The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1196 - เทพกระบี่ออกโรง

DND.
　　เซียนคันฉ่อง…ไม่ใช่ว่าเป็นผู้คุมกฎที่มีส่วนร่วมในการช่วยราชาเขตกลางหรือ?ซือหยูตกใจเล็กน้อย
　　ภารกิจในจิวโจวนั้นเกี่ยวข้องกับเหล่าเทพในพันธมิตรบูรพา
　　เขาเพียงแค่ไม่รู้ว่าเทพเซียนคันฉ่องกับราชาเขตกลางนั้นมีความสัมพันธ์แบบใด
　　แต่มันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วสำหรับซือหยูที่จะหยุดในสิ่งที่เขาทำจนถึงที่สุด!
　　ขุมทรัพย์เทพตำราเป็นภัยมากเกินไปหากเรื่องนี้จบลง ฉินเฟยเฉินจะสืบหาความลับของเขา นั่นจะเป็นภัยพิบัติร้ายแรง!
　　หากไม่คิดเรื่องที่เขาสังหารผู้คุมกฎเรื่องที่น่ากลัวที่สุดก็คือการถูกเปิดเผยของหม้อเก้ามังกร
　　หากเรื่องนี้ถูกคนภายนอกรู้เข้าเทพทั้งหมดในพันธมิตรบูรพารวมถึงเทพจิง และคนอื่น ๆ ที่เขาเชื่อใจและสนับสนุนเขาที่ได้มา ทุกคนจะกลายเป็นศัตรูกับเขา
　　ดังนั้นขุมทรัพย์เทพตำราจะต้องถูกทำลายไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไรก็ตาม!
　　ต่อให้เขาทำเองไม่ได้คนอื่นก็ต้องทำได้!
　　จินกังหายตัวไปเมื่อเขาบอกให้รีบก่อนที่เทพเซียนคันฉ่องจะมาถึง จินกันกระโจนไปยังชั้นตำราและระเบิดมันด้วยพลังเทพในจิตวิญญาณเทพทั้งหมด
　　ไม่ว่าชั้นตำราจะแข็งแกร่งเพียงใดมันก็เป็นแค่สิ่งของเท่านั้น มันจะต้านทานพลังเทพได้อย่างไร?
　　แม้กระนั้นคลื่นพลังเทพอันน่าตกใจก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว มันมาพร้อมกับจิตสังหาร
　　แค่พริบตาเดียวพลังนั้นก็เกือบถึงตัวจิงกังและจะเอาชีวิตเขาไป
　　ซือหยูใจหายเทพเซียนคันฉ่องมั่นใจมากว่าจะปกป้องขุมทรัพย์เทพตำราไว้ได้!
　　ถ้าเช่นนั้นการทำลายขุมทรัพย์เทพตำราก็เป็นเรื่องท้าทายถึงที่สุด
　　แต่ซือหยูนั้นเชื่อในคำพูดของเจิ้งหยวนชิงถ้าเขาผลีผลามในตอนนี้ เทพเซียนคันฉ่องจะมีเหตุผลในการสังหารเขา เช่นเดียวกับที่เขากำลังหาเหตุผลในการสังหารฉินเฟยเฉิน
　　จินกังกำลังจะตายขณะนั้นเอง กระบี่ที่มีพลังเทพซัดเข้ามา มันมีพลังเทพมหาศาลที่ทะลวงจักรวาลได้ มันเข้าขวางพลังเทพของเทพเซียนคันฉ่อง
　　ตู้ม!
　　เสียงดังลั่นจนสั่นสะเทือนเกิดระเบิดอีกครั้งที่ใกล้ภูเขา นอกจากว่าที่เทพจินกังที่ไร้รอยข่วน ภูเขาทั้งสิบลูกล้วนแบนราบไปกับพื้น
　　ในจังหวะนี้เองพลังเทพของจินกังจึงได้ทะลวงไปถึงชั้นตำรา
　　ชั้นตำราส่งเสียงแตกร้าวตำราฉีกขาดไปทีละเล่ม ข้อมูลที่รวบรวมมากว่าพันล้านปีถูกลบล้างหายไปสิ้น
　　สุดท้ายแม้แต่ตัวชั้นตำราเองก็รับความเสียหายไม่ไหว มันหักเป็นสองท่อน
　　ฉินเฟยเฉินที่เห็นเหตุการณ์ต่อหน้าต่อตาสีหน้าดำมืดใบหน้าของเขากลายเป็นสีเทาไปแล้ว
　　เทพเซียนคันฉ่องเองก็มาถึงโลกเทพตำราในเวลาเดียวกัน
　　นางปรากฏตัวที่เรือนตระกูลเทพตำราในพริบตาเดียวนางได้เห็นตำราหลายพันเล่มที่มีข้อมูลอัดแน่นถูกทำลาย โดยเฉพาะ “บันทึกร้อยเทพ” ที่มีความลับของเทพทั้งหมด เทพเซียนคันฉ่องโกรธแค้นจนหาคำอธิบายไม่ได้
　　นางชี้จินกังด้วยดัชนีด้วยจิตสังหารนางหมายจะฆ่าเขาทั้งจิตวิญญาณเทพและดวงวิญญาณ
　　ซือหยูยิ้มจินกังขยับหลบแต่ไม่ได้หนี เขาร้องคำราม
　　“ฮ่าๆๆๆ!วันนี้ข้าฆ่าลูกหลานเทพมามากพอแล้ว ต่อให้ตายก็คุ้มค่า! แต่เจ้าหนู เจ้าไล่ตามข้ามานานเช่นนี้ ข้าต้องการให้เจ้าตายเป็นเถ้าถ่านกับข้าไปด้วย!”
　　จินกังกระโจนเข้าใส่ซือหยูอย่างดุร้าย
　　แต่เหตุการณ์ต่อมาก็ทำให้ทุกคนตัวแข็งทื่อ
　　ซือหยูพูดอย่างไร้อารมณ์
　　“เจ้ามาทันเวลาพอดี!มาตายด้วยกันซะเถอะ!”
　　เขาบังคับขุนพลเทพยักษ์ให้ยกขาและจากนั้น…จินกันก็กลิ้นอยู่ใต้เท้าของมัน
　　ซือหยูบังคับขุนพลเทพยักษ์ให้เหยียบ
　　จินกังตาย
　　ซือหยูยกเท้าขุนพลเทพยักษ์จินกังกลายเป็นเศษซากเนื้อ เหลือเพียงดวงวิญญาณที่ถือจิตวิญญาณเทพ ตอนนี้เขาอ่อนแอเป็นอย่างยิ่ง
　　ซือหยูส่ายหัวถอนหายใจ
　　“เฮ้อเป็นวิชาที่น่ากลัวนัก มันแกร่งกว่าที่ข้าคิด! มันเกือบจะทำให้ข้าตายอยู่แล้วเชียว!”
　　ความวุ่นวายเกิดขึ้นในหมู่คนที่มาดูเหตุการณ์
　　มันช่างเป็นวิชาที่น่ากลัวน่ากลัวจริง ๆ! กลิ้งไปที่ใต้เท้าของศัตรูและนอนรอความตาย นี่มัน…แหกตากันชัด ๆ!
　　ฉินเฟยเฉินโกรธจนแทบจะกระอักเลือดเรื่องดำเนินมาถึงตอนนี้แล้ว เขาจะไม่รู้รึว่าจินกังถูกซือหยูควบคุมมาโดยตลอด!
　　เทพเซียนคันฉ่องแววตาเยือกเย็นเมื่อเหลือบมองซือหยูรอบกายนางเต็มไปด้วยจิตสังหาร
　　แต่นางก็เหลือบมองไปยังด้านบนด้วยความกลัวอยู่บ้าง
　　เมื่อครู่มีเทพที่แข็งแกร่งเข้ามาขวางนางในจังหวะสุดท้าย นั่นทำให้จินกังได้ทำลายขุมทรัพย์เทพตำราจนสำเร็จ
　　พลังกระบี่ไร้เทียมทานระดับนั้นไม่ใช่ของใครอื่นมันเป็นของเทพกระบี่!
　　หากนางจู่โจมซือหยูโดยไม่มีเหตุผลเทพกระบี่ก็อาจจะใช้โอกาสนี้โจมตีนางด้วย!
　　เทพเซียนคันฉ่องหันไปมองจินกังนางยื่นมือออกไปพยายามจะชิงดวงวิญญาณของเขา
　　มีเพียงแค่การค้นวิญญาณจินกังเท่านั้นที่จะรู้ความจริงว่าเขาถูกซือหยูควบคุม
　　หากเป็นจริงซือหยูก็ไม่มีทางรอดโทษประหารในการสมคบคิดทำลายล้างตระกูลเทพตำรา! เทพทั้งร้อยคนก็หยุดนางไม่ได้!
　　แต่จินกังกลับหัวเราะอย่างทุกข์ทรมานออกมาแทน
　　“ไม่เคยคิดเลยว่าทำขนาดนี้แล้วข้าจะยังทำอะไรเจ้าไม่ได้!ย่อมได้! คำพูดบุรุษย่อมเอื้อเฟื้อขึ้นเมื่อจะต้องตาย”
　　“ตลอดชีวิตข้าทำเรื่องเลวร้ายมาโดยตลอดก่อนตายวันนี้ ข้าจะให้จิตวิญญาณเทพกับเจ้า หวังว่าเจ้าจะหาคนดีส่งจิตวิญญาณเทพของข้าให้กับเขาได้ ข้าอยากให้คนผู้นั้นดีต่อผู้อื่น หากได้เช่นนั้น บาปข้าคงจะถูกชำระล้าง”
　　จินกังยื่นจิตวิญญาณเทพของตัวเองให้กับซือหยูและนั่งลงบนพื้นใบหน้าเขาโปร่งใส
　　“ลาก่อนซือหยู ลาก่อน โลกอันงดงาม เวลาข้าหมดแล้ว!”
　　เมื่อพูดจบดวงวิญญาณเขาหายลับไป มันกลายเป็นกลุ่มควันที่จางหายไปในฟ้าดิน
　　เมื่อไม่มีเป้าหมายเทพเซียนคันฉ่องโกรธแค้นอยู่ในใจ!
　　นี่เป็นการฆ่าปิดปาก!
　　น่าขันนัก!ซือหยูจะไม่รู้หรือว่าเขาเสียเปรียบในเรื่องพยาน? เมื่อเห็นเทพเซียนคันฉ่อง ซือหยูจึงสั่งดวงวิญญาณจินกังให้ทำลายตัวเองทันที
　　ซือหยูถอนหายใจยาวเมื่อมองวิญญาณที่สลายไป
　　“เขาฆ่าคนนับไม่ถ้วนมาชั่วชีวิตแต่สุดท้ายเขาก็คิดได้ก่อนที่จะตายและยินดีล้างมลทินตัวเองด้วยจิตวิญญาณเทพ ช่างมีจิตใจดีงามนัก ดีเหลือเกิน ดีเหลือเกิน”
　　เหล่าคนรอบข้างที่เห็นเหตุการณ์ล้วนมีสีหน้างุนงงซือหยูแสดงได้ไม่แนบเนียนเลย เขากำลังดูถูกสติปัญญาคนหมู่มากอยู่งั้นรึ?
　　แต่เมื่อไร้หลักฐานพิสูจน์ว่าจินกังถูกซือหยูควบคุมแม้พวกเขาจะตกตะลึง แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
　　แม้แต่เทพเซียนคันฉ่องก็ได้แต่จ้องมองซือหยูด้วยความเย็นชาโดยไม่กล้าจะทำอะไรกับเขา
　　ฉินเฟยเฉินโกรธจนเคียดแค้นถึงขีดสุดเขากำหมัดแน่น
　　“ซือหยู!!ตระกูลเทพตำราสืบเชื้อสายมานับพันรุ่น แต่เจ้าทำลายมันในวันนี้! เจ้าจะชดเชยพวกเรายังไง?”
　　หากประเมินคร่าวๆ คนตระกูลเทพตำราโดยเฉพาะคนที่สืบสายเลือดโดยตรงนั้นเหลือเพียงหนึ่งในสิบจากจำนวนเดิม! มันแทบจะเป็นการล้างตระกูล!
　　ทรัพยากรที่เก็บสะสมห้องฝึกลับและแหล่งบ่มเพาะฎีกาสวรรค์ของตระกูลเทพตำรา เหล่านั้นล้วนเป็นสิ่งสำคัญต่อตระกูล ซึ่งถูกทำลายจนสิ้นแล้ว
　　รากฐานตระกูลเทพตำราถูกทำลายล้างจนไม่เหลือสิ่งใด!
　　บางทีผลกระทบอาจจะไม่ส่งผลอะไรกับตระกูลเทพตำรารุ่นนี้แต่เมื่อไม่มีสิ่งใดเหลืออยู่เลย ตระกูลทเพตำราจะยังรุ่งเรืองในอนาคตได้อย่างไร?
　　หากไร้ความช่วยเหลือจากอำนาจภายนอกคนรุ่นต่อไปก็คงจะอ่อนแอกว่าคนรุ่นนี้ เป็นเช่นนี้เรื่อยไป
　　เขาไม่ได้เกลียดซือหยูมาตั้งแต่แรกเขาเพียงแค่อยากจะจับตัวหรือสังหารเท่านั้น แต่ในเวลานี้ เขาชิงชังซือหยูกว่าทุกสิ่งทุกอย่าง
　　เขาไม่เคยมองตัวเองเลยเขาบริสุทธิ์หรือที่พยายามสังหารซือหยูถึงสองครั้งสองครา?
　　ซือหยูสีหน้าเย็นชาเมื่อได้ยินฉินเฟยเฉิน
　　“หลานเฟยเฉินเจ้าอายุยังน้อย ข้าจะอภัยที่เจ้าพูดไม่คิดเมื่อครู่ แต่ถ้าเจ้ากล้าพูดอะไรเช่นนั้นอีก จงอย่าหาว่าข้าไม่เมตตา!”
　　ฉินเฟยเฉินแค้นจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้
　　“เจ้ายังจะกล้าพูดว่าไม่ใช่คนควบคุมยักษ์นั่นให้มาทำลายตระกูลเทพตำราอีกเรอะ?”
　　��