The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1117 - ความตายและความทุกข์ทน

　　“หมื่นกระบี่หวนคืน!”
　　ซือหยูหายใจเข้าลึกเสียงเบาดังมาจากจุดกำเนิดพลัง พลังกระบี่สีเงินไร้ขอบเขตปกคลุมทุกมุมโลกเป็นแสงกระจ่างพันสายที่เจิดจรัส
　　กระบี่ขนนกเข้าปะทะกับพลังกระบี่เงินพลังทั้งสองห้ำหั่นกันและพลังกระบี่เงินก็ได้ถาโถมไปทางฝั่งของสตรีวัยกลบางคน
　　นางกัดฟันและเรียกขวดน้ำเต้าออกมาแม้จะเจ็บปวดแสนสาหัสเมื่อเปิดน้ำเต้า เสียงภูติผีร้องโหยหวนได้ปลดปล่อยออกมา
　　โครงกระดูกมากมายออกมาจากน้ำเต้าพวกมันกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง มันกลายเป็นเมฆาเลือดป้องกันกายนาง พวกมันพุ่งเข้าใส่พลังกระบี่เงินที่พุ่งเข้าใส่นาง
　　เมฆาเลือดที่ปกคลุมโครงกระดูกได้ยื่นกรงเล็บและเขี้ยวออกมามันดูแปลกประหลาดและน่ากลัว
　　ซือหยูไร้ซึ่งความกลัวเขายกมือขวาด้วยใบหน้าเย็นชา กระบี่เงินเล่มยาวที่เกิดจากพลังกระบี่ควบแน่นได้ซัดตัดเมฆาเลือดเป็นสองซีก
　　พลังกระบี่ทำลายล้างทุกสิ่งทะลวงเข้าไป
　　แต่ด้านหลังเมฆาเลือดฝ่ามือที่ปกคลุมไปด้วยถุงมือดำสนิทยื่นออกมาซัดกระบี่สีเงิน
　　ผั่วะ!!
　　ฝ่ามือแหลกเป็นชิ้นๆ เมื่อซัดลงถึงพื้น แต่สีดำสนิทบนถุงมือนั้นได้ดูดซับพลังกระบี่สีเงินเอาไว้ พลังทมิฬของมันคืบคลานไปที่แขนของซือหยุ
　　กระบี่พลังของเขากำลังผุกร่อน!
　　มันคือพิษร้ายแรง!
　　ซือหยูปล่อยกระบี่ในมือและก้าวถอยหลังทันที
　　“ได้เวลาแล้ว!” 　　เสียงนั้นตะโกนดังสตรีวัยกลบางคนที่เป็นเจ้าของถุงมือดำสนิทก้าวพริบตาห่างจากซือหยูเพียงศอกเดียว ฝ่ามือนางซัดเข้าใส่ลำตัวของซือหยูอย่างแรง
　　ด้วยระยะใกล้เช่นนี้ซือหยูมิอาจหลบเลี่ยงได้เลย
　　“เจ้าหนูเจ้าควรคุกเข่าและเตรียมตัวตายไปซะ!”
　　นางตะโกนอย่างหนักแน่นและกดมือลงบนลำตัวของซือหยู
　　แต่ในเวล่นั้นเองแสงสีเลือดได้เปล่งออกจากดวงตาของซือหยู วายุมิติปรากฏจากความว่างเปล่า
　　ทั้งร่างของนางถูกดูดเข้าไปในวายุนางหน้าซีดด้วยความกลัวเมื่อร้องึำรามและพยายามจะหนีจากพลังที่ดูดกลืนนางเข้าไป
　　ร่างของนางได้หยุดนิ่งอยู่หน้างวายุไปชั่วขณะ
　　แต่ในระยะเวลาสั้นๆ นี้ก็มากพอแล้ว! 　　พลังกระบี่สีเงินก่อตัวที่ปลายดัชนีของซือหยูมันเข้าบั่นคอนาง
　　ศีรษะของนางกระเด็นขึ้นฟ้าโลหิตฟุ้งกระจายทุกหนแห่ง ดวงวิญญาณออกจากร่างไร้หัว ดวงวิญญาณนางมีความแค้นอันขมขื่น
　　ซือหยูหัวใจเต้นแรงเขารู้สึกถึงความเยือกเย็นที่ด้านหลัง เขาไม่ลังเลที่จะหลบ
　　แต่ความเจ็บแปลบก็แล่นผ่านแผ่นหลังเข้ามา
　　เขาหันไปมองและเห็นยอดฝีมือแคระหน้าดำที่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เขากำลังเล่นมีดในมือ
　　“หึหึเจ้าช่างรวดเร็วนัก!”
　　ซือหยูแววตาเยือกเย็น
　　“เจ้าคือคนที่พูดปลุกระดมพวกมัน!”
　　เสียงปลุกใจผู้คนให้ต่อสู้คือเสียงจากคนแคระนี้เอง
　　ทุกคนเข้าเผชิญหน้ากับซือหยูตาต่อตาแต่เขาไม่คิดเลยว่าจะมีคนลอบกัดจากข้างหลัง
　　“โอ้อย่าพูดอย่างนั้นสิ เจ้าคือคนชั่วช้าสามานย์ ทุกคนชิงชังเจ้า คนยินดีที่จะได้ฆ่าคนฉ้อฉลอย่างเจ้า ใยต้องให้ข้าต้องพูดปลุกระดมด้วยหรือ?”
　　ยอดฝีมือแคระแสยะยิ้ม
　　ซือหยูเช็ดโลหิตสีเข้มจากมุมปากมีดเล่มนั้นมีพิษร้ายแฝงอยู่ เขามองคนแคระอย่างเยือกเย็นและเหลือบมองคนมากมายตรงหน้าเขาที่ถาโถมเข้ามาดั่งคลื่นโหมกระหน่ำ
　　“ฉ้อฉลเรอะ?ซือหยูผู้นี้มิใช่คนใจดี แต่ข้าเคยข้าคนบริสุทธิ์สักครั้งหรือ? ข้าเคยทำอันตรายให้จิวโจวแม้สักนิดหรือ?”
　　ซือหยูถามอย่างเยือกเย็นเสียงของเขาไม่ดังนัก แต่มันไม่ต่างกับฟ้าผ่าหูของทุกคน
　　เขาไม่เคยสังหารคนบริสุทธิ์และไม่เคยทำให้จิวโจวเป็นอันตรายเลยสักทาง
　　เขาหยุดเซียนมณีจากการกลับคืนร่างอสูรยื้อเวลาให้จิวโจวล่มสลายช้าลง เขาถึงกับเปิดโปงเรื่องที่จ้าวดินแดนมีดสวรรค์สมคบคิดกับเผ่าผี
　　ไม่มีสิ่งใดเลยที่จะนำไปสู่การเรียกเขาว่าเป็น‘คนฉ้อฉล’
　　ผู้คนเงียบกริบไปครู่หนึ่งแต่คนแคระก็แสยะยิ้มในทันทีและพูดยั่วเขา
　　“น่าขัน!เจ้าจะบอกว่าจิวโจวสิ้นหวังหากไม่มีเจ้าเรอะ?”
　　“ต่อให้ไม่มีเจ้าจิวโจวก็ยังมียอดฝีมือมากมายนักที่จัดการเทพอสูรมณีได้!”
　　“เจ้ามันคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าไม่มีข่าวเรื่องแหล่งกำเนิดเจ้าในจิวโจวเลย! คนที่ไม่ใช่พวกเราย่อมมีจิตใจชั่วร้าย จะต้องพูดอะไรกันอีก?”
　　ถ้าหากเขาใช้เวลาถามตัวเองอย่างซื่อสัตย์เขาคงจะรู้ว่าถ้าหากไม่มีซือหยู จิวโจวคงจะสิ้นหวังไปแล้วหากต้องเผชิญหน้ากับเทพอสูรมณี
　　เซียนมณีนั้นเอาชนะราชาเขตที่ร่วมมือกันได้ถ้าหากนางได้ร่างอสูรกลับคืนมาและเป็นเทพอสูรล่ะก็…
　　“คนที่ไม่ใช่พวกเจ้าจะมีจิตใจชั่วร้ายรึ?”
　　หัวใจของซือหยูเย็นชาขึ้นอีกเขาเหลือบมองทุกคนโดยรอบ เขาเห็นสายตากระหายเลือดนับไม่ถ้วน เขาสัมผัสได้แต่ความเยือกเย็นที่อยู่ภายใน
　　“ฮ่าๆๆๆๆ…”
　　ซือหยูแหงนหน้าหัวเราะเย้ยสวรรค์เสียงหัวเราะของเขาลึกล้ำเดียวดาย ดวงตางดงามเหลือเพียงความผิดหวัง
　　“ถ้าเช่นนั้นพวกเจ้าก็มองข้าเป็นแค่คนนอกคนหนึ่ง”
　　เขาอดคิดถึงเซียนมณีกับปี้หลิงเทียนไม่ได้ทั้งคู่ชวนให้ซือหยูเข้าร่วมฝ่ายตนเอง แต่เขาก็ปฏิเสธเพราะว่าเขาเป็นเผ่าพันมนุษย์
　　“ฮื่มหัวเราะอะไรของเจ้า? ทุกคนที่ไม่ใช่คนจิวโจวถือเป็นคนนอก นี่คือเหตุผลเดียวกับที่ราชาของเราต้องการจับกุมเจ้า หากเจ้าตายคนที่ภักดีจะกลับมา!”
　　คนแคระพูดขัดเขาอย่างเย็นชา
　　“ใช่แล้ว!ข้าได้ยินว่ามันมาจากต่างแดน และข้าก็สงสัยมานานแล้วว่ามันไม่ใช่คนจิวโจว! มันจะต้องมีแผนทำลายจิวโจวเป็นแน่!”
　　“ไม่ว่าเรื่องต่อสู้กับเซียนมณีหรือเรื่องเปิดโปงการร่วมมือกับเผ่าผีก็ล้วนเป็นเรื่องแต่งเพื่อหลอกลวงผู้คน!”
　　ผู้คนต่างส่งเสียงของตัวเองซือหยูนั้นไร้พื้นเพ เขาย่อมเป็นศัตรู ดูเหมือนว่าพวกเขาจะคิดว่ามันถูกต้อง
　　หลายคนกำลังหาข้ออ้างให้กับการกระทำของตนเองแต่หลายคนก็พูดเพราะความอิจฉาในพรสวรรค์ของเขาที่ผุดออกมาจากที่ใดมิอาจทราบ และพุ่งทะยานดั่งดาวตก
　　ถ้าเขาเป็นคนนอกพวกเขาก็ไม่มีความผิดในการฆ่าเขา และพวกเขาก็สามารถเผชิญหน้ากับบาดแผลในใจโดยไม่รู้สึกผิดบาป
　　ด้วยจิตใจเช่นนี้นี่เองพวกเขาเชื่อในคำลวงของตัวเองและเปลี่ยนมันเป็นความมั่นใจ
　　ซือหยูไม่เคยคิดเลยว่าต้นกำเนิดของเขาจะทำให้ผู้คนโกรธแค้นได้เช่นนี้
　　เมื่อเห็นความสามัคคีของศัตรูซือหยูหลับตาอย่างแผ่วเบา ใบหน้าแทนที่ด้วยความสงบนิ่ง เมื่อลืมตาอีกครั้ง ดวงตาของเขานั้นเย็นชา ไร้ซึ่งความฝักใฝ่ในเรื่องทางโลก
　　“ใช่แล้วข้าเป็นคนนอก ข้าคงต้องทำอย่างที่คนนอกจะทำสินะ”
　　ซือหยูตัวสั่นโลหิตสีดำที่ผสมพิษอยู่ซึมผ่านรูขุมขนออกมา มันชโลมชุดขาวของเขา
　　ดวงตาดั่งดาราดูหมองหม่น
　　“ใครที่คิดฆ่าข้าจงมาในระยะร้อยศอก! หากไม่ใช่ จงไปให้ไกลจากข้า!”
　　คำขู่ของเขาทำให้หลายคนส่งเสียงหัวเราะกึกก้อง
　　“มันกลัวจนบ้าไปแล้วเรอะ?เจ้าลูกหมาจมน้ำเอ้ย มันยังบ้าอ…”
　　ก่อนที่เขาจะพูดจบเขาถูกพูดแทรก　　“ในสามลมหายใจทุกคนที่อยู่ในระยะร้อยศอกจะตาย ไม่เหลือแม้แต่ซาก! คนที่อยู่นอกระยะจะรอด!”
　　เมื่อเขาพูดจบซือหยูหลับตาช้า ๆ และเริ่มนับถอยหลัง
　　พริบตาเดียวทุกคนเงียบกริบ
　　พวกเขาจ้องมองซือหยูที่ติดอยู่ในทางตันแต่หลายคนแอบรู้สึกไม่ปลอดภัยด้วยเหตุผลบางประการ
　　เพราะเขาคือคนที่แข็งแกร่งที่เคยได้ต่อสู้กับเซียนมณี!
　　หนึ่งลมหายใจผ่านไปไม่มีใครขยับตัว
　　สองลมหายใจต่อไปยังคงไม่มีใครขยับตัว
　　แต่เมื่อถึงลมหายใจที่สามก็มีคนเล็กน้อยที่ถอยห่างจากระยะร้อยศอกพวกเขายืนอยู่ที่ขอบระยะพอดี
　　ซือหยูลืมตาช้าๆ เขาเหลือบมองยอดฝีมือหลายร้อยหลายพันคนที่ยืนนิ่ง บางคนถึงกับเข้าใกล้ขึ้น เขาถอนหายใจเงียบ ๆ ในหัวใจนั้นเยือกเย็นดั่งน้ำแข็ง
　　“ข้าได้วิชานี้มานานแล้วแต่ข้าไม่เคยคิดจะใช้เพราะข้าไม่อยากทำร้ายคนบริสุทธิ์แม้จะมีชีวิตของข้าเป็นเดิมพัน”
　　ซือหยูถอนหายใจเงียบๆ
　　“เจ้าเลือกเองนะ”
　　เมื่อพูดจบเขามองสวรรค์อันขมุกขมัว รังสีพลังเทพอันยิ่งใหญ่ห่มท้องนภาไปแสนศอก
　　ดวงวิญญาณของคนโดยรอยสั่นอย่างรุนแรงท่ามกลางฟ้าดิน
　　��