The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1127 - ความผิดพลาดและความเข้าใจผิด

　　เมื่อได้ฟังสาวใช้ไม่กล้าจะพูดยั่วยุเขาต่อไป สตรีตระกูลบูรพามีอายุสั้นเพราะคำสาปทางสายโลหิต
　　ดังนั้นเพื่อให้แน่ใจว่าสายเลือดตระกูลจะยังคงอยู่พวกนางมักจะต้องหาสามีเพื่อแต่งงานกับเด็กสาวในตระกูลอยู่บ่อยครั้งเพื่อให้กำเนิดสมาชิกในตระกูลรุ่นใหม่
　　ถ้าหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปตระกูลอื่นก็อาจจะไม่สนใจตระกูลบูรพาอีกแล้ว
　　“นายหญิงกำลังพักอยู่ถ้าเจ้าผ่านการทดสอบ นางจะออกมาเจอเจ้า”
　　สาวใช้ตอบนางคิดในใจ…นางไปพักจริง ก็เพราะว่าไม่มีใครผ่านการทดสอบนี้ยังไงล่ะ
　　“เอาล่ะสามลมหายใจ ตัดสินใจได้แล้ว…”
　　นางพูด　　“ถ้าเจ้าสองคนไม่ประลองเจ้าก็เลือกคู่หมั้นจากหนึ่งในสี่คนในการทดสอบที่สอง”
　　“พวกนางยังไม่แต่งงานเป็นสาวพรหมจรรย์ ถึงจะมีฐานะต่ำต้อยกว่านายหญิงสองคนแห่งตระกูลบูรพา พวกนางก็เกินพอสำหรับเจ้า”
　　เมื่อได้ฟังเจิ้งควนกับหวังเฉามีหวัง เด็กสาวงดงามทั้งสี่นั้นงดงามอย่างหาได้ยาก พวกเขาไม่นับว่าเสียหายอะไรเลย
　　ถ้าเป็นพวกเขาพวกเขาคงจะเลือกไม่ประลองเป็นแน่
　　“ฮื่ม!”
　　แต่หลิวเฉินจะทนความแค้นได้หรือ?เขาขอเป็นหัวไก่ดีกว่าเป็นหางวิหคเพลิง ถึงจะพ่ายแพ้ต่อร่างเงาซือหยู เขาก็จะไม่ยอมเลิกรา
　　“แม่นางตงฟางหลิวเฉินผู้นี้จะจดจำเรื่องคราวนี้ไว้!”
　　หลิวเฉินพูดด้วยความแค้นเขาถือกระบี่พุ่งเข้าใส่ซือหยู
　　เขาใช้พลังทั้งหมดในกระบี่นี้เขาต้องการพ่ายแพ้อย่างไร้ข้อติดใจ เขาจึงเลือกที่จะจู่โจมอย่างรุนแรงและตรงไปตรงมา
　　ร่างเงาของซือหยูนั้นเหมือนกับร่างเงาในหอคอยร้อยชั้นอย่างไม่มีผิดเพี้ยนเขาเริ่มด้วยค่ายกลคลื่นดาวตก ตามด้วยค่ายกลดับสวรรค์ห้าธาตุ และตามด้วยกระบี่ไผ่เงินกล้วยไม้สวรรค์
　　หลิวเฉินกรีดร้องอย่างทุกข์ทรมานเขามิอาจรับสามกระบวนท่านี้ได้ก่อนจะกระอักเลือดและกระเด็นไปข้างหลัง เขาล้มลงไปนอนแผ่บนพื้น
　　เขาใจสลายและไม่พอใจในเวลาเดียวกันคนตระกูลบูรพารังแกเขา!
　　ในตอนนั้นเองเสียงถอนหายใจดังขึ้น
　　“ขอข้าลองดูก็แล้วกันแต่ข้าจะขอบอกเจ้าล่วงหน้า ข้าแค่อยากพบนายหญิงของเจ้าเท่านั้น ส่วนเรื่องการแต่งงาน ข้ารู้แล้วว่านายหญิงเจ้าไม่เต็มใจ หากข้าผ่านการประลอง ข้าจะไม่บังคับนาง”
　　สาวใช้แปลกใจเขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อเป็นคู่หมั้นกับนายหญิงหรอกหรือ? แล้วเขาจะมาที่นี่ทำไมกัน?
　　แต่มันก็ไม่เป็นไรมันตรงกับความต้องการของนายหญิง
　　“ฮ่าๆๆๆขอบคุณที่เจ้าคิดถึงจิตใจนายหญิงข้า ข้าขาขอบคุณเจ้าแทนนาง”
　　สาวใช้โค้งคำนับและเดินไปดูการประลองของซือหยูจากด้านข้างเพราะอย่างไรนางก็ไม่คาดผลที่แตกต่างจากความพ่ายแพ้อยู่แล้ว
　　ซือหยูก้าวไปข้างหน้าเขาหัวเราะอย่างขมขื่นอยู่ข้างใน
　　เขากำลังประลองกับร่างเงาของตัวเองช่างลักลั่นนัก
　　เขามองร่างเงาและเดินเข้าไปหาอย่างไม่เตรียมการอันใด　　“มันอยากตายเรอะ?กระบวนท่าของซือหยูมีทั้งการจู่โจมและการป้องกันพร้อมสรรพ ถ้าไม่เริ่มลงมือก่อนก็ไม่มีโอกาสชนะได้เลย”
　　เจิ้งควนอ้าปากค้างใบหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง
　　หวังเฉาดูถูก
　　“ไม่ง่ายที่จะมาถึงจุดนี้ได้มันไม่คิดจะเผยความด้อยกว่าของตัวเอง ต่อให้มันแพ้ซือหยู มันก็หาข้ออ้างลบความอัปยศได้”
　　แม้แต่สาวใช้ก็สงสัยนางเคยได้ยินจากนายหญิงว่าเพื่อที่จะทดรับสามกระบวนท่าจากซือหยู คนผู้นั้นจะต้องมีทั้งความเร็ว ความแม่นยำ และความรุนแรง
　　ไม่มีใครเอาชนะซือหยูได้ก่อนกระบวนท่าที่สามเมื่อพลังกระบี่ปะทุออกมา โอกาสชนะก็กลายเป็นศูนย์แล้ว
　　นางไม่เข้าใจว่าชายหน้ากากเงินคิดทำอะไรอยู่ดังนั้นนางจึงได้แต่นั่งเท้าคางมองเขาด้วยความสนุกสนาน　　แต่ในเวลาต่อมาภาพที่ทำให้นางตัวแข็งทื่อก็เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา
　　ซือหยูเดินไปถึงร่างเงาแต่ร่างเงาซือหยูไม่ขยับแม้แต่น้อย หากพูดให้ตรงกว่านี้ มันมิได้ไม่ขยับ แต่มันขยับไม่ได้
　　ค่ายกลคลื่นดาวตกกำลังสั่นและกำลังเริ่มใช้งานแต่มันก็หยุดนิ่งไปด้วยพลังที่ไร้ที่มา มันเคลื่อนไหวไม่ได้เลย
　　ซือหยูเดินตรงไปยังร่างเงาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเขาซัดฝ่ามือใส่ร่างเงาและทำลายมันจนสิ้นซาก
　　บนยอดเขาแห่งนี้มีเพียงเสียงสายชมโชยอ่อน เสียงอื่นเงียบกริบราวป่าช้า
　　ซือหยูคือคนเดียวที่ไม่สนใจอะไรเลยเพราะเขารู้จักตัวเองดีที่สุด
　　เขารู้วิธีต่อกรกับวิชาตัวเองทำให้เขาเอาชนะได้เพียงการใช้พลังหยุดเวลาเท่านั้น
　　“อ๊ะ!”
　　สาวใช้เป็นคนแรกที่หลุดจากภวังค์นางอุทานออกมาและพลาดกัดลิ้นตัวเองอย่างไม่ตั้งใจ
　　นางเอามือปิดปากสายตาเต็มไปด้วยความสะพรึงกลัวและน้ำตาจากความเจ็บปวด นางพยายามพูดแต่ก็พูดไม่ออกเพราะเจ็บลิ้น
　　นางกระทืบเท้าและวิ่งลงเขาอย่างบ้าคลั่งนางหน้าซีดราวกับได้เห็นวันสิ้นโลก
　　คนอื่นๆ บนยอดเขาเบิกตากว้างและอ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อสายตา
　　ร่างเงาของซือหยูแตกสลายไปเพราะคนแก่ที่พวกเขาไม่เคยได้ยินรึ?
　　“ข้าไม่ยอมรับหรอก!”
　　หวังเฉามิอาจเชื่อเขาปฏิเสธความจริงว่าคนต่ำต้อยที่เขาดูถูกสามารถเอาชนะร่างเงาของซือหยูได้
　　“รับไปซะแมลงปอแล่นวารี!”
　　หวังเฉาก้าวย่างอย่างรวดเร็วเข้าหาซือหยูและพุ่งดัชนีไปยังลำตัวของซือหยู
　　ดัชนีของเขารวดเร็วดั่งสายฟ้าเขารวมพลังชีวิตทั้งหมดเอาไว้
　　วิชานี้ใช้เพื่อรวมพลังมหาศาลเอาไว้ในจุดเล็กๆ จุดเดียว มันจะทำให้เกิดแรงปะทะอันรุนแรง
　　เขาที่เป็นจ้าวเทวะระดับแปดได้เอาชนะจ้าวเทวะระดับเก้าด้วยวิชานี้มานักต่อนัก
　　แต่ซือหยูมิได้ขยับตัวแม้แต่น้อยเขาเพียงแค่ปล่อยให้ดัชนีนั้นสัมผัสกับร่างกายเขา
　　หวังเฉาแสยะยิ้ม
　　“นี่สินะทั้งหมดของเจ…”
　　แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบเขาก็ชักสีหน้าทันที
　　เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดจากภายในที่เกือบฉีกหัวใจและปอดของเขาดัชนีที่จรดถึงตัวซือหยูหักอย่างร้ายแรงราวกับปะทะสมบัติภูติ!
　　จุดกำเนิดพลังของซือหยูนั้นใหญ่กว่าภูติระดับเก้าทั่วไปถึงแปดสิบเท่าพลังชีวิตที่เขาเก็บได้นั้นน่าสะพรึงกลัวแม้แต่กับจ้าวเทวะระดับเก้า แล้วพลังชีวิตของจ้าวเทวะระดับแปดจะทำอะไรเขาได้กัน?
　　“อ๊ากก!มือข้า! เจ้า เจ้าเล่นสกปรก!”
　　หวังเฉาโกรธเกรี้ยวเขายังคงคิดว่าซือหยูใช้วิธีการซ่อนเร้น
　　“ไสหัวไป!”
　　ซือหยูขมวดคิ้วเล็กน้อยเขาปัดหวังเฉาให้พ้นทางด้วยความรู้สึกขยะแขยง
　　มันเป็นเพียงการสัมผัสเล็กน้อยของปลายเสื้อแต่เมื่อกระทบหวังเฉา มันเหมือนกับภูเขาลูกยักษ์แสนลูกถล่มเข้าใส่จนเขากระเด็นไปยังหมู่เมฆา เขากระอักเลือดตลอดทางทุกแห่งหน ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นหรือตาย
　　จ้าวเทวะระดับแปดปลิวไปถึงสวรรค์เพราะสัมผัสของชายเสื้องั้นรึ?
　　นี่นี่มัน…
　　เจิ้งควนกัดฟันจนแตกเขากลัวจนขนลุก เวลานี้เขาจะยังเชื่ออยู่ได้อย่างไรว่าซือหยูที่มิอาจอ่านฐานพลังได้เป็นแค่ภูติระดับเก้า?
　　แม้แต่จ้าวเทวะระดับเก้ายังไม่มีพลังที่จะทำให้ใครกระเด็นไปถึงฟากฟ้าเช่นนั้นจากการกระทบปลายเครื่องสวมใส่
　　หรือว่าแท้จริงแล้วเขาจะเป็นอสูรเนรมิตร?
　　เมื่อซือหยูหันมามองเจิ้งควนเขาทั้งอับอายและหวาดกลัว เขาย้อตัวเล็กน้อยและยิ้มสำนึกผิด
　　“ท่านผู้อาวุโสซือโปรดอภัยที่ข้าล่วงเกินท่านด้วยเถอะ”
　　ซือหยูพยัหหน้าและเดินไปยังกระโจมโดยไม่สนใจคนรอบกายเขารอเงียบ ๆ
　　สาวใช้รีบวิ่งออกไปนางจะต้องไปแจ้งข่าวกับตงฟางเถียนเฟิง
　　…
　　“นายหญิง!นายหญิง เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”
　　สาวใช้รีบวิ่งมาจนรองเท้าหลุดแต่นางก็ไม่มีเวลาจะสนใจ นางวิ่งเท้าเปลือยเปล่าหนึ่งข้างไปยังห้องของนายหญิง
　　สตรีชุดขาวเอนกายบนเตียงด้วยตำราวิชาบ่มเพาะในมือนางศึกษามันอย่างตั้งใจ
　　เมื่อได้ยินเสียงเอะอะนางไม่แม้แต่เงยหน้า นางถามอย่างไร้อารมณ์
　　“เกิดอะไรขึ้น?ใยเจ้าแตกตื่นนัก?”
　　“นายหญิงมีเรื่องเกิดขึ้นในการทดสอบที่นี่!”
　　สาวใช้ลนลานจนควันออกหู
　　นางในชุดขาวใจเย็น
　　“พวกเขาก่อเรื่องเพราะรับไม่ได้สินะ?ปล่อยไปเถอะ ถ้าหากเกินมือก็บอกคนให้ไล่พวกมันออกไป เจ้าต้องให้ข้าบอกในเรื่องเล็กน้อยด้วยรึ?”
　　“มะไม่ใช่อย่างนั้น…”
　　นางหายใจหอบนางอ้าปากกว้างก่อนจะรีบพูด
　　“มีคนผ่านการทดสอบที่สี่นายหญิง!” 　　ปั่ก!
　　มือนายหญิงสั่นตำราบ่มเพาะในมือหล่นไปที่พื้น นางหันไปมองสาวใช้และลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ความใจเย็นบนใบหน้าแทนที่ด้วยความตกใจ
　　นางถามทั้งที่ยังไม่เชื่อ
　　“เจ้าจะบอกว่าร่างเงาของซือหยูพ่ายแพ้รึ?”
　　สาวใช้พยักหน้าตามตรง
　　“ใช่แล้วข้าเห็นกับตา ร่างเงาของซือหยูนิ่งราวกับวิหคไร้ปีก เขาขยับไม่ได้เลย แล้วชายคนนั้นทำให้ร่างเงาสลายด้วยฝ่ามือเดียว!”
　　นางในชุดขาวสีหน้าหวาดกลัวแววตานางทั้งเศร้าหมองและไม่เต็มใจ นางใจสลายและนั่งลงบนขอบเตียง นางกล่าวด้วยความเศร้า
　　“อย่างไรข้าก็หนีเคราะห์ร้ายของตระกูลบูรพาไม่ได้สินะ!”
　　มือขาวราวหิมะของนางประสานเข้าหากันเล็บจิกลึกลงในมือ
　　สาวใช้หน้าเศร้าเมื่อได้เห็นนางพยายามปลอบ
　　“นายหญิงของข้าใยยังคงหวังถึงซือหยูอยู่เล่า? เขาไม่เคยเห็นนายหญิงมาก่อน ระหว่างนายหญิงกับเขาไร้ความรู้สึกต่อกัน เขาไม่รู้เรื่องที่นายหญิงนับถือเขา นี่มันเสียเวลาเปล่า”
　　สาวใช้รู้ดีว่านายหญิงของนางหยิ่งยโสและมีเกียรติเพียงใดนางจะไม่แต่งงานกับใครที่ไม่ใช่วีรบุรุษของโลก
　　ในบรรดาสี่นภาจรัสจางอู๋ชวงและจักรพรรดิกลืนอสูรคือคนที่แข็งแกร่งที่สุด
　　แต่จางอู๋ชวงคือผู้ที่ถูกลิขิตให้ครองใต้หล้าเป็นศิษย์คนสุดท้ายของราชาเขตกลาง บุคคลเช่นนั้นมิใช่คนที่นางอาจใฝ่ฝันถึง
　　จักรพรรดิกลืนอสูรเองก็ชั่วร้ายนิสัยไม่ต่างกับสัตว์ป่า นางยอมไม่เต็มใจแต่งงานกับเขา　　และต่อมาก็เป็นสตรีนั่นคือน้องสาวของนาง…ตงฟางเถียนเฟิง นางกล่าวชมเชยซือหยูราวกับว่ามีเขาคนเดียวบนโลก
　　น้องสาวทำให้นางสนใจซือหยูด้วยใบหน้าจริงและความสำเร็จมากมายของเขา ทั้งหมดมันเหมาะสมกับสิ่งที่นางต้องการ เขาคือคู่ครองในอุดมคติ
　　น่าเสียดายที่อนาคตของนางพังทลายไปแล้ว
　　เมื่อเห็นว่านายหญิงกำลังจะหลั่งน้ำตาสาวใช้เกิดความคิด
　　“โอ้จริงด้วย เขาบอกว่าเขามาที่นี่เพียงเพื่อจะพบนายหญิง เขาจะทำตามความปรารถนาของนายหญิง เขาจะไม่บังคับนายหญิงให้แต่งงานกับเขา”
　　เมื่อนางได้ยินนางเงยหน้าทันทีด้วยความแปลกใจ
　　“เขาพูดแบบนั้นจริงรึ?มีหลักฐานหรือไม่?” 　　“หลิวเฉินกับคนแปลกหน้าอีกสามคนยืนยันได้”
　　สาวใช้พยักหน้าใบหน้านางยินดีเป็นอย่างยิ่ง นางลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง?
　　แม้ตระกูลบูรพาจะกำลังหาบุตรเขยชายคนนั้นก็กล่าวคำมั่นออกมา คงไม่เป็นอะไรหากการหมั้นถูกยกเลิก
　　“ก็ได้ถ้าจะไปเจอตามที่เขาต้องการ”
　　สีแดงอมชมพูกลับไปอยู่บนใบหน้าของนางอีกครั้งนางมุ่งหน้าไปยังเขาห้าธาตุด้วยความดีใจ
　　นางเห็นชายแก่หน้ากากสีเงินรอคอยอย่างเงียบเชียบที่กระโจม
　　“ทำไมถึงเป็คนแก่เล่า?”
　　นางตกใจ
　　สาวใช้ยักไหล่
　　“นั่นอาจเป็นแค่รูปลักษณ์ตระกูลบูรพาก็มีชายอายุยี่สิบที่ดูเหมือนชายแก่อายุหกสิบไม่ใช่หรือ?” 　　ตระกูลบูรพาคือตระกูลต้องสาปคนในตระกูลแก่เฒ่าอย่างรวดเร็ว มีคนอย่างซือหยูอยู่มาก
　　“อย่าลืมตอบแทนเขาด้วยอย่าให้เขามาที่นี่โดยไม่ได้อะไร”
　　สตรนีชุดขาวทำใจนางเข้าไปยังกระโจมอย่างสง่างามและทักทายเขา
　　“ยินดีที่ได้รู้จักท่านซือ”
　　ซือหยูได้พบกับนางเป็นครั้งแรกเขาประทับใจเล็กน้อยและมิอาจอดชื่นชมได้
　　“เจ้าช่างงดงามนักสวมชุดนี้แล้วงดงามราวกับหิมะ”
　　เขาเคยเห็นสตรีงามมามากมายและนางคือสิบอันดับแรก
　　เมื่อได้ยินคำชมนางเริ่มเป็นกังวล นางคิดกับตัวเอง…หวังว่าเขาจะไม่ผิดคำสัญญาหลังจากได้เห็นหน้าข้า ข้าไม่อยากมีปัญหา
　　“เจ้าเองก็ฌป็นบุรุษที่มีพรสวรรค์สูงยิ่งข้านับถือนัก” 　　นางเบี่ยงเบนความสนใจซือหยูไปที่สิ่งอื่น
　　ซือหยูเพียงแค่มองนางครั้งเดียวและไม่สนใจอีกเขาเคยเห็นหญิงงามมามากเกินไป ยากที่จะมีใครที่ทำให้เขาหวั่นไหวได้
　　“ข้าซือเฉินหลงอยากจะรู้ว่าแม่นางตงฟางอยู่ที่ใด? เจ้าเป็นคนรับใช้นางหรือ?”
　　ทุกคนตกตะลึงกับคำถามของเขา
　　ไม่เพียงแต่หลิวเฉินและเจิ้งควนแม้แต่สาวใช้น่ารักเองก็ผงะ
　　นางในชุดขาวตัวแข็งทื่อและอับอายนางได้แต่เหลือบมองซือหยู…ชายคนนี้พูดจาอะไรกัน? เขาเข้าใจผิดว่านางเป็นคนรับใช้ได้อย่างไร?
　　นางไม่พอใจแม้ว่านางจะไม่สนใจฐานะของตัวเองมากนัก นางก็มิอาจยอมรับที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคนรับใช้ได้
　　แต่ก็เป็นสาวใช้ตัวน้อยที่มารักษาหน้าของนางนางพูดด้วยความเขินอาย　　“ท่านซือนี่คือนายหญิงตงฟาง ข้าเดาว่าท่านคงไม่เคยพบนางมาก่อน ท่านมาที่นี่เพื่อพบนายหญิง นายหญิงเลยมาเพื่อเจอท่าน…”
　　ซือหยูสับสนและเขาก็เพิ่งตระหนักได้ เขาส่ายหน้า
　　“ข้าไม่ได้อยากเจอนาง”