The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1012 - ผิดแผน

　　แต่ถึงอย่างนั้น…นางไม่ได้มาคนเดียวมีสตรีวัยกลางคนที่มีผิวสีเขียวตามนางมาติด ๆ
　　กลิ่นอายพลังของนางดูธรรมดาไม่ต่างจากอสูรบุพผาหรือนางไม้คนอื่นแต่มันมิอาจรอดพ้นเนตรวิญญาณของซือหยูไปได้
　　“จ้าวเทวะระดับเก้า!”
　　ซือหยูเบิกตากว้าง
　　นางไม่ใช่จ้าวเทวะระดับเก้าธรรมดาถึงจะเป็นศิษย์พี่ใหญ่จากสำนักช่างสวรรค์ก็มิาอจเทียบนางได้
　　เขามองไปยังหลานสาวคนสุดท้องซือหยูครุ่นคิดอย่างหนัก
　　ในตอนนั้นเองหลาย ๆ คนสังเกตเห็นหลานสาวคนสุดท้องแล้ว
　　“ศิษย์พี่จะต้องเป็นนางแน่!”
　　ยู่เหลียงมองเด็กสาวน่ารัก　　ศิษย์พี่ใหญ่ยิ้มเล็กๆ
　　“แน่นอนหลานสาวคนอื่นปิดประตูฝึกตนตลอดปี พวกนางย่อมไม่มาที่นี่ มีแต่คนสุดท้องที่เที่ยวเตร่อยู่ในเมือง”
　　หลายคนตาเป็นประกายเมื่อยืนยันตัวตนของหลานสาวได้
　　“ศิษย์พี่ใหญ่เราจะลงมือเลยหรือไม่?”
　　ชาหยินถามด้วยความคาดหวัง
　　ศิษย์สำนักช่างสวรรค์คนอื่นก็มิอาจทนความตื่นเต้นได้เช่นกันนี่คือการลักพาตัวหลานสาวของอสูรเนรมิตร! ความคิดนี้ทำให้พวกเขาทั้งขนลุกและตื่นเต้นไปพร้อมกัน
　　“ยังก่อนมียอดฝีมืออยู่ข้างกายนาง ถ้าหากลงมือตอนนี้ นางจะมีโอกาสหนีไปได้”
　　ศิษย์พี่ใหญ่กล่าวเขากวัดแกว่งผ้าคลุมในมือ
　　“หากนางเข้าใกล้กว่านี้ผ้าคลุมขังภูติชิ้นนี้จะช่วยเราเอง แต่พวกเราก็ต้องแอบลอบโจมตีใกล้ ๆ เผื่อว่านางจะหนี แผนเราจะล้มเหลวหากนางหนีไปได้”
　　ถ้าหากแผนล้มเหลวผลที่ตามมาก็คงจะเกินจินตนาการ แม้จ้าวสวนอสูรเนรมิตรจะยังไม่ปรากฏตัว อสูรบุพผาและนางไม้ในเมืองก็อาจจะจับตัวพวกเขาได้จนพวกเขาไร้โอกาสหนี
　　“พวกเรามีแค่โอกาสเดียวเราต้องทำให้ดีที่สุด!”
　　ศิษย์พี่ใหญ่กล่าวและมองซือหยู
　　“ศิษย์น้องซือพลังของเจ้าไม่มีใครเทียบได้ นี่คือความหวังเดียวในการเลี่ยงภัยพิบัติบุพผาของเรา โปรดให้พวกข้ายืมมือด้วย”
　　ซือหยูหยุดคิดและพยักหน้าเบาๆ
　　“ข้าลงเรือลำเดียวกับพวกเจ้าแล้วแน่นอนว่าข้าจะพยายาม หากต้องการอะไรจงบอกข้ามา”
　　ศิษย์พี่ใหญ่ยิ้มขอบคุณ
　　“ขอบคุณน้องซือมาก!พวกข้ามีกันยี่สิบคน ตอนที่หลานสาวถูกผ้าคลุมพันธนาการยอดฝีมือที่ติดตามนางมาจะต้องพยายามหยุดพวกเราแน่ ข้ารับมือกับนางได้ชั่วคราว และพวกเจ้าจะต้องใช้โอกาสนั้นจับตัวหลานสาว ตัวนางเองเป็นจ้าวเทวะระดับแปด มันคงจะเป็นเรื่องยาก ศิษย์น้องซือกับยู่เป็นเพียงสองคนที่แข็งแกร่งพอที่จะสู้กับนาง ดังนั้นข้าจะมอบหมายหน้าที่นี้ให้พวกเจ้า ฟังดูเป็นอย่างไรล่ะ?”
　　ซือหยูกับยู่เหลียงเหลือบมองกันและยอมรับแผน
　　โอกาสมีเพียงแค่ครั้งเดียวไม่มีใครกล้าประมาท
　　“ถ้าเช่นนั้นก็เตรียมพร้อม!”
　　ศิษย์พี่ใหญ่ตาลุกวาวเขาโบกมือ ในตอนนั้นเอง ทุกคนก็กระจายไปยังทุกทิศทาง
　　ซือหยูกับยู่เหลียงแอบอยู่ตรงมุมทิศตะวันออกเฉียงใต้พวกเขาเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ ศิษย์พี่ใหญ่กำลังถือผ้าคลุมในมือตามแผน เสียงสวรรค์บรรเลงร้องเรียกหลานสาวคนสุดท้องให้เข้ามาใกล้มากขึ้น　　“เสียงเพราะจังเลย!”
　　หลานสาวเข้ามาใกล้ขึ้นใบหน้านางดูพอใจ ดวงตากลมโตของนางกระพริบไปมาอย่างไร้เดียงสา
　　สตรีวัยกลางคนด้านหลังนางเตือน novel-lucky
　　“ระวังตัวด้วยพวกนี้เป็นมนุษย์จากจิวโจว”
　　หลานสาวทำเป็นไม่ได้ยินนางมิอาจละสายตาไปจากผ้าคลุมที่ส่งเสียงอันไพเราะจากสวรรค์นี้ได้ เสียงมันดูมีชีวิตชีวาราวกับระฆัง นางถาม
　　“ข้าจับมันได้ไหม?”
　　ศิษย์พี่ใหญ่ยิ้มอย่างใจดี
　　“แน่นอน”
　　หลานสาวผู้มีใบหน้าสงสัยยื่นดัชนีไปแตะผ้าคลุมที่ส่งเสียงอันไพเราะ
　　ทันทีที่นางแตะมันรอยยิ้มชั่วร้ายก็ได้แสดงอยู่บนใบหน้าศิษย์พี่ใหญ่　　ผ้าคลุมสั่นไหวอย่างรุนแรงเสียงสวรรค์ได้กลายเป็นบทเพลงโหยหวนของพิรุณคลั่ง
　　อสูรบุพผาและเหล่านางไม้ที่มารวมตัวกันไม่ดูเป็นมิตรอีกแล้วทั้งหมดเริ่มกรีดร้อง
　　“อ๊าาาาา!”
　　หลายคนยกมือขึ้นมาจับหัวร่างกายบิดเบี้ยวไปทั้วตัว เสียงบทเพลงเหล่านี้มีพลังโดยตรงต่อพวกนาง
　　หลานสาวที่เป็นคนสัมผัสเองก็ตัวสั่นนางยกมือขึ้นกุมหัวด้วยความปวดร้าว
　　ศิษย์พี่ใหญ่ใช้ผ้าคลุมขังภูติรัดมือและเท้าของหลานสาว
　　เสียงคลั่งยังคงเกิดขึ้นต่อไปหลานสาวดิ้นรนด้วยความทุกข์ทรมาน
　　แต่นางก็เป็นจ้าวเทวะระดับแปดและลูกหลานของจ้าวสวนบุพผาเงาบุพผาดาราเหนือศีรษะของนางเริ่มสั่น หยดเกสรบุพผาร่วงลงมา
　　ความปวดร้าวบนใบหน้านางหายไปรากงอกออกมาจากเท้าของนางสอดลงสู่ผืนดินเบื้องล่าง นางกำลังจะหนีผ่านใต้ดินไป
　　“กล้าดียังไง!”
　　ศิษย์พี่ใหญ่ดีดนิ้วมือซ้ายของเขาเกิดเป็นกรงเล็บคว้าแขนของหลานสาวเอาไว้
　　ฟึ่บ!
　　ในตอนนั้นเองกิ่งไม้สีเขียวสว่างก็ได้พุ่งมาที่เขา พลังนั้นทำให้เกิดรอยแยกมิติหลายแห่ง
　　ศิษย์พี่ใหญ่หน้าซีดกรงเล็บของเขากลายเป็นหมัดเข้าปะทะกับกิ่งไม้ ศิษย์พี่ใหญ่กระเด็นกลับ โลหิตพุ่งออกมาจากกำปั้น
　　จ้าวเทวะระดับเก้าที่มีร่างอันทรงพลังและพลังชีวิตอันมากมายเหลือเชื่อได้เกิดบาดแผลอันน่ากลัวเมื่อปะทะกับกิ่งไม้
　　“พวกเจ้ามันชั่วช้า!”
　　สตรีวัยกลางคนผิวสีเขียวก่นด่าด้วยแววตาน่าสะพรึง
　　ศิษย์พี่ใหญ่หน้าเศร้าดูจากการปะทะเมื่อครู่ เขาบอกได้เลยว่าศัตรูนั้นเหนือกว่าเขา
　　“ศิษย์น้องซือศิษย์น้องยู่ ข้าฝากหลานสาวกับพวกเจ้าด้วย ข้าจะต้องสู้กับนั่งแก่นี่!”
　　ศิษย์พี่ใหญ่ตะโกนและเริ่มการต่อสู้
　　ยู่เหลียงเบิกตาโพลงเขาตะโกน
　　“เอาเลย!”
　　“กายาโลหิต!”
　　โลหิตเดือดพล่านในกายยู่เหลียงมันส่งเสียงปะทุราวกับน้ำมันเดือด ทั้งร่างของเขาได้กลายเป็นสีแดงของเลือด หากมองปราดเดียวจะเห็นคล้ายว่าเขาเป็นมนุษย์หยกแดง
　　“ออกมาซะ!”
　　ยู่เหลียงกรีดร้องเขายกขาขวาและกระทืบพื้นอย่างแรง
　　ทั้งเมืองสวนบุพผาสั่นพื้นเบื้องล่างสั่นอย่างรุนแรง แผ่นดินในระยะร้อยศอกเบื้องล่างถูกฉีกเป็นสองแผ่น
　　หลานสาวที่จมร่างอยู่ใต้ดินถูกขุดขึ้นมานางส่งเสียงครางอย่างน่าสงสาร
　　“ศิษย์น้องซือทำไมเจ้ายังไม่ลงมืออีก?!”
　　ยู่เหลียงตะโกน
　　ซือหยูพยักหน้าและกระโจนไปข้างหน้าเขาอยู่ห่างจากหลานสาวสามสิบศอก เขาคว้าไหล่อันบอบบางของนางเอาไว้
　　เมื่อเห็นว่าซือหยูกำลังจะจับตัวนางคนสำนักช่างสวรรค์ก็เริ่มดีใจขึ้นมา
　　“ศิษย์น้องซือเอาตัวนางมาเร็ว”
　　ศิษย์พี่ใหญ่ดีใจมากทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่เขาวางไว้
　　ยู่เหลียงกับคนอื่นๆ รีบมาที่ข้างกายซือหยูเตรียมจะช่วยเขา
　　เหล่าอสูรบุพผาและนางไม้โกรธแค้นเป็นอย่างมากทั้งหมดพุ่งมาทาพวกเขาและกรีดร้องเสียงแหลมแสบแก้วหู
　　แต่คนสำนักช่างสวรรค์ก็ตัวแข็งทื่อเมื่อซือหยูไม่ส่งตัวหลานสาวให้เขากลับโยนวิหคไม้ขึ้นฟ้าและบินหายไปในหมู่เมฆ　　“ศิษย์น้องซือทำอะไรของเจ้า?”