The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1164 - ประสานงาน

　　“ผู้คุมกฎถูกแต่งตั้งขึ้นใหม่หลายคนเพื่อตามหาคนร้ายด้วยกำลังทั้งหมดที่มี”
　　“ผู้คุมกฎอาวุโสลำดับหกสิบลงมามีสิบห่วยที่เข้าร่วมการสืบสวน”
　　หยางไท่ฟังเงียบๆ เขาถาม
　　“แล้วตระกูลเทพกระเรียนล่ะ?”
　　“ไม่มีข่าวคราวการเคลื่อนไหวเลยพวกเขากำลังรอข้อความจากคนร้าย”
　　“แล้วตัวเทพกระเรียนล่ะ?”
　　“นางไม่ได้ทำอะไรเลยเหมือนกัน”
　　หยางไท่ละสายตาจากตำราลับและพูด
　　“ความเงียบคือพลังอันไร้เสียงตระกูลเทพกระเรียนกำลังโกรธแค้น”
　　“เอาเถอะแล้วเจ้าเด็กนั่นล่ะ? ที่ซ่อนของเขาถูกพบหรือไม่?”
　　“เอิ่ม…เขากำลังท่องเที่ยวอยู่น่ะ” 　　หยางไท่แปลกใจ
　　“เจ้าแน่ใจรึ?”
　　“ข้าแน่ใจชายคนนั้นกำลังท่องเที่ยวในดินแดนเทพกับภรรยาของเขา แต่ทุกครั้งที่เขาปรากฏตัว เขาจะจากไปในไม่นาน ผู้คุมกฎคลาดจากเขาครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะเขาจงใจเดินทางแบบไม่มีเป้าหมายเลย”
　　เมื่อได้ยินว่าซือหยูกำลังท่องโลกแทนที่จะเก็บตัวเงียบหยางไท่ผิดหวัง
　　“เขากล้าทำเรื่องใหญ่อย่างลักพาตัวลูกหลานเทพตั้งแต่ขึ้นฝั่งข้าเลยคิดว่าเขาจะมีอะไรพิเศษ แต่สุดท้ายเขาก็แค่คนกล้าที่ไร้กลยุทธ์ เสียดายเวลาข้านัก”
　　ผู้เฒ่าแอบสงสัยซือหยูตอนที่เรือสินค้ากลับมา ซือหยูได้ช่วยนายน้อยของเขาในระหว่างทาง และยังสั่งให้ดูแลซือหยูในตอนที่เขาขึ้นฝั่งด้วย
　　แต่ก่อนที่ฝ่ายการค้าจะได้ดูแลเขาเขาก็ทำเรื่องใหญ่อย่างการลักพาตัวลูกหลานเทพ! 　　นายน้อยที่เกือบจะลืมซือหยูไปแล้วต้องกลับมาสนใจซือหยูอีกครั้ง
　　เห็นได้ชัดว่านายน้อยยอมรับเขาในความรวดเร็วเฉียบขาด
　　ใครจะไปคิดเล่าว่าเขาเป็นแค่ชายประมาทที่กล้าทำเรื่งอุกอาจโดยไม่คิดอะไร?
　　“เจ้าไม่ต้องติดตามเขาอีกต่อไปแล้ว…”
　　หยางไท่กล่าวเขาไม่สนใจซือหยูอีกต่อไป
　　แต่ทันทีที่ผู้เฒ่ากำลังจะขอตัวหยางไท่ก็ปิดตำราในมือ เขาขมวดคิ้ว
　　“ให้ข้าดูข้อมูลชัดๆ ก่อน ข้าเอาแต่รู้สึกว่าเขาไม่ใช่ชายบ้าบิ่นอยู่เรื่อย”
　　ไม่นานนักกองเอกสารมากมายก็ปรากฏตรงหน้า
　　ข้อมูลเรื่องซือหยูตลอดสองเดือนถูกบันทึกเอาไว้อย่างน่าอัศจรรย์
　　ตำแหน่งที่เขาเดินทางไปชุดที่เขาสวมใส่ สิ่งที่เขาคิด คนที่เขาพูดคุยด้วย เขาเดินทางไกลเพียงใด จูบเซี่ยนเอ๋อกี่ครั้ง และรายละเอียดอื่น ๆ
　　ข้อมูลเล็กๆ เหล่านี้ดูจะเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับหยางไท่ แต่อะไรคือการค้าขายล่ะ? การค้าขายก็คือเรื่องของข้อมูล!
　　เครือข่ายข่าวกรองจากศูนย์การค้านั้นมีอยู่ทุกที่ในดินแดนเทพมีศูนย์กระจายจ่าวอยู่ทุกที่ตั้งแต่เมืองใหญ่ไปจนถึงหมู่บ้านคนสามัญ
　　นี่เป็นเหตุผลของเกียรติยศอันยาวนานที่เทพการค้าสามารถครองความมั่งคั่งในพันธมิตรบูรพาอยู่ได้
　　หยางไท่รีบเปิดดูกองเอกสารข้อมูลเล็กน้อยทุกบรรทัดสะท้อนผ่านแววตาของเขา
　　ครึ่งชั่วโมงต่อมาหยางไท่หลับตาช้า ๆ เมื่อลืมตาอีกครั้ง เขาก็ยิ้มอย่างเป็นสุข
　　“ข้าดูหมิ่นเขาไปเสียแล้ว”
　　“โปรดชี้แนะข้าด้วยเถิดนายน้อย”
　　ผู้เฒ่าสับสนชายบ้าบิ่นที่เอาแต่ท่องสำราญผู้นี้ปิดบังอะไรอยู่?
　　หยางไท่ชี้กองเอกสารด้วยดัชนีและพูดพลางหัวเราะ
　　“อย่าแงรกเลยมีคนรอบตัวเขาหายไป และก็มีคนอื่นมาแทนที่!”
　　ม่อเทียนฉวนหายตัวไปขณะที่ฉินเซี่ยนเอ๋อที่ไม่เคยปรากฏตัวมาก่อนได้มีตัวตนอยู่ในภาพเขียน
　　“เราบอกไม่ได้เลยว่าเขามีโลกใบเล็กอยู่กับตัวหรือมีฐานที่มั่นใจดินแดนเทพอยู่แล้ว”
　　“แล้วสตรีในชุดดำหายไปไหน?นี่คือจุดบอด!”
　　“ประการที่สองสถานที่ที่เขาไปนั้นมีบางอย่างที่เหมือนกัน!”
　　ผู้เฒ่าคิดแต่เขาก็ไม่รู้ว่าสิ่งใดที่เหมือนกัน
　　“แปดเมืองขึ้นชื่อที่เขาไปสามารถต่อเรือกระดูกเทพได้ส่วนอีกสองเมืองก็เป็นเมืองที่แลกเปลี่ยนข่าว…หึ เขาดูเหมือนจะท่องเที่ยว แต่แท้จริงแล้วเขากำลังเตรียมหาทางหนี!”
　　ผู้เฒ่าตกใจ
　　“เขาคิดว่าเขาจะจ่ายค่าเรือกระดูกเทพที่เดินทางข้ามจักรวาลไหวหรือ?ไม่ต้องพูดถึงราคา คงไม่มีเมืองไหนขายเรือกระดูกเทพให้เขาเพราะขัดต่อกฎที่เทพร้อยคนตั้งเอาไว้ เขาไม่มีทางซื้อเรือได้เลย”
　　หยางไท่โต้แย้ง
　　“เขาฉลาดกว่าเจ้า!แน่นอนว่าเรือกระดูกเทพซื้อขายไม่ได้ แต่ชิ้นส่วนเรือน่ะซื้อได้!”
　　“เขาไม่มีพิมพ์เขียวของช่างต่อเรือ….”
　　ผู้เฒ่าหยุดพูดเมื่อจำได้ว่าซือหยูยังไปอีกสองเมืองที่แลกเปลี่ยนข้อมูลข่าวสาร
　　ที่นั่นไม่ต่างกับดินแดนสีเทาตราบเท่าที่จ่ายมากพอ การได้พิมพ์เขียวก็ไม่ใช่เรื่องยาก
　　“แล้วเรื่องเงินล่ะ?เขาเป็นคนนอก เขาจะได้ระดับการเงินที่มากพอหรือ? ต่อให้เป็นข้าเก็บเงินตลอดชีวิตก็ซื้อเรือกระดูกเทพไม่ได้เขาก็น่าจะทำไม่ได้เหมือนกัน”
　　ดัชนีหยางไท่กรีดกระดาษต่อไป
　　“บังเอิญนักข้าเห็นยอดสรุปการเงินที่ไหลเวียนในโรงประมูลจากหลายพื้นที่ ที่น่าตกใจกว่าคือข้าเห็นว่าบุตรชายที่สามแห่งเทพผีกลับมาแล้ว”
　　“เขาจงใจขายสมบัติสมุนไพรที่มีอายุระหว่างร้อยปีถึงพันปีมีแม้กระทั่งไผ่เงินกล้วยไม้สวรรค์อายุพันปีเต็ม แค่กิ่งเดียวของมันก็ขายได้สิบล้านเหรียญเทพ!”
　　“รวมกับวัตถุดิบอื่นเขาได้ไปอีกสามสิบล้านเหรียญเทพ รวมเป็นมากกว่าสี่สิบล้านเหรียญเทพ”
　　สี่สิบล้านหรือ?ผู้เฒ่ามือสั่น เขาตาแดงก่ำ เหรียญเทพนั้นคือสกุลเงินกลางของพันธมิตรบูรพา เพียงเหรียญเดียวก็แลกแก้วพลังได้ล้านดวง
　　เราที่เขารู้สี่สิบล้านนั้นคือปริมาณมหาศาลที่เขาไม่มีทางเก็บได้เลยในชั่วชีวิตนี้! 　　“เจ้าประมาณดูสิสี่สิบล้านเหรียญเทพจะต่อเรือได้กี่ลำ?”
　　หยางไท่ยิ้ม
　　ต่อให้เขาซื้อพิมพ์เขียวและจ้างช่างจากตลาดมืดมันก็มากพอที่จะต่อเรือกระดูกเทพได้สิบลำ!
　　“แต่นายน้อยทำไมท่านคิดถึงว่าบุตรแห่งเทพผีกำลังรวบรวมเงินให้เขาเล่า? สองคนนี้เกี่ยวข้องกันอย่างไรหรือ?”
　　หยางไท่หัวเราะ
　　“บุตรชายที่สามแห่งเทพผีออกจากพันธมิตรไปเมื่อร้อยปีก่อนเขากลับมาในร้อยปีให้หลังกับเจ้าเด็กนั่น”
　　หยางไท่ยืนขึ้นเอามือไพล่หลังเขายิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก
　　“ไม่มีเรื่องบังเอิญเช่นนี้มากมายนักหรอกนะ”
　　เมื่อฟังจบชายแก่หายใจเข้าลึกและชื่นชมด้วยความทึ่ง　　“ชายคนนั้นคิดอย่างถ่องแท้!เขาถึงกับเตรียมแผนหนีอย่างไร้ปัญหา!”
　　ผู้เฒ่าเริ่มคิดแล้วว่าแผนของซือหยูจะสำเร็จ
　　แม้กระนั่นหยางไท่ก็ส่ายหน้าเบา ๆ
　　“แผนหนีไร้ที่ติหรือ?ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว เขาอาจจะฉลาด แต่คนฉลาดมักจะมีสิ่งที่ขาดหายไปแบบเดียวกัน…คนเหล่านั้นมักจะคิดว่าตัวเองสูงส่งจนดูหมิ่นคนรอบข้าง!”
　　ผู้เฒ่าพูดกับตัวเอง
　　“นายน้อยท่านไม่ได้ดูหมิ่นเขาอยู่หรอกหรือ?”
　　“ตั้งแต่โบราณกาลมีมนุษย์ชั้นสูงสักกี่คนกันที่ดินแดนเทพสร้างขึ้นมาได้? ต่อให้เป็นเทพในวันนี้ก็ได้ครอบครองปัญญาที่มนุษย์ต้องใช้เวลาหลายปีในการได้มา หากเขาแอบต่อเรือกระดูกเทพเพื่อเตรียมหนีได้ เจ้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเทพกระเรียนทำไม่ได้?”
　　“ที่ข้าจะพูดก็คือเขายังอ่อนวัยเกินไป” 　　ผู้เฒ่ากล่าว
　　“นายน้อยเช่นนั้นเรา…”
　　หยางไท่หยุดพูดไปครู่หนึ่ง
　　“ไม่ต้องคิดมากคนฉลาดยากที่จะมาถึง และจะมีคนฉลาดน้อยลงไปอีกคนหากเขาตาย เจ้าไปแอบช่วยเขาเสีย แต่จงล้มเลิกหากเรื่องเกินมือ อย่าลืมบอกข่าวคราวกับข้าด้วย”
　　…
　　ในป่าแห่งหนึ่งซือหยูจับมือเซี่ยนเอ๋อเดินเล่นไปตามแมกไม้
　　เซี่ยนเอ๋อดีใจมากนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างยาวนานตั้งแต่ได้รู้จักกัน นางอดคิดถึงเซี่ยจิงหยูไม่ได้
　　“พี่ซือหยูพี่ว่าพี่จิงหยูจะอยู่ในพันธมิตรบูรพาหรือไม่?”
　　ซือหยูส่ายหน้า
　　“ไม่หรอกถ้านางอยู่ เราคงจะได้ข่าวไปแล้ว” 　　ฉินเซี่ยนเอ๋อคิดครู่หนึ่ง
　　“ใช่จริงด้วย พี่จิงหยูงดงามเช่นนั้น ถ้าหากมีใครได้เห็น ทั้งดินแดนจะต้องตกตะลึงแน่ สตรีงามอันดับหนึ่งจะต้องเป็นนางแทนที่จะเป็น…อะไรนะ? หัวหน้าผู้คุมกฎอาวุโสนั่นน่ะ”
　　ซือหยูลูบหัวนางพลางหัวเราะ
　　“เซี่ยนเอ๋อของข้าก็เป็นสตรีงามอันดับหนึ่งแห่งดินแดนเทพใยไม่มีใครเคยได้ยินชื่อเจ้าเล่า?”
　　เมื่อถูกซือหยูแซวเซี่ยนเอ๋อชกแขนของเขาเบา ๆ ด้วยกำปั้นเล็ก ๆ แต่ใบหน้าของนางนั้นก็น่าจดจำไม่ต่างจากต้นท้อที่ดอกบานเต็มต้น
　　ซือหยูแอบหาข่าวของเซี่ยจิงหยูแล้วแต่เขาก็ไม่พบอะไรเลย
　　เหมือนกับที่เซี่ยนเอ๋อพูดสตรียอดเยี่ยมอย่างนางย่อมไม่ไปไหนมาไหนโดยไม่มีใครพูดถึง　　“ถ้าหากเราได้พี่จิงหยูกลับมาเราจะต้องพานางไปท่องโลกแบบนี้เหมือนกัน”
　　เซี่ยนเอ๋อเอนกายกับไหล่ของซือหยูและหลับตาด้วยความพอใจ
　　ซือหยูถาม
　　“หืม?ทำไมกันล่ะ?”
　　เซี่ยนเอ๋อหลับตาตอบ
　　“เพราะเซี่ยนเอ๋อมีความสุขขนาดนี้ถ้าพี่จิงหยูไม่ได้รับสิ่งนี้ด้วย มันก็ไม่ยุติธรรม”
　　นังโง่เอ้ยซือหยูยิ่งหลงรักนางมากกว่าเดิม
　　มนุษย์นั้นเห็นแก่ตัวจะมีคนใจกว้างที่พร้อมแบ่งสิ่งที่ตนครอบครองกับคนอื่นหรือ? เซี่ยนเอ๋อจะต้องรู้สึกเศร้าหมองอยู่ในใจ นางจึงคิดว่าตนอยู่ในสถานะที่ต่ำกว่าเพื่อคงความสัมพันธ์เอาไว้
　　“หลังหนีออกไปจากที่นี่สู่โลกใบที่ใหญ่กว่าเราจะหาจิงหยูให้เจอ แล้วเราสามคนจะท่องโลกไปด้วยกันจากนี้ไป เจ้าว่าอย่างไรล่ะ?”
　　เซี่ยนเอ๋อยิ้มอย่างอ่อนหวานราวกับได้อยู่ในดินแดนแห่งความฝัน
　　แม้จะเป็นยอดฝีมือก็ยากที่จะทนเดินทางหลายวันเช่นนี้
　　ซือหยูจูบหน้าผากนางเบาๆ และพานางกลับมุกวิญญาณเก้าหยก
　　เมื่อเขาออกมาอีกครั้งความรักที่แสดงออกผ่านใบหน้าได้หายไป
　　“ถึงเวลาเริ่มแผนแล้ว!”
　　ซือหยูหายตัวไปจากป่าทิ้งไว้เพียงเงาร่างของเขา
　　หลังจากรอคอยมาอย่างยาวนานหยกสื่อสารจากตระกูลเทพกระเรียนก็เริ่มส่งสัญญาณ
　　สิบวันต่อมาพวกเขามาถึงจุดนัดพบบนโลกของเทพปี่ พวกเขามาพบกันที่ภัตตาคารแห่งหนึ่งเพื่อต่อรอง
　　แต่ซือหยูไม่ได้มาตามเวลานัดพบ　　“เจ้าพาคนมาเกินร้อยคนเกินกว่าที่ตกลงกันไว้ สั่งยอดฝีมือที่ซ่อนตัวอยู่ให้ออกไป”
　　คนที่มาต่อรองในครั้งนี้คือจางยี่หมิงรองหัวหน้าหน่วยคุมกฎที่ก่อตั้งโดยเทพกระเรียน
　　เมื่อเห็นข้อความที่หยกสื่อสารจางยี่หมิงเหลือบมองรอบ ๆ ด้วยสายตาเยือกเย็นแต่ก็ไม่พบซือหยู
　　แต่สับสนอยู่ในใจซือหยูมั่นใจได้อย่างไรว่าเขาจัดกำลังมาเกินร้อยคนในระยะนี้?
　　เมื่อซือหยูมองออกเขาก็ทำได้แต่สั่งให้คนของเขาออกไป
　　ต่อมาก็มีอีกข้อความ
　　“ไปที่โลกวารีเมืองนางเงือก”
　　จางยี่หมิงรำคาญใจแต่ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากบอกให้คนของเขาไปโลกวารี
　　เมื่อเขาออกไปยอดฝีมือที่ซ่อนตัวอยู่อีกหลายคนก็ออกจากเมืองไปเช่นกัน
　　ในโรงสุราใกล้กับจุดเคลื่อนย้ายซือหยูเอนกายรอ ต่อให้ตระกูลเทพกระเรียนจัดคนมาเท่าใด พวกเขาก็ต้องผ่านประตูมิติ นี่คือการเดินทางที่ดีที่สุด
　　วันต่อมายอดฝีมือราวห้าคนได้รับคำสั่งให้ออกไปจากโลกวารี
　　สองวันให้หลังมีอีกสามคน
　　อีกสามวันมีอีกสอง
　　ในวันที่ห้าก็ไม่มีคนที่แข็งแกร่งออกไปจากโลกวารีอีกแล้ว
　　หลังงจากผ่านไปอีกสิบวันเต็มหรือครึ่งเดือนก็ไม่มีคนภายใต้เทพกระเรียนเหลืออยู่ในโลกวารีอีกตอนนั้นซือหยูจึงมั่นใจแล้วว่าคนของเทพกระเรียนในโลกเทพปี่ทั้งหมดได้ย้ายออกไปแล้ว