The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1205 - เทพไม้ออกโรง

　　แสงสีเขียวไร้ขอบเขตเปล่งประกายรอบตัวซือหยูแสงนั้นขับไล่ความคิดที่จะฆ่าซือหยูให้ออกไปจากจิตใจเทพเซียนคันฉ่อง
　　“ทำไมกัน?ข้ายังไม่ได้ย้ายทรัพย์สมบัติออกมาเลย ถ้าเจ้าฆ่าเขา แล้วสมบัติเหล่านั้นเล่า? ให้เวลาเขาแต่งงานกับข้าก่อนเถอะ”
　　เด็กสาวที่งดงามอย่างเป็นธรรมชาติกล่าวเสียงใสแต่ทันทีที่นางพูด ตัวตนของนางก็แตกต่างไปจากภาพลักษณ์โดยสิ้นเชิง
　　เทพเซียนคันฉ่องเบิกตากว้าง
　　“เทพคนใหม่!”
　　ในบรรดาร้อยเทพนั้นไม่มีเทพไม้ถึงอย่างนั้น สตรีที่เป็นเทพไม้ก็ปรากฏตัวอยู่ต่อหน้านาง!
　　“ถ้าเจ้ารู้ว่าข้าเป็นเทพคนใหม่ทำไมเจ้าไม่รีบส่งกล่องสีแดงหรืออะไรที่เป็นของขวัญที่ได้เจอข้ามาเล่า?” 　　เทพไม้ยิ้มและตบไปที่หน้าเทพเซียนคันฉ่อง
　　เทพเซียนคันฉ่องใจสั่นอย่างรุนแรงไม่แปลกเลยที่ซือหยูจะไม่กลัว นั่นเป็นเพราะเขามีวิธีเรียกเทพออกมานั่นเอง!
　　พลังของเทพคนนี้เหนือกว่าเทพจิงมากหลายขั้น!
　　“เจ้าเทพซือหยูกำลังเป็นอาชญากรที่ร้อยเทพในพันธมิตรต้องการตัว ไม่ว่าเจ้าจะมีความสัมพันธ์อย่างไรกับเขา เราจะไม่ทำเรื่องให้ยากกับเจ้าถ้าหากเจ้ายอมแพ้ตอนนี้ จงหนีไปซะ ไป!”
　　เทพเซียนคันฉ่องขู่
　　เทพไม้ที่ไม่ได้รับของขวัญจากการพบครั้งแรกพูดอย่างดุๆ
　　“เจ้าผีชั่ว!เจ้าไม่ได้ให้อะไรข้าแต่อยากจะให้ข้าทิ้งเจ้าของข้าไปรึ ข้าไม่ได้โง่นะ!”
　　เจ้าของ…?เทพเซียนคันฉ่องสยองในใจ เทพคนนี้ไม่มีความเคารพตัวเองเลย! 　　แต่ถึงนางจะคิดว่าเทพไม้นั้นบ้าไปแล้วเทพเซียนคันฉ่องก็มิอาจทิ้งแผนของตัวเองไปได้
　　“ถ้าอย่างนั้นข้าก็ขออภัยที่ล่วงเกินเจ้า!”
　　นางถือโอกาสลงมือก่อน
　　การต่อสู้ระหว่างเทพส่วนใหญ่จะมีการเร้นเอาไว้ด้วยพลังของวิญญาณมันมองไม่เห็นและจับต้องไม่ได้ มิอาจมีใครรับรู้
　　ซือหยูเห็นเพียงทุกสิ่งตรงหน้าที่ไม่คมชัดเทพไม้กับเทพเซียนคันฉ่องหายตัวไปจากท้องนภาพร้อมกัน และเขาก็สัมผัสไม่ได้ถึงความเคลื่อนไหวในอากาศเลย
　　แต่พลังเทพที่แผ่ออกมานั้นบอกซือหยูว่าเทพทั้งสองกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด
　　จากนั้นเทพเซียนคันฉ่องก็ปรากฏตัวพร้อมกับเสียงระเบิดที่มุมปากของนางมีโลหิตสีทองไหลออกมา
　　นางยังคงยืนอยู่ที่ด้านหน้าซือหยูอย่างไร้ความเคลื่อนไหว　　ร่างอันสง่างามของเทพไม้เองก็ปรากฏที่หน้าเขาเช่นกันแต่นางถือผ้ารัดตัวสีชมพูในมือ นางแกว่งมือไปมาด้วยรอยยิ้ม
　　“เจ้าแก่แล้วแต่ก็ยังใส่สีชมพูรึหึหึ”
　　เทพเซียนคันฉ่องที่อยู่อีกด้านหน้าแดงและอับอาย
　　“เจ้ามันไร้ยางอาย!”
　　ซือหยูเหลือบมองเครื่องแต่งกายของสตรีสีแดงอีกชิ้นในมือเทพไม้เทพไม้ต่อสู้อย่างหน้าด้านไร้ขีดจำกัดจนถึงท่อนล่างเลยรึ? นางฉีกชุดของเทพเซียนคันฉ่องออกมาจริง ๆ รึ?
　　แต่การต่อสู้ระหว่างทั้งสองนั้นเห็นผลชัดเจนเทพไม้ที่ฟื้นพลังกลับคืนมานั้นมีพลังเหนือเทพเซียนคันฉ่อง
　　“ฮ่าๆๆ!พลังแค่นี้แต่กลับคิดจะฆ่าเจ้าของข้า ให้เจ้าโง่อีกสองคนที่ซ่อนตัวอยู่ออกมาด้วยสิ! ข้าจะแก้ผ้าเจ้าทั้งตัวเลย!”
　　เทพไม้เหลือบมองด้านข้างอย่างเยือกเย็น
　　แสงเทพแล่นผ่านแสงหยกครามพุ่งมาจากระยะไร้สิ้นสุด จากนั้นต้นไม้ยักษ์ใหญ่ราวหอคอยก็ปกคลุมไปทั่วโลก!
　　ใบไม้งอกเงยหนาแน่นเทพสองคนที่แอบอยู่ถูกผลักออกมา!
　　“เทพวารีกับเทพศิลารึ?”
　　ซือหยูยิ้มที่มุมปากเหยื่อมาติดกับแผนที่เขาวางเอาไว้พอดิบพอดี
　　ทั้งสองพุ่งฝ่าใบไม้ออกมาและบินไปใกล้เทพเซียนคันฉ๋องทั้งคู่มองดูเทพไม้ด้วยความหวาดระแวง
　　“เจ้าเป็นใครกันแน่?”
　　เทพเซียนคันฉ่องใจหล่นไปอยู่ใต้หุบเขานางวคิดว่าเทพที่ซือหยูพามาจะไม่ใช่ใครที่ไหน แต่ใครจะไปคิดเล่าว่านางต่อสู้กับเทพคนนี้ไม่ได้เลย?
　　จากสัญชาตญาณเทพไม้นั้นแข็งแกร่งพอที่จะอยู่ในเทพเก้าอันดับแรกแห่งพันธมิตรบูรพา
　　เทพไม้เพียงแค่โยนผ้าคาดเอวของเทพเซียนคันฉ่องให้กับซือหยู
　　“เอาไปสิยามค่ำคืนเหงาเงียบสงัด มันจะดับกระหายเจ้าได้”
　　ซือหยูเกือบจะมีภูมิต้านทานต่อความไร้สาระของนางแต่พอได้ยินนางพูดแบบนี้ เขาก็ได้แต่ทำปากบิดเบี้ยว
　　เรื่องท่อนล่างเป็นสิ่งที่เทพไม้มักจะพูดอยู่ตลอดไม่มีใครคิดว่าขีดจำกัดความต่ำตมของนางอยู่ลึกแค่ไหน
　　“ไร้ยางอาย!”
　　เทพเซียนคันฉ่องโกรธมาก
　　“เทพวารีเทพศิลา เทพไม้คนนี้แปลกมาก โจมตีนางในตอนที่นางขยับไม่ได้ซะ ข้าจะไปหาคนอื่นมาจัดการซือหยู!”
　　เทพทั้งสามรวมพลังกันพลังนั้นแผ่ไปทั่วทั้งนภา
　　เทพไม้มิได้เกรงกลัว　　“เย้ข้าฟื้นพลังกลับมาแล้ว ขอออกกำลังกายกับเทพไร้ประโยชน์อย่าพวกเจ้าสักหน่อยก็แล้วกัน!”
　　นางถูกปักติดกับบัลลังก์มาหลายพันปีเทพไม้อยากจะขยับตัวจนเต็มแก่
　　เทพทั้งสี่ซัดพลังใส่กันด้วยกระบวนท่าที่มองไมเ่ห็นในทันที
　　พลังเทพขนาดมหึมาเพิ่มมากกว่าเดิมเป็นสองเท่า!
　　แม้จะคุ้นเคยกับพลังของเทพซือหยูก็ต้องรับแรงกดดันที่ทำให้ขยับตัวได้ลำบาก
　　วาบ!
　　อีกหลายคนปรากฏตัวออกมาแทบจะพร้อมกัน
　　มีหลิวลี่ผู้คุมกฎฉินเฟยเฉิน และหน่วยผู้คุมกฎราวร้อยคน
　　หลิวลี่ที่เป็นผู้คุมกฎนั้นมีอำนาจในการเคลื่อนหน่วยผู้คุมกฎเพื่อจับตัวอาชญากรถ้าหากไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่เชื่อใจ หลิวลี่ก็เคลื่อนทัพได้เป็นแสนคน
　　“ซือหยู!วันนี้เจ้าต้องตาย!”
　　ฉินเฟยเฉินมองซือหยูด้วยความดีใจ
　　แต่ซือหยูไม่แม้แต่มองเขาทำไมเขาจะต้องพูดตอบคนตายด้วยเล่า?
　　“เอาเลยฆ่าซือหยูซะ!”
　　คำสั่งหลิวลี่มิใช่การจับกุมเขาแต่เป็นการสังหารซือหยูในทันที
　　แม้ว่าจะรู้อยู่เต็มอกว่ามันขัดต่อกฎของร้อยเทพผู้คุมกฎทั้งร้อยคนก็ไม่ลังเลที่จะทำตามคำสั่ง
　　ซือหยูเรียกสร้อยหยกบันทึกออกมาบันทึกตอนที่หลิวลี่ออกคำสั่งเพื่อเป็นหลักฐานว่าหน่วยผู้คุมกฎไำม่ลังเลที่จะทำตามคำสั่งของนางรายละเอียดทุกอย่างถูกบันทึกเอาไว้แล้ว
　　“เอาล่ะตอนนี้หากข้าฆ่าพวกเจ้าก็ไม่เป็นอะไรแล้ว!”
　　ซือหยูยิ้มที่มุมปากเขาเรียกเอาหอคอยร้อยชั้นออกมา
　　เขาเปิดชั้นหนึ่งออกมามีเซียนมากมายปรากฏตัว
　　คนที่แข็งแกร่งที่สุดเป็นเพียงเซียนขั้นสามเท่านั้นส่วนที่อ่อนแอที่สุดก็เป็นเพียงแค่อสูรเนรมิตร
　　กำลังของคนเดียวนั้นห่างไกลเกินกว่าจะต่อกรกับทั้งร้อยคนแต่ยังชนะได้หากมีเยอะนับพัน!
　　เป็นเพราะทรัพยากรากตระกูลเทพกระเรียนที่ทำให้ซือหยูยืมมันมาแอบบ่มเพาะคนในหอคอยร้อยชั้นรวมถึงยังให้เซียนขาวดำได้เพิ่มพลังราวสองระดับ ส่วนเจ้าดินแดนอื่นก็ตั้งใจบ่มเพาะเซียนจำนวนมาก ส่วนอสูรเนรมิตรนั้นมีอยู่มากมายนับไม่ถ้วน
　　จิวโจวได้เติบโตช้าลงด้วยสภาพแวดล้อมที่เสื่อมถอยมาช้านานและเมื่อพวกเขาได้ทรัพยากรมากมายจากพันธมิตรบูรพา พลังของพวกเขาจึงทะยานขึ้นมาได้　　ต่อหน้ากำลังทัพใหญ่หลิวลี่กับฉินเฟยเฉินเลิกคิ้ว!
　　“เจ้ามีโลกทั้งใบติดตัวเรอะ?”
　　หลิวลี่ตกใจทายาทเทพนั้นสามารถสร้างโลกขึ้นมาได้อย่างไม่มีปัญหา ตราบเท่าที่พ่อของตนสละเสี้ยวแหล่งพลังเทพให้ การสร้างโลกก็เป็นเรื่องง่ายดาย แต่โลกที่ซือหยูมีนั้นไม่ใช่โลกใบเล็ก ๆ เลย
　　ชาวจิวโจวตอบคำถามของเขาได้เป็นอย่างดี
　　แม้หน่วยผู้คุมกฎจะแข็งแกร่งแต่พวกเขาจะต่อสู้กับคนมหาศาลได้อย่างไร? ทันทีที่สู้ พวกเขาก็ถูกจำนวนเข้ารุมทึ้งจนพ่ายแพ้อยู่ดี
　　“ข้าคงต้องลงมือด้วยสินะ!”
　　หลิงลี่เรียกหอกออกมาจากมือร่างของนางหายไปอย่างรวดเร็ว
　　ซือหยูสีหน้าเยือกเย็นมีเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังออกมาจากหอคอย กิเลนทมิฬบินออกมา
　　หลิวลี่ชักสีหน้าเมื่อมองเทพกิเลน　　“เทพกิเลนแห่งโลกจิวโจว?!”
　　“โอ้เจ้ายังจำเทพชราผู้นี้ได้ มีคนจำได้ไม่กี่คนนักหรอก!”
　　หลิวลี่พูด
　　“เจ้าไม่ได้เหลือแหล่งพลังเทพแค่เสี้ยวเดียวหรอกรึ?ทำไมถึงแข็งแกร่งขนาดนี้?”
　　เทพกิเลนขณะนี้มีแหล่งพลังเทพที่แข็งแกร่งและว่าที่เทพขั้นแรกขั้นไม่ใช่คู่มือแน่นอน
　　สถานการณ์แตกต่างจากคำบอกเล่าที่พวกเขาได้มาโดยสิ้นเชิง!
　　หลิวลี่คิดย้อนกลับไป
　　“อย่าบอกนะว่าเจ้าปล้นแหล่งพลังเทพมาจากสุสานเทพ…”
　　ฉินเฟยเฉินตกใจและจ้องมองซือหยูในทันที
　　“ซือหยูเจ้าเอาแหล่งพลังเทพทั้งหมดมาจาก…?”　　“เจ้ายังต้องถามอีกเรอะข้าก็เอาขยะจากบรรพบุรุษเจ้ามาใช้ใหม่น่ะสิ…”
　　ซือหยูไม่รอให้ฉินเฟยเฉินพูดจบและพูดแทรกอย่างมีความสุข
　　“ทำแบบนี้ยังทำให้เทพอื่นที่เสียพลังยังคงเจตจำนงอยู่นี่คือเรื่องดี ๆ ที่บรรพบุรุษเจ้าทำได้ไม่ใช่หรือ?”
　　อะไรนะ?!ฉินเฟยเฉินโกรธแค้นจนตัวแทบระเบิด!
　　แหล่งพลังเทพเหล่านั้นไม่ได้ปลดปล่อยมาห้าสิบปีแต่ก็มีเหตุผลรองรับอยู่ เทพตำราในอดีตเคยตั้งกฎเอาไว้ว่าถ้าวันหนึ่ง แหล่งพลังเทพของเทพตำราคนปัจจุบันเสียหายและมิอาจฟื้นคืน เทพตำราคนปัจจุบันจะต้องมาที่สุสานบรรพบุรุษและดูดซับแหล่งพลังเทพของบรรพบุรุษไปทดแทน!
　　ผ่านเวลาเนิ่นนานหลายแสนปีมาแล้วเทพตำราหลายคนสืบทอดกฎข้อนี้ร่วมกันมา พวกเขาแอบเข้าโลกสุสานเทพเพื่อดูดซับแหล่งพลังเทพ เทพตำราสิบคนในอดีต มีเพียงห้าคนเท่านั้นที่มีแหล่งพลังเทพสมบูรณ์ ในขณะที่อีกห้าคนต้องดูดซับพลังเพิ่มเติมเข้ามา
　　แต่อนิจจาแหล่งพลังเทพที่เตรียมไว้ให้กับเทพตำราคนปัจจุบันเหล่านั้นได้ถูกซือหยูชิงไปแล้ว!
　　“เป็นเพราะซือหยูข้าเลยเกรงว่าจะไม่เหลือพลังแม้แต่นิดเดียวให้กับตระกูลเทพตำราเสียแล้ว!”
　　“หืมอะไรนะ? ฉินเฟยเฉิน เจ้ารีบไปดูสิ”
　　ซือหยูพูดเบาๆ
　　ฉินเฟยเฉินกำหมัดแน่นแต่เขาก็ต้องฝืนตัวเองให้ใจเย็น ซือหยูเอาชนะบุตรชายเทพกระบี่ได้อย่างง่ายดาย เขาไม่ใช่คู่มือของซือหยูเลย
　　เทพกิเลนกับหลิวลี่ต่อสู้กันอย่างรวดเร็วทั้งคู่มีพลังว่าที่เทพเท่ากัน แต่เทพกิเลนนั้นเคยเป็นเทพของจริงมาก่อน ประสบการณ์ พลังเหนือธรรมชาติ และทักษะการต่อสู้ย่อมต่างจากว่าที่เทพทั่วไปที่มีอายุเพียงร้อยปีอยู่แล้ว เทพกิเลนชนะอย่างไม่เห็นฝุ่น
　　หลิวลี่พยายามที่จะไม่ยอมแพ้ต่อเทพกิเลนแต่หอกในมือนางก็แทบจะไม่ได้สัมผัสโดนส่วนใดของเทพกิเลนเลย
　　ทั้งสองต่อสู้กันต่อไปแต่เสียงหัวเราะของเทพกิเลนได้ทำให้หลิวลี่ขนลุกจนทำอะไรไม่ถูก
　　จากนั้นเสียงกรีดร้องก็ดังไปทั่วโลกของเทพวารี!
　　ท้องนภากลายเป็นคลื่นแสงสีทองแม้แต่เมฆาก็กลายเป็นสีเหลืองทอง
　　ขุนเขาและวารีและทุกสิ่งในโลกของเทพวารีล้วนส่งความโศกเศร้าราวกับคร่ำครวญต่อเทพที่แตกดับ
　　เมื่อเทพตายทุกสิ่งบนโลกย่อมถูกล้างบาง
　　พิรุณสีทองร่วงหล่นจากท้องนภาสีครามกว้างใหญ่เพื่อฟื้นฟูโลกทั้งใบให้สมบูรณ์ดังเดิม　　ซือหยูดีใจเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมุกวิญญาณเก้าหยกเปิดออกและดูดกลืนพิรุณสีทองเหล่านั้นอย่างบ้าคลั่ง
　　นั่นก็เพราะมันมิใช่พิรุณแต่เป็นโลหิตเทพอันล้ำค่า!