The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1091 - ไหลตามน้ำ

　　หากเวลานั้นไร้ความขัดแย้งงานแต่งของเขากับฉินเซี่ยนเอ๋อก็คงจะไม่ถูกขัดขวาง เขาอาจจะได้เป็นราชาของเขตไปแล้ว ได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายอยู่กับเจ้าสาวขี้เล่นน่ารัก พวกเขาอาจจะมีลูกด้วยก็ได้
　　ซือหยูถอนหายใจด้วยความหนักใจเขารู้สึกผิดต่อเซี่ยนเอ๋อ และเขารู้ว่านางจะต้องเกลียดเขาเมื่อตื่นขึ้นมา
　　ไม่มีสิ่งใดที่จะทำร้ายจิตใจนางได้มากกว่าการพบว่าบุรุษที่นางรักคนที่นางแต่งงานด้วย หาใช่คนที่นางคิดว่าเขาเป็น นางทุ่มเทต่อซือหยูอย่างมากแต่กลับได้ความจริงอันโหดร้ายตอบแทน ซือหยูไม่รู้เลยว่าเมื่อเจอหน้านางครั้งต่อไปจะต้องพูดเช่นใด
　　“อาจารย์ซือรองจ้าวดินแดนที่สามมาถึงแล้ว”
　　เจ้าตระกูลอู๋หยางเตือนเขาดึงซือหยูกลับสู่โลกความเป็นจริง　　ซือหยูรวบรวมสมาธิ
　　นั่นคือรองจ้าวดินแดนที่สามงั้นรึ?ซือหยูจดจำใบหน้าเอาไว้
　　“หลังจากแสดงความเคารพต่อฟ้าดินแขกพิเศษจะเข้ามามอบของขวัญ โอกาสดีใกล้เข้ามาแล้ว”
　　เจ้าตระกูลอู๋หยางเตรียมของขวัญและยื่นให้ซือหยู
　　“ท่านไม่ต้องลำบากอีกแล้วข้าเตรียมตัวมานานแล้ว”
　　ซือหยูบอกและยืนขึ้นเงียบๆ
　　“จากนี้ข้าจะจัดการเอง”
　　…
　　“ลำดับแรกคำนับต่อฟ้าดิน”
　　พิธีกรกล่าวดำเนินงาน
　　“ลำดับสองคำนับต่อบิดามารดา”
　　ในขั้นนี้คือขั้นที่ซือหยูกับเซี่ยนเอ๋อถูกขัดขวาง　　มันจะไม่เกิดขึ้นในวันนี้
　　บุตรชายและลูกสะใภ้แสดงความเคารพรองจ้าวดินแดนที่สามน้อมรับด้วยความยินดี
　　“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าลูกเอ๋ย เจ้าโตขึ้นแล้ว”
　　รองจ้าวดินแดนที่สามเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเขาหยินเอาไข่มุกขนาดเท่ากำมือออกมา
　　“นี่คือมุกพันปีข้าได้มาจากปู่เจ้าตอนที่เริ่มครอบครัว ครั้งนี้ขอส่งต่อมันให้กับเจ้าเพื่ออวยพรให้เจ้าได้ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างเป็นสุข”
　　“ขอบคุณท่านพ่อ”
　　ทั้งสองรับไข่มุก
　　“บ่าวสาวคำนับกันและกัน”
　　ประกายแห่งความรักแสดงให้เห็นผ่านดวงตาของทั้งสอง
　　“พิธีสมบูรณ์แล้ว!ขอต้อนรับแขกทุกคน!”
　　การต้อนรับนี้คือรูปแบบการขอของขวัญสำหรับข้าวใหม่ปลามันคู่ใหม่ในวันนี้
　　“ยินดีด้วยท่านรองจ้าวดินแดนยินดีด้วย!”
　　“ฮ่าฮ่าขอบคุณที่ท่านมานะ ผู้เฒ่าหลี่”
　　“ยินดีด้วย!อีกไม่นานข้าจะได้เห็นหลานแล้ว ข้าจะได้มีความสุขเสียที”
　　“ฮ่าฮ่าข้าก็คิดเหมือนเจ้า!”
　　ทุกคนพูดคุยกันอย่างมีความสุขและถึงคราวของซือหยู
　　ในมือของเขามีสมุนไพรวิญญาณที่ได้มาจากแดนมณีมันอายุมากกว่าห้าร้อยปี แทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะหาในจิวโจว มันเป็นของขวัญล้ำค่าที่หายากที่สุด
　　“ขอแสดงความยินดีกับท่านรองจ้าวดินแดนที่สาม”
　　ซือหยูยิ้มมอบของขวัญให้ด้วยมือทั้งสอง
　　รองจ้าวดินแดนที่สามเหลือบมองของขวัญด้วยรอยยิ้ม　　“รงค์หลิงจี่ห้าร้อยปีเป็นของหายากนัก”
　　“ขอแค่ท่านพอใจก็พอแล้วรองจ้าวดินแดนสาม”
　　ซือหยูยิ้มอย่างอ่อนโยน
　　รองจ้าวดินแดนที่สามไม่รับของขวัญรอยยิ้มของเขาได้เปลี่ยนเป็นใบหน้าเย็นชาที่มีจิตสังหาร
　　“ข้าพอใจกับของขวัญแต่คงไม่ดีแน่หากจะรับไว้! พวกเรามีแขกจากตำหนักโลหิตด้วยเรอะ? ข้ารอเจ้ามานานแล้ว!”
　　ตู้ม!
　　กระบี่จากด้านหลังรองจ้าวดินแดนที่สามฟันเป็นวงกว้างโค้งมาที่เอวของซือหยู
　　ซือหยูไม่เกรงกลัวเขาถอยหลบรัศมีกระบี่อย่างแม่นยำ
　　“เจ้าจะหนีไปไหน?!”
　　รองจ้าวดินแดนที่สามหายตกใจและเริ่มไล่ตามซือหยู　　กระบี่ของเขาฟาดฟันอย่างบ้าคลั่งเหมือนกับมังกรที่ร่ายรำ
　　ซือหยูยิ้มและไม่โต้กลับหน้ากากของเขาหล่นลงเผยให้เห็นใบหน้าจริง
　　บางคนอุทาน
　　“เขาไม่ใช่อาจารย์ซือที่คิดลอบสังหารรองจ้าวดินแดน!”
　　ผู้พูดนั้นไม่ธรรมดาแต่เป็นเจ้าตระกูลอู๋หยาง
　　ผู้ที่สวมหน้ากากหาใช่ซือหยูแต่เป็นเสี่ยวไป่!
　　เสี่ยวไป่เหลือบมองเจ้าตระกูลอู๋หยาง
　　“นายท่านข้าคิดไม่ผิด!เจ้ามันเชื่อไม่ได้”
　　เจ้าตระกูลอู๋หยางหน้าหมอง
　　“เขาเดาได้นานแล้วรึว่าข้าหักหลังเขา?”
　　“ก็ใช่น่ะสิ!นายท่านเคยพูดว่าน้ำใจมิจำเป็นต้องได้รับการตอบแทน และก็มักจะได้ความชิงชังกลับมา” 　　เสี่ยวไป่ปรับเสียงให้เหมือนกับน้ำเสียงของซือหยู
　　“นายท่านบอกว่าเมื่อน้ำใจติดตระกูลตระกูลย่อมเสี่ยงถูกกำจัด ตอนเจ้าทิ้งรกรากมาปักฐานใหม่ เจ้าย่อมมีภาระ! เจ้าอยากจะกำจัดภาระทิ้งเสีย แน่นอนว่าคนที่ถือหนี้บุญคุณกับเจ้าต้องตาย”
　　ตระกูลอู๋หยางตั้งรกรากที่ดินแดนมีดสวรรค์มาหลายร้อยปีรากฐานของตระกูลนั้นลึกล้ำ
　　เมื่อเข้าเรือนอู๋หยางซือหยูรู้ว่าเจ้าตระกูลอู๋หยางจะหักหลังเขา นี่เป็นอีกเหตุผลที่เขาไม่อยากอยู่กับตระกูลอู๋หยาง เจ้าตระกูลอู๋หยางยังคงใบหน้าตามเดิม
　　“ข้าทำเพื่อตระกูล!ข้าไม่ได้ทำผิด!”
　　เสี่ยวไป่หัวเราะเบาๆ
　　“นายท่านไม่ได้บอกว่าเจ้าทำผิดกลับกัน นายท่านเข้าใจเจ้าดีและบอกข้าว่าอย่าตอบโต้ถ้าไม่จำเป็น” 　　เจ้าตระกูลอู๋หยางพูดไม่ออก
　　“นายเจ้าอยู่ไหน?เขาอยู่ที่ไหน?”
　　รองเจ้าดินแดนที่สามรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดเพี้ยนไป
　　“เราถูกหลอก!นี่เป็นแค่การตบตา!”
　　ซือหยูจากไปแล้วโดยใช้หุ่นเชิดเพื่อก่อความวุ่นวาย!
　　“พวกเจ้ารับมือ!เดี๋ยวข้ากลับมา!”
　　รองจ้าวดินแดนที่สามเหมือนจะเดาได้ว่าซือหยูไปไหนเขารีบตามไปทันทีที่เรือนหอ
　　ด้านในเรือนหอมีห้องที่ตกแต่งอย่างดีเพื่อการฉลอง
　　เมื่อคู่รักเข้ามายังห้องหอทั้งสองก็ตกใจเมื่อเห็นว่ามีคนนั่งในเรือนใหม่ของทั้งคู่แต่เพียงลำพังและดื่มเหล้าของพวกเขา
　　เขายิ้มเมื่อเห็นคู่บ่าวสาว
　　“เหล้าเลิศรส!ยินดีด้วยที่เจ้าได้แต่งงาน”
　　“เจ้าเป็นใคร?” 　　ในฐานะที่เป็นบุตรแห่งรองจ้าวดินแดนที่สามเจิ่งเฉิงได้แบกรับความรับผิดชอบตั้งแต่อายุยังน้อย เขาปกป้องเจ้าสาวให้อยู่ด้านหลังและถอยหนีทันที
　　ปัง!
　　ซือหยูดีดนิ้วประตูปิดดังลั่น ยันต์ลวดลายมายาได้แปะที่กลางห้อง
　　“อย่าได้กลัวข้าไม่อยากทำร้ายพวกเจ้า แต่โปรดอย่าทำให้ข้าโมโห”
　　ซือหยูพูดด้วยแววตาไร้ความอาฆาตมาดร้าย
　　เจิ่งเฉิงปิดบังความตกใจได้ดีคนคนนี้เข้ามาในเรือนได้อย่างไร? มีคนคุ้มกันมากฝีมืออยู่ด้านนอก เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้ามาอย่างเงียบเชียบเช่นนี้ เขาไม่รู้เลยว่าคนคุ้มกันด้านนอกได้ตกอยู่ในมายาแบบใด ยากมากที่คนเหล่านั้นจะได้สติกลับมา
　　“เจ้าคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่?บุกเข้ามาในเรือนรองจ้าวดินแดนที่สามและพังงานแต่งใหญ่รึ? คงไม่ใช่เพราะเรื่องเงินกระมัง?”
　　เขาเข้าขวางตัวเจ้าสาวมิดชิดขึ้นถ้าอีกฝ่ายไม่ได้มาเพื่อเงิน มันก็ต้องเป็นเหตุอื่นที่หนักหนาสาหัสกว่า
　　ซือหยูอธิบาย
　　“บุตรชายของรองจ้าวดินแดนที่สามฉลาดนักข้าจะพูดตรงไปตรงมา ข้ามาจากตำหนักโลหิต เป็นศัตรูกับดินแดนมีดสวรรค์ของเจ้า ข้ามาเพื่อชิงหลักฐานที่พ่อเจ้ามี”
　　เจิ่งเฉิงตกใจ
　　“หลักฐานนั่นล้ำค่าพอที่เจ้าจะบุกเข้ามาในดินแดนของเรารึ?”
　　“พ่อเจ้าสมคาคิดกับเผ่าภูติผีลงทุนมอบทรัพยากรให้กับมัน”
　　“เผ่าภูติผีเรอะ?เหลวไหล! ไม่มีทางที่ท่านพ่อจะร่วมมือกับพวกมัน!”
　　เจิ่งเฉิงโกรธแค้นอย่างชายหนุ่ม
　　ซือหยูเห็นภาพสะท้อนตัวเองในวัยก่อนหน้า　　“พ่อเจ้าอาจจะไม่ได้ทำแต่จ้าวดินแดนเจ้าทำ พวกเจ้าเป็นฝ่ายเดียวกัน มันก็ไม่ต่างกันนัก”
　　ซือหยูพูด
　　เจิ่งเฉิงย่อมต้องไม่เชื่อเรื่องเหลวไหลใครกันจะลืมเรื่องความสูญเสียในสงครามเมื่อร้อยปีก่อนได้?
　　การปะทะกันกับเผ่าภูติผีนั้นทำให้เผ่ามนุษย์แทบจะล่มสลาย
　　“เอาเถอะต่อให้เจ้าพูดถูก หลักฐานก็ต้องอยู่กับพ่อข้า เจ้ามาหาพวกข้าเพราะอยากจะให้พวกเราเค้นเอากับท่านพ่อของเราเรอะ?”
　　เจิ่งเฉิงมิอาจปิดบังความขยะแขยงบนใบหน้า
　　“เค้นเอาหลักฐาน?แน่นอนว่าไม่”
　　ซือหยูปฏิเสธ
　　“เพราะหลักฐานไม่ได้อยู่กับพ่อเจ้า”
　　“เจ้ารู้ได้ยังไง?” 　　เจิ่งเฉิงพูดอย่างเย็นชา
　　ซือหยูยิ้ม
　　“ไม่ยากพ่อเจ้ารู้ว่าตำหนักโลหิตจะส่งคนมาชิงหลักฐาน คงจะง่ายเกินไปหากเก็บหลักฐานไว้กับตัว และพ่อเจ้าก็ไม่รู้ว่าใครจะมาตามหา หากเป็นตัวภูติผีเองเล่า? เก็บหลักฐานไว้กับตัวจะคุ้มค่าแล้วหรือ? พ่อเจ้าจะต้องเก็บหลักฐานไว้ที่อื่นที่ข้าไม่รู้ ข้าจะถามเจ้าที่เป็นลูกชายว่าเจ้ารู้ที่ซ่อนของพ่อเจ้าหรือไม่”
　　ซือหยูกล่าวด้วยรอยยิ้ม
　　เจิ่งเฉิงคิดว่าคำพูดของซือหยูมีเหตุผลเขามิอาจโต้แย้งได้
　　“เจ้าขู่เอาชีวิตข้าเพื่อให้ข้าพาเจ้าไปหาที่ซ่อนของของท่านพ่อเรอะ?”
　　เจิ่งเฉิงถาม
　　ซือหยูดื่มสุราที่เหลือและส่ายหน้า
　　“แน่นอนข้าไม่ได้จะเอาชีวิตเจ้า ข้าจะเอาชีวิตเจ้าสาวของเจ้า เชื่อข้าเถอะ ในสายตาศัตรู ข้าน่ะโหดร้าย” 　　เจิ่งเฉิงเริ่มเป็นกังวลเขาไม่ห่วงชีวิตตนเอง แต่คู่ครองของเขา…
　　“แต่ข้าเปลี่ยนใจแล้วเจ้าไม่อยากรู้หรือว่าพ่อเจ้าสมคบคิดกับเผ่าภูติผีจริงหรือไม่? มาดูด้วยกันเถอะ เจ้าจะได้คลายข้อสงสัย ข้าจะได้สิ่งที่ข้าต้องการ”
　　เจิ่งเฉิงคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าตกลง
　　อย่างแรกเขาอยากจะให้เจ้าสาวปลอดภัย และอย่างที่สอง เขาต้องการยืนยันข้อกังขาในใจ
　　“พี่เจิ่งอย่าโดนมันหลอกนะ ถ้ามันคิดจะเอาสมบัติของท่านพ่อล่ะ?”
　　เจ้าสาวหน้าใหม่เตือนเขา
　　“ฉิวเอ๋อครั้งนี้ฟังข้าเถอะ”
　　เจิ่งเฉิงจับมือที่เป็นกังวลของภรรยา
　　“ถ้าเขาแค่ต้องการเงินสิ่งที่ต้องจ่ายในการบุกเข้ามาที่นี่นั้นมากเกินไป มากยิ่งกว่าทรัพย์สมบัติของเราเสียอีก” 　　“เช่นกันก็นำทางไปซะ”
　　ซือหยูดีใจเขาเชื่อว่าเขาจะได้หลักฐาน
　　ไม่นานต่อมา
　　“นี่คือห้องนอนของท่านพ่อข้ารู้ว่ามีห้องลับอยู่ในห้องนอนที่เขาสร้างมาด้วยพลังมิติ ข้าเปิดได้โดยใช้พลังมิติ ยังมีอีกกลไล แต่ข้าไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน”
　　เจิ่งเฉิงมองซือหยูที่เดินไปมาด้วยความไม่พอใจ
　　ห้องลับรึ?ซือหยูคิดครู่หนึ่ง กระบี่สีเงินปรากฏในมือ เขาเริ่มฟันกระบี่ไปมา มิติถูกตัดเป็นรอยแยกมากมาย
　　เจิ่งเฉิงมองดูกระบี่และพูดด้วยความตกใจ
　　“กระบี่ที่ตัดมิติได้มิใช่เพราะคมกระบี่แต่เป็นเพราะพลังของกระบี่ที่มีพลังมิติ”
　　ตู้ม!
　　ทันใดนั้นเองเมื่อกระบี่แล่นผ่านมุมหนึ่ง เสียงบางอย่างระเบิดก็ดังขึ้น