The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1049 - ความผิดพลาดสุดท้าย

　　“คำสาบานของข้ารึ?เจ้ามีหลักฐานไหมล่ะ?”
　　ซือหยูเย้ยหยัน
　　“เจ้าเป็นหัวหน้าศิษย์จากสำนักเจ้าไม่กลัวว่าตำหนักโลหิตจะกลายเป็นตัวตลกเพราะเจ้าผิดสัญญารึ?”
　　ยอดฝีมือหลายคนยังคงไม่คล้อยตาามซือหยูพวกเขาพร้อมจะฆ่ากันทุกเมื่อ
　　ซือหยูตอบอย่างไม่แยแส
　　“ขออภัยด้วยแต่ข้าต้องขอพูดสักหน่อย ข้าเป็นแค่ศิษย์ธรรมดาจากตำหนักนอกของตำหนักโลหิต ข้ามิได้มีอภิสิทธิ์จากคนระดับสูงในสำนัก และเหล่าศิษย์เองก็ไม่ได้นิยมชมชอบข้า ข้าใช้ชีวิตอย่างแร้นแค้นในขอบสำนัก คอยกวาดลานสำนักทั้งปีทั้งชาติ ข้าไม่ใช่ใครที่ไหน และตำหนักโลหิตที่มีเกียรติก็คงจะไม่สนใจคนทำความสะอาดอย่างข้า” 　　“คะ…คนทำความสะอาด?”
　　ยอดฝีมือที่แข็งแกร่งหลายคนตัวสั่น…เจ้าจะโกงพวกข้าด้วยเรื่องพิลึกพิลั่นนี่เรอะ?
　　‘เจ้าพวกโง่!คนทำความสะอาดก็คือยอดฝีมือที่เร้นกายอยู่ยังไงล่ะ!’
　　ซือหยูย้อนคิดถึงเรื่องในเขตหยินหยูเขาเห็นภาพชายแก่กวาดลานตำหนักเมื่อครั้งอดีต
　　ในตอนนั้นเองสายตาหลายคู่มองเหล่าศิษย์ระดับสูงของตำหนักโลหิตด้วยความตกตะลึง
　　เขาจะต้องล้อเล่นแน่!ดูจากที่เขาเป็นผู้นำก่อนหน้านี้ และการที่เขาเป็นจ้าวชั้นที่มีพลังกำจัดพวกเขาทั้งหมด ซือหยูเซี่ยนคือศิษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย! จะผิดเพี้ยนจากนี้ไปได้อย่างไร?
　　เรื่องการเป็นศิษย์นอกกับคนทำความสะอาดนั่นมันบ้าอะไรกัน?! 　　เหล่าคนตำหนักโลหิตหน้าแดงด้วยความอับอายเมื่อถูกมอง
　　หญิงสาวบางคนพูดงึมงัม
　　“ศิษย์น้องซือเป็นเรื่องจริงที่ว่าเจ้าเป็นศิษย์นอก แต่พูดว่าเจ้าเป็นคนกวาดลานตำหนักโลหิตและใช้ชีวิตอย่างแร้นแค้นเดียวดายนั่นน่ะ…มัน…”
　　เขามักจะก่อเรื่องในตำหนักนอกอยู่เสมอเขาได้ครอบครองสาวงามที่หาได้ยากอย่างปิงหวูชิง กงซุนหวูซื่อ และเสวี่ยเหลียน เขาขับไล่ศิษย์ในออกจากสำนักอยู่ตลอดเวลา และพอเขาออกจากสำนัก ความเย็นชา เจ้าเล่ห์ และอวดดีของเขาก็เป็นที่ร่ำลือไปพร้อมกัน เขามักจะได้ทำเรื่องใหญ่ที่สั่นคลอนดินแดนพรสวรรค์อยู่เสมอ
　　นี่มันตรงกันข้ามกับคนทำความสะอาดจนๆ ที่เขากำลังพูดโดยสิ้นเชิง!
　　“ศิษย์น้องปิงข้าขอซัดเขาด้วยกระบี่ข้าได้หรือไม่?” 　　หญิงสาวคนหนึ่งพูดอย่างเรียบเฉยนางกระชับกระบี่ในมือ
　　ปิงหวูชิงส่ายหน้า
　　“ไม่ได้!เอากระบี่ข้าไปดีกว่า!”
　　ณที่แห่งนี้ ฐานะคนกวาดลานของซือหยูได้ทำให้หลายคนอ้าปากค้าง
　　“กลับมาพูดเรื่องของเราดีกว่า!ใครก็ตามที่กล้าเริ่มต่อสู้จะต้องตายด้วยน้ำมือข้า!”
　　ซือหยูประกาศ
　　“ผู้ใดที่ไม่คิดจะเข้าร่วมการสังหารจงมาที่ด้านซ้ายของข้าคนที่อยากจะฆ่า จงไปที่ด้านขวา!”
　　ฝ่ามือซือหยูผายออกเขาทำท่าให้ทุกคนตัดสินใจ
　　ครืน!
　　คนทั้งสองหมื่นรีบไปที่ด้านซ้ายอย่างไม่มีข้อยกเว้น
　　น่าขันนักใครกันจะกล้าไปที่ด้านขวาเลบ่า? ไม่ว่าจะเป็นคนอ่อนแอหรือคนที่แข็งแกร่งที่คิดจะฆ่าคน พวกเขาทุกคนล้วนอยู่ภายใต้อำนาจของปฏิญาณสัตย์ดวงใจ
　　แปะ!แปะ! แปะ!
　　ในความเงียบงันเสียงปรบอุ้งเท้าสุนัขดังขึ้น
　　“ยอดเยี่ยม!ช่างน่าตื่นตาตื่นใจ! ในชั่วกัลป์นี้มีคนอย่างเจ้าที่คิดจะหยุดคนไม่ให้ฆ่ากันเอง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นคนทำได้ถึงขั้นนี้”
　　หมาดำกล่าวชมเขา
　　ซือหยูทำได้ดีตั้งแต่หลอกมันและสลายมายาได้ด้วยตัวเองในตอนเริ่ม เขายังลบบรรยากาศการนองเลือดได้อีก เขาทำได้ดีในทุกย่างก้าว มันไร้ที่ติ
　　“ข้าถึงกับสงสัยว่าเจ้าคาดเดามาก่อนว่าต้องใช้ปฏิญาณสัตย์ดวงใจ”
　　หมาดำกล่าว
　　“ข้าว่าต่อให้สำนักอสูรสวรรค์ไม่สร้างโอกาส เจ้าก็ต้องหาทางกำราบทุกคนได้อยู่ดี”
　　ซือหยูยิ้มโดยไม่พูดอะไรแน่นอนว่าเขามีความคิดอยู่ก่อนแล้ว แต่มันก็ลงมือได้ยาก แต่สำนักอสูรสวรรค์ได้มอบโอกาสงามกับเขา
　　พอพูดจบหมาดำเปลี่ยนเรื่องทันควัน
　　“แต่เจ้าคิดว่าเจ้าชนะแล้วจริงรึ?เจ้าแน่ใจรึว่าข้าสลายมายาจากทุกคนไปหมดแล้ว?”
　　อะไรนะ?ทุกคนตกใจ
　　เป็นไปไม่ได้!ศิษย์ทุกคนแสดงท่าทางอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่มีใครที่ดูเหมือนติดอยู่ในแดนมายาอยู่เลย
　　อ๊ากกก!
　　เสียงกรีดร้องอย่างทุกข์ทรมานดังขึ้นทันที!
　　ชายหนุ่มคนหนึ่งถูกแทงทะลุอกอย่างไร้คำเตือน!ผู้ลงมือคือหญิงสาวด้านหลังเขา แววตาของนางว่างเปล่า นางถือกระดูกโลหิตในมือ
　　“นางถูกมายาควบคุมให้ฆ่า!” 　　หลายคนถอยห่างออกจากนางทันทีด้วยความโกรธแค้นและตกใจ
　　คนที่นางฆ่าคือศิษย์จากต่างดินแดน
　　“นางฆ่าคนจากดินแดนสวรรค์กระจ่าง!ฆ่านางซะ!”
　　“ใช่ฆ่านาง นางจะได้ไม่สร้างปัญหาอีก!”
　　คนฝั่งหญิงสาวชักกระบี่ออกมา
　　“หยุดเดี๋ยวนี้!นางแค่ติดอยู่ในมายา นางไม่ได้เจตนา พวกเจ้าลองแตะต้องนางดูสิ!”
　　“ฆาตกรต้องชดใช้ด้วยชีวิตมันจะเลวร้ายยิ่งกว่าถ้านางยังถูกควบคุมอยู่ ใครจะไปรู้ว่านางจะลงมืออีกเมื่อไหร่?”
　　เมื่อเสียคนของฝ่ายตัวเองไปคนดินแดนสวรรค์กระจ่างโกรธแค้นมาก
　　“งั้นพวกข้าจะลองดูแล้วจะได้เห็นว่าพวกเจ้ากล้าพอหรือไม่!”
　　ทั้งสองฝ่ายนั้นต่างไม่ยอมกัน
　　ทั้งสองดินแดนเรียกอาวุธของตัวเองออกมาและกำลังจะทำสงคราม
　　ซือหยูตะโกน
　　“พวกเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้!”
　　เมื่อพูดจบเขาใช้ค่ายกลคลื่นดาวตกจากด้านบนเพื่อจับตัวหญิงสาวที่ถูกควบคุมทำให้นางสลบ
　　เขามองคนทั้งสองฝ่ายด้วยดวงตาเยือกเย็นดั่งน้ำแข็ง
　　“เจ้าพวกโง่!ถ้าเจ้าสู้กัน เจ้าก็ทำอย่างที่มันต้องการ! หากสงครามเกิดขึ้น จะมีมากกว่าพวกเจ้าที่ล้มตาย!”
　　ถ้าหากเกิดการต่อสู้ขึ้นเหล่าคนที่อยากสู้ก็คงจะเข้าร่วมวงฆ่าฟันด้วยเพราะอยากจะได้โอกาสรับรางวัลมากขึ้น
　　การเกิดความขัดแย้งเล็กๆ นั้นจะทำให้สงครามเกิดขึ้นได้ง่าย ดังนั้นจะต้องห้ามไม่ให้เกิดการต่อสู้ขึ้นเลย
　　“ปกป้องนางถ้านางตื่นเมื่อใดจงทำให้นางสลบทันที” 　　ซือหยูบอก
　　แม้หลายคนจะไม่เต็มใจที่จะฟังซือหยูซือหยูก็กลายเป็นผู้นำของพวกเขาในขณะนี้ ทั้งสองฝ่ายไม่มีทางเลือกนอกจากยอมเงียบ
　　แต่ในตอนนั้นเองเสียงกรีดร้องอีกสองเสียงก็ดังขึ้น หญิงสาวสองคนจู่โจมชายหนุ่มสองคนจากต่างดินแดน พวกนางซัดกระบี่จากด้านหลังสะบั้นหัวของชายหนุ่มสองคน ทั้งสองตายในทันที
　　ซือหยูใจหายก่อนที่สถานการณ์จะแย่ไปกว่านี้ เขากักขังหญิงสาวทั้งสองคนและทำให้พวกนางสลบทันที เขาสั่งให้สองฝ่ายสงบ
　　แต่ก่อนที่จะหยุดได้ก็เกิดเสียงกรีดร้องที่อีกมุมหนึ่ง
　　“ไม่ว่าคนที่ถูกควบคุมจะลงมือเมื่อไหร่ก็ห้ามฆ่าพวกเขา!ทำให้สลบไปซะ ข้าจะฆ่าทุกคนที่ฆ่ากันเอง!”
　　ซือหยูสัมผัสถึงวิกฤติ
　　แต่การสังหารยังคงเกิดขึ้นต่อไป　　แม้ว่าจะถูกซือหยูห้ามเอาไว้ความบาดหมางระหว่างต่างแดนก็ได้เกิดขึ้นแล้ว
　　สถานการณ์ที่กำลังสงบได้ถูกปลุกปั่นให้เลวร้ายขึ้นอีกครั้งทุกคนต่างระแวง ความเชื่อใจหดหายไปแม้จะเป็นคนจากสำนักเดียวกัน ไม่มีใครรู้ว่าจะมีคนถูกควบคุมเมื่อไหร่ ไอลีนโนเวล
　　ความขัดแย้งสามารถหยุดยั้งลงได้หากมันเกิดขึ้นแค่ครั้งเดียวหรือแม้กระทั้งสองสามครั้งแต่ถ้าหากเกิดขึ้นถี่กว่านี้ ซือหยูก็มิอาจรับมือได้อีกแม้จะมีปฏิญาณสัตย์ดวงใจอยู่ในมือ
　　“ฮ่าฮ่าฮ่าเจ้าหนู ขอข้าดูหน่อยว่าเจ้ามีพลังที่จะควบคุมทุกคนรึเปล่า!”
　　หมาดำหัวเราะอย่างเย็นชาเมื่อเสียงหัวเราะของมันดังสะท้อนหอคอย เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดก็ดังขึ้นไม่ขาดสาย
　　ซือหยูต้องทำตัวเองให้สุขุมเยือกเย็นในเวลานี้เขาพูด
　　“ส่งทุกคนที่โจมตีมาให้ข้าเดี๋ยวนี้” 　　เมื่อออกคำสั่งคนที่ถูกมายาก็ถูกพามาหาเขา
　　เขาเรียกหยดน้ำพุแห่งชีวิตออกมาหนึ่งหยดมันให้กลิ่นอายที่เย็นฉ่ำและสดชื่น มันทำให้หลายคนตื่นขึ้นจากภวังค์ ทุกคนรู้สึกตัวและตระหนักว่าทุกคนกำลังแตกตื่น
　　“เกิดอะไรขึ้นกับข้า?เกิดอะไรขึ้น? ข้าสลบไปรึ?”
　　คนที่ตื่นขึ้นมาจำสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้เลย
　　“เจ้าเจออะไรบ้าง?”
　　ฮั่นเฟยเดินมาหาเขาและตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องราว
　　ซือหยูเหลือบมองคนทั้งสองหมื่น
　　“สองเรื่องอย่างแรก มันมีพลังจำกัด มันใช้มายาได้ทีละคน! จากการสังหารที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้ ไม่มีการสังหารสองครั้งเกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน มันเกิดแบบต่อเนื่องทีละคน มันสามารถใช้มายาได้กับทีละคนเท่านั้น!”
　　ฮั่นเฟยพยักหน้าช้าๆ　　“ข้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”
　　“ส่วนเรื่องที่สองมันคือเรื่องสำคัญที่สุด!”
　　ซือหยูแววตาหม่นหมอง
　　“มันปะปนอยู่กับพวกเรา!”
　　ฮั่นเฟยเลิกคิ้ว
　　“เราเห็นกับตาว่าไอ้หมานั่นวิ่งออกจากหอคอยไปแล้วแต่เจ้ากลับบอกว่ามันยังอยู่ที่นี่รึ? เจ้ามีหลักฐานหรือไม่?”
　　ซือหยูพยักหน้า
　　“มีสิ!ถึงข้าจะไม่เชี่ยวชาญวิชามายา ข้าก็รู้หลักการพื้นฐานของวิชามายา ข้ารู้ว่ามันต้องใช้สื่อกลางในการใช้วิชา! เช่นการสบตาหรือคำพูด หรือกลิ่น! ไม่มีวิชามายาที่ใช้ได้โดยไม่ต้องผ่านตัวกลาง! ถ้าเจ้านั่นอยู่นอกหอคอย มันจะใช้วิชาในสภาพหอคอยที่ไม่มีสิ่งใดทะลุมาได้รึ?”
　　“หลักฐานอย่างที่สองเจ้าลืมไปแล้วหรือ? ตอนที่มันพยายามบอกให้ยอดฝีมือรู้ว่ามันเปิดปิดหอคอยได้ หอคอยก็เปิดและปิดทันที? ถ้าข้าเดาไม่ผิด มันต้องใช้จังหวะนั้นแอบเข้ามาแน่!”
　　ฮั่นเฟยคิดได้แบบเดียวกันนางแววตาเป็นประกาย
　　“ถ้าอย่างนั้นเจ้าคิดว่ามันอยู่ไหนล่ะ?”
　　ซือหยูเหลือบมองเหล่ายอดฝีมือ
　　“มันปะปนอยู่กับคนทั้งสองหมื่นคนนี่!มันมีวิชาแปลงกาย!”
　　ซือหยูมองดูเหตุการณ์ผ่านเนตรวิญญาณมาก่อนแต่มันก็ไร้ผลเพราะวิชาแปลงกายของหมาดำนั้นมีพลังเหนือกว่าเขา
　　“ฮ่าฮ่าฮ่าเจ้าหนู เจ้าไม่เคยทำให้ข้าผิดหวังจริง ๆ! เจ้าถึงกับรู้เรื่องนี้!”
　　เสียงหมาดำดังสะท้อนอยู่ในหอคอย
　　“ไม่เลวข้ากลับมาและอยู่ท่ามกลางพวกเจ้า! แต่เจ้าจะทำอะไรได้?”
　　“เกิดการฆ่าไปแล้วยี่สิบครั้งสงครามกำลังจะระเบิดขึ้นแล้ว เจ้าจะหยุดไปได้สักเท่าไหร่?” 　　หมาดำหัวเราะยั่วยุ
　　“สุดท้ายข้าก็ยังเป็นผู้ชนะ ปล่อยให้มันจบลงซะเถอะ!”
　　“จบรึ?”
　　ซือหยูยิ้มเยาะ
　　“ข้าว่ามันคือการเริ่มการแสดงดีๆ เสียมากกว่า!”
　　หมาดำผงะ
　　“เจ้ายังเหลืออะไรอีกรึ?ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะหยุดได้เป็นครั้งที่สองหรอก!”
　　“มีทางเดียวที่จะแก้ไขปัญหานั่นคือรวมความขัดแย้งทั้งหมดไว้ที่หนึ่งเดียว!”
　　ซือหยูยิ้มอย่างสงบ
　　“ผู้ร้ายตัวจริงที่เริ่มเรื่องทั้งหมดก็คือเจ้าเจ้าคือเป้าหมายที่ดีไม่ใช่รึ? เจ้าตายเมื่อไหร่ก็ไม่มีความเกลียดชังอีกแล้ว”
　　หมาดำหัวเราะเบาๆ
　　“เจ้าก็ต้องหาข้าให้เจอก่อน!ข้ายอมรับว่าเนตรเจ้ายอดเยี่ยม มันมีพลังที่ดูดวงวิญญาณได้”
　　“แต่มันไร้ค่าในแดนมณีข้าใช้ธาตุที่นี้เป็นข้อได้เปรียบ เจ้าจะไม่มีวันเจอข้าถึงจะมีเนตรนั่น!”
　　“เจ้าซ่อนตัวได้ดีแต่มันก็ยังไม่สมบูรณ์แบบ เจ้าลืมเรื่องสำคัญที่สุดไป นั่นแหละคือความผิดพลาดของเจ้า!”
　　ซือหยูกล่าวอ้าง
　　หมาดำหรี่ตา
　　“เจ้าจะหลอกให้ข้ามีพิรุธเรอะ?ถ้าเช่นนั้นก็อย่าเสียแรงเปล่าเลย!”
　　ซือหยูเงยหน้ามอง
　　“ข้าไม่สนใจเรื่องหลอกเจ้าหรอก!ความผิดพลาดเจ้าน่ะคาหนังคาเขา!”
　　จู่ๆ แรงสั่นสะเทือนที่สัมผัสไม่ได้ได้เกิดขึ้นถึงหอคอยจากด้านนอก ทุกคนสัมผัสได้!
　　หมาดำตกตะลึง　　“ถึงวันที่สิบสามของแดนมณีแล้ว!วันนี้คือวันวิบัติตำราเรอะ?”
　　“ใช่แล้ว!วิบัติตำราคือความผิดพลาดของเจ้า!”
　　ซือหยูพูด
　　“จากที่ข้าดูวิบัติบุพผาวิบัติจะไม่ส่งผลกับสิ่งที่อยู่ในแดนมณีมาก่อน มีแต่ผู้มาเยือนที่จะได้รับพลังของมัน!”
　　“ในสองหมื่นคนนี้มีคนเดียวที่จะไม่ได้รับผลจากวิบัติตำราและนั่นก็จะเป็นเจ้าอย่างแน่นอน! เจ้าถูกเจอตัวแล้ว!”