The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1114 - ใช้แผนศัตรูโต้กลับศัตร

　　ด้านนอกห้องลับในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มรูปงามได้นั่งอยู่อย่างสงบใจ เขาดูเปล่งประกายราวกับจันทราเต็มดวงในค่ำคืนอันสดใส ความมั่นใจประดับทุกส่วนบนตัวเขา
　　“เหวินยี่ชิงจะเผยธาตุแท้ในอีกไม่นานมันจะรู้หรือยังว่าใครกันที่ต้องกับดักกันแน่?”
　　ซือหยูดูเย็นชาเขาไม่สงสัยในตำแหน่งรองจ้าวดินแดนของเหวินยี่ชิงหรือความตายของจ้าวดินแดนคนก่อนเลย สิ่งที่เขากลัวก็คือสิ่งที่เหวินยี่ชิงต้องการ
　　หากฟังครั้งแรกคำพูดของเขาดูมีเหตุผล แต่เมื่อคิดให้ลึกลงไป ซือหยูได้เห็นเรื่องราวที่เผยออกมา
　　อย่างแรกคือเรื่องเล่าของเหวินยี่ชิงนั้นบังเอิญจนเกินไปเพราะในตอนที่พวกเขาต้องการประตูมิติ เหวินยี่ชิงกลับแสดงตัวออกมาโดยบอกว่าเป็นเหยื่อของเทพอสูรมณีน่ะรึ? ซือหยูเชื่อในเรื่องบังเอิญ แต่ประสบการณ์บอกเขาว่าเรื่องนี้บังเอิญจนเกินไป
　　ซือหยูมีอีกเหตุผลที่ไม่เชื่อใจเขาเพราะเขาคือคนแรกที่รู้ถึงความน่าสะพรึงกลัวในการต่อสู้กับเทพอสูรมณี ซือหยูไม่เข้าใจว่าจ้าวดินแดนมีดสวรรค์ที่กำลังจะตายจะยังใช้วิญญาณเพื่อส่งข้อความอยู่ได้ เรื่องนี้อาจหลอกคนอื่นได้ แต่ไม่ใช่กับซือหยู
　　และดังนั้นซือหยูจึงรู้สึกว่าเหวินยี่ชิงกำลังปิดบังบางอย่างอยู่ หลังจากไตร่ตรองมาทั้งคืน เขาตัดสินใจที่จะปล่อยโอกาสไป
　　ซึ่งเขาก็ได้แน่ใจในเวลาที่ผู้เฒ่าได้ซ่อนประตูมิติแบบธรรมดาเอาไว้มันเป็นการยืนยันข้อสงสัยของซือหยู
　　และซือหยูก็มีเหตุผลที่ไม่ให้ทุกคนรู้ความกังขาของเขา
　　ทุกเรื่องที่เขาคิดเป็นการคาดเดาอย่างไร้หลักฐานพวกเขาจะเชื่อเขาหรือหากเขาบอกว่านี่คือกับดัก?
　　และเช่นเดียวกันการเสี่ยงบอกคนอื่นอาจทำให้ศัตรูรู้ล่วงหน้า เหวินยี่ชิงรู้เรื่องเขา และถ้าหากเผยตัวตนออกไปในเขตกลาง เขาจะตกอยู่ในอันตราย
　　ซือหยูจึงเลือกใช้วิชามายาเพื่อดูสถานการณ์ด้วยตัวเอง
　　“หวังว่าพวกนั้นจะรอดอันตรายมาได้ข้าเองก็ต้องเคลื่อนไหวแล้ว”
　　และถ้าหากเหวินยี่ชิงอยากจะทำร้ายพวกเขาซือหยูก็จะใช้อุบายของเหวินยี่ชิงเองเพื่อทำลายเหวินยี่ชิง เขาจะใช้แผนของเหวินยี่ชิงหนีผ่านประตูมิติเทวะ
　　ซือหยูใช้พลังผ่านเนตรคลื่นพลังประหลาดปรากฏออกมาเมื่อเขาใช้วิชามายา
　　ในเวลานี้…ทุกคนจะเห็นเขาเป็นเหวินยี่ชิง!
　　ที่ประตูหอเคลื่อนย้ายซือหยูวิ่งเข้าไปพร้อมกับยิ้ม
　　“ท่านผู้เฒ่า”
　　ผู้เฒ่าเงยหน้าและเมื่อเห็นเหวินยี่ชิงใบหน้าเขาก็สดใสขึ้น
　　“อ๊ะหลานข้า…เป็นอย่างไรบ้าง?”
　　ซือหยูตอบ
　　“ขอบคุณท่านผู้เฒ่าที่ทำให้ข้าหลอกพวกมันสำเร็จนายหญิงพอใจมาก”
　　“หากทำให้นายหญิงพอใจสิ่งเล็กน้อยที่ข้าทำก็ไม่สำคัญ ข้าเพียงแค่หวังว่านายหญิงจะไม่ลืมข้า”
　　“ฮ่าฮ่าท่านไม่ต้องห่วง พลังของนายหญิงฟื้นขึ้นมากแล้ว หากได้คนอีกสักหน่อย นางจะฟื้นพลังเต็มที่และชี้แนะท่านในการฝึกฝนได้ ไม่เป็นปัญหาที่ท่านจะได้กลายเป็นเซียน ข้าช่างอิจฉาท่านนัก!”
　　ผู้เฒ่าหน้าแดงด้วยความเขินอายเขาดูตื่นเต้น
　　“ฮ่าๆๆๆ…อะไรของเจ้า?ใครจะเป็นผู้อาวุโสก็ช่าง เรียกข้าว่าผู้เฒ่าก็พอแล้ว…เห้อ…หลานรัก ข้ายังหวังว่าเจ้าจะพูดกับข้าในแง่ดีต่อหน้านายหญิงอยู่นะ” 　　เมื่อเขาพูดผู้เฒ่าหยิบอัญมณีออกมาด้วยรอยยิ้มและยัดใส่มือซือหยู
　　ซือหยูรับไว้ด้วยรอยยิ้ม
　　“ใช่แล้วท่านผู้เฒ่า นายหญิงสั่งข้าให้ไปทวีปบูรพา ข้าต้องทำภารกิจหนึ่งให้เสร็จ”
　　ซือหยูพูดอย่างจริงใจ
　　ผู้เฒ่าผงะหลังทวีปบูรพารึ?
　　แต่ผู้เฒ่าก็รีบตอบอย่างไร้ข้อสงสัย
　　“เจ้าอย่าได้ช้าข้าจะไม่รั้งเจ้าแล้ว รีบไปซะ”
　　เมื่อพูดจบผู้เฒ่าช่วยให้ซือหยูใช้ประตูมิติ
　　“ขอบคุณท่านผู้เฒ่าที่ช่วยนข้า”
　　ซือหยูประสานหมัดและเดินเข้าประตูมิติไป
　　พลังมิติโอบล้อมกายซือหยูและย้ายตัวเขาออกไป
　　ซือหยูเช็ดเหงื่อที่หน้าผากเขาผ่านมาได้แล้ว!
　　ตามปกติวิชามายาของซือหยูมิอาจหลอกอสูรเนรมิตรขั้นห้าได้ คนแข็งแกร่งสุดที่เขาใช้วิชามายาได้คือขั้นสาม
　　แต่ผู้เฒ่านั้นอยู่ลึกในเขตกลบางเขามิได้ตื่นตัวและระแวดระวังได้ไม่มากนัก เขาเองก็อยากทำให้เหวินยี่ชิงพอใจและมองข้ามมายาของซือหยูไป
　　ยิ่งไปกว่านั้นตัวซือหยูเองยังพูดได้อย่างไม่มีพิรุธและไร้ที่ติ ด้วยเหตุผลสองประการรวมกันนี้เอง เขาจึงสามารถหลอกอสูรเนรมิตรขั้นห้าได้
　　ประตูมิติเปิดออกในเวลาเดียวกันชายคนหนึ่งเดินออกมา
　　เขารูปร่างท้วมเล็กน้อยดวงตาเล็กจนทำให้เขาดูชั่วร้ายเป็นพิเศษ เขาคือจ้าวดินแดนมีดสวรรค์!
　　เขาร้องคำราม
　　“เจอซือหยูหรือไม่?” 　　ผู้เฒ่าหันหน้าไปตอบ
　　“ข้าน้อยยินดีที่ได้พบท่านจ้าวดินแดน”
　　“จากคำสั่งของราชาของข้าข้าย่อมเฝ้าระวังประตูมิติอย่างตั้งใจเพื่อไม่ให้ซือหยูหนีออกไปได้”
　　พวกเขากำลังตามล่าซือหยูราชาเขตกลางต้องออกคำสั่งเอาไว้ล่วงหน้า
　　เพื่อที่จะให้ซือหยูอยู่ในเขตกลางราชาเขตกลางถึงกับขอให้ผู้คุ้มกันประตูมิติเฝ้าระวังซือหยูไว้โดยเฉพาะ
　　พวกเขาทุกคนเคยเห็นภาพของซือหยูต่อให้เหลือเพียงเถ้าถ่าน พวกเขาก็จำซือหยูได้
　　เมื่อใดก็ตามที่ซือหยูปรากฏตัวเขาจะถูกจับในทันที
　　“หืมมมถ้ามันไม่ได้ไปไหนก็ดีแล้ว ข้าได้ข่าวจากเมืองเหนือกว่ามีคนคล้ายซือหยูมาที่เขตกลาง ข้าเลยต้องมาสืบ”
　　จ้าวดินแดนมีดสวรรค์กล่าว
　　ผู้เฒ่าส่ายหน้า　　“ข้าไม่ได้เจอเขาประตูมิติไม่เคยเปิดออก”
　　จ้าวดินแดนมีดสวรรค์ถอนหายใจเขามีสายตาเยือกเย็นที่ปิดบังความแค้นเอาไว้ในใจ เขาคือจ้าวดินแดน! มันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง? จ้าวดินแดนต้องซ่อนตัวในเขตกลางอย่างกับสุนัขไร้บ้านด้วยความอัปยศอดสู ทางเดียวที่เขาจะขจัดความอัปยศและความแค้นนี้ไปได้ก็คือการทำให้ซือหยูหลงเหลือแต่เพียงกระดูก
　　ส่วนเรื่องการมาสืบนั่นเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น
　　เขาไม่เชื่อว่าซือหยูจะกล้ามาตามลำพังในเขตกลางเพื่อเข้าปากราชสีห์อย่างพวกเขา
　　ที่นี่คือฐานทัพของราชาเขตกลาง!
　　เมื่อได้ฟังคำตอบของผู้เฒ่าจ้าวดินแดนมีดสวรรค์เหลือบมองประตูมิติที่ยังเคลื่อนไหวอยู่ เขาถามด้วยความสงสัย
　　“ใครเปิดประตูมิตินั้นกัน?เจ้าไม่ได้บอกว่ามันปิดรึ?”
　　“อ๊ะเขาคือเหวินยี่ชิง เขาทำตามคำสั่งไปแดนบูรพา”
　　จ้าวดินแดนมีดสวรรค์ไม่สนใจนักเขายิ้มอย่างเย็นชาและพยักหน้าให้ผู้เฒ่า
　　แต่ก็เกิดความคิดขึ้นมาทันที
　　มนุษย์ในประตูมิติมีเส้นผมสีเงินยาวร่างสูง ใบหน้าหล่อเหลา จะเป็นใครนอกจากซือหยูเล่า?
　　เขารู้สึกว่าตนเองถูกดูดเข้าไปยังโลกมายาเขากัดลิ้นและจ้องตาเขม็ง
　　“ซือหยู!”
　　ผู้เฒ่ากระโดดขึ้นด้วยความตกใจ
　　“ซือหยูรึ?ท่านหมายความว่ายังไง? มันอยู่ไหน?”
　　ผู้เฒ่ามองรอบๆ และไม่พบสิ่งที่ดูเหมือนซือหยูเลย เขายืนนิ่งด้วยความสับสน
　　จ้าวดินแดนมีดสวรรค์จ้องมองผู้เฒ่าอย่างบ้าคลั่งและร้องคำราม
　　“เจ้าสุนัขไร้ประโยชน์!เจ้ากล้าดียังไงมาซ่อนตัวอาชญากรต่อหน้าต่อตาข้า?”
　　ผู้เฒ่ารำคาญกับท่าทางของจ้าวดินแดนเขาคิดว่าจิตใจของจ้าวดินแดนมีปัญหา เขาถูกกล่าวหาอย่างไร้เหตุผลได้อย่างไร?
　　เมื่อความโกรธของจ้าวดินแดนถึงจุดเดือดผู้เฒ่าถึงได้รู้สึกแปลก เขาคิดเรื่องซือหยูอีกครั้ง
　　เขาไม่รู้เรื่องซือหยูก็เพราะว่าเขาไม่รู้ตัวว่าตัวเองอยู่ในวิชามายา
　　แต่เมื่อจ้าวดินแดนมาถึงเขาก็เริ่มสงสัย
　　เขาที่เป็นอสูรเนรมิตรขั้นห้า…เมื่อเขาเริ่มสงสัยวิชามายาก็สลายไป
　　เขามองซือหยูที่อยู่ในประตูมิติอีกครั้งเหวินยี่ชิงไปไหนกัน? นี่เป็นคนแปลกหน้า!
　　ใบหน้าอ่อนเยาว์นี้เป็นใบหน้าเดียวกับที่ราชาเขตกลางต้องการจับตัวเขาคือซือหยู!
　　ซือหยูได้แต่ถอนหายใจเงียบๆ เมื่อจ้าวดินแดนมีดสวรรค์บุกเข้ามาในประตูมิติในเวลาสุดท้าย