The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1073 - กระบี่เล่มถัดไป

　　ปิงหวูชิงถอนหายใจด้วยความอ่อนล้า
　　“ใยเจ้าต้องมาขวางทางข้าทุกครั้งไป?”
　　ความคับข้องใจและความโมโหแสดงชัดในน้ำเสียง
　　ในฐานะของเทพชีวิตผู้คนในจิวโจวเป็นเพียงแมลงในสายตานาง มนุษย์ไม่เคยทำให้นางเกิดความรู้สึกใด ซือหยูคือผู้เดียวที่ทำได้
　　ซือหยูกำไม้เท้าเซียนมณีต่อไปเขาตอบด้วยเสียงไร้อารมณ์
　　“ถ้าอย่างนั้นท่านเทพอสูรพร้อมหรือยังเล่า? เหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว! ข้าหวังว่าเจ้าจะทนไหว!”
　　ฮั่นเฟยกู้ไทซู และปี้หลิงเทียนระเบิดพลังพร้อมกัน แม้แต่ตงฟางเถียนเฟิงก็ร่วมวงด้วยหลังจากผ่านไปช่วงสั้น ๆ นางปล่อยพลังได้มากเมื่อใช้สมบัติของตระกูล
　　ในตอนนั้นเองท้องฟ้าเต็มไปด้วยคลื่นพลังเซียน แสงกระจ่างชัดพร้อมพลังรุนแรงที่สามารถทำลายทั้งโลกได้
　　เมื่อเสียพลังชำระล้างของไม้เท้าเซียนปิงหวูชิงรับพลังทั้งหมดโดยตรง
　　แต่เมื่อฝุ่นควันสลายไปพวกเขาทุกคนก็ได้เห็นภาพที่ทำให้ใจหาย ปิงหวูชิงบาดเจ็บเพียงผิวเผินอย่างน่าตกใจ! แม้พวกเขาจะใช้พลังเต็มที่โดยไม่ออมมือก็ตาม!
　　พลังกายภาพของนางเกินกว่าที่พวกเขาคาดคิด
　　สิ่งที่พวกเขาเห็นในตอนนี้ทำให้ฮั่นเฟยและคนที่เหลือยืนนิ่งด้วยความลังเลถ้าหากการทำเต็มที่มิอาจได้ผลลัพธ์อันน่าพอใจ เวลาครึ่งชั่วโมงก็คงไม่พอ ไม่ต้องพูดถึงเวลาเพียงเล็กน้อยที่มีตอนนี้
　　ความสิ้นหวังถาโถมในหัวใจทั้งหมดมันสูญเปล่าหรือ? ถ้าหากจะล้มเหลวถ้าจู่โจมต่อไป พวกเขาอาจยอมแพ้และหนีไปในตอนนี้ ความคิดมากมายแล่นผ่านจิตใจ　　ในตอนนั้นเสียงมั่นใจดังขึ้น
　　“ไม่ให้ข้าลองดูบ้างเล่า?”
　　แม้แต่กู้ไทซูก็มิอาจปฏิเสธว่าเสียงของซือหยูทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความหวัง
　　ปิงหวูชิงที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวเหลือบมองซือหยูอย่างหยุดไม่ได้นางอาจไม่สนใจพวกฮั่นเฟยได้ แต่นางคิดกับซือหยูต่างออกไป เขายังมีวิธีอื่นซ่อนอยู่หรือ?
　　แต่ปิงหวูชิงไม่ได้กังวลมากนัก
　　“ซือหยูเซี่ยนข้านับถือในสติปัญญาเจ้า เจ้ามีพลังและสมบัติที่ยอดเยี่ยม แต่หากจะสังหารข้า เจ้ายังทำไม่ได้หรอกนะ”
　　“ถ้าเจ้ารู้ว่าข้ามีพลังและสมบัติเจ้าจะแน่ใจหรือว่าข้ายังไม่เหลือสิ่งอื่นให้ใช้?”
　　ซือหยูหายใจเข้าเบาๆ ถึงเวลาที่เขาจะต้องแบไพ่ออกมาแล้ว
　　ขณะนี้สถานการณ์อันตรายกว่าที่เขาคิดไปมาก ถ้าปิงหวูชิงไม่ถูกฆ่า พวกเขาจะต้องตายในอีกไม่นานแน่นอน　　“เจ้าคิดจะบอกว่าเจ้ายังมีสิ่งที่ทำลายจิตวิญญาณเทพของข้าได้รึ?”
　　ปิงหวูชิงไม่ใส่ใจนักนางหัวเราะเบา ๆ ราวกับเล่าเรื่องตลก
　　มีเทพเพียงหนึ่งเดียวเพียงจิวโจวและนั่นคือเทพจิวโจว…เทพกิเลน
　　ส่วนตระกูลใหญ่ที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานอย่างตระกูลบูรพาได้พบเจอเศษเขาเทพเพียงหนึ่งเดียวในโลกทั้งใบมันคืออาวุธเดียวบนโลกที่ฆ่านางได้ ไม่มีโอกาสเป็นอื่น
　　แต่เมื่อซือหยูเรียกสิ่งหนึ่งออกมาจากมุกวิญญาณเก้าหยกรอยยิ้มสงบใจของปิงหวูชิงได้หายไปอย่างรวดเร็ว แทนที่ด้วยสีหน้าดำมืด
　　แม้แต่เทพกิเลนก็ผงะเขามองซือหยูอย่างลึกซึ้ง
　　ซือหยูถือกล่องหยกในมือมีผนึกมากกว่าสิบชั้นปิดมันเอาไว้
　　ด้านในกล่องหยกมีชิ้นใบไม้สีเป็นเอกลักษณ์มันมีสีทองทั้งใบราวกับถูกสลักด้วยทองคำบริสุทธิ์ ใบไม้นี้มีขนาดเท่าฝ่ามือ เส้นใบของมันแสดงให้เห็นชัดเจน หยดวารีทองคำไหลเวียนอยู่ในใบไม้ทั้งใบ
　　กล่องหยกมีไว้เพื่อเป็นม่านพลังป้องกันฮั่นเฟยกับคนอื่น ๆ จึงไม่รู้ถึงความพิเศษของใบไม้นี้ แต่เมื่อได้มองใบหน้าของปิงหวูชิงและเทพกิเลน พวกเขาก็สามารถบอกพลังระดับสัตว์ประหลาดของใบไม้ใบนี้ได้
　　เงียบอยู่นานปิงหวูชิงหายใจเข้าลึกมองซือหยูอย่างหมองหม่น นางพูดเบา ๆ
　　“ซือหยูเซี่ยนเจ้าจะทำแบบนี้กับข้าจริง ๆ ใช่ไหม? ข้าไม่เคยทำร้ายเจ้า ข้าไม่เคยทำร้ายคนรอบกายเจ้า แม้แต่คนที่มาจากต่างทวีปก็ตาม”
　　ซือหยูใจเต้นแรงเมื่อได้ยินคำพูดของนาง!นางพบคนที่มาจากเฉินหลงแล้วงั้นรึ? ถ้านางรู้ หมายความว่าราชาเขตกลางจะรู้ด้วยใช่หรือไม่?
　　เขาตื่นตระหนกในใจถึงเวลาที่เขาจะไปเขตกลางและหาที่หลบภัยที่คนเฉินหลงอยู่แล้ว
　　ผู้เฒ่าเหลียวหายตัวไปนานไม่มีข่าวคราวใดจากเขาเลย เขาอาจจะตามหาตำแหน่งอย่างยากลำบากอยู่ก็ได้
　　แต่ซือหยูแสร้งทำเป็นสุขุมเยือกเย็นในเบื้องหน้าแม้แต่พวกฮั่นเฟยก็มองเขาด้วยสีหน้าประหลาด
　　“เจ้าไม่เคยทำแต่นั่นก็เพราะเจ้าทำไม่ได้ เมื่อเจ้าได้พลังเทพอสูรกลับมาแล้ว สิ่งที่เจ้าพูดจะยังคงเดิมหรือ?”
　　ซือหยูไม่สนใจ
　　“ข้าไม่คิดจะเสียใบไม้นี้เพียงเพราะเจ้าหากเจ้าเลิกคิดฟื้นคืนพลังเทพอสูร ข้าจะยอมสงบศึก…”
　　ซือหยูต่อรอง
　　แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้
　　“ข้าคือเทพอสูรข้าถูกมนุษย์ต่ำต้อยในจิวโจวจองจำ มันไม่ต่างจากพญาช้างสารที่ถูกมดปลวกกักขัง! ข้าไม่อยากมีชีวิตเช่นนี้! ข้าต้องเอาพลังเทพอสูรกลับมา!”
　　“ถึงใบไม้ทองคำของเจ้าจะเป็นของจากเทพแต่เทพนั่นคงจะไร้พลังในตอนนี้ไม่ใช่หรือ? ไม่เช่นนั้นมันก็ไม่ได้เป็นมากไปกว่าจิตวิญญาณเทพน้อย ๆ!”
　　ปิงหวูชิงพูดอย่างเยือกเย็น
　　ซือหยูพยักหน้าช้าๆ
　　“เจ้าพูดถูกใบไม้ใบนี้มีภัยเพียงกับอสูรเนรมิตร แต่ไม่แข็งแกร่งพอที่จะทำอันตรายกับเซียน! แต่มันก็มากพอที่จะฆ่าเจ้า! พลังเทพในใบไม้ทองคืออาวุธอย่างดีในการทำลายจิตวิญญาณเทพของเจ้า!”
　　อาวุธของมนุษย์ย่อมมิอาจเทียบกับสมบัติของยอดฝีมือได้แม้อย่างนั้น อาวุธของมนุษย์ก็ทำให้หัวใจที่เต้นอยู่หยุดเต้นได้
　　พลังเทพในใบไม้ทองคำนั้นอ่อนแอแต่มันสามารถเอาชนะจิตวิญญาณเทพได้ แม้พลังจะลดลงไปสักหน่อย มันก็มากพอที่จะสังหารปิงหวูชิงที่หมดทางสู้
　　เมื่อพูดจบซือหยูขว้างใบไม้ออกไปด้านหน้าโดยไม่พูดสักคำ
　　ใบไม้โบกปลิวตามแรงลมแสงสีทองเปล่งประกายอย่างงดงามไปยังบ่าของปิงหวูชิง
　　ในเสี้ยววินาทีนั้นแสงจากใบไม้ทองคำเปล่งประกายไปทั้งแดนมณี
　　ทุกชีวิตที่ได้อาบแสงทองคำสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณสงบของธรรมชาติบรรยากาศอันดี ทุกคนรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของพลังตัวเอง มีเพียงปิงหวูชิงที่ต่างออกไป
　　ใบไม้ทองคำประทับที่ร่างของนางสายสีทองถูกดูดออกจากร่างของนางโดยมีใบไม้ดูดซับเข้าไป
　　แมกไม้ดูดซับอากาศเสียพร้อมปล่อยอากาศดีแก่มนุษย์กลับคืนเช่นเดียวกับใบไม้ทองคำของเทพไม้ที่มีพลังดูดซับพิเศษ ความต่างเดียวคือมันไม่ได้ดูดซับอากาศเสีย แต่เป็นจิตวิญญาณเทพ! 　　ในวินาทีอันรวดเร็วจิตวิญญาณเทพที่ถูกดูดซับไปนั้นมากกว่าที่นางให้จักรพรรดิกลืนอสูรเกินสิบเท่า!
　　เส้นผมสีดำของปิงหวูชิงสูญเสียประกายในความเร็วที่เห็นได้ด้วยตามันกลายเป็นสีเทาและหงอกขาวราวเกล็ดหิมะในเวลาต่อมา
　　ดวงตางดงามดั่งแก้วของนางถูกปกคลุมด้วยม่านดำริมฝีปากแดงดั่งกุหลาบม่วงคล้ำ
　　พริบตาเดียวใบหน้างดงามเป็นพิเศษได้ดูดุร้ายแปลกตา
　　มีส่วนของเทพอสูรปรากฏให้เห็นหลังจากสูญเสียจิตวิญญาณเทพ นางไม่มีพลังจะแปลงกายเป็นมนุษย์ได้อีกต่อไป มันเผยร่างแท้จริงของอสูรออกมา
　　เทพกิเลนระเบิดเสียงหัวเราะ
　　“น่าขัน!น่าขันจริง ๆ! เจ้าไม่ได้ตายด้วยน้ำมือเทพอย่างข้า เจ้าไม่ได้ตายหลังจากผ่านเวลาหลายแสนปี”
　　มันพูดพล่อยไปเรื่อยๆ　　“แต่ตอนนี้เวลานี้เจ้ากำลังจะตายเพราะเด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้า จิตวิญญาณเทพถูกดูดออกมาทั้งเป็น!”
　　“หลินหลางโอ้ หลินหลาง เจ้าไม่คิดว่ามันน่าเศร้าหรือ?”
　　เส้นผมขาวปลิวไสวในอากาศปิดบังหน้าผากเอาไว้แต่ก็ไม่มีสิ่งใดที่ปิดบังดวงตาที่มีแสงทมิฬได้ เสียงของนางเปลี่ยนไป ไร้ซึ่งความอ่อนโยนและสัมผัสนุ่มละมุนอีกแล้ว มันเป็นเสียงแก่เฒ่าแหบพร่า
　　“เจ้าบังคับข้า”
　　ปิงหวูชิงถอนหายใจดวงตานางมองทะลุทะลวงทุกอย่างไปไกลโพ้น ราวกับว่านางทำใจแล้ว
　　เทพกิเลนขมวดคิ้ว
　　“อะไรกัน?ถึงตอนนี้เจ้ายังมีสิ่งที่ไม่ได้ทำอีกเรอะ?”
　　ปิงหวูชิงเงียบนางมองปิงหวูชิงแห่งเขาอสูรที่อยู่ห่างออกไปอย่างลึกซึ้ง นางสิ้นหวัง　　“ข้าไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาลงเอยที่นี่”
　　ซือหยูตะโกนเมื่อตระหนักได้ถึงอันตราย
　　“หวูชิงออกไปจากสวนสุสานเดี๋ยวนี้!”
　　แต่ก็สายไปแล้ว
　　ปิงหวูชิงหายใจเข้าลึกตะโกนจนโลกสะเทือนไปถึงสวรรค์
　　“ทุกสิ่งจากแหล่งเดียวกันจงรวมเป็นหนึ่ง!”
　　เมื่อนางตะโกนร่างของปิงหวูชิงจากเขาอสูรได้เปลี่ยนแปลงอย่างมิอาจควบคุมได้
　　ผมขาวนัยน์ตาดำ ริมฝีปากสีม่วง…
　　มันคือภาพสะท้อนของปิงหวูชิงที่เป็นเทพอสูร!
　　สิ่งเดียวที่ต่างก็คือใบหน้าของปิงหวูชิงจากเขาอสูรนั้นมุ่งมั่นที่จะโต้กลับ
　　“เจ้าคิดจะผิดคำสัญญารึ?ถ้าเจ้าทำ ท่านแม่จะทำลายเจ้าด้วยหาทางที่โหดร้ายที่สุด!” 　　“ข้าหมดทางเลือกแทนที่จะนั่งรอความตาย ข้าขอเอาจิตวิญญาณเทพอีกครึ่งดวงคืนมาเสียดีกว่า”
　　ปิงหวูชิงพูดอย่างไม่แยแส
　　นางได้เข้าไปรวมตัวกับทารกน้อยปิงหวูชิงในครรภ์ของเจี๋ยนอู๋เชิงในความผิดพลาดจิตวิญญาณเทพอีกครึ่งดวงของนางจึงอยู่ที่ปิงหวูชิง ดังนั้นทั้งสองจึงมีพลังวิญญาณที่เหมือนกัน
　　แต่ปิงหวูชิงก็มีความเหนือกว่านางมีพลังที่จะควบคุมปิงหวูชิงแห่งเขาอสูรเมื่อใดก็ได้
　　ปิงหวูชิงแห่งเขาอสูรตกอยู่ในสภาพกึ่งอสูรเก้าเงาพลังปรากฏด้านพลังนางพร้อมกัน
　　นี่คือกายากระบี่สวรรค์!
　　เงากระบี่ทั้งเก้ามีรูปร่างที่ดูจับต้องได้มันเพิ่มพลังขึ้นมาเรื่อย ๆ
　　เมื่อเล่มที่สี่ปรากฏซือหยูใบหน้าเปลี่ยนไป ตามปกติ ซือหยูสามารถก่อร่างกระบี่ได้เพียงสามเล่ม นางไม่เคยสร้างเล่มที่สี่ที่ใช้พลังได้มาก่อน
　　“พวกเราเกิดมาจากต้นกำเนิดเดียวกันหากนางคือกระบี่ ข้าก็คือฝัก! ตลอดเวลาที่ผ่านมา ถ้าไม่ใช่เพราะข้า นางคงใช้เล่มที่ห้าได้ไปแล้ว! ตอนนี้เมื่อฝักหายไป นางจะเปล่งประกายขึ้นมาได้!”
　　ฟึ่บ!ฟึ่บ! ฟึ่บ!
　　การกำเนิดของกระบี่หยุดลงเมื่อถึงเล่มที่ห้าเป็นเพราะเทพอสูรปิงหวูชิงมิอาจควบคุมปิงหวูชิงจากเขาอสูรได้เต็มที่
　　ซือหยูมองกระบี่เล่มที่สี่และห้าพร้อมกับสัมผัสอันตรายจากมันได้!กระบี่เล่มที่ห้านี้มิใช่สิ่งที่อสูรเนรมิตรจะรับมือได้เลย บางทีเซียนอาจจะตอบโต้ไม่ได้ด้วยซ้ำ!
　　“ไม่นะ!นางถูกเทพอสูรควบคุมอยู่ กายาวิญญาณนางถูกปลดปล่อย ถ้านางไม่หยุดตอนนี้ พวกเราทุกคนจะตาย!”
　　กู้ไทซูตะโกนเสียงแข็งเขากระโจนไปยังปิงหวูชิงจากเขาอสูรทันที เขาหมายมั่นจะฆ่านาง
　　กิ่งไม้ในมือของเขาปล่อยพลังอันยิ่งใหญ่พลังระดับเซียนซัดปิงหวูชิงด้วยพลังที่ล้างโลกได้ ซือหยูเพ่งสมาธิอยู่กับการกำจัดเทพอสูรปิงหวูชิงอยู่ เขาไม่มีพลังจะหยุดกู้ไทซู
　　เมื่อเห็นว่าปิงหวูชิงกำลังจะตายด้วยพลังเซียนกระบี่เล่มที่สี่และห้าด้านหลังนางได้แหวกทะลวงเมฆา
　　กิ่งไม้ที่มีพลังยิ่งใหญ่กระเด็นหายบาดแผลลึกจนถึงกระดูกเกิดที่ลำตัวกู้ไทซู ตามด้วยควันดำดั่งเถ้าถ่าน
　　กระบี่แดงเพลิงบินกลับแหวกนภามาที่แผ่นหลังปิงหวูชิง
　　กระบี่ไม่เพียงแต่ทำลายพลังมหาศาลจากกิ่งไม้แต่มันยังทำให้กู้ไทซูบดาเจ็บ
　　แม้แต่พลังจากกิ่งไม้ระดับเซียนก็สลายไปกระบี่นางมีพลังสูงมาก!
　　แต่นี่เป็นเพียงแค่เล่มที่สี่เล่มที่ห้านั้นเล็งตรงไปที่เทพกิเลน! 　　เทพกิเลนถูกเทพทะลุกะโหลกหน้าไปถึงหลังร่างสามสิบศอกของเทพกิเลนล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง