The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1066 - ยากแท้หยั่งถึง

　　ตงฟางเถียนเฟิงเบิกตากว้างนางนิ่งเป็นท่อนไม้ ซือหยูกับคนอื่นมองที่กรงและก็ตกตะลึงกับสิ่งที่ได้เห็น
　　พวกเขามองกรงที่ทำจากเกล็ดทมิฬด้านหลังเกล็ดนั้นเต็มไปด้วยพลังเทพ มันคือพลังเดียวกับพลังจากเขา!
　　หรือก็คือเทพกิเลนอาจจะใช้เกล็ดของตัวเองในการสร้างคุกนี้ขึ้นมา!
　　แต่เวลานี้มีช่องว่างขนาดใหญ่ที่ข้างกรงขังจากแรงระเบิดในกรงนั้นว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ในกรงเลย
　　“ปะ…เป็นไปได้ยังไง?ทำไมกรงถึงพังล่ะ? เทพอสูรมณีหายไปไหน?”
　　ตงฟางเถียนเฟิงหน้าซีดด้วยความกลัว
　　นางเชื่อว่าเทพอสูรมณีอ่อนแอถึงขีดสุดและกำลังจะตายแต่นางกลับหนีออกจากคุกไปแล้ว หรือว่านางจะซ่อนตัวอยู่ในแดนมณี? 　　“เจ้าโดนนางหลอกแล้ว!”
　　ซือหยูถอนหายใจ
　　“ข้าเกรงว่าเมื่อร้อยปีก่อนพลังเทพที่ตระกูลตงฟางสัมผัสได้ แท้จริงคือร่างจริงของเทพอสูรมณีที่กำลังหนี! เจ้าสายไปร้อยปี!”
　　แกร๊ง!
　　เศษเขาในมือตงฟางเถียนเฟิงตกสู่พื้นเรี่ยวแรงนางมลายหาย นางตัวอ่อนล้มลงกับพื้น แววตาว่างเปล่า นางพูดซ้ำ ๆ
　　“มันจบแล้ว!นางจะต้องล้างแค้นตระกูลตงฟางของเรา! ทุกคน…”
　　“ไม่เรายังมีโอกาส!”
　　เสียงหนึ่งทะลวงดวงวิญญาณตงฟางเถียนเฟิงปลุกให้นางได้สติ
　　ตงฟางเถียนเฟิงมองหน้ากากสีเงินด้วยความขมขื่นเทพอสูรมณีหนีไปแล้ว ใครกันจะหยุดนาไงด้?
　　“นางหนีไปเมื่อร้อยปีก่อนแล้วทำไมนางถึงไม่ทำอะไรกับจิวโจวในทันทีเล่า? นางติดอยู่ในจิวโจวมานาน นางจะไม่แค้นพอที่จะล้างแค้นหรือ? มีอยู่เหตุผลเดียว นางยังไม่มีพลังที่จะทำลายจิวโจวในเวลานี้! หรือไม่ก็พลังของนางยังติดอยู่ในแดนมณี!”
　　ซือหยูแบ่งปันความคิดกับนาง
　　ทุกคนแววตาสดใสขึ้นแน่นอนว่าคนที่ถูกกักขังมาหมื่นปีจะไม่หนีโดยไม่สู้ นางไม่ได้ทำอะไรมาร้อยปี ไม่ใช่เพราะนาไม่อยากตอบโต้ แต่เป็นเพราะนางยังมีพลังไม่มากพอ!
　　นี่อาจเกี่ยวข้องกับวิธีที่นางหลบหนีนางอาจจะเสียพลังส่วนหนึ่งทำลายกรงขัง พอนางออกมาได้เลยไม่กล้าก่อเรื่องต่อ
　　“แดนมณีต้องมีพลังชีพของเทพอสูรมณีให้คงอยู่!มันเป็นเช่นนี้มาร้อยปีแล้ว! นั่นหมายความว่าเทพอสูรมณียังหนีได้ไม่สมบูรณ์ พลังของนางยังถูกผนึกเอาไว้!”
　　ในครั้งนี้ร่างหลักของนางจะต้องมาในแดนมณีเพื่อเรียกพลังที่เหลือกลับคืน!
　　ดังนั้น…　　ฟึ่บ!
　　ทุกคนถอยพร้อมกันพวกเขาต่างระแวงกันเอง
　　ร่างหลักของเทพอสูรมณีอยู่ในหมู่พวกเขา!นางคือหนึ่งในยอดฝีมือ!
　　มีคนเดียวที่ไม่ขยับทำให้เขาตกเป็นผู้ต้องสงสัย
　　“ซือหยูเซี่ยนเป็นเจ้ารึ?”
　　ตงฟางเถียนเฟิงจ้องซือหยูเขาปิดบังความลับทุกอย่างไว้กับตัว เขาควรจะเป็นเทพอสูรมณี
　　ซือหยูแก้ตัว
　　“เทพอสูรมณีคือเทพที่สูงส่งไม่ว่านางจะแปลงกายอย่างไร นางก็คงไม่เลือกให้ตัวเองเป็นบุรุษ ใช่ไหม?”
　　ฟึ่บ!
　　ทุกสายตาหันไปมองฮั่นเฟย
　　สุดยอดแห่งยอดฝีมือของโลกขณะนี้คือสี่นภาจรัสในสี่คนนี้มีอยู่สองคนที่เป็นผู้หญิง และตงฟางเถียนเฟิงก็ตัดออกไปได้เลย เหลือฮั่นเฟยเพียงคนเดียวเท่านั้น! นางคืออัจฉริยะวิถีอสูร อีกทั้งยังเป็นคนในสำนักใหญ่ นางคือคนที่น่าจะเป็นเทพอสูรมณีมากที่สุด!
　　“ไม่ใช่ข้า”
　　ฮั่นเฟยตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์นางไม่คิดจะแก้ตัว
　　ตงฟางเถียนเฟิงหรี่ตามองนาง
　　“แค่บอกว่าเจ้าไม่ใช่ไม่ได้แปลว่าเจ้าบริสุทธิ์!ตอนนี้เจ้าถูกจ้าวสวนผนึกเอาไว้ เจ้าจะแสดงพลังของเทพอสูรไม่ได้”
　　จิตสังหารกระจายทั่วดวงตานาง
　　คนอื่นๆ เตรียมพร้อมที่จะลงมือแล้ว พวกเขาเพ่งความสงสัยไปที่ฮั่นเฟย! ดูเหมือนจะไม่มีความเป็นไปได้อื่นเลย
　　“ไม่ใช่นาง”
　　ซือหยูพูดเบาๆ เขาไม่ทำอะไร
　　หิม?ตงฟางเถียนเฟิงสีหน้ากังขา　　“ดูเหมือนเจ้าจะรู้ว่าเป็นใครนะ”
　　ซือหยูยิ้มแหย
　　“เจ้าคงจะโง่ถ้าเจ้ายังไม่รู้ว่าเป็นใครใช่ไหม…ปิงหวูชิง?”
　　ทุกคนหันไปมองทางหอคอย
　　ใครกัน?ใครกันที่ยังไม่ปรากฏตัว?
　　ในตอนนั้นเองพลังทะลวงเย็นยะเยือกอย่างโหดร้ายได้เข้าปะทะพวกเขา
　　“สมกับเป็นบุรุษที่ข้าสนใจ”
　　ตรงกันข้ามกับพลังเสียงสวรรค์นี้อ่อนโยนอ่อนหวานจนเหมือนกับลมหายใจของสายลม
　　บนท้องนภามีสองคนปรากฏตัวจากความว่างเปล่า
　　หนึ่งในนั้นสวมสุดดำมีผิวคล้ำและมีรอยรูปจันทราสีเลือดที่ระหว่างคิ้ว มุมปากชี้ขึ้นสูงราวกับการแสยะยิ้มของปีศาจ เขามีพลังอันโหดเหี้ยม หมอกโลหิตกระจายออกจากร่างไปหาซือหยูและคนอื่น ๆ มันมีกลิ่นเลือด! 　　ผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคือคนที่ไม่มีใครได้ยินชื่อตั้งแต่ที่เข้ามาในแดนมณี…นั่นก็คือปิงหวูชิงอีกคน!
　　“จักรพรรดิกลืนอสูร!”
　　ฮั่นเฟยกับตงฟางเถียนเฟิงจำคนข้างหลังได้ในทันทีใบหน้าของพวกนางเปลี่ยนไปเมื่อเห็นศัตรู
　　จักรพรรดิกลืนอสูรคือผู้มีพรสวรรค์ยอดเยี่ยมในอันดับสองของนภาจรัส
　　เขาคือคนที่บ้าเลือดและโหดเหี้ยมที่สุดในยุคสมัยนี้หลายคนกระวนกระวายเมื่อได้ยินชื่อของเขา
　　แต่คนที่พวกเขากังวลจริงๆ ก็คือสตรีนามปิงหวูชิง!
　　จักรพรรดิกลืนอสูรกำลังติดตามคนแปลกหน้าที่หน้าตาคล้ายกับปิงหวูชิงที่อยู่ใกล้ชิดซือหยูอย่างไม่น่าเชื่อ
　　จักรพรรดิกลืนอสูรนั้นคือพวกนอกรีตที่ไร้บิดามารดาและไร้มิตรสหายแปลกที่เขาอยู่ใกล้กับปิงหวูชิงอีกคน ดูเหมือนว่าเขาจะถูกนางนำมา
　　“เจ้าเป็นใคร?”
　　ตงฟางเถียนเฟิงตะคอกการปรากฏตัวของปิงหวูชิงอีกคนนั้นเป็นเรื่องที่นางไม่คาดคิด
　　ความคิดที่ไม่พอใจที่สุดเข้าสู่จิตใจตงฟางเถียนเฟิง!
　　ปิงหวูชิงมองด้วยรอยยิ้มสง่างาม
　　“ข้าหรือ?ไม่ใช่ว่าข้าคือบรรพบุรุษที่ลูกหลานตระกูลเจ้าพยายามสังหารมาหลายพันปีหรอกรึ?”
　　ตงฟางเถียนเฟิงเบิกตากว้างนางสั่นไปทั้งตัว นางตกใจจนเสียงหลง
　　“อ๊าา!เจ้า เจ้าคือ…เทพอสูรมณี!”
　　ปิงหวูชิงอีกคนตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย
　　“เจ้าคงผิดหวังมากล่ะสิ?”
　　หลังจากได้พบกับความตกใจและหวาดกลัวตงฟางเถียนเฟิงใจเย็นลงมาก
　　“เจ้าไม่ได้จับตัวจ้าวสวนคนไหนเพราะว่าเจ้ารู้ว่าตระกูลตงฟางจะทำอะไรสินะ?”
　　“เจ้าคิดว่าร่างหลักของเทพอสูรมณีจะไม่รู้ความจริงที่ว่าจ้าวสวนคือแกนผนึกหรือ?”
　　ปิงหวูชิงถามกลับ
　　ตงฟางเถียนเฟิงกัดปากนางหน้าซีด ถ้าหากผิดพลาดสักก้าวเดียว ทุกก้าวต่อไปก็คือความผิดพลาด!
　　ถ้าเป็นสิ่งที่เกิดจากเทพเจ้ามันก็จะไม่รู้เรื่องเหตุผลของจ้าวสวนแน่นอน แต่อสูรตนนี้คือร่างหลักที่ถูกผนึกมาหลายพันปี นางจะไม่รู้ได้อย่างไร?
　　“ทุกอย่างที่ข้าทำสูญเปล่าสินะ?”
　　ตงฟางเถียนเฟิงโศกเศร้า
　　ปิงหวูชิงอีกคนส่ายหน้าอย่างอ่อนโยน
　　“ได้อย่างไรเล่า?ถึงแผนเจ้าจะผิวเผิน มันก็ช่วยบรรพบุรุษเจ้าได้บ้าง” 　　“ขอบคุณทุกคนที่ช่วยข้าหาจ้าวสวนมิเช่นนั้นคงจะท้าทายสำหรับข้าทีเดียวที่จะต้องแบกจ้าวสวนเหล่านั้นเอง”
　　ปิงหวูชิงหัวเราะเบาๆ
　　ตงฟางเถียนเฟิงชักสีหน้านางตัวสั่นเมื่อตระหนักได้
　　“เจ้า…เจ้าใช้พวกเรา!”
　　มีทางเดียวที่ปิงหวูชิงอีกคนจะทำลายผนึกแดนมณีได้นั่นคือนางต้องสังหารจ้าวสวนทั้งห้าพร้อมกัน!
　　สิ่งที่เทพกิเลนตั้งเอาไว้ตั้งแต่อดีตก็คือเมื่อจ้าวสวนคนหนึ่งตายจ้าวสวนคนใหม่จะเกิดขึ้นมาทันที เพื่อที่แดนมณีที่เป็นคุกจองจำเทพอสูรมณีจะคงอยู่ต่อไป
　　นอกจากจ้าวสวนทั้งห้าจะถูกฆ่าตายพร้อมกันแดนมณีจะไม่มีวันล่มสลาย เทพอสูรมณีจะไม่มีทันออกไปได้
　　แต่แผนการใหญ่ของตระกูลตงฟางได้ทำให้จ้าวสวนทั้งห้ามาอยู่ด้วยกัน!เท่ากับว่าเป็นโอกาสให้เทพอสูรมณีมีโอกาสทำลายผนึก
　　เมื่อตระหนักได้ว่านางไม่เพียงพลาดในการสังหารเทพอสูรมณีแต่ยังให้โอกาสนางหนีไปได้อย่างสมบูรณ์ตงฟางเถียนเฟิงก็ได้แต่หัวเราะด้วยความโศกเศร้า ความทุกข์ทรมานเจือปนอยู่ในเสียงหัวเราะนั้น
　　“ฮ่าฮ่า ฮ่า พวกเราคือตระกูลที่โง่เขลาที่สุดในโลก เราปล่อยศัตรูของเราด้วยมือเราเอง…”
　　ตงฟางเถียนเฟิงเช็ดน้ำตานางตั้งมั่นถือเขากิเลน นางก้าวไปเผชิญหน้ากับปิงหวูชิง นางเตรียมตัวต่อสู้ตนตัวตาย
　　เขากิเลนมีพลังเทพจากเทพที่เตรียมสังหารเทพอสูรมณีมันคืออาวุธเดียวในโลกที่สามารถฆ่านางได้
　　ตงฟางเถียนเฟิงไม่มีทางเลือกนอกจากลองดู!
　　แต่ในตอนนั้นเองก็มีเงาแล่นผ่านเข้ามาพวกเขาเห็นตงฟางเถียนเฟิงกระเด็นไปด้านหลัง เขากิเลนหลุดจากมือนางและถูกมือเลือดคว้าเอาไว้
　　“หึหึความตายของเจ้ายังชดใช้ความผิดที่คิดจะแตะต้องนายข้าไม่ได้!”
　　จักรพรรดิกลืนอสูรเลียเลือดในมือเขาแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว
　　เมื่อเขาพูดจบเขาถือเขากิเลนด้วยมือทั้งสอง
　　ปิงหวูชิงยกมือขึ้นเบาๆ เขากิเลนลอยเข้าหานาง
　　ทันทีที่เขากิเลนถึงมือมันก็กลายเป็นเหล็กร้อนจากพลังอสูรในมือของนาง
　　“ผ่านมานานแล้วเจ้ายังไม่คิดจะตายอย่างสงบอีกหรือ?”
　　ปิงหวูชิงยิ้มนางกำมือแน่นขึ้น อาวุธชิ้นเดียวบนโลกที่สามารถฆ่านางได้กลายเป็นแสงกระจ่างวาววับและหายไป
　　ตงฟางเถียนเฟิงคร่ำครวญ　　“ตระกูลข้า…ทุกๆ คน ข้าขอโทษ…”
　　แผลที่ท้องของนางเกือบจะทะลุร่างนางไปแล้วแม้ว่าปิงหวูชิงจะไม่ทำอะไร นางก็ตายอยู่ในแดนมณีอยู่ดี
　　“ฮื่มข้ายังรับไม่ได้หรอก…”
　　ตงฟางเถียนเฟิงหลับตาในลมหายใจสุดท้าย
　　ความเจ็บปวดที่นางถูกกระแทกพื้นลดลงไปอย่างไม่ทันคิดเมื่อมีแขนอันแข็งแรงรับร่างนางเอาไว้พลังชีวิตมหาศาลไหลเข้าสู่ร่างกายนาง
　　นางลืมตาขึ้นและพบหน้ากากสีเงินในสายตาหยดของเหลวหยดหนึ่งหยดลงบนริมฝีปากของนาง
　　นางอ้าปากโดยไม่ทันคิดปล่อยให้มันไหลผ่านลำคอไป ของเหลวที่ว่าได้กลายเป็นพลังอันอบอุ่น มันเข้ารักษาบาดแผลของนางอย่างรวดเร็ว
　　“น้ำพุแห่งชีวิต…” 　　เมื่อรู้ว่าถูกช่วยชีวิตตงฟางเถียนเฟิงยิ้มพร้อมกับถอนหายใจ
　　“นี่มันของดีทีเดียว”
　　ซือหยูวางนางลง
　　“แม่นางตงฟางเรายังไม่จบ! ทำไมเจ้าถึงยอมตายง่าย ๆ ?”
　　ตระกูลตงฟางแข็งแกร่งมากนางจะไม่มีโอสถรักษาที่เหมือนกับน้ำพุแห่งชีวิตเลยเล่า? นางไม่ใช้ก็เพราะว่านางคิดว่านางไม่จำเป็นต้องใช้อีกแล้ว
　　“ขอบคุณ”
　　ตงฟางเถียนเฟิงหลับตานางหน้าซีดอย่างกับหุ่นเชิดไร้วิญญาณ การผ่านความทุกข์ทรมานครั้งนี้จะต้องเป็นสิ่งที่ยากจะแบกรับ
　　“โอ้ศิษย์น้องซือ เจ้ายังคงสงสารและใจดีกับสตรีอย่างเคย ทำข้าอดอิจฉาไม่ได้”
　　ปิงหวูชิงอีกคนหัวเราะอย่างมีเสน่ห์ใบหน้านางงดงามราวกับภาพวาด　　ซือหยูมองปิงหวูชิงเขาถอนหายใจด้วยอารมณ์หลากหลาย
　　“ข้าไม่คิดว่าศิษย์พี่ปิงจะเป็นเซียนแห่งประวัติศาสตร์และยิ่งกว่านั้นยังมาจากเผ่าอสูร ทุกสิ่งช่างยากแท้หยั่งถึง”
　　��