The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1165 - แลกตัวประกัน

　　แต่ซือหยูก็เพียงอยู่ที่ประตูมิติตรงหน้าเขาไม่คิดจะไปที่โลกวารีเลย
　　ในตอนนั้นซือหยูส่งข้อความไปยังหยกสื่อสารอีกครั้ง
　　“มาแลกตัวประกันในที่แรกกันเถอะ!”
　　ขณะนั้นเองในเมืองนางเงือกแห่งโลกวารี…
　　จางยี่หมิงที่โกรธแค้นกำหยกสื่อสารในมือแน่น
　　เขาอยู่ที่นี่มาครึ่งเดือนเต็มระหว่างนั้น เขาได้วางกับดักทั้งหมดในจุดนัดพบแต่ก็ถูกขอให้กลับไปยังจุดนัดเดิม
　　จางยี่หมิงรู้ตัวว่าเขาถูกหลอกเพราะซือหยูอยู่ในโลกของเทพปี่ตลอดเวลา
　　เมื่อเขาเก็บกับดักที่วางเอาไว้ทั้งหมดซือหยูก็บอกให้เขากลับไป เช่นนี้ก็ยากสำหรับเขาที่จะวางกับดักอีกครั้ง　　“ไอ้เจ้าเล่ห์เอ้ย!”
　　จางยี่หมิงที่ร้อนใจต้องกลับไปในโลกของเทพปี่ตามลำพัง
　　ในภัตตาคารกว้างขวางจางยี่หมิงพบซือหยูนั่งดื่มเพียงลำพัง ดูเหมือนว่าซือหยูจะรอการมาของเขาอยู่
　　“โอ้?เจ้ามาแล้ว! หลังจากที่ข้าคิดให้ดี ข้าก็เห็นว่าที่นี่มีแต่ของสวย ๆ งาม ๆ ข้าเลยบอกให้เจ้ากลับมาอีกครั้ง ขออภัยที่ลำบาก!”
　　ซือหยูพูดด้วยรอยยิ้ม
　　จางยี่หมิงนั่งลงและถามตรงๆ
　　“ข้ามาที่นี่คนเดียวกับดักทุกอย่างถูกเอาออกไปแล้ว นางอยู่ไหน? มาแลกตัวประกันที่นี่เลย!”
　　ซือหยูถามด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ
　　“เจ้าคิดจริงๆ รึว่าข้าจะพานางมาที่นี่ด้วย?”
　　“เจ้าหลอกเรา!” 　　จางยี่หมิงยืนขึ้นด้วยความโมโห
　　หลังจากครุ่นคิดซือหยูพูด
　　“ถ้าเจ้าโยนของวิเศษในร่างกายเจ้าที่ได้มาจากเทพกระเรียนทิ้งไปข้าจะแลกตัวประกันกับเจ้าที่นี่!”
　　จางยี่หมิงตอบอย่างเคร่งเครียด
　　“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดถึงอะไร!ข้ามาที่นี่ด้วยความจริงใจ!”
　　“จริงใจรึ?ถ้าเจ้าจริงใจก็เปิดมิติเก็บของของเจ้าให้ข้าดูได้หรือไม่ ว่าเจ้ามีของวิเศษที่แข็งแกร่งจากเทพกระเรียนอยู่ไหม?”
　　เมื่อได้ฟังจางยี่หมิงนั่งลงอย่างหมดคำพูด
　　แผนของเขาคือการทำให้ซือหยูบาดเจ็บสาหัสด้วยสิ่งที่ได้มาจากเทพกระเรียนเมื่อเขามั่นใจว่าเหอเสี่ยวหลานอยู่ที่นี่
　　เพื่อประกันความปลอดภัยของเหอเสี่ยวหลานจางยี่หมิงไม่กล้าทำอะไรซือหยู
　　“บอกข้ามาว่าเจ้าจะจบการแลกเปลี่ยนนี้ยังไง!”
　　จางยี่หมิงถามอย่างหมดท่าเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อหน้าศัตรูที่เจ้าเล่ห์
　　ซือหยูตอบ
　　“ไม่ยาก!เจ้าให้เทพกิเลนข้ามา และข้าจะให้ของสิ่งหนึ่งกับเจ้า!”
　　ของรึ?จางยี่หมิงสงสัย
　　ซือหยูวางหยกสื่อสารบนโต๊ะและเปิดใช้งานจากนั้นเสียงร้องของเหอเสี่ยวหลานก็ดังออกมา
　　“เจ้าเป็นคนตระกูลเทพกระเรียนใช่ไหม?ช่วยข้าด้วย! ข้าติดอยู่ในที่มืด…”
　　“อุ้บ!อั่ก…”
　　เสียงดังเหมือนนางถูกใครบางคนปิดปากจากนั้นก็มีเสียงหยาบโลนดังออกมา
　　“เหะ!เหะ! นางตัวนุ่มนัก! พนันได้เลยว่านางจะต้องอร่อยมาก!”
　　จางยี่หมิงชักสีหน้าทันที　　“หยุดนะ!อย่าทำให้นางแปดเปื้อน!”
　　ถ้าหากเหอเสี่ยวหลานถูกกระทำมิดีมิร้ายชื่อเสียงตระกูลเทพกระเรียนจะไม่มีทางกอบกู้ได้ต่อให้นางถูกช่วยออกมา
　　จางยี่หมิงเข้าใจเทพปีศาจผิดเขาอยากจะกลืนกินดวงวิญญาณของเหอเสี่ยวหลานต่างหาก
　　“เจ้าต้องการอะไร?”
　　จางยี่หมิงถามด้วยความโมโหเขาเกือบจะเป็นบ้า
　　ซือหยูตอบ
　　“ข้าจะให้หยกสื่อสารกับเจ้าจากนั้นข้าจะไปจากที่นี่ เหอเสี่ยวหลานจะบอกเจ้าว่านางอยู่ที่ใด แล้วเจ้าก็จะได้เจอตัวนางเอง!”
　　จางยี่หมิงปฏิเสธทันที
　　“แล้วถ้าเจ้าฆ่านางตอนที่เราปล่อยเทพกิเลนเล่า?”
　　ซือหยูยักไหล่　　“ข้ามีเหตุผลให้สังหารนางด้วยรึ?”
　　จางยี่หมิงครุ่นคิดซือหยูลักพาตัวเหอเสี่ยวหลานมาเพื่อช่วยเทพกิเลน
　　การสังหารเหอเสี่ยวหลานนั้นไร้ความหมายและนั่นจะทำให้ตระกูลเทพกระเรียนชิงชังเขามากกว่าเดิม
　　จางยี่หมิงพยักหน้าเขาต้องช่วยชีวิตเหอเสี่ยวหลานก่อน
　　เขาคิดในใจ
　　‘ไม่ว่าเจ้าจะฆ่าเหอเสี่ยวหลานหรือไม่เจ้าก็ท้าทายอำนาจตระกูลเทพกระเรียนและทำให้ทุกคนในตระกูลโกรธแค้นไปแล้ว! เจ้าจะต้องเจอกับความแค้นตั้งแต่คนธรรมดาในตระกูลจนถึง…เทพกระเรียน!’
　　เขาคิด
　　เราจะล้างโลกนี้ด้วยเลือดของคนบัดซบอย่างเจ้า!
　　นี่มิใช่เพียงแค่ความพิโรธของเทพกระเรียนแต่ยังเป็นความพิโรธของเทพร้อยคนในทั้งพันธมิตรอีกด้วย!
　　ฆ่าซือหยูเป็นเยี่ยงอย่างแก่พวกโง่เง่าเพื่อเกียรติยศของพันธมิตร!
　　ดังนั้นซือหยูต้องตาย!
　　จางยี่หมิงปล่อยเทพกิเลนจากกระเป๋ามิติที่เข็มขัดเทพกิเลนรีบพุ่งเข้าหาซือหยูด้วยน้ำตาอันขมขื่น
　　“เจ้าหนูข้าได้ยินว่าเจ้าช่วยข้าด้วยการลักพาตัวลูกหลานเทพ ขะ…ข้าประทับใจยิ่งนัก ข้าอยากจะร้องไห้ออกมาเลย! ข้ารักเจ้าเหลือเกิน…เฮ้ย! เฮ้ย! อย่าเพิ่งไป! ให้ข้าจุมพิตเจ้าก่อนสิ…โอ้ย! เดี๋ยวก่อน! เดี๋ยวก่อน!”
　　ซือหยูกดเทพกิเลนลงบนโต๊ะด้วยดัชนีเดียวเขาพูดอย่างใจเย็น
　　“เอามันกลับไปข้าไม่ต้องการเทพกิเลนคนนี้!”
　　จางยี่หมิงไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
　　ซือหยูวางหยกสื่อสารลงบนโต๊ะและออกจากภัตตาคารกับเทพกิเลนหลังจากเดินรอบที่นี่มาหลายครั้ง พวกเขาจึงออกไปที่อื่นเมื่อแน่ใจว่าไม่มีคนติดตาม
　　จางยี่หมิงตะโกนในหยกสื่อสารอย่างกระวนกระวาย
　　“แม่นางเหอท่านอยู่ไหน?”
　　เหอเสี่ยวหลานร้องออกมาด้วยความทุกข์ทรมาน
　　“ข้าไม่รู้!ที่นี่มืดไปหมด!”
　　ฟึ่บ!ฟึ่บ! ฟึ่บ!
　　ยอดฝีมือมากมายในตระกูลเทพกระเรียนมาถึงหลังจากได้ข้อความของจางยี่หมิง
　　“ท่านรองหัวหน้าหน่วยเราจะตามเจ้านั่นไปให้ทันแล้วฆ่ามัน!”
　　จางยี่หมิงโบกมือห้าม
　　“เดี๋ยวก่อน!เรายังไม่รู้ว่าใครอยู่กับแม่นางเหอในตอนนี้ ถ้าทำให้ซือหยูไม่พอใจ แม่นางเหออาจถูกฆ่าได้ มันไม่คุ้มเสี่ยง!” 　　“แล้วเราจะทำอย่างไรกันเล่า?”
　　“หาแม่นางเหอผ่านเบาะแสที่นางบอกส่วนเจ้านั่น…ฮื่ม! เจ้าคิดว่าเจ้าจะหนีไปได้เรอะ?”
　　หลายคนเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นไม่น่านข่าวก็แพร่กระจายออกไป
　　ในศูนย์การค้าชายแก่รายงานรายละเอียดเรื่องซือหยูกับหยางไท่ หยางไท่พูดด้วยความยอมรับ
　　“หึหึน่าสนุกนี่! อุบายนั่นคิดมาดี!”
　　หลายสำนักแสดงการสนับสนุนเทพกระเรียนโดยแสดงความชิงชังต่อซือหยู
　　“เจ้านั่นเจ้าเล่ห์นัก!ข้าขอให้เทพกระเรียนใจเย็นลงสักหน่อย ที่สำคัญกว่าคือ สุขภาพของเขากำลังจะแย่ลงกว่าเดิม!”
　　“หลายคนก็พูดเช่นนี้!ตระกูลเทพกระเรียนกำลังถูกไอ้คนป่ายุแยง!”
　　“ฮื่ม!เรื่องนี้จะต้องจบลง มิเช่นนั้นมันจะกลายเป็นตัวอย่างที่เลวร้ายแก่คนในพันธมิตรลูกหลานเทพทุกคนจะเป็นอันตราย!”
　　คำพูดนี้เปิดเผยความขังแย้งระหว่างยอดฝีมือธรรมดาและตระกูลลูกหลานเทพ
　　ตระกูลเทพค่อนข้างเป็นกังวลแต่ยอดฝีมือทั่วไปนั้นรู้สึกยินดี
　　แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่ยอดฝีมือจากตระกูลยากจนจะกลายเป็นเทพเพราะตระกูลเทพมิอาจรับได้พวกเขาคือคนที่ควบคุมทรัพยากรที่ดีบนโลกใบนี้
　　ยอดฝีมือจากตระกูลยากจนบางคนถึงกับถูกตระกูลเทพสังหารด้วยข้ออ้างหลายประการเมื่อพยายามจะเป็นเทพ
　　ดังนั้นยอดฝีมือจากตระกูลยากจนจึงไม่ชอบตระกูลเทพเลยแม้แต่น้อย
　　แต่ยอดฝีมือเหล่านั้นก็มิอาจทำอะไรได้เพราะโลกใบนี้ถูกควบคุมด้วยตระกูลเทพ
　　เมื่อพวกเขาได้ยินเรื่องของซือหยูผู้ซึ่งเป็นยอดฝีมือจากโลกที่ถูกทิ้งร้างสามารถยั่วยุตระกูลเทพกระเรียนได้ พวกเขาก็ดีใจและแอบให้กำลังใจซือหยู
　　…
　　ซือหยูมาถึงขอบโลกเทพปี่ผ่านประตูเคลื่อรย้ายที่นี่มีจุดเดินทางที่ใหญ่ที่สุดที่พันธมิตรบูรพาสร้างขึ้นมา
　　เรือกระดูกเทพลำเล็กหนึ่งลำถูกเตรียมเอาไว้แล้วชายแก่พูดด้วยรอยยิ้มพลางลูบมือ
　　“เรือพร้อมแล้วท่านจะ…”
　　ชายแก่คือช่างฝีมือที่ซือหยูจ้างให้เตรียมเรือกระดูกเทพ
　　ซือหยูขว้างกระดาษสีขาวที่คล้ายกับเช็คธนาคารในชีวิตก่อนหน้าของเขามันสามารถใช้ถอนเงินจากหน่วยงานทางการเงินของพันธมิตรบูรพาได้
　　ชายแก่รับกระดาษขาวและตรวจสอบจำนวนจากนั้นเขาก็พูดด้วยรอยยิ้ม
　　“โชคดีนะ!”
　　จากนั้นเขาก็หายตัวไปในพริบตา　　ซือหยูกระโดดขึ้นเรือและพบว่าเรือบังคับได้ง่ายเรือลำนี้แล่นโดยดูดซับพลังจากธารดาราโดยไม่ต้องสั่งการ คนบนเรือเพียงแค่ต้องบังคับทิศทางเท่านั้น
　　เมื่อเรือกระดูกเทพแล่นออกจากดินแดนไปยังธารดาราซือหยูจะหนีได้สำเร็จ
　　ซือหยูช่วยเทพกิเลนและวางแผนมาอย่างแยบยล
　　แต่ถึงอย่างนั้นเรือสี่ลำที่มีขนาดเท่ากันก็แล่นมาจากธารดาราอย่างรวดเร็วและหยุดตรงหน้าซือหยูราวกับรอเขาอยู่
　　จากนั้นก็มีอีกสี่ลำแล่นออกมาจากฝั่งและหยุดที่ด้านหลังเรือ
　　ซือหยูถูกล้อมด้วยเรือแปดลำ
　　แต่ละลำมียอดฝีมือจากตระกูลเทพกระเรียนหลังจากมองคนทั้งหมดแล้ว ซือหยูได้แต่อ้าปากค้าง
　　ในบรรดาคนเหล่านี้คนที่อ่อนแอที่สุดคือเซียนขั้นสอง และซือหยูเองก็พบเซียนขั้นสี่ถึงสิบคน
　　ชายหนุ่มสองคนที่มีสายโลหิตเทพกระเรียนมองซือหยูอย่างเยือกเย็น
　　ชายสองคนนี้คือลูกหลานของเทพกระเรียนไม่ผิดแน่
　　ชายจมูกงุ้มในชุดเขียวคือเหอจิงหงบุตรชายคนโตของเทพกระเรียน เขาดุร้ายและมีพรสวรรค์ ความบริสุทธิ์ในสายโลหิตของเขาเป็นรองแค่เหอเสี่ยวหลานเท่านั้น
　　ส่วนชายอีกคนนั้นร่างท้วมเล็กน้อยเขาดูเป็นคนเถรตรง ความมั่นใจปรากฏในแววตา เขาคือเหอหลูจู เทียบกับพี่ใหญ่กับน้องสุดท้องเหอเสี่ยวหลาน เขามีพรสวรรค์ที่ด้อยกว่า เทพกระเรียนไม่ได้เห็นความสำคัญของเขานัก ดังนั้นเขาจึงไม้ค่อยมีอำนาจในตระกูลเทพกระเรียน
　　ทั้งสองถูกสั่งให้มาลอบโจมตีซือหยูที่นี่
　　“ฮื่ม!คุกเข่ายอมแพ้ซะ!”
　　เหอจิงหงตะโกนอย่างเย็นชา　　ต่อหน้าเซียนหลายสิบคนซือหยูคุกเข่าและอ้อนวอนขอความเมตตา
　　“ตระกูล…เทพกระเรียน?โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย! ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด!”
　　อะไรนะ?เมื่อได้ฟัง สีหน้าของฝ่ายศัตรูต่างแปลกใจ
　　เหอหลูจูรีบพุ่งมาดูซือหยูที่คุกเข่าลงกับพื้นอย่างละเอียดทันใดนั้นเขาก็บนสิ่งที่สร้างจากวัตถุดิบพิเศษบนใบหน้าของซือหยู
　　เมื่อเหอหลูจูกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเหอจิงหงก็เดินเข้ามาผลักเหอหลูจูออกไป เหอหลูจูที่เงะงะเกือบจะตกลงไปยังธารดารา
　　ความประมาทของเหอหลูจูนั้นค่อนข้างน่าขันแต่ก็ไม่มีใครมองเห็นความดุร้ายในแววตาของเขา เขาเงยหน้ามองด้วยความแตกตื่น
　　เหอจิงหงเหลือบมองน้องชายไร้ประโยชน์อย่างไม่พอใจนางนั้นเขาก็ฉีกสิ่งที่อยู่บนใบหน้าซือหยูทิ้ง
　　มันคือหน้ากากระดับสูงที่เซียนมองทะลุไม่ได้
　　หลังจากฉีกหน้ากากออกไปพวกเขาก็เห็นใบหน้าประหลาดที่หวาดกลัว
　　ชายคนนี้ไม่ใช่ซือหยู!