The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1068 - เหมือนตรงไหนกัน

　　“เป็นเจ้าตัวจริง!”
　　ปิงหวูชิงหายใจเข้าลึกนางพยายามจะข่มใจให้เย็นจากความรู้สึกลึกข้างใน นางฝืนใจให้ผ่อนคลาย แต่แววตานั้นแข็งทื่อและเต็มไปด้วยความสงสัย
　　หมาดำยืนขึ้นราวกับมนุษย์มันกอดอกด้วยขาหน้า มันพูดอย่างอวดดี
　　“ใช่ข้าไม่ใช่เทพกิเลนที่เจ้ารู้จักหรอกหรือ? เจ้าคงไม่มีวันลืมข้าหรอก!”
　　เทพ…เทพกิเลนเรอะ?
　　ดวงตาทุกคนหันไปมองหมาดำหัวจรดเท้า
　　“พวกเจ้ามองหาอะไรกัน?ใช่ ข้าเอง! ข้าคือเทพกิเลนแห่งจิวโจว พวกเจ้าไม่เคยเห็นข้ารึไง?”
　　หมาดำก้มลงมองพวกเขาด้วยจมูกดำๆ
　　ฮั่นเฟยกับคนอื่นๆ พูดไม่ออก　　‘เจ้ามีส่วนไหนที่เหมือนกิเลนกัน?’
　　ทุกคนคิดอย่างเดียวกัน
　　“ฮื่ม!”
　　มันทนถูกมองไม่ได้อีกต่อไปหมาดำขยายร่างในทันที มันสูงสามสิบศอก พร้อมกันนั้นร่างกายยังเปลี่ยนแปลงอย่างมาก กะโหลกของมันเปลี่ยนแปลงรูปร่างกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่มีเขา เขาของมันดูดุร้ายและแปลกประหลาด เกล็ดขนาดเท่ากำปั้นนับไม่ถ้วนฉาบผิวกายจนดูเหมือนชุดเกราะทมิฬจากเกล็ดแข็ง
　　พริบตาเดียวสุนัขก็ได้กลายมาเป็นหมาดำตัวใหญ่ และกลายเป็นกิเลนที่ตรงตามตำนาน!
　　หมาดำแท้จริงคือกิเลนมันคือเทพกิเลน!
　　ความสับสนถาโถมเข้าใส่พวกเขาทุกคนหมาดำที่พวกเขาต่อสู้ด้วยสติปัญญาและความกล้าหาญทั้งหมดที่มีและเสี่ยงชีวิตเพื่อเอาชนะคือเทพเจ้ามาโดยตลอด! 　　มันคือเทพแห่งจิวโจว!
　　ข้อกังขามากมายของพวกเขากระจ่างขึ้น
　　พวกเขาสงสัยว่าทำไมหมาดำถึงมีพลังเทพที่ปรับเงื่อนไขของแดนมณีและเปลี่ยนมันให้กลายเป็นทุ่งสังหารได้ง่ายๆ พวกเขาได้คำตอบในเรื่องนี้แล้ว ก็เพราะว่าหมาดำตัวนี้คือผู้ที่สร้างแดนมณีขึ้นมาตั้งแต่แรก!
　　พวกเขาได้แต่งุนงง
　　เทพแห่งจิวโจวใยไม่ช่วยเหลือพวกเขาเล่า? มันกลับจงใจเปลี่ยนแปลงแดนมณีจนทำให้จิวโจวอ่อนแอลงจนถึงทุกวันนี้เพื่ออะไรกัน? หรือว่าเทพแห่งจิวโจวก็เป็นเทพแบบเดียวกับเทพอสูรมณีที่มองชีวิตมนุษย์เป็นดั่งแมลงเล็กจ้อยที่สังหารได้ตามใจคิด?
　　เมื่อคิดได้เช่นนี้ในใจพวกเขาเยือกเย็น
　　“เฮ้ยเฮ้ย เฮ้ย พวกเจ้ามองข้าแบบนั้นทำไมกัน? ทำไมไม่คำนับที่ข้าอยู่ตรงหน้าพวกเจ้าเลบ่า? พวกเจ้ากลับระแวงข้าอย่างนั้นเรอะ?”
　　หมาดำไม่สิ เทพกิเลนจ้องมองพวกเขาด้วยเนตรสีส้ม มันมองพวกเขาอย่างไม่พอใจ
　　“เจ้าหมาดำเจ้าไม่คิดจะอธิบายทุกสิ่งที่เจ้าทำมาก่อนเรอะ?”
　　ซือหยูถามอย่างใจเย็น
　　“ข้าไม่ใช่หมาข้าคือเทพกิเล…”
　　ซือหยูพูดแทรก
　　“ข้าไม่อยากเชื่อว่าหมาดำที่พยายามสังหารพวกข้าเมื่อครู่ก่อนตอนนี้กลับเรียกตัวเองว่าเทพกิเลน”
　　“ข้าไม่ใช่หมาข้าคือเทพ…”
　　“ถึงข้าจะหาเหตุผลได้บ้างถึงสิ่งที่เจ้าทำแต่คนอื่นก็อาจจะคิดไม่ออก ถ้าเจ้าไม่อยากจะให้พวกเราไปอยู่ฝั่งศัตรู เจ้าก็ควรจะแก้ตัวให้ชัดเสียก่อน หมาดำ”
　　“ข้าไม่ใช่…”
　　“พวกข้าหมดความอดทนแล้วเจ้าหมาดำเล่าสรุปมาซะ”
　　“ขะ…”
　　ซือหยูขมวดคิ้ว
　　“จะพูดอะไรของเจ้า?พูดวกไปวนมาอยู่นั่นแหละ!”
　　เทพกิเลนเบิกตาโพลงจ้องมองซือหยูในเนตรเต็มไปด้วยเพลิง มันกัดฟันแน่น
　　“ช่าหัวเจ้า!ข้าบอกว่าข้าคือเทพกิเลน!”
　　ซือหยูมองมันราวกับมองอันธพาล
　　“เจ้าไม่ใช่หมาหรอกเรอะ?”
　　เทพกิเลนกัดฟันต่อไปมันฝืนความคิดที่อยากจะฉีกกระชากซือหยูให้เป็นชิ้น ๆ มันทำหน้าเคร่งเครียดพร้อมถอนหายใจ
　　“การสังหารเจ้าก็คือการช่วยชีวิตเจ้า”
　　อะไรนะ?ถ้าหากคำพูดเหล่านั้นไม่ได้มาจากปากเทพกิเลน พวกเขาก็คงคิดว่ามันเป็นเรื่องลวง
　　ปิงหวูชิงพูดอย่างไร้อารมณ์ขณะที่คนอื่นสับสน
　　“ใช่แล้ว!การฆ่าพวกเจ้าก็คือการช่วยชีวิตพวกเจ้า!”
　　ไม่มีเทพคนใดที่จะอธิบายว่าเหตุใดต้องเป็นเช่นนี้ราวกับว่ามันคือความลับยิ่งใหญ่ที่ไม่มีใครรู้
　　“ทวีปจิวโจวคือโลกที่ข้าสร้างขึ้นมากับมือด้วยตัวคนเดียวชีวิตล้านล้านชีวิตคือลูกหลานที่พัฒนามาจากจิตวิญญาณเทพของข้า ถ้าข้าฆ่าเจ้า มันก็เท่ากับว่าข้าทำลายจิตวิญญาณเทพของตัวเอง มันไม่ต่างจากการฆ่าตัวตาย! ถ้าหากไม่มีสถานการณ์จำเป็น ข้าจะทำเรื่องแบบนั้นหรือ? นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาบอกเหตุผลกับเจ้า เมื่อถึงเวลา ข้าจะบอกเจ้าเอง”
　　น้ำเสียงของเทพกิเลนนั้นดูยิ่งใหญ่เด็ดขาด
　　ฮั่นเฟยกับคนที่เหลือยังไม่อยากจะเชื่อการฆ่าคือการช่วยชีวิตหรือ? มันเป็นคำพูดเหลือเชื่อที่ไร้เหตุผลรองรับ พวกเขาไม่อยากจะเชื่อแม้แต่น้อย　　“นี่คือทั้งหมดที่ข้าอยากพูดเจ้าจะเชื่อข้าหรือเติมเชื้อเพลิงให้ข้าศึกก็ย่อมได้ แล้วแต่พวกเจ้า”
　　เทพกิเลนเผยจุดอ่อนของตัวเองออกมาแล้วดูเหมือนว่าเทพกิเลนจะไม่มั่นใจเต็มที่ว่าจะมีพลังเอาชนะปิงหวูชิง!
　　ซือหยูหลบตาครุ่นคิดฮั่นเฟยและคนที่เหลือพากันคิดตามเช่นกัน
　　สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้วเมื่อถึงเวลานี้ พวกเขายังมีโอกาสหันหลังกลับ
　　ปิงหวูชิงไม่สนใจว่าแต่ละคนจะคิดอย่างไรเลยนางเพียงแค่จ้องมองเทพกิเลน นางพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
　　“ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้าจะยังมีชีวิตอยู่และทิ้งจิตวิญญาณเทพเอาไว้ในคุกนั่น!ถ้าข้ารู้เร็วกว่านี้ ข้าคงจะทำลายทั้งร่างกายและดวงวิญญาณเจ้าทิ้งไปก่อนที่ข้าจะถูกผนึกพลัง!”
　　เทพกิเลนแสยะยิ้มพร้อมหัวเราะอย่างเย็นชา　　“ถ้าเจ้ามีพลังฆ่าข้าในตอนนั้นเจ้าก็คงไม่ถูกข้าขังอยู่ที่นี่หรอก”
　　“นั่นมันแผนการชั่วของเจ้า!เจ้าใช้เวลาหลายพันปีเตรียมคุกนี่เอาไว้ ข้าถูกผนึกก่อนที่เจ้าจะตายเพราะว่าข้าประมาทไปนิดเดียวเท่านั้น!”
　　ปิงหวูชิงพูดด้วยความโกรธแค้นชิงชัง
　　“น่าขันนัก”
　　เทพกิเลนพูดสวน
　　“ข้าจะไม่เตรียมพร้อมเต็มที่ตอนที่เจ้ามาในดินแดนของข้าและดูดซับพลังความศรัทธาเรอะ?เจ้าคิดว่าข้าจะนั่งรอให้เจ้ากลายเป็นเทพแล้วเอาชีวิตข้าไปกับพลังอสูรของเจ้ารึ?”
　　นี่คือเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น
　　“ย่อมได้ข้าจะสะสางความแค้นต่อเจ้าให้หมด! ตอนนี้เจ้าคิดจะทำอะไรล่ะ? เจ้าจะทำอะไรข้าได้?”
　　ปิงหวูชิงปลดปล่อยพลังเซียนไร้ขอบเขตออกมาจิตสังหารของนางน่าตกตะลึง　　“ถ้าเจ้ามีพลังฆ่าข้าในตอนนั้นเจ้าก็คงไม่ถูกข้าขังอยู่ที่นี่หรอก”
　　“นั่นมันแผนการชั่วของเจ้า!เจ้าใช้เวลาหลายพันปีเตรียมคุกนี่เอาไว้ ข้าถูกผนึกก่อนที่เจ้าจะตายเพราะว่าข้าประมาทไปนิดเดียวเท่านั้น!”
　　ปิงหวูชิงพูดด้วยความโกรธแค้นชิงชัง
　　“น่าขันนัก”
　　เทพกิเลนพูดสวน
　　“ข้าจะไม่เตรียมพร้อมเต็มที่ตอนที่เจ้ามาในดินแดนของข้าและดูดซับพลังความศรัทธาเรอะ?เจ้าคิดว่าข้าจะนั่งรอให้เจ้ากลายเป็นเทพแล้วเอาชีวิตข้าไปกับพลังอสูรของเจ้ารึ?”
　　นี่คือเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น
　　“ย่อมได้ข้าจะสะสางความแค้นต่อเจ้าให้หมด! ตอนนี้เจ้าคิดจะทำอะไรล่ะ? เจ้าจะทำอะไรข้าได้?”
　　ปิงหวูชิงปลดปล่อยพลังเซียนไร้ขอบเขตออกมาจิตสังหารของนางน่าตกตะลึง　　“เจ้าก็แค่เสี้ยววิญญาณเทพที่พลังอ่อนแอกว่าอสูรเนรมิตรฆ่าเจ้ากับจ้าวสวนอีกสี่คนก็ทำลายผนึกและปลดปล่อยพลังเทพอสูรของข้าได้แล้ว!”
　　อะไรกัน?เทพกิเลนอ่อนแอกว่าอสูรเนรมิตรอีกหรือ?
　　กู้ไทซูกับคนอื่นๆ เปลี่ยนใจในทันที พวกเขาเริ่มพิจารณาอีกครั้ง โอกาสชนะของทั้งสองฝ่ายนั้นชัดเจน
　　“ข้ามีเขา”
　　เทพกิเลนวางอุ้งเท้าบนไหล่ซือหยูอย่างหน้าไม่อาย
　　ซือหยูสีหน้าหม่นหมอง
　　“เจ้าจะลากข้าไปลงนรกแบบนี้เรอะ?”
　　เขาน่ะรึ?ปิงหวูชิงแสยะยิ้ม
　　“แค่คนเดียวรึ?”
　　ไม่ว่าซือหยูจะยอดเยี่ยมเพียงใดเขาก็ไม่มีโอกาสเอาชนะเซียนได้　　“หึหึแน่นอนว่าคนเดียวย่อมไม่พอ แต่ข้าก็อยู่ที่นี่ด้วย!”
　　เทพกิเลนหัวเราะอย่างประหลาดมันกลอกตาอย่างน่ากลัว
　　อะไรอีกล่ะ?ปิงหวูชิงขมวดคิ้วเบา ๆ สัมผัสลางร้ายใกล้เข้ามา
　　“เจ้าจะทำอะไร?”
　　“หึหึ!เจ้าเผ่าอสูรผู้สูงส่ง เจ้ากล้าถามคำถามน่ารังเกียจนั่นได้อย่างไร? ข้าคงไม่ทำอะไรเจ้าหรอก! ข้าจะทำกับพวกมัน!”
　　เทพกิเลนชี้ไปยังกู้ไทซูและคนที่อยู่ฝ่ายเดียวกับเทพอสูร
　　เมื่อมันพูดจบซือหยูรู้สึกว่าร่างกายตัวเองเบาลงเมื่อพลังเซียนที่กดทับเขาหายไป แต่ปิงหวูชิงนั้นตัวแข็งทื่อไปแทน นางขยับตัวไม่ได้อีกเลย พลังเซียนของนางกำลังลดลง
　　นางมองจ้าวสวนทั้งสี่ที่กำลังลอยอยู่ด้วยความตกใจและผงะหลัง
　　“เจ้า…เจ้าควบคุมสี่ผนึกได้โดยตรง!” 　　แน่นอนว่าเรื่องนี้เกินกว่าที่ปิงหวูชิงคาดคิดเอาไว้
　　“เดี๋ยวก่อนสิ!เป็นเพราะว่าเจ้าสร้างตัวเองให้เป็นจิตวิญญาณเทียมรึ?”
　　ปิงหวูชิงนึกถึงบางอย่างนางอุทานด้วยความตกตะลึง
　　“เจ้ามันป่าเถื่อน!เจ้าทำแบบนั้นกับตัวเองได้ยังไง!”
　　การแบ่งจิตวิญญาณเทพนั้นเทียบเท่ากับยอดฝีมือที่แบ่งตัวเองเป็นสองความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานที่ต้องแบกรับนั้นเหนือเกินกว่าคำอธิบายใด แม้แต่กับเผ่าอสูรที่ขึ้นชื่อด้านความแข็งแกร่งของร่างกายก็ไม่กล้าที่จะทำเรื่องเหนือสามัญสำนึกเช่นนั้น