The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 703

DND.703 – งานวิวาห์ของซื้อหยู

“เส้นทางของข้าจบแล้วไม่มีศัตรูหลงหลืออีกแล้ว ข้าจะใช้มันไปเพื่ออะไร?”

ซือหยูหลับตาความเดียวดายเอ่อล้นในใจ

เขาเก็บเกราะสายฟ้าและมุกบาดาลเข้าไปและเริ่มใช้วิธีบ่มเพาะพลังเขาบ่มเพาะอรหันต์แปดสุดท้ายจนถึงระดับสุดท้าย เป็นคำที่หมายความว่า “นักสู้”

เขายังบ่มเพาะสำเร็จอีกสองคำนั่นคือ “ควบคุม” กับ “ทหาร” โอรสสวรรค์จ้องนภาก็ได้ผ่านขั้นแรกเริ่มไปยังขั้นต้น เขาจะควบคุมยอดฝีมือที่มีระดับพลังสูงกว่าตัวเองได้หนึ่งขอบเขต!

ซือหยูค่อนข้างที่จะเชี่ยวชาญการใช้ฝ่ามือจันทราของฝ่ามือเทพดับสวรรค์และแม้ว่าเขาจะยังใช้ได้ไม่ถึงระดับของผู้เฒ่าจิว เขาก็เข้าใกล้ระดับที่เชี่ยวชสญ หลังจากที่บ่มเพาะมัน ซือหยูพบว่าจิตใจของเขาสงบลง เขาตัดสินใจเข้าสู่มุกวิญญาณเก้าหยก

“นายน้อยจุดกำเนิดพลังของท่านเป็นอย่างไรบ้าง? วิธีโบราณที่ข้าเตรียมให้ได้ผลหรือไม่?”

หวูอู๋ยี่ถามและเดินเข้ามาหาเขา

นางในตอนนี้ได้กลายเป็นภูติระดับสองแม้นางจะเยือกเย็นดังเดิม นากง็อบอุ่นและอ่อนโยนต่อซือหยู ซือหยูพยายามจะไม่โศกเศร้าและส่ายหน้าแทนคำตอบ

เขายังไม่ฟื้นตัวอีกรึ?หวูอู๋ยี่สีหน้าหม่นหมอง

“ข้ามิได้สนใจเรื่องวิชาฟื้นฟูนักในอดีตข้าเลยมิได้อ่านตำรามามากนัก แต่ถ้าข้ากลับสำนักได้อีกครั้ง ข้า…”

“ไม่เป็นไรหรอกทวีปเฉินหลงถูกปิดผนึกแล้ว ต่อให้ข้าบ่มเพาะพลังไม่ได้อีกแล้วจะอย่างไรกัน? ข้าจะมีพลังไปเพื่อสิ่งใด? พูดเรื่องผีเสื้อโกลาหลเถอะ…มันเป็นอย่างไรบ้าง? มันกินแก่นโลหิตของงจักรพรรดิโลหิตไปหมดหรือไม่?”

เขาถาม

ทีแรกเขาตั้งใจจะให้แก่นโลหิตของจักรพรรดิโลหิตกับกิเลนน้อย แต่มันไม่สนใจที่จะดื่มกินเลย แต่คาดไม่ถึงว่าผีเสื้อโกลาหลจะสนใจมัน! มันเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว ผลของโลหิตนั้นเหนือยิ่งกว่าที่ใช้กับไผ่เงินกล้วยไม้สวรรค์ไปมาก

“นายน้อยตัวมันยาวสามนิ้วแล้ว มันน่ารักแล้วก็ดูมีพลังขึ้นมาในช่วงนี้ ตามบันทึกโบราณ มันจะเริ่มพ่นไหมในอีกไม่นาน เราจะได้ไหมชุดแรกของมัน!”

หวูอู๋ยี่ดูดีใจเมื่อพูดถึงเรื่องนี้

อาจจะเป็นอย่างที่ซือหยูพูดด้วยวิชาและสมบัติวิเศษที่เขามี ไม่มีใครในทั้งทวีปเฉินหลงที่จะเผชิญหน้ากับเขาได้! แต่อย่างน้อย…ก็นอกจากราชาแห่งความมืด

และหลังจากที่ได้ไหมของผีเสื้อโกลาหลมาพวกเขาจะได้สร้างชุดเกราะที่ทรงพลังที่แม้แต่อสูรเนรมิตรก็ทะลวงไม่ได้ พอถึงตอนนั้นซือหยูก็จะยิ่งแข็งแกร่งกว่าเดิม เขาอาจจะเอาชนะได้แม้กระทั่งราชาแห่งความมืด!

แต่ราชาแห่งความมืดนั้นอยู่ในส่วนลึกสุดของทวีปและซือหยูก็อยู่ในอีกฟากของมหาสมุทร ก็ขึ้นอยู่กับผู้คนที่จะใครว่าราชาคนไหนแข็งแกร่งกว่ากัน

“ยี่เอ๋อข้าจะฝากเจ้าดูแลมันไปก่อน”

ซือหยูคาดหวังกับการพัฒนาของมันมากเขาเริ่มดีใจเมื่อได้ฟังนางบอกเรื่องนี้

หลังจากที่บอกนางอีกครั้งเขาเดินไปยังสวนดินเพาะบ่มชั้นสูง สิ่งแรกที่เขาได้เห็นก็คือไผ่เงินกล้วยไม้สวรรค์ที่เติบโตยาวหกเมตร!

“นายน้อยตามบันทึกโบราณ มันจะนับว่าเกือบโตเต็มที่เมื่อยาวหกเมตร ตามเงื่อนไขปกติ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาห้าร้อยปีกว่ามันจะมาถึงขั้นนี้ แต่ไม่ใช่กับที่นี่ มันต้องการเวลาอีกแค่ครึ่งปีในการโตเต็มที่! เราจะขุดมันขึ้นมาสร้างสมบัติวิเศษได้ในตอนนั้น”

หวูอู๋ยี่มองดูสีหน้าของซือหยูอย่างตั้งใจก่อนจะฝืนตัวเองให้บอกกับซือหยูด้วยน้ำเสียงที่ทำให้เขาไม่เศร้า

ถ้าซือหยูสร้างกระบี่เงินกล้วยไม้สวรรค์ได้เขาก็จะสร้างมันอีกหกเล่มและทำให้เพลงกระบี่เก้าสุริยาสมบูรณ์! เขารอคอยมันในอดีต แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจมันอีกแล้ว

ดังนั้นซือหยูจึงมองข้ามมันก่อนจะหันไปดูทับทิมวิญญาณขนนกต้นอ่อนในอดีตได้เติบโตเป็นต้นไม้ใหญ่ที่ดูเหมือนจะสูงเสียดฟ้า! มันมีสีขาวราวหิมะและมีผลสีทองห้อยอยู่เต็มต้น มันมีมากกว่าพันลูกเสียอีก!

เมื่อมองไปที่ม้าเมฆาเขาเห็นว่าจำนวนของมันมีมากกว่าร้อย และดูเหมือนว่ามันจะขยายพันธุ์ด้วยความเร็วสูง ถ้าหากเป็นเช่นี้ต่อไป เขาก็อาจจะสร้างภูติได้อีกร้อยคนในเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือน! แต่เรื่องเหล่านี้ก็ไม่สำคัญกับเขาอีกแล้ว

“ยี่เอ๋อเจ้าควรจะรู้ว่าเจ้าจะจากไปเมื่อใดก็ได้ เจ้าไม่มีสิ่งใดที่ยึดโยงให้ต้องอยู่ที่นี่อีกแล้ว”

ซือหยูหันไปมองนาง

เขาอนุญาตให้นางไปที่ใดก็ได้ในเฉินหลงเท่าที่นางต้องการเพราะนางกลับจิวโจวไม่ได้อีก และไม่เสียหายที่จะให้นางอยู่ในทวีปแห่งนี้ แต่เวลาที่ผ่านมา นางอยู่ในมุกวิญญาณเก้าหยกและจัดการดูแลโลกใบนี้ต่อไป

ริมฝีปากนางสั่นเบาๆเมื่อได้ยินคำพูดของซือหยูดูเหมือนว่านางอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่นางก็นิ่งเงียบ

“เอาเถอะทำอย่างที่เจ้าต้องการ เมื่อใดที่เจ้าอยากจะไปจากที่นี่ เจ้าเพียงแค่บอกข้าเท่านั้น”

ซือหยูตบบ่านางก่อนจะออกจากมุกวิญญาณเก้าหยกไปยังร่างหลัก

ทันใดนั้นเขาก็ได้เสียงระฆังดังมาจากด้านนอก

“ท่านเจ้าพันธมิตรซือครึ่งปีผ่านมาแล้ว ผู้เฒ่าเฉินอยากจะพบท่าน”

หญิงสาวงดงามยืนอยู่ด้านนอกนางคือฉีหยุนเซี่ยงที่เขาไม่พบมานาน

นางได้กลายเป็นภูติเมื่อไม่นานมานี้นางเลือกที่จะอยู่ในหน่วยกวาดล้างเพื่อที่จะปกป้องประตูศิลาซึ่งเป็นการปกป้องซือหยู ความรู้สึกของนางต่อเขาเป็นที่รับรู้กันทั่วทั้งพันธมิตรผู้คุมสวรรค์

เอี๊ยด!

ฝุ่นฟุ้งกระจายเมื่อประตูศิลาเปิดออกซือหยูผู้สวมผ้าคลุมขาวเดินออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาออกจากห้องในระยะเวลาหกเดือน แสงตะวันที่ส่องเข้ามาทำให้เขาแสบตาอยู่บ้างจนเขาต้องยกมือขึ้นมาบังโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเขาลดมือลงก็พบผู้คนคุ้นหน้ามากมายยืนรออยู่หน่วยกวาดล้างที่นำโดยลั่วซวงอยู่ตรหน้า ขณะที่ด้านหลังคือหญิงงามที่ก้มหน้าไม่กล้ามองเขา

“ยินดีต้อนรับกลับท่านเจ้าพันธมิตร”

ลั่วซวงตื่นเต้นอย่างมากเขากับเหล่าหน่วยกวาดล้างคุกเข่าลงและตะโกนต้อนรับซือหยู

เสียงของเขาดังก้องไปยังบริเวณรอบข้างเมื่อภูติร้อยคนที่ลาดตระเวนด้านนอกได้ยิน ความยินดีและความตกใจก็ปรากฏในดวงตาของพวกเขา ไม่ว่าพวกเขาจะประลอง บ่มเพาะ หรือปิดประตูฝึกตนหรือกำลังทำเรื่องสำคัญอยู่ พวกเขาก็ละมือและบินเข้ามาเพื่อคุกเข่าต่อหน้าซือหยู

พวกเขาพูดพร้อมกัน

“ยินดีต้อนรับท่านเจ้าพันธมิตรกลับ”

สีหน้าของกึ่งภูติพันคนเปลี่ยนไปอย่างมากความนับถือเลื่อมใสปรากฏบนใบหน้า

ฟึ่บ!

แม้แต่กึ่งภูติหมื่นคนที่อยู่ด้านนอกตำหนักก็ทำเช่นเดียวกันพวกเขากรูกันเข้ามาโค้งคำนับแก่เขา เสียงผู้คนที่ทักทายเขานั้นดังก้องนภา แม้แต่เมฆาก็สั่นคลอน

ยอดฝีมือทุกคนบนเกาะที่ได้ยินเสียงในตำหนักต่างพุ่งเข้ามายืนรายล้อมด้านนอกของตำหนักแม้แต่ยอดฝีมือที่อยู่นอกเกาะก็รีบบินเข้ามา บางคนที่เพิ่งจะบินออกไปนั้นรีบกลับมาทันที

ทุกคนหวังที่จะได้พบกับตำนานเทพอมตะของทวีปเจ้าพันธมิตรผู้คุมสวรรค์ในตำนานได้ออกมาจากการปิดประตูฝึกตนแล้ว! ทุกคนรีบเข้ามามองหาเขาด้วยความหวังและความยินดี

ในตอนนั้นชายหนุ่มที่สวมชุดงดงามคนหนึ่งยืนอยู่บนปะการังในทะเล เขาดูสง่างามและอ่อนโยนแต่ก็ดูเย็นชา ดวงตาของเขาดูเหมือนจะมองทะลวงได้ทุกสิ่ง มีแสงสีม่วงสั่นไหวอยู่ที่ระหว่างคิ้วของเขา

เขามองสี่ศักดิ์สิทธิ์ด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น

“ไม่เจอเจ้ามาครึ่งปีเจ้าได้กลายเป็นราชาที่ยิ่งใหญ่แห่งทวีป! น่าตกใจนักที่เจ้าไม่ใช่แค่เด็กหยินหยูที่โชคดีบนกระโจมเทพสวรรค์อีกแล้ว หึ…เจ้ากับข้าจะได้เจอกันอีกแน่…”

เสียงของเขาดังออกมาแต่ตัวเขาก็ได้หายไปแล้ว

ขณะที่ต้องเจอกับเสียงของผู้คนมหาศาลมันดังจนคนหูตึงอาจจะได้ยิน ซือหยูเพียงแค่ยิ้มอย่างใจเย็นและกล่าว

“ลุกขึ้น”

เสียงของเขาอ่อนโยนแต่ก็เฉียบขาดดั่งสายฟ้ามันดังก้องทั่วก้นบึ้งมังกร เหล่าผู้คนเงยหน้าขึ้นมาเพื่อมองดูการมาของราชาผู้ยิ่งใหญ่

ฉีหยุนเซี่ยงตัวสั่นเมื่อมองเขาแม้ว่าเขาจะยังคงเป็นชายคนเดิมที่นางคุ้นเคย เขาก็มีท่าทางที่ราชาเท่านั้นจะมีได้ ไม่มีใครที่กล้าจะเข้าใกล้เขา

“ทุกคนโปรดกลับไปทำภาระของตัวเองให้เสร็จสิ้นเถิด”

ซือหยูพูดเหล่าคนพันธมิตรผู้คุมสวรรค์รับฟังคำสั่งและแยกย้ายตัวในทันที

“หยุนเซี่ยงพาผู้เฒ่าเฉินมาหาข้า”

ความอบอุ่นปรากฏในแววตาของซือหยูเมื่อเขามองฉีหยุนเซี่ยง

ฉีหยุนเซี่ยงขบริมฝีปากและพาผู้เฒ่าเฉินมาหาซือหยู

“ท่านเจ้าพันธมิตรยินดีด้วยที่บ่มเพาะพลังเสร็จแล้ว”

ผู้เฒ่าเฉินคุกเข่าต่อหน้าซือหยูแม้ว่าเขาจะเป็นภูติระดับสองแล้ว เขาก็ยังนับถือซือหยูอย่างเคย

ซือหยูยิ้มเบาๆ

“ผู้เฒ่าเฉินไม่ต้องทำเช่นนี้ก็ได้ท่านมาเพื่อรายงานกับข้าใช่หรือไม่?”

ผู้เฒ่าเฉินพยักหน้าช้าๆ

“ข้าเตรียมงานวิวาห์ของท่านเรียบร้อยแล้วและข้าก็ส่งบัตรเชิญไปยังทั่วทุกมุมทวีป ในอีกสิบวัน ทั้งโลกจะได้เห็นงานวิวาห์ของท่านกับฉินเซี่ยนเอ๋อ”

ลั่วซวงกับคนอื่นๆต่างตื่นเต้นเมื่อได้ยินรายงานเพราะงานแต่งงานของซือหยูคือเรื่องที่ทั้งโลกรอคอย การถูกเขาเชิญถือเป็นเกียรติขั้นสูง ฉีหยุนเซี่ยงตัวสั่นและดวงตามีน้ำเอ่อออกมาเมื่อได้ฟังผู้เฒ่าเฉิน

ซือหยูหันไปมองยังที่ห่างไกลในท้องทะเลมันคือปะการังที่เคยมีชายหนุ่มที่สวมชุดงดงามเคยยืนอยู่และหายตัวไป