The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1216 - แขกเก้าดาวผู้ทรงเกียรต

　　“พยัคฆ์ขาวแปลงร่าง!”
　　พยัคฆ์ขาวตะโกนครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่ฝ่ามือ ทั้งตัวของเขากลายเป็นพยัคฆ์ขาวร่างยักษ์ที่เปล่งพลังเทพมหาศาลออกมา
　　พยัคฆ์ขาวตะปบอุ้งเท้าเข้าใส่ซือหยูพลังของอุ้งเท้านั้นทรงพลังดั่งทุ่มภูเขา
　　ซือหยูยืนนิ่งเขาเพียงแค่แตะแขน ลำแสงมรกตเปล่งประกาย จางตี๋เก้อปรากฏตัวออกมาพร้อมกันผีเสื้อโกลาหลบนไหล่ของนาง
　　ผีเสื้อกระพือปีกอย่างแผ่วเบาร่างใหญ่โตของพยัคฆ์ขาวแหลกสลายดั่งเครื่องดินเผา จิตวิญญาณเทพของเขาแตกสลาย!
　　ในเวลาเดียวกันจาบกุหลาบสีเพลิงได้บินตรงทะลุร่างซือหยู
　　เพลิงสีแดงฉานทำให้ซือหยูไฟลุกไหม้ท่วมตัวอย่างรวดเร็วเขากลายเป็นเถ้าถ่าน
　　แต่น่าแปลกมากที่หัวใจมรกตของเขาไม่หยุดเต้นท่ามกลางขี้เถ้าเถ้าถ่านเหล่านั้นกลับมารวมตัวเป็นซือหยูอีกครั้ง
　　จาบกุหลาบตกใจอย่างหนักซือหยูฟื้นคืนชีพกลับมาก่อนที่นางจะรู้สึกตัวเสียอีก และซือหยูก็กำลังถือหอกพลังปีศาจในมืออีกด้วย เขาใช้มันแทงร่างจาบกุหลาบในเสี้ยววินาทีนั้น
　　ฉั่วะ!
　　จาบกุหลาบกลายเป็นเถ้าถ่านไม่ต่างจากซือหยู
　　เพียงไม่กี่ลมหายใจว่าที่เทพผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่แห่งสำนักนรกก็ได้ถูกสังหารจนสิ้น
　　จาบกุหลาบนั้นตายอย่างไม่เป็นธรรมที่สุดมันคิดว่าได้ฆ่าซือหยูไปแล้ว แต่ซือหยูกลับคืนชีพขึ้นมาและสังหารมันแทน
　　ซือหยูส่ายหน้าผิดหวัง
　　“พวกนี้เป็นว่าที่เทพจากสำนักนรกจริงๆ น่ะหรือ? มันอ่อนแอกว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีก”
　　เทียบกับวิหคเพลิงทมิฬแล้วพวกมือสังหารทั้งสี่นั้นอ่อนแอกว่านางในทุกด้าน
　　ก่อนหน้านี้ซือหยูต้องใช้ทุกวิชาที่มีเพียงเพื่อที่จะกำราบวิหคเพลิงทมิฬ
　　วิหคเพลิงทมิฬสีหน้าเปลี่ยนไปแม้จะตัวแข็งทื่อ
　　“นายท่านพวกเราต้องหนีแล้ว! นายท่านสังหารมือสังหารทั้งสี่…เทพแห่งความตายไม่อภัยให้ท่านแน่!”
　　ซือหยูไม่สนใจนางและเงยหน้ามองสวรรค์
　　“ข้าผ่านบททดสอบหรือยังล่ะ?”
　　บททดสอบรึ?วิหคเพลิงทมิฬตกใจ
　　ร่างมนุษย์ค่อยๆ ปรากฏตัวออกมาช้า ๆ เขาสวมชุดสีครามและมีเส้นผมสีดำสนิท เขามองซือหยูด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้า
　　“มือสังหารทั้งสี่คือบททดสอบของเจ้าจริงเทพแห่งความตายอยากจะรู้ว่าวิหคเพลิงทมิฬอันดับแรกและจินกังที่เป็นอันดับสองล้มเหลวได้อย่างไร สุดท้ายข้าก็รู้เหตุผลแล้ว เจ้าผ่านการทดสอบ!”
　　“แต่…”
　　ชายวัยกลางคนที่มีเส้นผมดำสนิทเปลี่ยนน้ำเสียงในทันทีแววตาเขาเยือกเย็นดั่งน้ำแข็ง
　　“แต่รางวัลสำหรับการผ่านบททดสอบก็คือ…ความตาย!”
　　ไม่ใช่เรื่องดีหรอกหรือที่จะได้ความตายจากเทพแห่งความตาย?
　　“เทพแห่งความตายจะพบคนแค่สองประเภทเท่านั้นหนึ่งคือคนตาย และสองก็คือคนที่กำลังจะตายด้วยมือของเขา…”
　　ซือหยูพูดกับตัวเองเบาๆ
　　“เป็นเรื่องจริงสนะ”
　　ชายวัยกลางคนผงะเขาพูดอย่างไร้อารมณ์
　　“เจ้าเข้าใจก็ดีแล้ว”
　　ฟึ่บ!ฟึ่บ! 　　สี่คนก้าวออกมาจากด้านในหมู่บ้านซึ่งทั้งสี่ก็คือมือสังหารที่เพิ่งจะตายไป!
　　ซือหยูไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อยเขาพูด
　　“เทพแห่งความตายเปป็นคนพิเศษใครก็ตามที่ต้องการให้ตายย่อมตายไม่ว่าจะอย่างไร ใครที่ต้องการให้มีชีวิตอยู่ก็จะอยู่ต่อไปเช่นกัน”
　　ต่อหน้าเทพที่บงการความเป็นความตายได้ซือหยูไม่แปลกใจที่มือสังหารที่ควรตายทั้งสี่จะยืนอยู่ต่อหน้าเขาอย่างไร้รอยข่วน
　　เทพแห่งความตายอาจเป็นคนคืนชีพทั้งสี่ก็ได้
　　“เทพแห่งความตายเลือกเดินในวิถีแห่งความตายสามารถมอบความตายและห้ามมิให้ใครตายได้ เจ้าหนู ข้าประมาทไปเมื่อครู่ มาเริ่มอีกครั้งเถอะ ข้าจะทำให้เจ้าต้องตายแน่นอน!”
　　มังกรเขียวจ้องซือหยูไม่มีความเหยียดหยามในแววตาอีก　　ซือหยูหลับตาช้าๆ และยืนนิ่งอยู่กับที่
　　“วิหคทมิฬเจ้าหลบไปก่อน”
　　ฟึ่บ!
　　เมื่อเขาลืมตาอีกครั้งซือหยูมองมือสังหารทั้งสี่อย่างไร้อารมณ์
　　“มาเริ่มกันเถอะ!”
　　“ค่ายกลสี่ผู้พิทักษ์!”
　　ว่าที่เทพทั้งสี่ใช้พลังวิถีเทพของตัวเองเงามังกรเขียว พยัคฆ์ขาว จาบกุหลาบ และเต่าก่อตัวขึ้นที่ด้านหลังของแต่ละคน
　　พลังเทพของทั้งสี่ได้หลอมรวมเป็นหนึ่งอย่างสมบูรณ์แบบ
　　“ค่ายกลสี่ผู้พิทักษ์อนันต์!”
　　ทั้งสี่ใช้พลังพร้อมกันเงาที่ด้านหลังของแต่ละคนหลอมรวมเป็นหนึ่งสัตว์ประหลาด
　　เงาสัตว์ประหลาดมีพลังเทพของทั้งสี่รวมกันมันร้องคำรามเสียงดังลั่นและปล่อยพลังออกมา　　พลังนั้นทำให้ทั้งโลกหม่นหมองสายลมและเมฆาปั่นป่วนวุ่นวาย มันเกินกว่าพลังของว่าที่เทพขั้นต้น มันเกือบจะถึงพลังของว่าที่เทพขั้นกลางแล้ว
　　แต่ซือหยูยังคงเยือกเย็นใบหน้าเขาไม่สะทกสะท้านใด ๆ เขาพลิกฝ่ามือเรียกศิลาขนาดเท่าฝ่ามือและโยนขึ้นฟ้า
　　ภูเขาห้าธาตุปลดปล่อยคลื่นพลังห้าธาตุออกมาทันทีพลังนั้นเข้าล้อมสัตว์ประหลาดจนขยับไม่ได้
　　ภูเขาห้าธาตุที่ขนาดเท่าฝ่ามือเข้าปะทะกับตัวสัตว์ประหลาด
　　แรงปะทะเบาๆ นั้นดูแปลกยิ่งนักที่ทำให้เงาสัตว์ประหลาดแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
　　ใบหน้าของนักฆ่าทั้งสี่เปลี่ยนไปพวกเขากระอักเลือด แต่ละคนหน้าซีดราวกับกระดาษ
　　ไม่นานเขาห้าธาตุก็ขยายใหญ่เป็นร้อยเท่าและกดทับไปยังมือสังหารทั้งสี่
　　พลังห้าธาตุที่ปลดปล่อยออกมานั้นมีมากมายและหนักอึ้งจนทั้งสี่สะพรึงกลัวทั้งสี่มิอาจขยับตัวได้แม้แต่นิดเดียว แม้แต่การหายใจยังเป็นเรื่องยากลำบาก
　　ซือหยูยืนเหนือเขาห้าธาตุเขาพูดด้วยความใจเย็น
　　“ข้ายังไม่เปลี่ยนความคิด…ว่าที่เทพขั้นต้นจากสำนักนรกก็แค่พวกขยะ”
　　ชายวัยกลางคนในชุดสีครามมองซือหยูสีหน้าของเขาแทนที่ด้วยความกลัว ภูเขาห้าธาตุคือสิ่งที่เขากังวล
　　ทันใดนั้นเองเสียงที่ชวนขนลุกของชายแก่โรยราก็ดังมาจากทุกมุมของท้องนภาตามสายลม
　　“หากเจ้าอยากจะตายด้วยมือข้ามากนักก็มาเจอกับข้าเถอะ”
　　คลื่นพลังเทพอันน่าตกใจเอ่อล้นตามมาพร้อมกับเสียงถอนหายใจ
　　ต่อมาซือหยูได้ปรากฏตัวในโถงอันมืดมิด
　　มีรูปปั้นเทพขนาดยักษ์ที่นี่มันเป็นรูปปั้นของพระเมตไตรยที่มีสีดำสนิท
　　ที่หน้าพระเมตไตรยมีหลวงจีนชรานั่งอยู่เขาสวมจีวรดำสนิท เขากำลังนั่งนับลูกประคำที่มือซ้ายและเคาะมัจฉาไม้ด้วยมือขวาอย่างแผ่วเบา
　　ที่นี่มีกลิ่นไม้จันทน์คละคลุ้งให้บรรยากาศราวกับวัดวาอาราม ยากที่จะจินตนาการว่ามันคือสถานที่ที่เทพแห่งความตายผู้น่าสะพรึงกลัวอาศัยอยู่
　　ที่ไม่น่าเชื่อไปกว่านั้นก็คือเทพแห่งความตายผู้ชั่วร้ายหัวใจเย็นชาแท้จริงแล้วเป็นพระ
　　“คารวะเทพแห่งความตาย…”
　　ซือหยูกล่าว
　　หลวงจีนชราวางมัจฉาไม้และหันมาหาซือหยูช้าๆ ใบหน้าของเขาดูโอบอ้อมอารีและดูสูงส่งน่าเลื่อมใส ทำใจเชื่อได้ยากเป็นอย่างยิ่งว่าเขาคือเทพแห่งความตาย
　　“เจ้าตกใจหรือไม่?”
　　หลวงจีนชราถามพลางรินชาชั้นดีให้ซือหยู
　　ซือหยูส่ายหน้า
　　“เป็นทั้งพระทั้งอสูรกายาเป็นพระ แต่ใจเป็นอสูร! นี่เป็นสิ่งที่ข้าเข้าใจได้”
　　หลวงจีนชรายิ้มราวกับไม่สนใจเรื่องราวอันใด
　　“ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาเจ้าเป็นคนเดียวที่เห็นข้าแล้วไม่ตกใจ แต่เอาเถอะ เจ้าขอโอกาสได้พบข้าด้วยความตายของเจ้า เจ้าประสงค์จะพูดเรื่องอันใด?”
　　“มิใช่เพราะข้าต้องการพูดแต่ข้ามาที่นี่เพื่อทำข้อตกลงกับท่าน”
　　ซือหยูจิบชาด้วยความใจเย็น
　　“ข้ามาที่นี่ในฐานะแขก”
　　หลวงจีนชราพยักหน้า
　　“สำนักนรกไม่เคยปฏิเสธลูกค้าเจ้าปรารถนาอะไรจากข้าล่ะ?”
　　ซือหยูยิ้มและอธิบายเรื่องราวผ่านกระแสจิต
　　เมื่อฟังจบสีหน้าสงบเสงี่ยมของหลวงจีนชราแทนที่ด้วยสีหน้าหม่นหมอง
　　“นี่ไม่ใช่ข้อตกลงเล็กๆ หรอกนะ”
　　หลวงจีนชราถอนหายใจเบาๆ หลังจากมองดูซือหยูที่ไม่ไหวติง
　　“หนุ่มน้อยความเห็นเจ้าทำข้าทึ่ง ข้าควรเรียกเจ้าว่ามั่นใจเกินควรหรือทะเยอทะยานดีล่ะ?”
　　ซือหยูหัวเราะ
　　“ข้าขออย่างหลังก็แล้วกัน”
　　หลวงจีนชราเงียบไปด้วยปัญญาและประสบการณ์ของเทพแห่งความตาย เขากำลังคิดถึงข้อตกลงของซือหยูอย่างหนัก ผ่านไปนานกว่าเขาจะพยักหน้า
　　“สำนักนรกยอมรับข้อเสนอเจ้าแต่เจ้าจะรักษาคำพูดหรือไม่?”
　　“แน่นอนเทพทุกคนในพันธมิตรบูรพาเห็นด้วยกับข้า” 　　ซือหยูเรียกสร้อยหยกที่ได้จากเทพพ่อค้าออกมา
　　หลวงจีนชรารับมาดูและเข้าใจเขาพยักหน้าช้า ๆ อีกครั้ง
　　“ย่อมได้เรารับข้อเสนอ หลังจากเรื่องราวจบลง ข้าจะมารับสิ่งที่ข้าควรได้”
　　เขาโบกมือเมื่อพูดจบซือหยูถูกย้ายตัวออกไปยังนอกสำนักนรกในจุดที่เขาเคยมา ราวกับว่าเขาไม่เคยไปไหนเลย
　　จากนั้นเสียงอันน่ากลัวก็ได้ดังก้องขึ้น
　　“บันทึกชายผู้นี้เป็นแขกทรงเกียรติเก้าดาวแห่งสำนักนรกเขามีสิทธิ์พบข้าโดยไม่ต้องผ่านการรายงาน”
　　เมื่อได้ยินเสียงนี้ชายวัยกลางคนในชุดสีคราม มือสังหารทั้งสี่ และวิหคเพลิงทมิฬ ทุกคนต่างตกตะลึง
　　“แขกเก้าดาว!!”
　　ชายวัยกลางคนมองซือหยูหัวจรดเท้าและอุทานอย่างไม่เชื่อสายตาดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
　　มือสังหารทั้งสี่ไม่เชื่อยิ่งกว่าชายวัยกลางคน
　　วิหคเพลิงทมิฬตัวแข็งราวหินนางพูด
　　“นายท่าน…แขกสำนักนรกแบ่งเป็นเก้าระดับแม้แต่เทพทั้งเก้าแห่งโลกเสี้ยววิญญาณยังเป็นได้เพียงแขกเจ็ดดาว”
　　“ราชาแห่งเทพทั้งมวลในพันธมิตรประจิมมีคุณสมบัติเพียงแปดดาวมีคนเดียวเท่านั้นที่ได้รับเกียรติเท่ากับท่าน!”
　　“นั่นคือจักรพรรดิอสูร!”
　　“ท่านเป็นแขกเก้าดาวคนที่สองแห่งสำนักนรก”
　　วิหคเพลิงทมิฬตกตะลึงในใจนางบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลย นางไม่รู้เลยว่าซือหยูพูดอะไรกับเทพแห่งความตายในช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ทั้งสองได้พบกัน
　　ไม่เพียงแต่เทพแห่งความตายจะให้อภัยการทำผิดของเขาแต่ซือหยูยังถูกส่งกลับมาอย่างไร้รอยข่วนอีกทั้งยังได้เป็นแขกเก้าดาว!
　　ต่อให้เป็นข้อตกลงที่จะให้เทพแห่งความตายทำลายโลกเสี้ยววิญญาณนั่นก็ไม่น่าจะทำให้ซือหยูได้เป็นแขกเก้าดาวเช่นกัน
　　ซือหยูพูดอะไรกับเทพแห่งความตายกันแน่?
　　ฟึ่บ!
　　แสงวาบชั่วพริบตาซือหยูเรียกภูเขาห้าธาตุเก็บและปล่อยตัวมือสังหารทั้งสี่ เขายืนมือไพล่หลัง
　　“ข้าจะพาวิหคเพลิงทมิฬกลับไป”
　　เมื่อพูดจบเขากลับไปพร้อมกับวิหคเพลิงทมิฬที่อยู่ข้างกายโดยไม่เหลียวมองกลับ เขาค่อย ๆ หายไปจากระยะสายตาของแต่ละคน
　　ชายผมดำวัยกลางคนในชุดสีครามได้แต่มองแผ่นหลังซือหยูเช่นเดียวกับมือสังหารทั้งสี่ที่ยังตกตะลึงไม่หายแม้จะผ่านเวลามาเนิ่นนาน
　　สิทธิพิเศษของแขกเก้าดาวก็คือการที่ต้องรับรองในระดับเดียวกับเทพแห่งความตาย!
　　พวกเขาต้องรับฟังทุกคำสั่งแม้แต่ต้องปล่อยให้เขานำตัววิหคเพลิงทมิฬกลับไปแม้เทพแห่งความตายจะไม่อนุญาต
　　เงาทมิฬคอยสังเกตการณ์ซือหยูจากระยะไกลและหายตัวไปในความว่างเปล่า
　　…
　　ครึ่งวันต่อมาที่โลกของเทพโจรสลัด
　　ซือหยูไม่ได้กลับไปพบกับเหล่าเทพทันทีเขาเตร็ดเตร่อยู่ที่ศูนย์กลางของโลกโจรสลัด เขาคอยสอดส่องคนเหล่านั้น
　　ที่นี่คือศูนย์กลางตลาดมืดแห่งจักรวาลอย่างไม่ต้องสงสัยของต้องห้ามทุกชนิดและสมบัติของตระกูลเทพถูกขายอย่างอุกอาจ บางคนถึงกับค้ามนุษย์
　　“ฉินเฟยเฉินกับเจิ้งหยวนชิงคงจะขายได้ราคาดีทีเดียว”
　　ซือหยูพูดคนเดียว　　ซือหยูพบคนที่เขาคุ้นเคยหนึ่งคน…นั่นคืออาซัน!
　　เขานำกลุ่มโจรสลัดที่กำลังนำกลุ่มชายหญิงสภาพไม่สู้ดีในเสื้อผ้าขาดวิ่น
　　แต่ละคนดูโทรมและทุกข์ทรมานแม้ว่าจะอายุเท่าใด
　　“อาซันรึ?มันพาคนพวกนั้นไปไหนกัน?”
　　ซือหยูสงสัย
　　“วิหคเพลิงทมิฬเจ้าไปสืบว่าอาซันจับคนเหล่านั้นไปเพื่ออะไร”
　　ถ้าว่าตามเหตุและผลอาซันควรจะติดตามเทพโจรสลัดเพื่อคุ้มกันท่าเรือ และอาซันยังต้องสอดส่องเทพจากพันธมิตรบูรพาอีก เหตุใดเทพโจรสลัดถึงส่งอาซันมาที่นี่คนเดียวกัน?
　　ที่นี่คือตลาดมืดกลางที่มีพ่อค้าขายข่าวอยู่ด้วยไม่นานวิหคเพลิงทมิฬก็กลับมา
　　วิหคเพลิงทมิฬสีหน้ากระวนกระวาย
　　“นายท่านข่าวร้าย! คนที่อาซันจับมาคือคนตระกูลโท่ป๋าที่ถูกเนรเทศมาที่นี่ พวกเขาหนีมาที่นี่เพราะความตายของบุตรชายคนที่สอง! อาซันจะต้องจับพวกมันไปตามคำสั่งของเทพโจรสลัด พวกมันกำลังจะรู้ตัวตนโท่ป๋าหยุนของเราแล้ว!”
　　ซือหยูเลิกคิ้วมีเรื่องบังเอิญอย่างคคนตระกูลโท่ป๋ามาถึงโลกเสี้ยววิญญาณด้วยรึ?
　　เรื่องยุ่งยากขึ้นมาแล้ว!
　　หากถูกเปิดโปงเทพโจรสลัดที่มีหน้าไม้สังหารเทพเก้าคันจะไม่ใช่เรื่องตลกอีกต่อไป