The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1190 - อันตรายใหญ่หลวงข้างหน้า

DND.
　　ลูกหลานเทพในหมู่เมฆาที่รู้สึกไม่พอใจอยู่บ้างกับสิ่งที่ได้ยินก็พลางคิดตาม
　　จริงๆ แล้วพวกเขาเข้าใจดี พ่อของพวกเขาปกป้องได้เพียงชั่วครู่ แต่มิใช่ชั่วนิรันดร์
　　แต่ลูกหลานเทพส่วนใหญ่นั้นอ่อนแอลงและเกียจคร้านพวกเขาเกิดมาเพื่อเป็นเซียนขั้นสูงสุด ตราบเท่าที่ไม่ออกนอกลู่นอกทางมากนัก พวกเขาก็จะได้เป็นผู้สืบทอดเทพ ชีวิตไร้แก่นสาร พวกเขาขาดแรงจูงใจ
　　แม้พวกเขาจะรู้ว่าต้องเจอกับสถานการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายในอนาคตแต่เพราะมันอยู่ห่างไกลเกินไปและไม่รู้ว่าเมื่อใดจะมาถึง พวกเขาจึงไม่คิดฝึกหนัก
　　“หรือเจ้าอาจจะพูดว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่เดินทางออกจากพันธมิตรบูรพาหากอยู่ในพันธมิตร เหล่าอสูรกับศัตรูจะมาจากที่ใด?”
　　ซือหยูเย้ยหยัน
　　“เปิดตาพวกเจ้าเสีย!พันธมิตรบูรพาแห่งนี้คือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ได้อย่างไร้กังวลรึ?”
　　“ธารดาราโลกนับสิบใบที่อยู่รอดมาเป็นร้อยปี ตอนนี้หายไปหมดแล้ว! พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าโลกที่แตกสลายเหล่านั้นเหมือนกับสรวงสวรรค์ในใจเจ้าเพียงใด? แค่สองเดือน! สองเดือนเท่านั้น อสูรจะส่งทัพมาถึงที่นี่ได้!”
　　“หรือเจ้าอาจบอกว่าพันธมิตรบูรพาอยู่ภายใต้การปกป้องของเทพร้อยคนอสูรมิอาจรุกราน แล้วถ้าหากอสูรทั้งหมดถูกส่งมาเล่า? พันธมิตรจะต้านทานไหวรึ? หรือเจ้าจะพูดว่าหากทั้งเผ่าอสูรรุกราน พวกเจ้าก็เตรียมการล่วงหน้า พอสุดท้ายที่พวกมันบุกเข้ามาจริง ๆ ทุกอย่างก็ถูกเตรียมการไว้แล้ว พวกมันจะทำอะไรไม่ได้!”
　　ซือหยูถอนหายใจแรง
　　“แต่ถ้าพวกเจ้าไม่มีเวลามากพอเล่า?”
　　“พวกเจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่?โลกที่เสื่อมถอยลงเรื่อย ๆ เกิดจากอะไร? เหล่าอสูรเพียงแค่กลืนกินดวงวิญญาณจากภายในโลกนั้นไม่ใช่รึ?”
　　ขณะนี้มิใช่เพียงลูกหลานเทพที่ให้ความสนใจในทุกสิ่งที่เขาพูด แม้แต่เหล่าเทพเองก็ฟังซือหยูด้วย
　　“นั่นหมายความว่าพวกอสูรทั้งหมดออกมาจากรังแล้วพวกเจ้ายังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ! เพราะโลกอื่นตลอดทางก็หายไป ไม่มีใครเหลือติดต่อมาหาพวกเจ้า!”
　　“ข้าขอถามหน่อยหากอสูรอยู่ห่างจากพวกเจ้าเพียงสองเดือน พวกเจ้ามีเวลาเตรียมการหรือไม่?”
　　“พันธมิตรบูรพาต้องใช้เวลาเท่าใดหรือถึงจะเรียกยอดฝีมือจากโลกต่างๆ มาได้? สองเดือนมันพอเรอะ?”
　　ซือหยูถาม
　　เหล่าลูกหลานเทพตึงเครียดการจะเคลื่อนทัพทั้งพันธมิตรต้องใช้เวลาแรมปีไม่ใช่หรือ? ในเวลาเพียงสองเดือนก็มีเพียงแต่โลกใบที่อยู่ชายแดนเท่านั้นที่จะรับมือทัน
　　“แล้วต้องใช้เวลานานเท่าใดถึงจะเรียกเทพที่เดินทางไปทั่วกลับมาได้?สองเดือนมันพอแล้วเรอะ?”
　　หัวใจของเหล่าลูกหลานเทพเจ็บแปลบยิ่งกว่าเดิมในวันนี้ เทพมากกว่าครึ่งล้วนเดินทางออกจากแผ่นดินตัวเอง ที่อยู่ใกล้ที่สุดก็ต้องใช้เวลาแรมปีกว่าจะกลับมา เทพที่อยู่ไกลอาจต้องใช้เวลาอย่างน้อยถึงสิบปี!
　　“ถึงตอนนั้นเทพจะถูกเทพอสูรจับตัว ใครกันจะช่วยพวกเจ้าในยามที่คนช่วยพวกเจ้ายังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้? ฟ้าดินจะช่วยพวกเจ้าเรอะ? ถ้าพวกเจ้าตะโกนใส่เผ่าอสูรว่าเจ้าไม่ยอมแพ้ เจ้าคิดว่าพวกมันจะกลัวหรือไม่?”
　　ทั้งโลกเทพกระเรียนเงียบกริบ
　　ทั่วทั้งฟ้าดินมีเพียงเสียงของซือหยูที่ดังก้อง
　　“หากข้าเป็นอสูรถ้าไม่เข้าตีตอนนี้ ข้าก็รู้สึกผิดกับเผ่าพันธุ์ตัวเองยิ่งนัก”
　　ซือหยูถอนหายใจยาวยิ่งเขารวบรวมข่าวและวิเคราะห์ได้มากเท่าใด เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าพันธมิตรบูรพาที่ดูเจริญรุ่งเรือง แท้จริงกำลังตกอยู่ในอันตรายใหญ่หลวง
　　การทำลายโลกมิใช่เรื่องบังเอิญแต่เป็นแผนเผ่าอสูรที่ทดสอบพันธมิตรว่าจะตอบสนองเช่นใด
　　กว่าจะถึงเวลาที่พันธมิตรตอบสนองทุกสิ่งก็จบลงไปแล้ว
　　แต่ถึงอย่างไรก็ตามคำพูดของคนธรรมดาอย่างเขาจะไม่มีทางให้เหล่าเทพได้เก็บไปคิด มีเพียงการต่อสู้วันนี้เท่านั้นที่จะทำให้เขาเผยจุดอ่อนของพันธมิตรมาได้
　　หากคนส่งข่าวหายไปต่อให้ทัพศัตรูบุกเข้ามา พันธมิตรก็จะไม่รู้อะไรเลย
　　กำลังจะกระจัดกระจายขณะที่เผ่าอสูรจะรวมตัวเป็นหนึ่งบุกเข้ามา โลกแต่ละใบจะมีเวลาต่อสู้กับสิ่งที่ถาโถมเข้ามาจนถูกกลืนกินอย่างง่ายดายจากอสูรเท่านั้น
　　เหล่าเทพแห่งพันธมิตรจะไม่กลับมาเทพอสูรจะร่วมมือกัน ต่อให้ไม่นับข้อได้เปรียบเรื่องความแข็งแกร่งกว่ามนุษย์ของอสูรแล้ว พวกมันก็ยังมีข้อได้เปรียบเรื่องจำนวนอีกด้วย หากเทพตายกันหมด พันธมิตรก็ถูกอสูรยึดครอง
　　แต่เรื่องร้ายแรงที่สุดก็คือพันธมิตรบูรพาเพียงแค่รู้วิธีสุขสำราญในชีวิตและไม่เห็นวิกฤติตรงหน้าแม้จะเห็นว่าอสูรอยู่ไม่ไกล ภัยพร้อมจะมาทุกเมื่อ พวกเขาก็เพียงหวังกับเหล่าเทพราวกับนกกระจอกเทศชะเง้อคอ เมื่ออันตรายมาถึงเมื่อใด พวกเขาก็แค่ฝังหัวตัวเองลงกับทราย เมื่อมองไม่เห็น อันตรายก็ถือว่าไม่มีอยู่
　　แม้วิชากระบี่ของปู้หลูยี่จะแข็งแกร่งแต่เขาก็ต้องยอมรับความจริงในคำพูดของซือหยู
　　ส่วนลูกหลานเทพคนอื่นสิ่งที่ซือหยูพูดนั้นดูเหมือนคำเตือนเสียมากกว่า
　　เว้นแต่หยางไท่ที่มีเครือข่ายข่าวกรองที่กว้างขวางมีลูกหลานเทพน้อยคนนักที่จะสนใจในเรื่องนี้ ลูกหลานเทพหลาย ๆ คนเกียจคร้านเกินกว่าจะคิดอ่านให้ไกลกว่าเดิม
　　นั่นก็เพราะว่ามีเทพที่คุ้มครองพวกเขายังไม่รีบร้อนแล้วใยพวกเขาจะต้องรีบร้อนเล่า?
　　พวกเขาไม่รู้เลยว่าเหล่าเทพเองก็กังวลอยู่แล้ว
　　“สุดท้ายเขาก็พูดสถานการณ์ของพันธมิตรออกมาข้าอยากจะหนีไปให้ไกลจากพันธมิตร แต่คงจะทำไม่ได้แล้ว”
　　เทพคนหนึ่งถอนหายใจ
　　ในฐานะเทพซือหยูจะพูดสิ่งที่พวกเขาไม่รู้ได้อย่างไร?
　　ต่อให้พวกเขาไม่รู้ความตั้งใจที่อสูรกลืนกินโลกที่เป็นเอกเทศในอื่นตามเส้นทางแต่เดี๋ยวก็จะมีคนรู้ในอีกไม่นาน
　　พวกเขาแอบเตรียมการเพิ่มระดับเครือข่ายข่าวกรองเช่นเดียวกับเทพการค้าที่จับตาดูเหล่าอสูร
　　แต่เพราะทั้งจักรวาลต้องเดินทางผ่านธารดาราดังนั้นการส่งข่าวจึงเชื่องช้า เวลาที่จะรับรู้การเคลื่อนไหวของอสูรนั้นยาวนานกว่าหนึ่งปี
　　พวกเขาเองก็เริ่มแอบเรียกตัวเทพกลับมาล่วงหน้าเมื่อสิบปีก่อนแล้วผลที่ได้คือมีเทพสามสิบคนที่ไม่ตอบกลับ ส่วนมากที่ตอบกลับก็เป็นส่วนที่เดินทางกลับอยู่แล้ว ใช้เวลาหนึ่งปีกว่าเทพที่อยู่ใกล้ที่สุดจะกลับมา แต่เทพที่อยู่ไกลที่สุดต้องใช้เวลาถึงสิบปี
　　ถ้าอสูรบุกเข้ามาจริงทุกอย่างจะเกิดขึ้นตามที่ซือหยูบอก
　　สิ่งแรกที่จะเกิดขึ้นก็คือพวกเขาเหลือเทพเพียงห้าสิบคนเท่านั้น และพวกเขาก็น่าจะถูกบดขยี้โดยจำนวนศัตรูที่มากกว่า
　　ต่อมาโลกแต่ละใบจะต้องต่อสู้ด้วยกำลังของตัวเอง และจะถูกกำลังอสูรเอาชนะไปทีละใบ
　　หลังจากนั้น…พันธมิตรบูรพาที่ส่องประกายธารดารามาหลายล้านปีจะกลายเป็นความมืดมิดไปตลอดกาล
　　พันธมิตรกำลังเจอกับวิกฤติเหล่าเทพเองก็พยายามแก้ไข เพื่อที่จะทำให้ผู้คนสบายใจ พวกเขาเลือกที่จะไม่สร้างความตื่นตระหนกและไม่พูดอะไร
　　ในวันนี้ทุกคนรู้แล้วเพราะซือหยู
　　“ทุกคนบอกว่าเขาเฉลียวฉลาดซึ่งก็เป็นเช่นนั้นจริง ถ้าเขามาพันธมิตรตั้งแต่หลายสิบปีก่อน บางทีพวกเราก็อาจจะไม่เฉื่อยชาอย่างวันนี้”
　　เทพคนหนึ่งมองเทพจิงและพูดชมซือหยู
　　เทพที่อยู่ที่นี่มาเพื่อแสดงความสนับสนุนปู้หลูยี่มีเพียงเทพจิงที่ยืนข้างซือหยู
　　ในทีแรกเทพจิงรู้สึกโดดเดี่ยวและไม่สบายใจเท่าใดนัก เมื่อเขาได้ฟังเทพอีกคนพูดเช่นนั้น เขาจึงอดดีใจไม่ได้ ซือหยูทำให้เขาได้รับเกียรติ
　　“ถูกต้องซือหยูคิดอ่านได้ยอดเยี่ยม เขาฉลาดขั้นสุดยอด หากเจ้าจะไม่คล้อยตามเขาก็คงจะยากหน่อย”
　　เทพจิงพูดชมซือหยูต่อไปอีกนี่คือคำชมจากในจริงที่เขารู้สึกต่อซือหยู
　　“หึหึพลังของเขาเองก็น่าตกใจ สายใยมังกรสิบสายถูกปลูกถ่ายในร่าง ทั้งสิบล้วนเป็นของว่าที่เทพ ไม่แปลกเลยที่วิชามังกรของเขาจะปล่อยพลังระดับนั้นได้”
　　เทพอีกคนรับรู้ถึงรายละเอียดในพลังมหาศาลของซือหยู
　　หลายคนคาดหวังว่าจะได้เห็นการต่อสู้ฝ่ายเดียวซึ่งผลก็เป็นเช่นนั้นจริง แต่มิใช่จากปู้หลูยี่
　　เทพหลายคนเริ่มปรบมือหากเพียงซือหยูเอาชนะปู้หลูยี่ในการต่อสู้นี้ได้ พวกเขาจะไม่ปรบมือเลยเพราะเห็นแก่เทพกระบี่
　　แต่พวกเขาประทับใจในคำพูดของซือหยูจากใจจริง
　　มีวีรบุรุษนับไม่ถ้วนในพันธมิตรแต่มีน้อยนิดที่คิดอ่านได้อย่างซือหยู เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะชื่นชม
　　เทพหลายคนที่รู้สึกขยะแขยงในใจที่เขาลักพาตัวลูกหลานเทพเองก็พยักหน้าเบาๆ และมองซือหยูด้วยความชื่นชม
　　เทพกระบี่เคลื่อนไหว
　　เขามาถึงตัวซือหยูและปู้หลูยี่ในพริบตา
　　ซือหยูพยักหน้าเล็กน้อยและยกเท้าออกจากปู้หลูยี่
　　ปู้หลูยี่ยืนอย่างน่าเวทนาเขาก้มหน้าไม่พูดอะไร
　　“เจ้าได้รับบทเรียนแล้วหรือไม่?”
　　เทพกระบี่ถามอย่างไร้อารมณ์
　　ปู้หลูยี่ก้มหน้าลงต่ำเขาพ่ายแพ้ต่อคำพูดเฉียบคมของซือหยูจนพูดอะไรไม่ออก ความโอหังของเขาจางหายไป
　　แววตาเทพกระบี่ภายใต้แสงเทพขยับเล็กน้อยเขาโล่งใจขึ้นมาบ้าง
　　เขาเป้นเทพกระบี่เขาจะไม่รู้หรือว่าปู้หลูยี่บกพร่องในด้านใด? แต่ไม่ว่าเขาจะชี้แนะเช่นใด ปู้หลูยี่ก็อวดดีและคิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่นอยู่เสมอ ปู้หลูยี่ไม่เคยจำคำพูดเขาใส่ใจ สุดท้าย วิชากระบี่ของเขาจึงบกพร่องมาถึงวันนี้
　　ด้วยตำแหน่งเทพกระบี่ของเขาผู้เป็นพ่อไม่มีใครกล้าทำให้เขาตระหนักความจริงจนถึงวันนี้
　　“หลังกลับวันนี้จงฝึกฝนเสีย!”
　　“ข้ารู้แล้ว”
　　ปู้หลูยี่โค้งกัดฟัน เขาโค้งคำนับให้ซือหยู
　　“ขอบคุณที่ชี้แนะ!”
　　เขาจากไปหลังจากพูดจบ
　　จากนั้นจึงเหลือแต่เพียงซือหยูและเทพกระบี่เทพหลายคนเป็นกังวลกับซือหยู
　　เมื่อครู่ซือหยูเพิ่งจะเหยียบปู้หลูยี่ด้วยเท้าและจงใจทำให้เขาอัปยศ สำหรับผู้เป็นพ่อ การที่เทพกระบี่จะทำอย่างไรต่อไปนั้นยากจะคาดเดา
　　“ซือหยูข้าเป็นพ่อคน ข้าควรตอบแทนด้วยตาต่อตา เจ้าทำกับลูกข้าเช่นใด ข้าก็จะทำกับเจ้าเช่นนั้น”
　　เทพกระบี่พูดเบาๆ
　　เมื่อได้ยินดังนั้นเทพจิงพุ่งเข้ามาทันที เขาจ้องมองเทพกระบี่
　　แม้เขาจะไม่ใช่ศัตรูกับเทพกระบี่เลยแม้แต่น้อยแต่เขาจะยอมอยู่เฉย ๆ ให้ซือหยูโดนลงโทษได้อย่างไร? แผนจะไม่เสียหรือ?
　　“แต่ข้าเป็นเทพกระบี่ข้ายินดีนักที่เจ้าทำกับลูกข้าเช่นนั้น เขาจะมีโอกาสรอดชีวิตในสงครามระหว่างมนุษย์และอสูรในอนาคต”
　　เทพกระบี่แสดงความใจดีออกมาเขาใช้มือหยิบขวดที่เต็มไปด้วยแสงเทพวิญญาณ
　　“นี่คือโอสถวิญญาณฟ้าเป็นผลดีแก่ดวงวิญญาณเจ้า นี่คือรางวัลที่ข้ามอบให้เจ้า”
　　เทพกระบี่คือหนึ่งในเก้าเทพที่แข็งแกร่งที่สุดของจริงแค่เพียงมองเขาก็บอกได้ว่าซือหยูกำลังบ่มเพาะดวงวิญญาณในขั้นถัดไป
　　ซือหยูขอบคุณเขา
　　“ขอบคุณท่านเทพกระบี่”
　　เทพกระบี่พยักหน้า
　　“กินมันตรงนี้โอสถวิญญาณฟ้ามีแสงเทพของข้า ยิ่งห่างจากข้าเท่าใด พลังของมันจะอ่อนแอลงเท่านั้น”
　　ซือหยูกินมันอย่างไม่ลังเล
　　เทพกระบี่ชอบใจที่เห็นเขากินมันในพริบตา
　　“เจ้าไม่กลัวว่าจะมีสิ่งผิดปกติในโอสถรึ?”
　　ซือหยูตอบกลับ
　　“หากท่านคิดจะทำอะไรกับข้าท่านจะต้องใช้โอสถหรือ?”
　　“โอ้น่าสนใจดีนี่!”
　　เทพกระบี่หัวเราะเบาๆ
　　“ข้าจะได้เจอเจ้าพรุ่งนี้ในงานชุมนุมเทพ”
　　หลังพูดจบเขากลับไปพูดกับเทพหลายคนที่เหลือ
　　“เทพกระบี่เจ้าหนูนั้นเฉลียวฉลาด ตอนนี้เขาเป็นตัวแทนโลกเทพกระเรียน เราควรให้เขาได้เข้าร่วมการหารือเรื่องกำจัดอสูรกับพวกเราด้วย”
　　เทพกระบี่ตอบ
　　“ใช่แต่รอจนกว่าการบูชายัญเทพจะจบลงก่อน”
　　เหล่าเทพทยอยกลับเหลือเพียงเทพจิงที่ยังอยู่ เขาสังเกตเห็นว่าที่เทพในบรรดาหมู่คน