The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1019 - จ้าวเทวะระดับเก้า

　　ซือหยูพูดเขามองรอบ ๆ และเห็นถ้ำในแอ่งน้ำ เขาไปที่นั่นในพริบตา
　　แอ่งน้ำนี้ถูกล้อมรอบไปด้วยต้นไม้ขนาดมหึมาหนาทึบหากมองจากด้านบนก็ยากที่จะเห็นแอ่งน้ำ
　　ที่นี่อยู่ที่กลางสวนตำราแน่นอนว่าเป็นจุดอันตราย แต่มันก็นับว่าเป็นพื้นที่ปลอดภัยในการซ่อนตัวเช่นกัน
　　ซือหยูดำลงไปใต้แอ่งน้ำเขาสะบัดแขน แสงวิญญาณเปล่งประกายออกมา
　　จ้าวสวนจ้องมองซือหยูพลางคิด
　　“เจ้าคงไม่ตื่นเต้นเกินไปและทำเรื่องเตะตานะ”
　　จ้าวสวนตาลุกวาว
　　“สมบัติมิติเอกเทศเรอะ?”
　　นางทึ่ง　　“มันคือของที่เซียนสร้าง!”
　　พลังสร้างมิติคือพลังเฉพาะของเซียนเท่านั้น
　　จ้าวสวนกลายเป็นต้นบุพผาดาวนางเข้าสู่มุกวิญญาณเก้าหยก
　　ทันทีที่นางเข้าไปนางก็ตกใจ
　　“เหลือเชื่อ!พลังวิญญาณหนาแน่นเช่นนี้! เซียนธรรมดา ๆ สร้างพื้นที่แบบนี้ไม่ได้หรอก!”
　　เมื่อนางหันไปมองสวนสมุนไพรด้านข้างนางก็ตกใจขึ้นอีก นางก้าวเข้าไปและนึกถึงบางอย่าบขึ้นได้
　　นางชักสีหน้าอย่างรุนแรงพร้อมกับตัวสั่น
　　“ดินเพาะบ่มชั้นสูง!!มีมากมายขนาดนี้ นี่มันเรื่องจริงรึ? แม้กำมือเดียวก็ยากที่จะได้เห็น แล้วที่นี่มีดินอยู่เป็นสวนเลย? ข้ากำลังฝันอยู่หรือ?”
　　จ้าวสวนอยากจะกระโจนเข้าไปในดินเพาะบ่มและฝังรากตัวเองอยู่ในนั้น　　“มันคือของที่เซียนสร้าง!”
　　พลังสร้างมิติคือพลังเฉพาะของเซียนเท่านั้น
　　จ้าวสวนกลายเป็นต้นบุพผาดาวนางเข้าสู่มุกวิญญาณเก้าหยก
　　ทันทีที่นางเข้าไปนางก็ตกใจ
　　“เหลือเชื่อ!พลังวิญญาณหนาแน่นเช่นนี้! เซียนธรรมดา ๆ สร้างพื้นที่แบบนี้ไม่ได้หรอก!”
　　เมื่อนางหันไปมองสวนสมุนไพรด้านข้างนางก็ตกใจขึ้นอีก นางก้าวเข้าไปและนึกถึงบางอย่าบขึ้นได้
　　นางชักสีหน้าอย่างรุนแรงพร้อมกับตัวสั่น
　　“ดินเพาะบ่มชั้นสูง!!มีมากมายขนาดนี้ นี่มันเรื่องจริงรึ? แม้กำมือเดียวก็ยากที่จะได้เห็น แล้วที่นี่มีดินอยู่เป็นสวนเลย? ข้ากำลังฝันอยู่หรือ?”
　　จ้าวสวนอยากจะกระโจนเข้าไปในดินเพาะบ่มและฝังรากตัวเองอยู่ในนั้น　　“มันคือของที่เซียนสร้าง!”
　　พลังสร้างมิติคือพลังเฉพาะของเซียนเท่านั้น
　　จ้าวสวนกลายเป็นต้นบุพผาดาวนางเข้าสู่มุกวิญญาณเก้าหยก
　　ทันทีที่นางเข้าไปนางก็ตกใจ
　　“เหลือเชื่อ!พลังวิญญาณหนาแน่นเช่นนี้! เซียนธรรมดา ๆ สร้างพื้นที่แบบนี้ไม่ได้หรอก!”
　　เมื่อนางหันไปมองสวนสมุนไพรด้านข้างนางก็ตกใจขึ้นอีก นางก้าวเข้าไปและนึกถึงบางอย่าบขึ้นได้
　　นางชักสีหน้าอย่างรุนแรงพร้อมกับตัวสั่น
　　“ดินเพาะบ่มชั้นสูง!!มีมากมายขนาดนี้ นี่มันเรื่องจริงรึ? แม้กำมือเดียวก็ยากที่จะได้เห็น แล้วที่นี่มีดินอยู่เป็นสวนเลย? ข้ากำลังฝันอยู่หรือ?”
　　จ้าวสวนอยากจะกระโจนเข้าไปในดินเพาะบ่มและฝังรากตัวเองอยู่ในนั้น　　ดินเพาะบ่มชั้นสูงมีผลกับการเติบโตต่อพืชในระดับที่น่าตกตะลึงแม้จะเป็นจ้าวสวนบุพผาก็มิอาจปฏิเสธความยั่วยวนของมันได้!
　　แต่ซือหยูยังอยู่ที่นี่นางต้องขบริมฝีปาก นางถามทั้ง ๆ ที่หน้าแดง
　　“ให้ข้าบ่มเพาะในดินสักสองสามวันได้หรือไม่?ข้าอยากจะลิ้มรสดินเพาะบ่มดูสักหน่อย”
　　นางกำลังหาประโยชน์จากผู้เข้าร่วมแดนมณี!
　　ในฐานะที่เป็นหนึ่งในห้าจ้าวสวนแห่งแดนมณีสถานะของนางนั้นสูงส่งยิ่งกว่าใคร การหาประโยชน์จากผู้มาเยือนนั้นทำให้นางต้องวางศักดิ์ศรีทิ้งไป และซือหยูเองก็ไม่จำเป็นต้องยอมนาง
　　ดินเพาะบ่มชั้นสูงเป็นของศักดิ์สิทธิ์ต่อชาวบุพผ่านี่คือเรื่องที่ซือหยูจะต้องรู้อยู่แล้ว
　　ซือหยูตอบ
　　“ตามใจเจ้า” 　　จากที่เขาสังเกตมันมานานคุณสมบัติวิญญาณในดินเพาะบ่มชั้นสูงจะไม่ลดน้อยถอยลงจากการแค่ปลูกพืชลงไป เขามั่นใจมาก จ้าวสวนบุพผาควรจะได้ใช้มันแทนที่จะทิ้งไว้เสียเปล่า
　　และอีกเรื่องก็คือเขากังวลว่าจ้าวสวนจะเปิดเผยเรื่องดินเพาะบ่มชั้นสูงซือหยูเตรียมใจมาแล้วก่อนที่จะให้นางเข้ามา เขามั่นใจว่าเขาจะลบความทรงจำนางหรือทำให้นางเก็บเป็นความลับได้ตลอดกาล
　　“จริงนะ?”
　　จ้าวสวนประทับใจ
　　ซือหยูไม่พูดเขาเดินไปที่สวนและเรียกเมล็ดที่เหมือนผลึกแก้วมาหนึ่งกำมือ เขาฝังมันลงไปในดินเพาะบ่ม
　　เมล็ดเหล่านี้คือผลึกหญ้าที่ได้มาจากร่างกายศิษย์พี่ใหญ่สำนักช่างสวรรค์เขาถูกมันโจมตีโดยฝีมือของคนตระกูลบูรพา เมื่อสัมผัสโลหิตเมื่อใด มันจะเติบโตอย่างรวดเร็วกลายเป็นผลึกแก้วบนร่างกาย　　การใช้มันในเวลาจำเป็นจะต้องได้ผลดีเป็นแน่
　　ถึงเขาจะมีแค่ร้อยเมล็ดความเร็วในการปลูกในดินเพาะบ่มก็มีมาก และด้วยอายุขัยอันสั้นของผลึกหญ้า เขาจะได้เมล็ดกลับคืนมาอีกหลายพันเมล็ดในเวลาไม่นาน
　　หากมีเวลาสักหน่อยการมีนับร้อยนับพันเมล็ดนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่
　　จ้าวสวนมองแผ่นหลังซือหยูด้วยความตื่นเต้น
　　“ไม่มีสิ่งใดในโลกได้มาฟรีข้าไม่มีสิ่งล้ำค่าติดตัวนอกจากน้ำผึ้งร้อยบุพผา!”
　　จ้าวสวนบุพผาเริ่มมีร่างกายโปร่งแสง novel-lucky
　　หยดของเหลวอำพันส่งกลิ่นหอมโชยออกมาจากเกสรของนาง
　　เพียงดมกลิ่นเบาๆ สมองของซือหยูก็เปิดโล่งขึ้นในพริบตา มันเป็นความรู้สึกสุขสบายที่ชำระล้างร่างกายเขา
　　“นี่คือแก่นชีวิตของข้ามีพลังเพิ่มปัญญาแก่สิ่งมีชีวิตทั้งมวล สามหยดคือขีดจำกัดที่ข้ามอบให้ได้ นี่ถือเป็นสิ่งชดเชยที่เจ้าให้ข้าใช้ดินเพาะบ่มชั้นสูง”
　　ซือหยูไม่ผลีผลามเขาเก็บทั้งสามหยดไปและแอบดีใจ
　　สมบัติบุพผาทั้งหมดมีค่ามาก!การบ่มเพาะใต้ต้นของหยินมู่และน้ำพุแห่งชีวิตของหยินมู่คือสมบัติล้ำค่าของโลกใบนี้ น้ำผึ้งร้อยบุพผาเองก็เป็นสิ่งที่ยากจะได้พบเห็นเช่นกัน
　　“เอาล่ะทำตัวตามสบายก็แล้วกัน”
　　ซือหยูพูดเขาไม่สนใจนางอีกต่อไป จากนั้นเขาจึงไปหาจางตี๋เก้อ
　　นางหลับตาบ่มเพาะพลังอยู่เงียบๆ ขณะที่ถือใบไม้สีทองในมือ
　　นางเป็นแค่ภูติระดับสามในครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกันแต่ตอนนี้ซือหยูตกใจมากที่เห็นนางเป็นจ้าวเทวะระดับเก้า! ความแตกต่างในพลังของนางทำให้ซือหยูตัวแข็งทื่อ
　　ต่อให้นางจะบ่มเพาะพลังโดยไม่พบอุปสรรค นางก็ต้องเจออุปสรรคโชคชะตาที่จะต้องเจอในยามที่เป็นจ้าวเทวะไม่ใช่รึ?
　　ฟึ่บ!
　　จางตี๋เก้อลืมตาแสงสีเทาในดวงตานางนั้นมีพลังกัดกร่อนอยู่ด้วย
　　“นายน้อย!”
　　จางตี๋เก้อยืนขึ้นทันทีแม้นางจะเพิ่มพลังอย่างมหาศาล ความนับถือต่อซือหยูก็ยังคงเดิม นางคืนใบไม้สีเหลืองให้ซือหยูด้วยสองมือ
　　ซือหยูเก็บใบไม้กลับคืนและเหลือบมองคร่าวๆ พลังเซียนถูกใช้ไปสองในสิบส่วน และพลังแค่สองส่วนนั้นก็ทำให้จ้าวเทวะระดับเก้าถือกำเนิดขึ้นมา ปริมาณพลังของเซียนนั้นมหาศาลกว่าที่เขาจินตนาการไว้
　　“เจ้าเติบโตเกินกว่าที่ข้าคิดไว้มากนัก!”
　　ซือหยูพูดบอกความตกใจเขาคิดว่ามันคงเพียงพอแล้วหากนางจะกลายเป็นภูติระดับเก้า แต่นางกลับกลายเป็นจ้าวเทวะระดับเก้าได้ในคราเดียว!
　　แม้แต่ซือหยูเองยังต้องคิดหาวิธีกำราบนางเพิ่ม
　　ความภูมิใจแฝงอยู่ในแววตาจางตี๋เก้อ
　　“ทั้งหมดเป็นเพราะของขวัญจากนายน้อย!”
　　นางไม่เคยจินตนาการว่าตัวเองจะกลายเป็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวได้ขนาดนี้!นางคือ0จ้าวเทวะระดับเก้าที่อีกก้าวเดียวจะได้เป็นอสูรเนรมิตร!
　　“ร่างกายพิเศษของเจ้ารับพลังได้มหาศาลและมันยังทำให้เจ้าทะลวงพลังได้โดยไม่ต้องผ่านอุปสรรคเลย”
　　ซือหยูส่ายหน้าเบาๆ
　　จางตี๋เก้อขมวดคิ้ว
　　“เอ๋?นายน้อยไม่ได้ช่วยแก้วิบัติของข้าหรือ?”
　　“ทำไมเจ้าพูดเช่นนั้นเลบ่า?” 　　ซือหยูถามและรู้สึกประหลาด
　　จางตี๋เก้อตอบ
　　“ข้าต้องผ่านวิบัติในตอนที่ได้เป็นภูติข้าไม่มีร่างกายที่เอาไว้ใช้ต่อต้านวิบัติ! หลายวันก่อน ตอนที่ข้าเป็นจ้าวเทวะ ข้ารู้สึกอย่างชัดเจนว่าวิบัติกำลังจะมาถึง แต่ข้ารู้สึกว่ามันหายไปอย่างไม่มีเหตุผล นายท่านไม่ใช่คนที่กำจัดมันให้ข้าหรอกหรือ?”
　　วิบัติมิอาจเกิดขึ้นในมิติเอกเทศได้มันจะต้องเกิดบนโลกภายนอก เหตุผลเดียวที่นางคิดก็คือซือหยูนั้นกำจัดพลังให้นาง
　　ซือหยูครุ่นคิดอย่างหนัก
　　“ตอนเจ้าบ่มเพาะเสร็จเมื่อไหร่ให้ออกมากับข้า!”
　　วิญญาณซือหยูกลับสู่ร่างกายไม่นานจางตี๋เก้อก็ออกมาจากมุกวิญญาณเก้าหยกสู่โลกภายนอก
　　“ป้องกันข้า”
　　ซือหยูนั่งลง　　จางตี๋เก้อพยักหน้าอย่างเชื่อฟังดวงตาสดใสมองสิ่งรอบข้างด้วยความระมัดระวัง ความคิดที่จะหนีไปหลังจากได้เกิดใหม่นั้นไม่เคยเกิดขึ้นสักครั้ง
　　นางอยู่กับซือหยูมานานแล้วและมันก็อธิบายได้ในประโยคเดียว…นั่นคือนางได้ตกอยู่ในท่ามกลางภูเขาทองคำและบ้านเงินโดยไม่รู้ตัว
　　นางเคยคิดว่าจะทิ้งผู้มีพรสวรรค์ขัดต่อกฏเกณฑ์อย่างซือหยูไปหาที่พึ่งใหม่ตอนนั้นนางโง่เขลาเกินกว่าจะเห็นเขาเป็นวีรบุรุษตัวจริงมิใช่หรือ?
　　ตอนนี้นางได้กลายเป็นจ้าวเทวะระดับเก้าอย่างง่ายดายนี่คือสิ่งที่ไม่มีใครอื่นหรือตัวนางในอดีตจะจินตนาการได้ แม้ว่านางจะถูกไล่ไปตอนนี้ นางก็ต้องอ้อนวอนให้ซือหยูดูแลนางต่อไป
　　ซือหยูกำลังติดต่อกับหยุนย่าสีในขณะนี้
　　“ท่านอาจารย์เกิดอะไรขึ้นกัน? ผู้ติดตามของข้ากลายเป็นจ้าวเทวะโดยไม่ต้องรับมือกับอุปสรรค มันเกิดขึ้นโดยที่ข้าไม่รู้ตัวเลย หรือว่าท่านอาจารย์ช่วยข้าลบพวกมันออกไปกัน?”
　　นี่คือความเป็นไปได้เดียวที่ซือหยูคิดออก
　　เส้นผมเหนือศีรษะซือหยูลอยออกมาอย่างแผ่วเบาและกลายร่างเป็นมนุษย์ข้างกายซือหยูเขามองจางตี๋เก้อ
　　จางตี๋เก้อสัมผัสอะไรไม่ได้นางเพียงเฝ้าระวังตอบ ๆ ต่อไป
　　หยุนย่าสีมองนางครู่หนึ่งสีหน้าเขาเคร่งเครียดขึ้นมา
　　“ข้าไม่ได้ช่วยเจ้านั่นแหละที่เป็นเหตุผล”
　　ซือหยูตกใจ
　　“ข้าน่ะรึ?แต่ข้ายังไม่ได้ผ่านวิบัติของตัวเองในขั้นจ้าวเทวะเลย ข้าจะแก้วิบัติของนางได้ยังไง?”
　　“ไม่ใช่ข้าไม่ได้พูดว่าเจ้ากำจัดพลังไป แต่สามในเก้าอุปสรรคของเจ้ายอมรับนาง!”
　　หยุนย่าสีพูดอย่างตั้งใจ