูดเบาๆ
　　“เมื่อครู่ข้าสัมผัสอสูรเนรมิตรได้หนึ่งพลัง!” 　　“อะไรนะ?พลังของอสูรเนรมิตรึ?”
　　พวกเขาชักสีหน้าทันทีอสูรเนรมิตรเป็นสิ่งที่พวกเขามิอาจต่อกร ทุกกระบวนท่าของอสูรเนรมิตรนั้นมีอันตรายต่อพวกเขาอย่างมิอาจจินตนาการได้
　　ถ้าหากอสูรเนรมิตรโกรธขึ้นมาพวกเขาจะหนีจากสวนบุพผาไม่รอดสักคน
　　“ไม่ผิดแน่นางจากตระกูลบูรพาก็บอกเหมือนกัน จ้าวสวนบุพผาคือบุพผาดาวที่บ่มเพาะมามากกว่าหมื่นปีและเป็นอสูรเนรมิตร”
　　“นางคือราชาในหมู่มวลบุพผาที่เซียนมณีแต่งตั้งให้เป็นจ้าวสวนบุพผา”
　　ศิษย์พี่ใหญ่อธิบาย
　　หลายคนเงียบกริบพวกเขาพูดไม่ออก
　　ที่นี่คือศูนย์กลางสวนบุพผาถ้าหากภัยพิบัติบุพผามาถึง จุดนี้จะกลายเป็นที่รับพลังที่รุนแรงที่สุด
　　พวกเขาเดินทางมาใกล้จนถึงต้นตอของภัยพิบัติบุพผาถ้าหากพวกเขาเคลื่อนย้ายไปไม่ได้ มันก็ไม่ต่างจากแมงเม่าบินเข้ากองไฟไม่ใช่รึ?
　　ความกลัวถาโถมเข้ามาหาทุกคนศิษย์พี่ใหญ่พูด
　　“พวกเรายังมีโอกาสใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายอยู่”
　　จริงรึ?หลายคนมีหวัง
　　“ศิษย์พี่ใหญ่มีวิธีสลัดอสูรเนรมิตรออกไปรึ?”
　　ยู่เหลียงทึ่งในใจ
　　หากจ้าวสวนมาถึงเท่าใดจ้าวสวนจะตัดหัวพวกเขาได้ทุกคนด้วยความประสงค์เดียว! จะมีวิธีหลอกล่อความสนใจอสูรเนรมิตรได้ด้วยหรือ?
　　“ไม่!เรามีทางอื่น”
　　ศิษย์พี่ใหญ่ยิ้มอย่างมีเลศนัย
　　“จ้าวสวนมีพลังมากยากที่จะล่อลวงนางหากมีพลังของพวกเราอย่างเดียว!” 　　ศิษย์พี่ใหญ่พูด
　　“เราต้องทำให้นางยอมจำนน!”
　　ต่อต้านอสูรเนรมิตรให้พวกเขาใช้จุดเคลื่อนย้ายหรือ?ทุกคนคิดแบบเดียวกัน
　　“จากที่ตระกูลบูรพาบอกจ้าวสวนบุพผามีหลานที่นางรักมากเก้าคน ครั้งหนึ่งคนตระกูลบูรพาเคยมาที่นี่ และเพื่อจะเลี่ยงภัยพิบัติ เขาได้ลักพาตัวหลานสาวคนหนึ่งของจ้าวสวนมา ด้วยความรักในตัวหลาน จ้าวสวนเลยยอมให้เขาใช้จุดเคลื่อนย้าย”
　　ศิษย์พี่ใหญ่พูดด้วยรอยยิ้ม
　　โอ้?เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาก่อนด้วยหรือ?
　　พวกเขาเข้าใจสิ่งที่ศิษย์พี่ใหญ่อธิบายแล้ว
　　“ศิษย์พี่ใหญ่แล้วหลานสาวเก้าคนของจ้าวสวนอยู่ที่ใดกันล่ะ? พวกเราจะเริ่มแผนยังไง?”
　　ยู่เหลียงถาม　　ศิษย์พี่ใหญ่หัวเราะเบาๆ
　　“ไม่ต้องห่วงข้าเตรียมตัวมาแล้ว! ในเก้าคนนี้ หลานสาวที่อายุน้อยที่สุดคือหลานคนที่จ้าวสวนรักมากที่สุด นางเป็นคนที่ซุกซนมากทีเดียว”
　　“นางชอบหนีข้ารับใช้แล้วมาเล่นสนุกคนเดียวในเมืองนางเคยถูกคนตระกูลบูรพาลักพาตัวมาก่อน พวกเราก็แค่เอาของล้ำค่าในโลกภายนอกออกมา แล้วหลานสาวนางจะต้องถูกหลอกล่อมาได้แน่นอน”
　　ของล้ำค่าที่แดนมณีไม่เคยเห็นรึ?
　　ศิษย์พี่ใหญ่หยิบเอาผ้าคลุมสีทองออกมาจากแหวนมิติเมื่อสายลมพัดผ่านจะเกิดเสียงอันไพเราะราวกับบทเพลงจากสรวงสวรรค์
　　อสูรและนางไม้ที่เดินผ่านหันมามองด้วยความสงสัยหลายคนเข้ามารวมตัวเงี่ยหูฟัง
　　“เราก็แค่ต้องอดทนรอข้าว่าหลานสาวคนสุดท้ายจะต้องออกมาแน่”
　　ศิษย์พี่ใหญ่ดูจะเตรียมแผนเอาไว้อีก　　บทเพลงสวรรค์ดังกังวาลล่อลวงเหล่าบุพผาเหล่าอสูรบุพผาและนางไม้จากทุกหนแห่งรวมตัวกันมารับฟัง บริเวณนี้ค่อนข้างแออัดเลยทีเดียว
　　ซือหยูกับคนอื่นกำลังเพ่งมองดูเหล่านางไม้และอสูรบุพผาที่เข้ามาจากที่หญิงสาวตระกูลบูรพาบอก หลานสาวทั้งเก้าของจ้าวสวนจะแตกต่างจากคนอื่น แต่ละดอกนั้นเบ่งบานเต็มที่ มีภาพลวงบุพผาดาวที่เหนือศีรษะ มันไม่เหมือนใคร
　　พวกเขารอจนถึงครึ่งวันซือหยูเพ่งสายตามองมากขึ้น เขาพบสาวน้อยร่างกายผอมบางที่อายุราวสิบแปดปี นางกำลังรุดหน้าเข้ามาและพยายามจะเข้ามาฟังเสียง
　　บุพผาดาวอันงดงามปรากฏเหนือศีรษะนางนี่จะต้องเป็นหลานสาวคนสุดท้องของจ้าวสวน!