The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1076 - ซากเทพ

　　“ตัดวิธีแรกไปซะอีกแค่เดือนเดียวแดนมณีก็เปิดแล้ว”
　　ซือหยูมองท้องนภากว้างใหญ่ไพศาล
　　“วิธีที่สองก็เป็นไปไม่ได้ข้าไม่รู้พิกัดของทวีปจิวโจว”
　　“ไม่มีวิธีที่สามแล้วรึ?”
　　ซือหยูสีหน้าเคร่งเครียด
　　เทพกิเลนส่ายหน้า
　　“นอกจากนี้ก็ไม่มีทางอื่นแล้ว!ตอนที่คุกนี้ถูกสร้างขึ้นมา ข้าสร้างไม่ให้มีวิธีในการหนีออกไปได้ มิเช่นนั้นเทพอสูรมณีจะใช้ประโยชน์จากที่นี่”
　　ซือหยูเงียบมันจบแล้วจริง ๆ รึ?
　　เทพกิเลนหัวเราะเบาๆ
　　“แต่วิธีที่สองยังพอใช้ได้”
　　ซือหยูขมวดคิ้ว　　“ข้าไม่รู้พิกัดจิวโจว…ช้าก่อน!เจ้ารู้งั้นเรอะ?”
　　“ฮ่าฮ่าฮ่าไอ้หนูเอ้ย เล่ห์กลเจ้าล้วนคมคาย แต่เจ้าก็ไม่ได้ฉลาดขนาดนั้นสินะ? ข้าเป็นใครกัน? ข้าคือเทพแห่งจิวโจว! จิวโจวคือโลกใบใหญ่ที่พัฒนามาจากจิตวิญญาณเทพของข้า เจ้าคิดว่าข้าระบุพิกัดของจิวโจวไม่ได้หรือ?”
　　ซือหยูดีใจ
　　“ถ้าเช่นนั้นข้าก็มีเวลาให้หนี! จากพลังกระบี่ที่ข้าทิ้งเอาไว้ นางจะฟื้นตัวได้ในอีกไม่นาน เราเหลือเวลาอีกไม่มากที่จะทิ้งระยะจากสัมผัสของนาง”
　　แม้แต่เซียนเองก็ไม่ได้มีพลังสัมผัสไร้สิ้นสุดเมื่อหนีไปเกินระยะหนึ่งแล้ว พวกเขาก็จะเป็นอิสระจากภัยคุกคามของปิงหวูชิง
　　แต่เวลาอันน้อยนิดก็มากพอแล้วสำหรับเซียน
　　“หึหึใครบอกเล่าว่าเหลือเวลาไม่มาก? ข้าเล่นกลกับนางไปสักหน่อยแล้ว นางจะไม่ลุกขึ้นมาในครึ่งชั่วโมงนี้”
　　เทพกิเลนโต้แย้ง
　　เล่นกลหรือ?ซือหยูแปลกใจ เทพกิเลนยังเหลืออะไรให้ใช้กับนางอีก?
　　“เจ้าลืมเรื่องเสี้ยววิญญาณเซียนในสวนสุสานแล้วหรือ?”
　　เทพกิเลนกล่าว
　　“เสี้ยววิญญาณเหล่านั้นคือสิ่งที่ข้าวางเอาไว้ในอดีตเหตุผลก็เพื่อป้องกันเทพอสูรมณี!”
　　“ใครจะไปคิดเล่าว่าพวกเศษขยะนั่นจะปล่อยนางให้หนีออกมาได้โดยไม่รู้ตัว?นี่คือโอกาสดีที่พวกมันจะได้แก้ตัวแล้ว!”
　　ซือหยูตาเป็นประกายด้วยความหวังเขาเกือบจะลืมเรื่องเหล่านั้นไปแล้ว
　　แม้จะเป็นแค่เสี้ยววิญญาณวิญญาณเหล่านั้นก็มีพลังของเซียนในยามที่มีชีวิต ประกอบกับแผนของเทพกิเลน เสี้ยววิญญาณเหล่านั้นอาจจะยื้อเวลาได้
　　ครึ่งชั่วโมงก็เกินพอแล้ว!
　　“ไปตะวันออกเฉียงใต้”
　　เทพกิเลนชี้อุ้งเท้าออกไป
　　ซือหยูมองด้วยความคาดหวัง
　　ในสวนสุสานปิงหวูชิงกระชากเสี้ยววิญญาณที่อยู่ใกล้ที่สุดเป็นชิ้น ๆ ด้วยมือเดียว ผมขาวของนางยุ่งเหยิง โลหิตไหลออกมาจากมุมปากเป็นสาย
　　นางถูกเหล่าเสี้ยววิญญาณในสวนสุสานกระโจนเข้าใส่ส่วนกลยุทธ์ก็คือการระเบิดตัวเอง! เสี้ยววิญญาณสองสามดวงนั้นไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าเสี้ยววิญญาณเกือบร้อยดวงเข้ามาพร้อมกัน นางก็ไม่กล้าเสี่ยงด้วยพลังในตอนนี้ แต่การหนีในตอนนี้ก็เป็นเรื่องยากมากพอแล้ว! นางต้องเสียเวลาจัดการเสี้ยววิญญาณทีละดวง
　　“เทพกิเลน!!ซือหยูเซี่ยน!!”
　　นางทนเจ็บจากแรงระเบิดอีกแรงปิงหวูชิงทั้งแค้นและไม่พอใจ
　　ไม่นานนักโลกดำสนิทของซือหยูได้สว่างตระการตาขึ้น เขากำลังจะออกจากโลกมิติมายังโลกใบอื่น ในตอนที่เขาชินกับแสงสว่าง เขาก็หน้าหมอง เขาหยุดที่ทางเข้าของอีกโลกแต่ไม่เข้าไป
　　ซือหยูหันไปพูดอย่างเยือกเย็น
　　“เจ้าพาข้ากลับมาที่แดนมณีอีกแล้ว!”
　　เขาเห็นหอคอยร้อยชั้นเก่าแก่ในสายตาพวกเขายืนอยู่เหนือหอคอย เมื่อก้มลง พวกเขาเห็นทุกจุดในสวนวิชาได้อย่างชัดเจน ซือหยูถึงกับเห็นศิษย์ในจากตำหนักโลหิตที่ยังคงอยู่ในที่แห่งนี้ พวกเขากำลังค้นหาสมบัติใต้พื้นดิน
　　เทพกิเลนพาเขาอ้อมกลับมายังสวนวิชา!
　　“ไอ้หยาข้าคือวิญญาณประดิษฐ์แห่งแดนมณี เจ้าเคยได้ยินว่าวิญญาณประดิษฐ์ทิ้งสมบัติหรือไม่?”
　　เทพกิเลนถอนหายใจ　　“แดนมณีกำลังจะถูกทำลายแล้วข้าจะปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้ ไม่งั้นจะต้องแย่แน่”
　　ซือหยูหงุดหงิด
　　“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า?เจ้าอยากเห็นข้าตายเรอะ?”
　　เวลาผ่านไปเพียงไม่นานยังต้องใช้เวลาอีกสักระยะก่อนที่ปิงหวูชิงจะเป็นอิสระมาได้
　　“อย่าตกใจ!อย่าไม่ได้เอาเจ้ามาทำร้าย ข้ามีบางอย่างจะให้เจ้า”
　　เทพกิเลนพูดไม่นานมันก็ซัดอุ้งเท้าไปยังหอคอย
　　ภาพอันน่าตกตะลึงเกิดขึ้นชั้นบนสุดของหอคอย ชั้นที่หนึ่งร้อยเปิดช้า ๆ
　　ฟึ่บ!
　　ก่อนที่ซือหยูจะได้ตอบสนองเขาก็ถูกพามาที่หอคอยแล้ว
　　“เจ้าสงสัยมาตลอดไม่ใช่หรือว่ามีสิ่งใดเหนือชั้นสองของหอคอย?เจ้าจะเข้าใดเมื่อเจ้าได้เห็นชั้นที่หนึ่งร้อย…”
　　เทพกิเลนกล่าวเมื่อพูดจบ ชั้นหนึ่งร้อยที่มืดสนิทสว่างขึ้นมา
　　แต่เขาไม่ได้เห็นพื้นที่แคบอย่างที่จินตนาการไว้มันกลับเป็นโลกไร้ขอบเขตที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา
　　สัตว์อสูรอาศัยอยู่ในป่ากว้างใหญ่ที่มีพืชวิญญาณและสัตว์ป่าทุกชนิด
　　ไกลออกไปมีหลายเมืองที่มีมนุษย์อาศัยอยู่ เหล่ายอดฝีมือที่มีพลังหลายระดับบินเหนือเมฆาด้วยความสะพรึงกลัวและตกใจ พวกเขาจ้องมองซือหยูและเทพกิเลนทันทีเมื่อปรากฏตัว
　　จากที่พวกเขาเห็นซือหยูและเทพกิเลนได้บุกรุกผ่านรอยแยกมิติเข้ามา ทั้งคู่คือสิ่งแปลกหน้าสำหรับพวกเขา
　　“มีโลกมายาอยู่ในหอคอยด้วยรึ?”
　　ซือหยูตกใจ
　　เทพกิเลนตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก　　“ตบหน้าตัวเองดูสิแล้วเจ้าจะรู้”
　　“โอ้”
　　ปั้ง!
　　“ไอ้บ้า!เจ้าตบข้าทำไม?”
　　“เจ้าเจ็บไหมล่ะ?”
　　“ก็เจ็บน่ะสิ!”
　　“โอ้เช่นนั้นนี่ก็ของจริง”
　　“พวกเรากลับมาที่จิวโจวรึ?เป็นไปไม่ได้! ไม่มีพลังวิญญาณที่นี่เลย ข้าไม่ได้กลิ่นอายของจิวโจวด้วย”
　　ซือหยูกำลังหวาดหวั่น
　　ที่นี่ไม่ใช่ทั้งเฉินหลงไม่ใช่ทั้งจิวโจว มีทวีปที่สามอยู่บนโลกด้วยหรือ?
　　“ที่นี่คือดินแดนที่ผนึกพลังของเทพอสูรมณีเอาไว้…”
　　เทพกิเลนบอกมันพาซือหยูไปยังหน้าภูเขาสูงหมื่นศอกด้วยก้าวพริบตา
　　ซือหยูถูกเงาห่มทับที่ใต้ตีนเขาสูงเขารู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง กล้ามเนื้อกระตุกไปมา เขารู้สึกไม่ปลอดภัย
　　“ภูเขานี่มันอะไรกัน?”
　　ซือหยูเงยหน้ามอง
　　“นี่ไม่ใช่ภูเขา!แต่ซากของข้า”
　　เทพกิเลนพูดด้วยความปวดร้าว
　　จากนั้นเทพกิเลนพาซือหยูขึ้นที่สูง เมื่อก้มลงมองก็ได้แต่สูดหายใจเข้าลึก
　　กิเลนขนาดยักษ์จนชวนลืมหายใจนอนอยู่บนพื้นร่างกิเลนมีขนาดหมื่นศอก มันคล้ายกับหมากิเลนและขาดเขาที่เหนือศีรษะข้างหนึ่งไป
　　หากเทียบกับหมากิเลนแล้วโครงกระดูกขนาดยักษ์ตรงหน้าเขานี้แข็งแกร่งกว่ามาก!
　　ซือหยูยืนหน้าซากด้วยความเลื่อมใสโลหิตไหวเวียนอย่างรวดเร็ว พลังชีวิตของเขาหลั่งไหลอย่างแรง ทำให้เขาตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เขาเป็นเหมือนกับคนธรรมดาที่ได้พบเทพด้วยตาตัวเอง　　“นี่คือร่างจริงของเจ้ารึ?”
　　ซือหยูถามด้วยความหมั่นใจหลังจากพยายามใจตเย็นอย่างยาวนานด้วยขนาดหมื่นศอก นี่คือครั้งแรกที่เขาได้เห็นสัตว์ป่าที่มีร่างกายมหึมาเช่นนี้
　　“ใช่เกือบจะใช่ มันผุกร่อนมาหมื่นครั้งแล้ว ร่างจริงข้าเกือบจะใหญ่เท่าจิวโจว”
　　เทพกิเลนตอบอย่างไร้อารมณ์
　　ใหญ่เท่าจิวโจวเรอะ?เรื่องราวของเทพไม้ผ่านเข้ามาในสมอง ร่างจริงของนางปกคลุมทั้งจิวโจวเช่นเดียวกัน เป็นดั่งผ้าห่มคลุมทวีป
　　เทพทุกคนยิ่งใหญ่ตระการตาเช่นนี้หรือ?
　　“เจ้าอยากให้ข้าปล้นศพเจ้าสินะ?”
　　ซืหยูถาม
　　เส้นเลือดปูดโปนที่หน้าผากเทพกิเลน
　　“เจ้ามองอีกทีสิ”
　　เมื่อพูดจบเทพกิเลนโบกอุ้งเท้า โครงกระดูกหมื่นศอกเริ่มสั่นทันที　　แผ่นพื้นใต้เท้าของทั้งคู่ที่สงบนิ่งมาชั่วกัลป์ได้จมลึกลงไปจนเป็นเหวลึกล้านศอกใต้ดิน
　　ซือหยูรู้ความจริงเมื่อได้มองเหวเทพกิเลนไม่ได้ยืนอยู่บนพื้นแม้แต่น้อย เทพกิเลนกำลังยืนอยู่บนซากศพ! และซากศพนี้ก็คือเงาร่างอสูรแบบเดียวกับในประตูชีวาล่อง!
　　มันสูงหมื่นศอกกำยำ เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ และดูดุร้าย น่าขยะแขยงถึงที่สุด ความต่างเดียวก็คืออสูรนี้ไม่ได้เป็นสีดำแต่เป็นสีแดงเลือด
　　“นี่คือจุดที่เกิดการต่อสู้สุดท้ายของพวกข้านางใช้พลังเทพอสูรสะบั้นจิตวิญญาณเทพของข้า และข้าก็ได้ใช้ผนึกพอดี ข้าจองจำจิตวิญญาณเทพของนางในกรงที่ข้าเตรียมไว้เมื่อหลายพันปีก่อนหน้า จากนั้นนางกับข้าจึงแตกดับไปด้วยกัน”
　　เทพกิเลนนึกย้อนเรื่องราวในอดีตน้ำเสียงดูสงบ แต่ก็แฝงไปด้วยความเศร้าอย่างชัดเจน　　ซือหยูมองอสูรใต้เท้าไปมาไม่หยุดสัญชาตญาณบอกเขาว่าอย่าแตะต้องมัน มิเช่นนั้นจะเกิดวิบัติกับตัวเขา
　　มันแตกต่างจากซากเทพกิเลนที่ผุพังซากของเทพอสูรราวกับยังมีชีวิตอยู่ มีพลังอันน่าสะพรึงกลัวกักเก็บไว้ภายใน
　　“ข้าเพียงแค่กระชากจิตวิญญาณเทพของเซียนมณีออกมาแต่พลังเทพอสูรของนางมีมากเกินไป ข้าจัดการกับมันไม่ได้ ข้าทำได้แค่ฝังซากนางในชั้นที่หนึ่งร้อยของหอคอย”
　　เทพกิเลนอธิบาย
　　เป็นไปตามคาดซากศพนี้คือพลังของเทพอสูร หากปิงหวูชิงได้หลอมรวมกับซากของนางเมื่อใด นางจะควบคุมร่างได้และได้รับพลังอีกครึ่งกลับมา
　　เมื่อได้เห็นซากเทพอสูรกับตาซือหยูสัมผัสได้ว่าพลังเทพอสูรนี้มากพอที่จะทำลายล้างจิวโจวไม่รู้กี่พันครั้ง!
　　“เดี๋ยวสิ!” 　　ความคิดหนึ่งเกิดขึ้นทันที
　　“ผนึกพลังเทพอสูรจะไม่คลายออกมาหลังจากแดนมณีล่มสลายรึ?”
　　จ้าวสวนทั้งห้ายังอยู่แล้วทำไมที่ผนึกถึงเปิดออกได้?
　　เทพกิเลนเบ้ปาก
　　“เฮ้เจ้าช่วยเคารพความเป็นเทพของข้าหน่อยไม่ได้เรอะ?”
　　ซือหยูเงียบ
　　“ความจริงแล้วความลับแท้จริงของแดนมณีซ่อนอยู่ในหอคอย”
　　เทพกิเลนพูดอย่างสงบ
　　“หลังจากผนึกเทพอสูรมณีข้ากำลังจะหายไป ข้าไม่มีพลังมากพอที่จะควบคุมแดนมณีที่กว้างใหญ่ได้ ทั้งหมดต้องควบคุมผ่านหอคอย”
　　ซือหยูครุ่นคิดก่อนจะพูดอย่างไม่รีบร้อน
　　“ไม่แปลกเลยที่ห้าชั้นสุดท้ายในหอคอยจะว่างห้าชั้นสุดท้ายเป็นของจ้าวสวนแต่ละคนสินะ? เพียงแค่ห้าคนนั้นถูกแต่งตั้งให้ไปปกป้องแต่ละสวน”
　　“ชิชะเจ้านี่มันหลอกยากหลอกเย็น”
　　เทพกิเลนชมเขาและระเบิดเสียงหัวเราะ
　　“ถูกแล้วหนึ่งสิ่งจากหอคอยจะถูกเลือกให้สร้างสวน รวมข้าไปด้วยก็มีห้าคนที่ถูกเลือกให้สร้างสวนทั้งห้าที่พวกเจ้ารู้จักนั่นแหละ”
　　“ถ้าเช่นนั้นหอคอยก็คือจุดศูนย์กลางของแดนมณีใช่ไหม? ถ้าหอคอยควบคุมได้ แดนมณีก็จะเปลี่ยนแปลงกฎเกณฑ์ได้เหมือนกันหรือ?”
　　เรื่องนี้อธิบายเหตุที่เทพกิเลนปรับเปลี่ยนกฎที่มีแต่เดิมของแดนมณีได้ตามใจแม้จะเหลือเพียงแค่เสี้ยววิญญาณ
　　“คุยกับเจ้าช่างง่ายดายนัก”
　　เทพกิเลนพูดอย่างโล่งใจ
　　ซือหยูถลึงตา　　“แต่เจ้าคงพูดไม่ได้ง่ายๆ อีกแล้วล่ะ”
　　มันอ่อนแอจนมิอาจรักษาร่างกายเอาไว้ได้ซือหยูกำลังพูดอยู่กลับกลุ่มควันลางที่เริ่มอ่อนแสงลง
　　“เวลาข้ามีจำกัดข้าจะขอเล่าสั้น ๆ!”
　　เทพกิเลนน้ำเสียงเคร่งขรึม
　　“ข้าตัดสินใจมอบหอคอยให้เจ้าเจ้าจะเปลี่ยนกฎเกณฑ์ของแดนมณีได้เมื่อเจ้าได้เป็นเจ้าหอคอย จงนำเหล่ายอดฝีมือทุกคนจากจิวโจวออกไป คนเหล่านั้นต้องรอดจากการตามล่าของเทพอสูร!”
　　“เจ้ายังช่วยข้าดูแลร่างของเทพอสูรได้อย่าให้ใครขโมยมันไป! ซากของอสูรถูกควบคุมได้หากมีวิญญาณยึดครอง ความต่างเดียวคือพลังที่จะปลดปล่อยออกมาได้”