The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1150 - ผู้คุมกฎ

　　“ฮื่ม!ข้าคือผู้คุมกฎแห่งพันธมิตรเทพบูรพา ข้าได้รับคำสั่งให้กำจัดอสูร และข้าจะต้องเอาตัวมันกลับไปไตร่สวน เจ้าฆ่ามันไม่ได้!”
　　กายหยาบของชายชราบินลงมาวิญญาณดวงหนึ่งลอยออกมาด้วย ดวงวิญญาณของเขาเป็นชายหนุ่มร่างสีเทาที่มีดวงตาหม่นหมองแต่แข็งแกร่ง
　　ชายหนุ่มกอดอกอย่างภาคภูมิใจราวกับว่าเขาจะบอกว่าสวรรค์เป็นที่หนึ่ง แต่เขาเป็นที่สอง
　　ซือหยูเห็นความดูถูกที่หยั่งรากลึกในสายตาของเขาราวกับว่ามันเป็นความเหยียดหยามที่ออกมาจากกระดูกข้างใน เหมือนกับคนในเมืองร่ำรวยที่มายังชนบทเพื่อใช้จ่ายความมั่งคั่งของตัวเอง
　　ราชาเขตกลางตกใจไปครู่หนึ่งแต่ก็รู้สึกดีใจเขาโค้งคำนับและคารวะชายหนุ่ม　　“อสูรน้อยผู้นี้รับฟังคำสั่งท่านยินดีนักที่จะติดตามท่านกลับไปเข้ารับการไตร่สวน”
　　ชายหนุ่มมองซือหยูด้วยสายตาเย็นชา
　　“เจ้าต้องให้ข้าพูดซ้ำหรือไม่?วางอาวุธลงซะ!”
　　ซือหยูลดธนูลงต่ำช้าๆ
　　“สัตว์ประหลาดอย่างมันคิดจะขายจิวโจว!มันจะมีความผิดอะไรอีก?”
　　“หุบปาก!พวกเราผู้คุมกฎคือความลับสุดยอด!”
　　ชายหนุ่มหยิ่งยโสยกมือชี้ราชาเขตกลาง
　　“มาหาข้า!”
　　ราชาเขตกลางดีใจจนพูดไม่ออกสิ่งที่เรียกว่าผู้คุมกฎนั้นคือตัวตนพิเศษที่ทำหน้าที่ดูแลโลกเป็นวงกว้าง หน้าที่หลักคือการทำลายมนต์ของอสูร
　　แต่ชายหนุ่มตรงหน้าไม่ฆ่าเขาในทันทีแต่กลับเลือกไปไตร่สวนแทนเพียงเท่านี้ก็บอกได้มากเกินพอแล้ว　　ราชาเขตกลางแอบมองชายหนุ่มและเห็นว่าเขาพยักหน้าลดคางลงต่ำแสดงว่าครานี้คงไม่ต้องเจ็บตัว
　　ราชาเขตกลางสบายใจขึ้น
　　ผู้คุมกฎคนนี้ดูเหมือนจะถูกติดสินบนจากแดนเทพเพื่อให้มาช่วยเขา!
　　ตราบเท่าที่เขาถูกส่งตัวกลับไปยังพันธมิตรพวกเขาก็จะปล่อยเขาไป จากนั้นก็จะบอกกับโลกว่าราชาเขตกลางหนีไปจากพวกเขาโดยไม่มีหลักฐานเกิดขึ้น
　　ส่วนเรื่องไตร่สวนน่ะรึ?ฮื่ม โลกนี้ไร้เทพคุ้มครอง ผู้คุมกฎจะมาถึงที่นี่ทำไมกัน? ในบรรดาสมาชิกพันธมิตรเทพบูรพา ผู้คุมกฎที่มีอันดับเก้าในสิบคนมาจากตระกูลของเทพ แม้อาจจะไม่ใช่ลูกหลานสายตรง พวกเขาก็บ่มเพาะยอดฝีมือมากมายและสร้างตระกูลใหญ่ขึ้นมา แล้วใครจะกล้าต่อต้านเล่า?
　　โทสะของราชาเขตกลางหายไปเขาเดินผ่านซือหยูพลางแสยะยิ้ม　　“ซือหยูซือหยู วารีในจิวโจวล้ำลึก เจ้า..หนอนแมลงอย่างเจ้าสร้างคลื่นอะไรไม่ได้หรอก! ฮ่าฮ่าฮ่า!”
　　ราชาเขตกลางเดินไปหาผู้คุมกฎในท่วงท่าของผู้ชนะ
　　แต่หลังจากเดินได้ไม่กี่ก้าวแผ่นหลังของเขาก็เยือกเย็นขึ้นมาทันที ตามด้วยความรู้สึกที่เนื้อหนังถูกแผดเผา ดวงวิญญาณของเขาฉีกขาดออกจากกัน
　　เขาก้มลงมองอกและพบศรสีทองคมกริบที่ทะลุผ่านหลังเข้ามาถึงด้านหน้า
　　พลังมหัศจรรย์ในศรทลายฟ้ากำลังพุ่งพล่านในร่างของเขามันทำลายกายหยาบและดวงวิญญาณอย่างรวดเร็ว
　　เขาเบิกตากว้างและหันไปมองซือหยูลดคันธนูลงช้า ๆ ศรทลายฟ้าหายไป
　　“เจ้า…เจ้ากล้าฆ่าข้า…”
　　ราชาเขตกลางไม่เคยคิดว่าซือหยูจะลงมือทำอะไรต่อหน้าผู้คุมกฎ　　ดวงตาราชาเขตกลางเริ่มเลือนลางเขาโกรธแค้นอย่างล้ำลึก ทันทีที่เขาคิดว่ามีโอกาสหนี มันก็จบลงเพราะซือหยู…
　　ความชิงชังและความแค้นได้กลายเป็นคำสาปแช่งอันชั่วร้าย
　　“ซือหยู!ข้าสาปแช่งเจ้าให้พบกับความตายที่เจ็บปวดที่สุด! แดนเทพจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป! ท่านพ่อกับท่านแม่ข้าจะไม่มีวันไว้ชีวิตเจ้า!”
　　“คำสาปแห่งอสูร!”
　　วาระสุดท้ายราชาเขตกลางอ้าปากกระอักเลือด พลังเทพอสูรก่อตัวเป็นรูปหัวอสูรประทับยังอกของซือหยู
　　ซือหยูมิอาจหลีกหนีเขาถูกโลหิตราชาเขตกลางฝังลึกบนผิว
　　เขาไม่มีเวลาดูสภาพร่างกายของตัวเองเขาใช้พลังสีทองอีกครั้งเพื่อสังหารราชาเขตกลาง
　　ราชาเขตกลางสลายหายไปพร้อมกับดวงวิญญาณ
　　ณที่อันมืดมิดแห่งหนึ่ง อสูรสูงพันศอกสวมชุดแดงเก่าแก่ทำหน้าตกใจโดยพลัน ตามด้วยความโมโห เขาร้องโหยหวน
　　“ใครฆ่าลูกข้า?ใคร!”
　　เสียงร้องคำรามของเขาดังก้องไปทั่วโลกอันมืดมิด
　　ในโลกอีกใบที่สว่างสดใสสงบสุขสตรีงามเอามือทาบอก แววตาเศร้าหมองและไม่พอใจ
　　“ลูกข้าตายแล้วหรือ?ข้าส่งผู้คุมกฎไปแล้วนี่! ใยเขายังตายอีก? ฝีมือใครกัน?”
　　…
　　ซือหยูสังหารราชาเขตกลางอย่างไม่ลังเลเขาใช้เพียงมือเดียวรวบรวมสมบัติที่ราชาเขตกลางซ่อนเอาไว้และสร้างวายุมิติ สมบัติที่เหลือถูกวายุมิติดูดกลืนและระเบิดทิ้งไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่เหลือสิ่งที่เป็นของของราชาเขตกลางอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว ทุกอย่างถูกลบล้างหายไป ราชาเขตกลางไม่มีทางฟื้นคืนชีพกลับมา
　　ถ้าหากซือหยูรู้ว่าในใต้หล้านี้ไม่มีใครยกเว้นซือหยูที่มีพลังฟื้นคืนชีพดวงวิญญาณอื่นแม้จะเป็นเทพ เขาก็คงไม่ต้องระแวงถึงขั้นนี้
　　ผู้คุมกฎที่กำลังจะได้ตัวราชาเขตกลางตกใจมากเขาไม่เคยคิดว่าจะมีใครกล้าฆ่าราชาเขตกลางต่อหน้าเขา!
　　กว่าเขาจะได้สติกลับมาซือหยูก็ทำลายสิ่งของของราชาเขตกลางอย่างไม่มีสิ่งใดทิ้งไว้เบื้องหลัง ไม่แม้แต่เสี้ยววิญญาณ!
　　“เจ้ากำลังหาที่ตาย!!!”
　　ผู้คุมกฎตะโกนด้วยความเกรี้ยวกราดเขากรีดร้องจากก้นบึ้งของดวงวิญญาณ
　　“คุกเขาต่อหน้าข้าซะ!”
　　เขาโกรธจัดงานนี้ถูกว่าจ้างจากเจ้าตระกูลของเขาด้วยตัวเอง แต่เขาทำมันล้มเหลว เขาจะต้องถูกลงโทษหนักเพียงใดหลังกลับไป? 　　เพียงแค่คิดเขาก็ตัวสั่นแล้วจะไม่ยิ่งแย่กว่าเดิมหรือถ้าเขากลับไปโดยไร้ซือหยูติดมือไปด้วย?
　　“ไสหัวไป!”
　　นี่คือคำตอบที่ซือหยูตอบเขา
　　อะไรนะ!
　　แม้จะเป็นวันที่ผู้คุมกฎเฟื่องฟูเขาก็ทำอะไรเซียนไม่ได้ แล้วแค่ดวงวิญญาณจะทำอะไรได้เล่า?
　　ผู้คุมกฎนั้นใช้ฐานะของตัวเองเพื่อทำให้ทุกคนหวาดกลัวเท่านั้น
　　แต่ในโลกจิวโจวเทพได้หายตัวไปแทบจะตลอดกาล ไม่มีใครคิดว่าจะมีองค์กรนอกจิวโจวอยู่ ไม่มีใครในจิวโจวที่รู้จักพันธมิตรเทพบูรพาเลย
　　เมื่อเป็นเช่นนี้เซียนขั้นสองที่ทำตัวยิ่งใหญ่ต่อหน้าเซียนขั้นสูงสุดจึงไม่ต่างจากการอ้อนวอนขอความตาย!
　　“เจ้ากล้าทำร้ายข้ารึ?” 　　ผู้คุมกฎโกรธแค้น
　　ซือหยูจ้องเขาอย่างเยือกเย็น
　　“ข้าไม่สนว่าเจ้ามาจากไหนและเป็นใครแต่อสูรนั่นพยายามขายจิวโจว การฆ่ามันคือหน้าที่ข้า! เจ้าไม่ช่วยข้าจัดการมันแต่กลับทำให้ข้าเป็นศัตรูตั้งแต่ที่เจ้ามาถึง พอตอนที่ข้าฆ่ามันไปแล้ว เจ้าก็ยังคิดจะฆ่าข้าอีก!”
　　“ข้าจึงอยากรู้ว่าเจ้าคือผู้คุมกฎหรืออสูรกันแน่!”
　　ซือหยูเดินไปทางผู้คุมกฎ
　　ผู้คุมกฎโกรธแค้นยกเว้นแต่เทพ ใครกันจะไม่กลัวผู้คุมกฎ?
　　“ผู้คุมกฎอย่างข้ามีสิทธิพิเศษเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาตั้งคำถามกับข้า?”
　　ผู้คุมกฎยืนขึ้นเขาพูดอย่างเย็นชา
　　“ข้าจะสั่งสอนเจ้าก่อนผู้คุมกฎคืออะไรน่ะหรือ? กับพวกโง่เขล…”
　　เพี๊ยะ! 　　ซือหยูเคลื่อนไหวราวกับสายลมมือของเขาฟาดไปที่ใบหน้าของผู้คุมกฎจนกระเด็นล้มลงกับพื้น
　　“โอ้ผู้คุมกฎเป็นเช่นนี้เองสินะ โง่เขลาไม่รู้จักกลัว!”
　　ซือหยูเหยียบอกของผู้คุมกฎเพื่อไม่ให้ขยับไปไหน
　　“ตอบข้า…”
　　“เจ้าเกี่ยวข้องอย่างไรกับราชาเขตกลาง?ข้าไม่เชื่อว่าเจ้ามาที่นี่โดยบังเอิญ เวลาประจวบเหมาะเกินไป เจ้าไม่ได้มาเร็วหรือมาช้า แต่พอมันกำลังจะตาย เจ้าก็ออกมาช่วยมัน!”
　　ผู้คุมกฎโกรธเกรี้ยวเขาอยากจะสั่งสอนซือหยูในเรื่องผู้คุมกฎ แต่เขากลับถูกจู่โจมเสียเอง
　　เขากัดฟันแน่นและตะโกน
　　“ข้าจะไม่มีวั…”
　　ปั้ง! 　　ครั้งนี้ซือหยูเหยียบใบหน้าของเขาด้วยเท้าหนึ่งข้าง ใบหน้ากว่าครึ่งของเขาจมดิน
　　“เจ้ายังไม่เข้าใจสถานการณ์อีกคิดว่าข้าจะไม่ฆ่าเจ้ารึ?”
　　ซือหยูพูดเบาๆ
　　ในที่สุดคำพูดของซือหยูก็ทำให้ผู้คุมกฎตัวสั่นเขาจำได้ลาง ๆ ว่าหลายปีก่อน ผู้คุมกฎได้ตายในโลกรกร้างโดยพวกบ้านนอกโง่เขลา
　　เหงื่อเย็นแตกพลั่ก
　　เขาคุ้นเคยกับการที่มีคนรอบข้างให้เกียรติตอนนี้เขาต้องตื่นจากเรื่องเล่าขานสู่ความจริง เขารู้สึกไม่ดีเลย
　　แต่การบอกให้เขายอมแพ้ต่อหน้าพวกคนบ้านป่าเมืองเถื่อนนั้นน่าขันเกินไป
　　“ฮื่มเจ้ารอก่อนเถอะ! ข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป!”
　　ผู้คุมกฎตอบอย่างเยือกเย็นและหยิบหยกสีเพลิงออกมาจากเอว　　หยกเพลิงแตกพลังมิติจำนวนมากโอบล้อมตัวเขาเอาไว้
　　เขาคิดจะนำข่าวกลับไปบอกตระกูลให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
　　ส่วนเรื่องการจัดการซือหยูเขาคิดว่าผู้เป็นนายจะต้องยินดีช่วย ถ้าหากซือหยูตกไปอยู่ในมือคนผู้นั้น ซือหยูจะปรารถนาให้ตัวเองไม่ได้เกิดมา!
　　แต่ซือหยูก็แสยะยิ้ม
　　“คิดอะไรของเจ้าอยู่คิดจริงหรือว่าจะหนีไปได้?”
　　ในดวงตาซือหยูเกิดคลื่นพลังเข้าสบประสานกับผู้คุมกฎ
　　ทันใดนั้นผู้คุมกฎก็ถูกดูดเข้าไปในมิติวิญญาณก่อนที่จะกลับไปยังที่ที่จากมา
　　ในตอนนั้นเองเทพกิเลน ม่อเทียนฉวน และคนอื่น ๆ รีบมาดูที่สนามรบสุดท้าย
　　จากที่พวกเขาเห็นไร้ซึ่งร่องรอยของราชาเขตกลาง　　หยกเพลิงแตกพลังมิติจำนวนมากโอบล้อมตัวเขาเอาไว้
　　เขาคิดจะนำข่าวกลับไปบอกตระกูลให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
　　ส่วนเรื่องการจัดการซือหยูเขาคิดว่าผู้เป็นนายจะต้องยินดีช่วย ถ้าหากซือหยูตกไปอยู่ในมือคนผู้นั้น ซือหยูจะปรารถนาให้ตัวเองไม่ได้เกิดมา!
　　แต่ซือหยูก็แสยะยิ้ม
　　“คิดอะไรของเจ้าอยู่คิดจริงหรือว่าจะหนีไปได้?”
　　ในดวงตาซือหยูเกิดคลื่นพลังเข้าสบประสานกับผู้คุมกฎ
　　ทันใดนั้นผู้คุมกฎก็ถูกดูดเข้าไปในมิติวิญญาณก่อนที่จะกลับไปยังที่ที่จากมา
　　ในตอนนั้นเองเทพกิเลน ม่อเทียนฉวน และคนอื่น ๆ รีบมาดูที่สนามรบสุดท้าย
　　จากที่พวกเขาเห็นไร้ซึ่งร่องรอยของราชาเขตกลาง　　“มันตายแล้วรึ?”
　　เทพกิเลนลองถาม
　　ซือหยูพยักหน้า
　　“ใช่มันตายแล้ว”
　　แม้ทุกคนจะรู้ผลลัพธ์อยู่แล้วพวกเขาก็อดตื่นเต้นไม่ได้ เพราะลึกข้างในอ่อนล้าเหลือทน
　　อดทนรอถึงร้อยปีในที่สุดพวกเขาก็ขจัดภัยร้ายได้…พวกเขาฆ่าราชาเขตกลางได้แล้ว
　　พวกเขาพยายามอย่างหนักทุกค่ำคืนสุดท้ายทุกอย่างก็เป็นผล
　　ยิ่งไปกว่านั้นซือหยูยังโหดเหี้ยมถึงที่สุด เขาถอนรากถอนโคนสมาชิกฝ่ายราชาเขตกลางทีละคน ปัดกวาดเส้นทางของจิวโจวจนหมดสิ้น นำพาความผาสุขสู่จิวโจวอีกครั้ง
　　แต่ก็มีเพียงซือหยูที่รู้ว่าจิวโจวยังไม่สงบสุข
　　ภัยที่คนจิวโจวจะต้องเจอนั้นอันตรายยิ่งกว่าราชาเขตกลางคนเดียว　　“ท่านผู้อาวุโสพักผ่อนก่อนเถอะ”
　　ซือหยูมองกลุ่มคนที่บาดเจ็บและเสียแขนขาไปพวกเขายังไม่มีเวลาฟื้นพลัง
　　เทพกิเลนพูด
　　“ใช่แล้วพักก่อน! พวกเจ้าเหนื่อยมาร้อยปีแล้ว”
　　จักรพรรดิผีหยุดพูดและพักฟื้นร่างกายทันที
　　เขาพยุงม่อเทียนฉวนที่เจ็บหนักเพื่อช่วยนางรักษาตัว
　　“พี่ซือหยูข้าจะรอพี่…”
　　เซี่ยนเอ๋อพูดนางมองซือหยูด้วยดวงตาสดใส ในใจเต็มไปด้วยความหวานและความภูมิใจ
　　ซือหยูรอให้คนอื่นจากไปและถาม
　　“เจ้ามีบางอย่างจะบอกข้ารึ?”
　　เทพกิเลนเปลี่ยนอารมณ์
　　“ใช่มีเรื่องสำคัญที่ข้าต้องหารือกับเจ้า” 　　“ว่ามา…”
　　ซือหยูมองร่างกายตัวเองขอบเขตเซียนขั้นสูงสุดกำลังลดพลังลง
　　“เราปกป้องจิวโจวไม่ได้อีกแล้ว…”
　　เทพกิเลนบอกความจริง…ซือหยูตัวแข็งทื่อ