The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1125 - บททดสอบประหลาด

　　ในเวลานั้นเองผู้คนในสวนได้ยินเสียงอันไพเราะของกู่ฉิน
　　เสียงกู่ฉินไพเราะอ่อนหวานเสียงใสดั่งวารีแล่นผ่านศิลา
　　ทุกคนที่ได้ยินบทเพลงนี้จะได้รับความรู้สึกสดชื่นราวกับเดินอยู่ในพงไพรอันเงียบสงัด
　　เหล่าชายหนุ่มหยุดพูดคุยเพื่อเพลิดเพลินกับท่วงทำนองอันงดงามแม้แต่หลิวเฉินที่นั่งหลังตรงยังต้องหันมองด้วยรอยยิ้มจาง ๆ
　　เมื่อเพลงหยุดเหล่าชายหนุ่มกล่าวชื่นชมกันอย่างยินดี
　　“พวกเราโชคดีนักที่ได้ฟังบทเพลงนี้!ต่อให้เราไม่ได้พบนางในครั้งนี้ การเดินทางก็คุ้มค่าแล้ว!”
　　“เพลงนี้มีแต่ทวยเทพเท่านั้นที่ได้ฟัง ช่างหาฟังได้ยากยิ่งนัก! ทั้งเครื่องดนตรี บทเพลง และผู้เล่นสอดรับกันอย่างดี!”
　　ซือหยูถอนหายใจมันเป็นบทเพลงที่งดงามก็จริง แต่เป็นการกล่าวเกินจริงหากจะเรียกว่ามันเป็นบทเพลงจากสรวงสวรรค์ เหล่ายอดฝีมือเหล่านี้เยินยอจนเกินไป!
　　ที่ยอดภูเขาหลากสีสาวใช้น่ารักยิ้มจรดสายกู่ฉินด้วยปลายนิ้ว นางหันไปมองสตรีงดงามด้านหลังด้วยสายตาซุกซน
　　“นายหญิง…”
　　สาวใช้กล่าว
　　“คนพวกนั้นเชื่อว่าท่านเป็นคนเล่นกู่ฉินเมื่อครู่ล่ะพวกเขาจะต้องชื่นชมท่านแน่ ๆ!”
　　สตรีด้านหลังนางเอนกายอยู่กับกระโจม
　　ชุดขาวของนางโบกสะบัดตามแรงลมโชยเผยให้เห็นรูปร่างโค้งดั่งนาฬิกาทรายความงดงามของหญิงสาวได้ถูกสลักเอาไว้บนตัวนางอย่างดี
　　นางงดงามอย่างไม่น่าเชื่อทั้งยังมีดวงตาสดใส
　　ขณะนี้นางเอนกายที่ราวจับบันไดราวกับนางไม้อันสง่างาม
　　นางในชุดขาวถอนหายใจมองเหล่าชายหนุ่มที่อยู่ไกลลิบ
　　“พวกคนเหล่านั้นเพียงแค่รักชอบใบหน้างดงามตำแหน่งสูง ฐานะมั่งคั่ง! ช่างน่าขัน ช่างน่าเวทนา!”
　　“ไม่ว่าเข็มจะไปที่ใดเส้นด้ายก็ย่อมตามไปด้วย! หยุนเอ๋อ เจ้ามีหน้าที่ในการทดสอบต่อไป ข้าเหนื่อยแล้ว!”
　　นางในชุดขาวหลับตา
　　หยุนเอ๋อหัวเราะเบาๆ และเอามือปิดปาก นางเริ่มครุ่นคิดและกลอกตา
　　เหล่ายอดฝีมือในสวนหยุดพูดคุยเมื่อเสียงกู่ฉินหยุด
　　พวกเขารู้ว่าบทเพลงกู่ฉินคือสัญญาณว่าการทดสอบเริ่มขึ้นแล้ว
　　ไม่มีการทดสอบที่แน่นอนในการทดสอบของตระกูลบูรพาก่อนหน้านี้ คนเข้าร่วมอาจถูกคัดออกจากการแอบตัดสินบางอย่างเพราะพูดจาไม่ดีหรือประพฤติตัวไม่เหมาะสม
　　ดังนั้นจึงไม่มีใครลงมือทำอะไรก่อนที่จะรู้กฎของการทดสอบ
　　ซือหยูมองรอบๆ และพบชายหนุ่มมากพรสวรรค์มากมกาย เขาปิดบังใบหน้าด้วยหน้ากากสีเงินเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครสนใจเขา เขาจะเลี่ยงปัญหาได้ถ้าหากมีคนรู้ใบหน้าของเขา
　　ฟึ่บ!ฟึ่บ!
　　สาวน้อยน่ารักเดินออกมาจากด้านนอกพร้อมกันม้วนกระดาษในมือเมื่อได้เห็น เหล่าชายหนุ่มต้องลุกขึ้นยืนยืดอก
　　“การทดสอบแรก…”
　　สาวน้อยพูดด้วยเสียงแปลกๆ และยิ้มอย่างแก่นแก้ว
　　“ขึ้นเขา!”
　　นางชี้ภูเขาที่อยู่ด้านข้างนาง　　ฟึ่บ!ฟึ่บ!
　　เหล่าชายหนุ่มพุ่งตัวไปยังภูเขาหลังจากเหลือบมอง
　　ขึ้นเขารึ?
　　ซือหยูบินอย่างสง่างามไปยังยอดเขาและแอบคิดในใจนี่มันการทดสอบอะไรกัน?
　　“ทีนี้ลงเขา!”
　　สาวน้อยน่ารักพูดกับเหล่าชายหนุ่มที่ไปถึงยอดเขา
　　“ถ้าพวกเรามาถึงยอดเขาแล้วมันก็ธรรมดาที่นางจะบอกให้ลงเขาสินะ”
　　หลายคนรีบลงมาจากเขาด้วยความกลัวที่จะช้ากว่าคนอื่น
　　ซือหยูเดินลงจากภูเขาอย่างสง่างามเหมือนเคย
　　เมื่อทุกคนมาถึงตีนขาสาวน้อยก็พูดด้วยรอยยิ้ม
　　“ปีนเขาอีกรอบ!” 　　อีกครั้งรึ?หลายคนเริ่มลังเล แต่ไม่นาน พวกเขาก็รีบขึ้นไปเพราะกลัวตกรอบ
　　ซือหยูขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อยืนอยู่ที่ตีนเขาเขาไม่ค่อยพอใจนักเมื่อเห็นผู้คนผลักกันและก่นด่ากันตลอดทาง
　　ตระกูลบูรพาเห็นคนเหล่านี้เป็นฝูงลิงหรืออย่างไรกัน?
　　ซือหยูหลับตาและยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหว
　　“ลงเขา!”
　　สาวน้อยพูดด้วยรอยยิ้มแต่นางก็ได้เห็นซือหยู
　　มีเพียงเขาคนเดียวที่ไม่สนใจคำพูดของนาง
　　“ดี!ขึ้นเขาอีกครั้ง!”
　　สาวน้อยหันไปมองคนที่เหลือด้วยความหยามเหยียด
　　อะไรกัน?ปีนเขาอีกครั้งรึ? บางคนโกรธมากเพราะพวกเขากำลังถูกสาวใช้แหย่ก่อนที่จะได้เจอกับแม่นางตงฟาง　　แต่พวกเขาก็ไม่กล้าจะไม่ทำตามที่นางพูดแม้ว่าจะรำคาญใจมากก็ตาม
　　สุดท้ายบางคนก็ทนไม่ไหวอีกต่อไกปพวกเขาเลือกที่จะยืนอยู่บนตีนเขาเหมือนกับซือหยู
　　“การทดสอบเสร็จสิ้นแล้ว!”
　　สาวน้อยพูดด้วยรอยยิ้มและชี้ไปที่ซือหยูกับคนอื่นๆ ที่ไม่ฟังคำสั่งของนาง
　　“พวกเจ้าเป็นอะไรกัน?กล้าดียังไงถึงขัดคำสั่งข้า? พวกเจ้ารู้ผลที่จะตามมาหรือไม่?”
　　สาวใช้คนนี้คือผู้ประเมินบททดสอบนางมีสิทธิ์คัดใครก็ได้ออกจากการประเมิน
　　เมื่อคนที่เหลือเห็นว่านางไม่พอใจพวกเขาก็ได้แต่แอบดีใจและถอนหายใจออกมา ช่างเป็นการทดสอบที่ประหลาดนัก!
　　อย่างไรก็ตามรางวัลในการทดสอบนี้คือแม่นางตงฟาง พวกเขาจึงต้องยอมรับทุกคำสั่งไม่ว่าจะแปลกประหลาดเพียงใด เรื่องเศร้าเล็กน้อยนั้นเทียบไม่ติดกับการที่ได้ชื่อเสียงและภรรยางดงามมาครอง
　　แต่ทันทีที่เหล่าคนที่รอให้สาวน้อยประกาศตัดสิทธิ์ซือหยูกับคนที่เหลือนางก็ยิ้มออกมา
　　“ยินดีด้วย!เจ้าผ่านการทดสอบแรก! เจ้าจะได้รับการทดสอบที่สอง! ตามข้ามา!”
　　อะไรนะ?คนที่หวังจะได้เห็นการแสดงน่าสนุกตัวแข็งทื่อ
　　เหล่าคนที่ขัดคำสั่งกลับผ่านการทดสอบขณะคนที่ทำตามคำสั่งได้ถูกคัดทิ้ง!
　　“แม่นางทำไมกัน? บอกเหตุผลข้าจะได้หรือไม่?”
　　ชายหนุ่มที่ค่อนข้างแข็งแกร่งไม่พอใจนักที่ถูกคัดออกในการทดสอบแรก
　　สาวน้อยแสยะยิ้ม
　　“นายหญิงข้ามองหาสามีมิใช่ลิงที่เอาแต่ทำตามคำสั่ง!”
　　นางพูดต่อด้วยรอยยิ้มน่ารัก　　“ไม่ต้องห่วงเราจะไม่ทำให้พวกเจ้าที่เดินทางไกลมาต้องผิดหวัง พวกเจ้ามีโอกาสเลือกผู้หญิงอื่นจากตระกูลเป็นภรรยาได้!”
　　สาวน้อยนำซือหยูและชายหนุ่มที่เหลือไปยังสวนอีกแห่งโดยทิ้งเหล่าชายหนุ่มตกรอบที่กำลังแค้นเอาไว้
　　เมื่อมาถึงพวกเขาก็ได้พบกับบ้านแบบซื่อเหอย่วน
　　พวกเขาถูกนำมายังห้องที่ตกแต่งอย่างดีและมีกลิ่นหอมจากสี่ด้านดูเหมือนว่ามันจะเป็นห้องของสตรี
　　แปะ!แปะ!
　　สาวน้อยปรบมือเด็กสาวสี่คนเดินออกมาจากห้องของตัวเอง
　　ทุกคนแต่งตัวดีรูปร่างผอมบางและค่อนข้างงดงาม
　　เด็กสาวทั้งสี่นี้งามอย่างหาได้ยากซือหยูถึงกับแปลกใจ
　　คนอื่นๆ ที่มากับซือหยูเองก็ประทับใจในความงามของเด็กสาวเหล่านี้ มีเพียงตระกูลบูรพาเท่านั้นที่สามารถหาเด็กสาวงดงามได้หลายคนพร้อมกัน
　　นางทั้งสี่เริ่มร่ายรำการแสดงอันงดงามของพวกนางได้กลายเป็นอาหารตาของพวกเขา
　　ซือหยูมองดูการแสดงของพวกนางอย่างสบายใจและพยักหน้ายอมรับหลายครั้ง
　　คนข้างๆ เขาค่อนข้างกังวล ไม่เหมือนกับซือหยู พวกเขาไม่กล้าแสดงความคิดและความรู้สึกออกมา ราวกับว่าพวกเขากำลังเจอกับศัตรูที่แข็งแกร่ง
　　และการทดสอบที่สองนั้นยังไม่ได้เริ่มขึ้นเลย!
　　“เอาล่ะการทดสอบที่สองจะเป็น…การประเมินนางทั้งสี่คน!”
　　สาวน้อยกลบ่าว
　　ประเมินเด็กสาวเหล่านี้หรือ?ผู้คนสับสน
　　การทดสอบแรกคือเน้นที่การนับถือตนเองหรือกว่าการทดสอบที่สองจะเป็นการวัดสภาพจิตใจของพวกเขา?
　　พวกเขาคือคนที่จะได้เป็นสามีของแม่นางตงฟางถ้าหากพวกเขาพูดได้ดี มันก็น่าจะเป็นแต้มต่อ
　　“พวกนางดี!”
　　บางคนตอบด้วยความกำกวม
　　“โปรดประเมินรูปลักษณ์และการแสดงของพวกนางอย่างละเอียด!”
　　ดูเหมือนว่าสาวน้อยจะไม่พอใจกับคำตอบคุมเครือนัก
　　แต่แม้จะอย่างนั้นชายคนเดิมกลับตอบ
　　“หัวใจข้าเป็นของแม่นางตงฟางหญิงสาวเหล่านี้ก็แค่ผู้หญิงทั่วไปสำหรับข้า พวกนางไม่ทำให้ข้าประทับใจเลย!”
　　“แล้วเจ้าล่ะ?”
　　สาวน้อยเริ่มถามพวกเขาทีละคน
　　หลายคนตอบคล้ายกับชายคนแรกพวกเขาไม่ได้ติติงเด็กสาวแต่ก็ไม่ได้กล่าวชมเชยเช่นกัน หรือก็คือ ส่วนมากเลือกที่จะตอบแบบเป็นกลาง
　　สาวน้อยยืนหน้าซือหยูและถาม
　　“เจ้าบอกการประเมินของเจ้ามา!”
　　ซือหยูพูดตรงๆ โดยไม่คิดอะไร
　　“นางสี่คนงดงามมากการร่ายรำของพวกนางสง่างามสุดยอด ข้าว่าคงหาได้ยากนักที่จะเจอการผสมผสานของการร่ายรำดั่งพวกนางบนโลกใบนี้!”
　　คำพูดเขาทำให้สาวน้อยแปลกใจเล็กน้อยจากนั้นนางก็เดินไปถามคนที่เหลือ
　　ซึ่งก็อาจเป็นไปได้ว่าคนที่เหลือได้รับอิทธิพลจากคำตอบของซือหยูพวกเขาเริ่มที่จะกล่าวชมอย่างจริงใจ
　　เมื่อทุกคนทดสอบเสร็จเด็กสาวชี้ไปยังห้าคน
　　“ยินดีด้วย…”
　　นางกล่าว　　เมื่อได้ฟังคนเหล่านั้นสบายใจเพราะว่าสาวน้อยเลือกคนที่จะผ่านการทดสอบด้วยวิธีเดียวกัน
　　“แต่พวกเจ้าไม่ผ่าน…”
　　เด็กสาวตบหัวพวกเขาด้วยคำพูด
　　ก่อนที่พวกเขาจะมีเวลาคิดหาเหตุผลนางก็ถอนหายใจแรง
　　“พวกเจ้าไม่รู้วิธีชื่นชมความงามด้วยซ้ำหากนายหญิงแต่งงานกับพวกเจ้าคนใดก็ตาม นางจะไม่ถูกชื่นชม ชีวิตนางจะมีแต่ความเศร้าหมอง! พวกเจ้าขาดคุณสมบัติ! จงไปซะ!”
　　หลังจากขับไล่คนเหล่านั้นออกไปสาวน้อยหันมาพูดด้วยรอยยิ้ม
　　“โปรดรออยู่ก่อนข้าจะถามการทดสอบต่อไปจากนายหญิง!”
　　นางรีบเดินออกไป
　　“พี่หลิวข้าไม่คิดเลยว่าคำตอบท่านจะถูกต้อง ท่านจะต้องรู้เหตุผลของทุกการทดสอบมาแล้ว ข้าว่าท่านคงได้เป็นผู้ชนะในครั้งนี้โปรดรับคำยินดีจากข้าไปล่วงหน้าด้วยเถอะ!”
　　เจิ้งควนพูดและมองหลิวเฉินด้วยแววตาอบอุ่น
　　หวังเฉาที่ยืนอยู่อีกด้านของเจิ้งควนยิ้มชมเชย
　　“ข้าก็เชื่อว่าพี่หลิวจะผ่านการทดสอบต่อไปได้สำเร็จ!”
　　เขากล่าว
　　ทั้งสองเองก็ผ่านการทดสอบที่สองเช่นกัน
　　เมื่อได้ฟังคำชมหลิวเฉินตอบทั้งสองด้วยการประสานมือและยิ้มอย่างอวดดี
　　หลิวเฉินรู้ว่าเจิ้งควนกับหวังเฉาพยายามจะเยินยอเขาเขายังรู้อีกด้วยว่าทั้งสองผ่านการทดสอบเพราะตัวอย่างจากซือหยู
　　การทดสอบที่สองนั้นใช้ตรวจวัดสภาพจิตใจของพวกเขาพวกเขาต้องใจเย็นต่อหน้าสตรีงดงามให้ได้ แต่คนที่พยายามกล่าวชื่นชมแม่นางตงฟางโดยพูดให้เด็กสาวทั้งสี่ดูแย่ลงนั้นก็นับว่าไม่ผ่าน
　　ถ้าหากไม่มีซือหยูพวกเขาทุกคนคงจะสอบตกไปแล้ว
　　เจิ้งควนกับหวังเฉาไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยยิ้มอวดดีของหลิวเฉิน
　　พวกเขาไม่คิดเลยว่าซือหยูที่เป็นคนบ้านนอกจะผ่านการทดสอบแรกและเป็นตัวอย่างให้พวกเขาในการทดสอบที่สองได้
　　ซือหยูสัมผัสได้ว่ามีคนมองเขาอยู่เขามองข้าง ๆ
　　เจิ้งควนกับหวังเฉาละสายตาไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นหวังเฉาถึงกับถอนหายใจแรง
　　“ไอ้แก่แม่นางตงฟางคงไม่ตอบเจ้าต่อให้เจ้าไปอยู่ตรงหน้านาง เจ้าไปซะเถอะ ข้าจะชดเชยให้เจ้าเอง!”
　　หลิวเฉินพูดและเดินไปหาซือหยู
　　คำพูดของหลิวเฉินสื่อว่าซือหยูคือศัตรูที่มีภัยเจิ้งควนกับหวังเฉาเป็นผู้ที่ไม่ควรค่าแก่การพูดถึง　　ดังนั้นทั้งสองจึงไม่พอใจที่ได้ยินเสียงของหลิวเฉิน
　　คนบ้านนอกที่พวกเขารังเกียจกลับถูกหลิวเฉินนับว่าเป็นภัย
　　ซือหยูมองเขาด้วยรอยยิ้มบางๆ
　　“ขอบคุณสำหรับน้ำใจเจ้าหลิวเฉิน ข้ารู้ว่าแม่นางตงฟางจะไม่มีวันชอบข้า แต่ข้าหวังว่าข้าจะได้มองนางสักหน่อย การเดินทางครั้งนี้จะได้นับว่าคุ้ม!”
　　หลิวเฉินไม่สนใจคำพูดของซือหยูนักเขาพยักหน้า
　　“ข้าก็หวังเช่นนั้น!”
　　คำพูดของเขาฟังราวกับคำขู่!
　　��