The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1198 - ราชินีแห่งเหล่าเทพ

　　“เอิ่ม…เจ้าหนูข้าแค่พูดเล่นเท่านั้น ข้าไม่กล้าพอจะทำอะไรเทพหรอกนะ! ถ้าท่านพ่อรู้ว่าข้าทำอะไรอยู่ ข้าต้องโดนหนักแน่!”
　　หวังยุ่นเสวียนไม่ค่อยสบายใจ
　　ซือหยูยิ้มอย่างเยือกเย็น
　　“แผนข้าไม่ได้ทำกับเทพตำรา!ข้าจัดการพวกมันต่างหาก! หวังว่าฉินเฟยเฉินจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง!”
　　‘พวกมันรึ?เท่าที่ข้าจำได้ ในโลกนี้มีเทพตำราแค่คนเดียวนะ! แล้วก็ มันเกี่ยวอะไรกับฉินเฟยเฉินกัน?’
　　เจิ้งหยวนชิงคิด
　　นางสับสนและต้องยอมรับว่านางมิอาจรู้ก้าวถัดไปของซือหยูได้เลยตั้งแต่ที่ได้เจอเขา
　　แม้แต่หยางไท่เองก็ยิ้มแห้งๆ เพราะเขาไม่รู้เช่นกันว่าซือหยูจะทำอะไร
　　“หึหึ!การแสดงดี ๆ กำลังรอพวกเราอยู่ที่งานชุมนุมเทพ!”
　　ซือหยูยิ้มอย่างมีเลศนัย
　　เจิ้งหยวนชิงกระทืบเท้าอย่างโมโห
　　“ทำไมเจ้าถึงเอาแต่ก่อเรื่องกัน?งานของเรายังไม่ทันเสร็จเลย!”
　　อะไรนะ?หยางไท่กับหวังยุ่นเสวียนตาลุกวาวเมื่อได้ยิน ทั้งสองมองซือหยูกับเจิ้งหยวนชิงหน้าฉงน
　　เจิ้งหยวนจิงที่รู้ตัวว่าพูดสิ่งที่ไม่ควรออกไปรีบพูด
　　“อย่าเข้าใจผิดนะ!ข้าแค่ต้องทำอะไรบางอย่างกับเขา!”
　　จากนั้นเจิ้งหยวนชิงก็ลากซือหยูออกไป
　　“ข้าค้นวิญญาณเทพอสูรกระดูกโรยมาแล้วน่าแปลกที่ความทรงจำของเขาถูกคนลบออกไป ข้าไม่รู้ว่าใครเป็นคนสั่งเขาให้โจมตีจิวโจว!”
　　“ฝืนลบความทรงจำรึ?” 　　ซือหยูหรี่ตา
　　“เจ้านั่นจะต้องใช้วิชาวิญญาณได้ดี!”
　　แม้ว่าขอบเขตวิญญาณมายาของซือหยูจะมาถึงขั้นสูงแต่เขาก็มิอาจล้างความทรงจำของใครได้
　　“มันไม่ใช่แค่ใช้วิชาวิญญาณได้ดี!มีแค่คนที่มีวิญญาณระดับเทพเท่านั้นที่จะล้างความทรงจำได้ หรือก็คือ คนที่ทำจะต้องเป็นเทพที่ใช้วิชาวิญญาณได้!”
　　เจิ้งหยวนชิงกล่าว
　　“ข้ารู้ว่าเจ้าสงสัยว่ามันเป็นฝีมือของเทพเซียนคันฉ่องแต่นางไม่ใช่เทพที่ใช้วิชาวิญญาณ! แล้วก็ไม่มีเทพในพันธมิตรคนไหนที่ใช้วิชาวิญญาณได้ดี!”
　　ซือหยูหรี่ตานี่จะต้องเป็นฝีมือของเทพ! แต่เป็นฝีมือใครกัน? มีเทพที่ซ่อนตัวอยู่ในพันธมิตรอีกหรือ?
　　“ท่านแม่บอกข้าว่าคดีฉินคั่วที่พยายามช่วยชีวิตอสูรนั้นร้ายแรงมาก!เทพจะไม่มีทางลบความทรงจำอสูรธรรมดา ๆ! เจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับอสูรนั่นบ้าง?”
　　เจิ้งหยวนชิงหรี่ตาถาม
　　หลังจากคิดไม่นานซือหยูตอบ
　　“โอ้ข้าจำได้ ตอนที่มันถูกไล่ตาม! มันขู่ว่าพ่อแม่ของมันจะมาล้างแค้นถ้าข้าฆ่ามัน แล้วตัวมันก็เป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งอสูรด้วย!”
　　เจิ้งหยวนชิงตกใจ
　　“ไม่แปลกเลยที่ฉินคั่วพยายามช่วย!จะต้องมีเทพมนุษย์ที่เป็นพ่อหรือไม่ก็แม่ของเขา!”
　　เป้าหมายในการค้นหาถูกจำกัดมากขึ้นเทพที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จะต้องเป็นมนุษย์!
　　“ทำไมเจ้าไม่บอกเรื่องสำคัญขนาดนี้กับข้าตั้งแต่แรก?”
　　เจิ้งหยวนชิงพูดด้วยความโมโห
　　ซือหยูตอบด้วยความอับอาย
　　“ก็ข้าไม่เคยคิดมาก่อนน่ะสิ!” 　　แต่อันที่จริงการบอกข้อมูลทีละน้อยนั้นจะทำให้นางเข้าใจภาพรวมได้ดีขึ้น มันดียิ่งกว่าบอกข้อมูลทั้งหมดในคราเดียว
　　“ข้าไม่มีอะไรแล้วข้าจะประกาศเรื่องนี้และสิ่งที่เจ้าทำวันนี้กับท่านแม่!”
　　เจิ้งหยวนชิงกระทืบเท้าจากไปด้วยความกังวล
　　หวังยุ่นเสวียนกับหยางไท่สบตากันและยิ้มอย่างมีเลศนัยขึ้นพร้อมกัน
　　ทั้งสองกล่าวลาซือหยู
　　“นี่!เจ้าหนู ข้ารู้ว่าเจ้าจะทำเรื่องน่าตื่นเต้นกว่าเดิมในวันพรุ่งนี้ แต่ข้าต้องกลับแล้ว น่าเสียดายนัก!”
　　หวังยุ่นเสวียนกล่าว
　　หยางไท่พูดขึ้นบ้าง
　　“พวกเราเป็นทายาทเทพจำเป็นต้องเข้าร่วมงานชุมนุมเทพพร้อมกับเทพ เราต้องบอกลาเจ้าก่อน!”
　　“เจอกันพรุ่งนี้!” 　　ซือหยูบอกลาทั้งคู่จากนั้นหวังยุ่นเสวียนกับหยางไท่ก็กลับไป
　　ซือหยูลูบคางพลางมองขุนพลเทพยักษ์
　　“สายลับทมิฬจงออกมา!”
　　ฟึ่บ!
　　ภูติผีตนหนึ่งปรากฏต่อหน้าซือหยู
　　“ขอรับนายท่าน!”
　　ฟึ่บ!
　　ซือหยูโยนรายการวัตถุดิบล้ำค่าให้กับภูติผี
　　“ให้สายลับเจ้าสอดส่องดูวัตถุดิบโลหะ และแร่พวกนี้ ถ้าหากหาเจอ จงซื้อมันด้วยเงินที่เราแอบเอาไว้ ส่วนพวกวัตถุดิบธรรมชาติ เจ้าต้องซื้อที่เติบโตแล้วมาทั้งหมด หากไม่มีที่เติบโต ก็จงเอารากหรือเมล็ดมา!”
　　“ขอรับ!”
　　ภูติผีตอบและจากไปพร้อมกับรายการ
　　เทพไม้กลอกตาสีมรกต　　“เจ้ากำลังบ่มเพาะกองกำลังทมิฬทั้งหมดเป็นภูติผีใช่ไหม? จริงด้วย! พวกมันเป็นสายลับได้ดีที่สุด!”
　　“แล้วอยากจะพูดอะไรกันแน่?”
　　ซือหยูหันไปพูด
　　เทพไม้ตาลุกวาว
　　“ขอข้า…ร่วมด้วยได้ไหม?”
　　นางพูด
　　“เจ้าจะให้หนูอยู่ในถังข้าวสารเจ้าหรือไม่?”
　　ซือหยูตอบกลับ
　　เทพไม้ทำแก้มป่อง
　　“เจ้ามาเปรียบเทพีน่ารักๆ เป็นหนูได้ยังไง?”
　　“ขออภัย!ข้าผิดไปแล้ว! ข้าไม่ควรเปรียบเจ้ากับหนู! ข้าควรขออภัยหนูทุกตัวที่ข้าเหยียดหยามพวกมัน!”
　　เทพไม้เงียบกริบ　　เทพไม้จ้องซือหยูอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยดวงตาสีมรกตนางนั้นความชั่วร้ายก็แสดงผ่านแววตา
　　“ข้าเกือบลืมว่าเจ้าเป็นคนร่ำรวยที่สุด!ข้าจะเป็นลูกน้องเจ้าทำไมกัน?”
　　เทพไม้ทำหน้าชั่วร้าย
　　“หากเจ้าไม่แต่งงานและหย่ากับข้าเพราะเจ้าไม่อยากจะแบ่งเงินกับข้าข้าก็ต้องแสดงคมเขี้ยวออกมาบ้างแล้ว! ตอนนี้ข้าขอประกาศว่าข้าจะปล้นเจ…”
　　“โอ้?เจ้าไม่อยากไปงานชุมนุมเทพพรุ่งนี้สินะ? เจ้าจะได้แหล่งพลังเทพที่สะสมมาเกินกว่าล้านปี พวกมันมากพอที่จะพื้นพลังเจ้าให้สมบูรณ์ ถ้าเจ้าคิดจะแยกทางกับข้าตอนนี้ ข้าก็จะให้เงินเจ้าสักหน่อย แล้วเจ้าก็ไปให้พ้นเสีย!”
　　“นี่เจ้า!พูดอะไรของเจ้าน่ะ? ข้าพูดตอนไหนว่าจะแยกทางกับเจ้า?”
　　เทพไม้พูดพลางกระพริบตาไร้เดียงสาสีหน้าชั่วร้ายของนางหายไปแล้ว
　　“ใครพูดว่าจะแสดงคมเขี้ยวออกมากัน?”
　　“ก็คงจะเป็นหนูนั่นแหละ!”
　　“แล้ว..ใครกันที่พูดว่าจะปล้นข้า?”
　　“เอ๋?ข้าว่าคงเป็นคนตาบอดบัดซบที่ควรจะถูกฟ้าผ่านั่นล่ะ!”
　　ครืน!
　　ครืน!
　　เสียงสายฟ้าคำรามบนท้องนภากระจ่างใส
　　เทพไม้ยังคงยืนมองเขาอย่างสง่างามโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า
　　“คนหน้าด้านอย่างเจ้ามีชีวิตรอดบนโลกได้ยังไงกัน?”
　　ซือหยูถอนหายใจจากนั้นเขาก็บินไปทางโลกเทพกระเรียนตามลำพัง
　　เทพไม้บินตามเขาและถาม
　　“เล่าเรื่องงานชุมนุมเทพที่เจ้าพูดถึงให้ข้าฟังหน่อยสิ!”
　　“แมว”
　　“เมี้ยว!เมี้ยว! เมี้ยว!”
　　เทพไม้ร้องเสียงแมวอย่างไม่ลังเลราวกับเป็นปฏิกิริยาตอบสนองทั่วไป
　　“สุนัข!”
　　โฮ่ง!โฮ่ง! โฮ่ง!
　　“เจ้ามันเป็นเทพที่แปลกจริงๆ!”
　　ซือหยูถอนหายใจอีกครั้ง
　　งานชุมนุมเทพหรืองานเซ่นสังเวยเทพนั้นจัดขึ้นเพื่อเฉลิมฉลองแก่เทพผู้ล่วงลับและจะจัดขึ้นในทุกสิบปี
　　คนนับไม่ถ้วนได้ก่อตั้งพันธมิตรบูรพาขึ้นมาจากความว่างเปล่าด้วยความยากลำบาก
　　เทพนับไม่ถ้วนตายในระหว่างการต่อสู้กับสัตว์อสูร!
　　เทพนับไม่ถ้วนตายในระหว่างการรุกรานจากเผ่าอสูร! 　　เทพนับไม่ถ้วนตายในระหว่างสงครามระหว่างตระกูลและสำนักบนโลก!
　　ความสงบสุขและเจริญรุ่งเรืองของพันธมิตรนั้นมีรากฐานจากความเสียสละของเทพเหล่านั้น
　　เทพผู้ล่วงลับทั้งมวลถูกฝังบนโลกที่ตั้งอยู่ณ ใจกลางพันธมิตร
　　โลกใบนั้นนับเป็นหลุมฝังร่างของเทพทุกคน
　　เพื่อที่จะแสดงความเคารพต่อเทพเหล่านั้นเทพแห่งพันธมิตรจะจัดงานเฉลิมฉลองในทุกสิบปี
　　แม้เทพเหล่านั้นจะหมดลมหายใจไปแล้วแหล่งพลังเทพของพวกเขาก็ยังคงอยู่ ทุกความเลื่อมใสจะทำให้แหล่งพลังเทพส่งพลังลงมายังโลกและทำให้พันธมิตรบูรพายิ่งใหญ่กว่าที่เคย
　　เทพบางคนได้เสียแหล่งพลังเทพไปแต่พวกเขาก็พยายามที่จะทำประโยชน์แก่พันธมิตร
　　งานเฉลิมฉลองนั้นค่อนข้างยิ่งใหญ่เทพทุกคนที่อยู่ในพันธมิตรสมควรที่จะเข้าร่วม ห้ามหนีหาย
　　เช้าวันต่อมาเทพจิงได้มาบอกให้ซือหยูไปร่วมพิธีกับเขา
　　จากนั้นซือหยูกับเทพจิงก็ได้ออกจากโลกเทพกระเรียนไปยังสุสานของเหล่าเทพผู้ล่วงลับ
　　ในโลกใบนี้จะมีเทพร้อยคนวางเสาศิลาเอาไว้ที่ศูนย์กลางซึ่งสื่อถึงตัวแทนโลกทั้งร้อยใบในพันธมิตร
　　ซือหยูบินลงไปยังเสาศิลาของตระกูลเทพกระเรียนจากนั้นเขาก็เริ่มมองรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง เขาพบเทพมากกว่าสี่สิบคนที่อยู่ที่นี่ ส่วนที่เหลือนั้นยังไม่มา
　　ซึ่งในขณะนี้นั้นเทพเกินครึ่งของพันธมิตรไม่ได้อยู่ในพันธมิตร หากเผ่าอสูรเข้าบุกมาด้วยพลังทั้งหมด พันธมิตรจะตกอยู่ในอันตายครั้งใหญ่! ซือหยูมองรอบ ๆ เมื่อคิดเช่นนี้กับตัวเอง
　　เสาศิลาถูกวางตามลำดับของเทพทั้งร้อยคนเสาศิลาของซือหยูกับเทพจิงนั้นใกล้กัน
　　ในบรรดาเทพเก้าคนที่ยืนอยู่เสาศิลาแถวแรกซือหยูรู้จักแต่เพียงเทพกระบี่ ส่วนเทพอีกแปดคนนั้นไม่คุ้นหน้า
　　จากนั้นซือหยูก็เห็นเจิ้งหยวนชิงยืนอยู่ข้างสตรีที่มีแสงเทพสีเทารอบกายเขารู้ว่านางจะต้องเป็นเทพเจิ้งที่อยู่ในอันดับสาม
　　หยางไท่ยืนอยู่ด้านหลังเทพที่รอบกายปกคลุมไปด้วยเหรียญเทพซือหยูรู้ว่าเขาจะต้องเป็นเทพการค้าที่ครอบครองความร่ำรวยหนึ่งในห้าของพันธมิตร
　　หวังยุ่นเสวียนยืนอยู่ด้านหลังเทพลงพุงที่อยู่ในอันดับยี่สิบเทพคนนี้จะต้องเป็นเทพอุปกรณ์
　　พร้อมกันนั้นซือหยูยังพบคนที่คุ้นหน้าบนเสาศิลาหนึ่ง　　ฉินเฟยเฉิน!
　　หากเทพคนใดไม่อยู่ในพันธมิตรทายาทของเทพผู้นั้นจะต้องมาเข้าร่วมงานแทน
　　“อันดับเทพตำราไม่ได้ต่ำเลย!”
　　ซือหยูคิดกับตัวเอง
　　จากนั้นเขาก็สัมผัสได้ว่ามีเทพในยี่สิบอันดับแรกมองมาที่เขาเขาเห็นหญิงชราที่ยืนข้างเทพเซียนคันฉ่อง นางอายุราวแปดสิบปี นางเหลือบมองซือหยูและละสายตาในทันที
　　ผู้คุมกฎคันฉ่องรึ?ซือหยูคิดในใจ
　　ฟึ่บ!
　　ทันใดนั้นแสงเทพได้ปรากฏบนท้องนภา เทพอีกคนที่ปกคลุมไปด้วยแสงอันอ่อนโยนได้บินลงมา แสงเทพอันอ่อนโยนของนางทำให้ผู้คนในบริเวณรู้สึกเบาสบาย
　　จากระยะที่ซือหยูเห็นนางที่ถูกห้อมล้อมไปด้วยแสงขาวดูสง่างามน่าเลื่อมใส
　　นางร่อนลงที่เสาศิลาเสาแรกจากนั้นนางจึงหันหลังมองพ้อมกับพยักหน้าให้เหล่าเทพและทายาท
　　ท่าทางของนางดูอ่อนโยนสง่างาม และเคร่งขรึม!
　　ด้วยลักษณะเช่นนี้ผู้คนบอกได้ไม่ยากว่านางเป็นเทพที่มีเมตตาเพียงใด
　　ฑากิณีรึ?ซือหยูตกใจ
　　สตรีวัยกลางคนผู้นี้คือฑากิณีที่เป็นเทพอันดับหนึ่งแห่งพันธมิตรบูรพา!
　　ไม่มีใครเรียกนางว่าเทพแต่ทุกคนรู้ว่าฑากิณีคือเทพที่แข็งแกร่งที่สุดในพันธมิตรบูรพา บางคนแอบเรียกนางว่าราชานีแห่งเหล่าเทพ!
　　นางคือราชินีของเทพทั้งมวลในพันธมิตรบูรพา!