The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 705

DND.705 – เชิญทั้งโลกมาเฉลิมฉลอง

 

เซี่ยนเอ๋อกำหมัดแน่น

 

“ถ้าข้าเรียนวิชารักษาตั้งแต่อดีตอาจารย์ข้าก็คงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้”

 

ในอดีตเซี่ยนเอ๋ออยากจะจดจ่ออยู่กับการต่อสู้ นางปฏิเสธที่จะสืบทอดวิชารักษาจากผู้เฒ่าฉิว

 

ผู้เฒ่าฉิวมีวิชารักษาที่ยอดเยี่ยมที่สุดในทวีปและถ้าเซี่ยนเอ๋อได้ร่ำเรียนมัน นางอาจจะทำอะไรบางอย่างกับผู้เฒ่าฉิวในตอนนี้เพื่อรักษาก็ได้

 

“ทุกอย่างจะดีขึ้นเจ้าไม่ต้องห่วง”

 

ซือหยูจับไหล่นางและปลอบเบาๆ

 

เซี่ยนเอ๋อพยักหน้าในตอนนั้น มีเสียงฝีเท้าเบาๆดังมาจากด้านนอก กลิ่นอันหอมหวานได้ลอยเข้ามาด้วย หญิงสาวที่งดงามเป็นอย่างมากปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา

 

นางมีเครื่องหน้าที่งดงามจมูกอันประณีต ริมฝีปากราวกับหินชาด มีหน้าเรียบเนียนราวกับถูกสลักมาจากหยกขาว ไม่มีส่วนใดของนางเลยที่ไม่งดงาม

 

ถ้าหากได้มองนางเป็นครั้งแรกก็อาจจะทำให้คิดได้ว่านางเป็นนางฟ้าจากสวรรค์นางดูไม่เหมือนสตรีใดในโลกนี้

 

ต่อหน้าความงามของนางบุพผาและภาพทิวทัศน์ล้วนหม่นแสง แม้แต่สุริยาแลจันทราเองก็มิอาจส่องสว่างเท่านาง แม้แต่ผู้เฒ่าจิวที่อายุมากและเคยเป็นยอดฝีมือไร้เทียมทานในอดีตก็ใจเต้นขึ้นมาเมื่อเห็นนาง

 

“จิงหยู”

 

ซือหยูดีใจมากแต่จะเป็นตอนนี้เขาก็รู้สึกว่าตัวเขาเองไม่เหมาะสมกับนาง

 

นางยังคงงดงามไร้ที่เปรียบเช่นเคยแต่ซือหยูรู้สึกว่าแววตาของนางดูแปลกไป

 

เซี่ยจิงหยูพยักหน้าเบาๆแม้ว่าสีหน้าของนางจะมิได้เย็นชา แต่นางก็มิได้แสดงท่าทางยินดีเมื่อได้เจอซือหยูอีกครั้งออกมา ซือหยูรู้สึกราวกับเป็นคนแปลกหน้าต่อนาง เขาคิดว่านางในตอนนี้ดูแปลกไปสำหรับเขา

 

เซี่ยจิงหยูถือถ้วยโอสถอยู่ในมือนางค่อยๆวางลงบนโต๊ะโดยแม้มองใคร

 

“ข้าเตรียมโอสถเสร็จแล้วถ้าทุกคนอยู่ที่นี่ก็ให้นางเองเถอะ”

 

น้ำเสียงของนางเยือกเย็นไร้ซึ่งความรู้สึกใดนางพูดจบและหันหลังกลับเหลือไว้เพียงกลิ่นหอมจางๆพร้อมกับผู้คนที่ตกใจ

 

“พี่ซือหยูพี่จิงหยูเปลี่ยนไปนะ”

 

เซี่ยนเอ๋อมองเซี่ยจิงหยูที่เดินออกไปด้วยสายตาว่างเปล่านางดูเจ็บปวด

 

ซือหยูสับสนและกังวลใจ…

 

เซี่ยจิงหยูเพิ่งจะฟื้นฟูเพียงเล็กน้อย…มีผลข้างเคียงอะไรกับนางงั้นรึ?

 

“เซี่ยนเอ๋อดูท่านผู้เฒ่าฉิวด้วยข้าจะไปหานาง”

 

ซือหยูพูด

 

เซี่ยนเอ๋อพยักหน้า

 

“ได้เลยพี่ซือหยูข้าก็เป็นห่วงนางเหมือนกัน”

 

เขาบินขึ้นและตามพลังของเซี่ยจิงหยูไปจนถึงสวนของนาง

 

เมื่อเขาเดินเข้าไปเขาตกใจกับภาพตรงหน้า มีต้นท้อมากมายที่นี่ แต่พวกมันก็เหี่ยวแห้งเพราะฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้ที่หลุดร่วงพัดปลิวไปตามสายลม

 

หญิงสาวผู้งดงามนั่งดื่มอยู่ที่โต๊ะใต้สวนท้ออยู่ตามลำพังภาพอันคุ้นเคยเรียกความทรงจำเก่าๆของซือหยูกลับมา

 

“เจ้ายังจำได้หรือไม่?ค่ำคืนใต้เงาจันทร์ ใต้ต้นท้อ เจ้าสอนฎีกาสวรรค์ให้กับข้า…”

 

เซี่ยจิงหยูพูดเบาๆและยกมือขึ้นจิบสุราหนึ่งครั้ง

 

ซือหยูเริ่มโศกเศร้าและเข้าไปในสวนท้อและนั่งตรงข้ามนาง

 

เขาพูด

 

“ข้ายังจำได้”

 

ซือหยูหัวใจหนักอึ้งเขาหยิบแก้วสุราขึ้นมาดื่มเช่นกัน

 

“น่าเสียดายที่สถานที่นั้นได้เปลี่ยนไปแล้วคนสองคนนั้นก็เช่นกัน”

 

เซี่ยจิงหยูเงยหน้ามองซือหยูแววตาของนางดูเดียวดายและห่างไกล ราวกับว่านางอยู่ห่างจากเขาเป็นหมื่นลี้

 

ซือหยูไม่ตอบเขาจิบสุราต่อไป

 

“กล่องดำสามกล่องในกระโจมเทพสวรรค์ข้าได้ฎีกาสวรรค์ของเทียนจี่จื้อมาหนึ่งกล่อง เจ้าได้สายใยมังกรไป ตามข้อตกลง เราจะแบ่งกล่องสุดท้ายอย่างเท่าเทียม เอามันออกมาได้แล้ว…”

 

เซี่ยจิงหยูพูดกับเขาอย่างเยือกเย็นราวกับคนแปลกหน้า

 

ซือหยูพยักหน้าเขาไม่ได้คิดจะเก็บมันไว้กับตัวอยู่แล้ว เขาพลิกฝ่ามือหยิบกล่องดำที่ยังไม่เปิดออกมา

 

เซี่ยจิงหยูแตะมันด้วยปลายดัชนีกล่องเปิดออกพร้อมกับกลิ่นหอมที่โชยออกมา ซือหยูรู้สึกราวกับจิตใจได้สดชื่นขึ้นมา พลังชีวิตของเขาดูตื่นตัวยิ่งกว่าเดิม

 

เขาสูดหายใจเอากลิ่นหอมเข้าไปลึกและเมื่อลืมตาขึ้น เขาก็พบว่าสิ่งรอบข้างได้เปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง!

 

เหล่าต้นท้อที่ใบไม้กลายเป็นสีเหลืองและแห้งเหี่ยวราวกับได้กลับมามีชีวิตอีกครั้งมีบุพผาขาวกระจ่างบานสะพรั่ง สมุนไพรและต้นหญ้าในสวนเริ่มเติบโตขณะที่เมื่อครู่ก่อนยังอยู่ในสภาพโล่งเตียน

 

ราวกับว่าเวลาหวนคืนกลับไปยังอดีตการเปลี่ยนแปลงอันน่าทึ่งทำให้ซือหยูตกใจ เขาทำตัวไม่ถูก

 

จากนั้นพลังชีวิตก็เอ่อล้นออกมา เขาไปที่ข้างเซี่ยจิงหยู

 

“ระวังด้วยจิงหยูพลังของมันเข้มข้นมาก ถ้าดูดซับมากเกินไป เจ้าจะ…”

 

“ร่างข้าจะระเบิดแล้วก็ตายใช่ไหม? มันคือโอสถฟื้นชะตา โอสถเทพจากอดีตกาลที่เป็นพิษร้ายกับคนทั่วไป”

 

เซี่ยจิงหยูใจเย็นอย่างไม่น่าเชื่อขณะที่พูด

 

นางรู้แล้วว่ามีสิ่งใดอยู่ในกล่องตั้งแต่ก่อนจะเปิดมันและนางก็เดาที่มาของมันได้อย่างแม่นยำ ซือหยูตกใจกับความรู้ของนาง และก็สัมผัสได้ว่าเซี่ยจิงหยูในตอนนี้แปลกต่อเขายิ่งกว่าเดิม

 

เมื่อทั้งคู่เปิดกล่องดูช้าๆก็พบกับกระโจมหยกเล็กสองชิ้นมันมีมุกหลากสีอยู่ในแต่ละกระโจม และเป็นมุกหลากสีที่อยู่ในกระโจมนี้เองที่ปล่อยพลังชีวิตอันเข้มข้นออกมา!

ฟึ่บ!

 

เซี่ยจิงหยูโบกมือและเก็บกระโจมหยกชิ้นหนึ่งเอาไว้

 

“ถ้าคนตายกินโอสถนี้คนผู้นั้นก็จะฟื้นขึ้นมา และถ้าหากคนเป็นกินเข้าไป คนผู้นั้นก็จะระเบิดตาย”

 

ชุบชีวิตคนตายรึ?ซือหยูตกใจมาก…

 

โอสถที่ชุบชีวิตคนตาย…มีอยู่บนโลกจริงๆรึ?

 

เขามองดูพลังชีวิตมหาศาลที่มันปลบ่อยออกมาและเริ่มที่จะเชื่อว่ามันเป็นความจริง!

“เก็บเอาไว้เจ้าคงจะต้องการมันอย่างมากในอนาคต”

 

เซี่ยจิงหยูพูดอย่างใจเย็น

 

ซือหยูพยักหน้าและเก็บมันไว้ในมุกวิญญาณเก้าหยกอย่างดี

 

เขามองเซี่ยจิงหยูที่ดูเหมือนคนแปลกหน้าเขาคิดจะพูดแต่เซี่ยจิงหยูก็พูดขึ้นมาก่อน

“ซือหยูเจ้ารักข้าไหม?”

 

ความเยือกเย็นราวน้ำแข็งของนางละลายหายไปดวงตาของนางเต็มไปด้วยความหวัง

ซือหยูเงียบกริบก่อนจะพยักหน้า

 

“ข้ารักเจ้า”

 

รอยยิ้มเบิกบานในใบหน้าของนางเซี่ยจิงหยูเข้ามากอดซือหยูราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก น้ำตาแห่งความยินดีไหลออกมา

 

นางพูดเสียงสั่น

 

“ข้ารู้ว่าเจ้ารักข้าถ้าอย่างนั้นพี่ซือหยูก็แต่งงานกับข้าสิ! ข้าคือคนที่พี่รักจริงๆ ไม่ใช่เซี่ยนเอ๋อ! ข้าเป็นคนเดียวที่เหมาะสมจะเป็นเจ้าสาวของพี่”

 

ซือหยูใจสั่นเมื่อเห็นเซี่ยจิงหยูเช็ดน้ำตาจากความดีใจเขายื่นมือผลักนางออกจากอ้อมกอดช้าๆ

 

ท่าทางของเขาหนักแน่น

 

“ข้าขอโทษข้าแต่งงานกับเจ้าไม่ได้”

 

รอยยิ้มของเซี่ยจิงหยูหายไป

 

“ทำไมล่ะ?”

 

นางยังคงร้องไห้แต่น้ำตาในตอนนี้มิใช่น้ำตาจากความยินดีอีกแล้ว มันคือน้ำตาที่เศร้าหมองและเจ็บปวด

 

นางกอดอกจ้องซือหยู

 

“บอกข้าสิ…ทำไมกัน?ข้าเป็นคนที่เจอเจ้าก่อน ข้าเป็นคนที่ผ่านเรื่องยากลำบากกับเจ้ามาตั้งหลายครั้ง ข้าทุ่มเททุกอย่างเพื่อเจ้า ทำไมเจ้ายังเลือกเซี่ยนเอ๋ออยู่อีก?”

 

ความรู้สึกต่างๆที่นางอดกลั้นเอาไว้พรั่งพรูออกมาราวกับภูเขาไฟระเบิดความโกรธของนางมิอาจหยั่งถึงในตอนที่นางหันคมกระบี่เข้าใส่ราชันย์ศักดิ์สิทธิ์เพื่อเขา!

 

นางยังใช้ดวงตาของตัวเองเพื่อมองทุกสิ่งในเฉินหลงแทนเขาที่เสียดวงตาไป!เพื่อช่วยชีวิตซือหยู หากแม้จะต้องแต่งงานกับราชาเขตกลางนางก็ทำได้! นางเต็มใจจะสละชีวิตเพื่อเขาด้วยซ้ำ

 

เขาคือคนเดียวที่อยู่ในใจของนางแต่ท้ายสุด หลังจากที่นางตื่นขึ้นมา สิ่งที่ได้รับก็คือข่าวบีบหัวใจอย่างงานวิวาห์ของซือหยูกับฉินเซี่ยนเอ๋อ เขาเป็นคนโหดร้ายจริงๆ!

 

ซือหยูเจ็บปวดอยู่ในใจแต่เขาก็รู้ว่าวันนี้จะมาถึงตั้งแต่ที่เขาเลือกเซี่ยนเอ๋อ

 

“เพราะข้าสัญญากับนางไว้นานแล้ว…”

 

ซือหยูตอบ

 

เซี่ยจิงหยูส่ายหน้าขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม

 

“แล้วข้าล่ะ?ข้าไม่มีใครอื่นนอกจากเจ้า ข้ามีแค่เจ้าคนเดียวเท่านั้น”

 

เสียงร่ำไห้คร่ำครวญของนางหยั่งไปถึงส่วนลึกที่สุดในหัวใจซือหยูหัวใจของเขากำลังแตกสลาย

 

“ข้าคงเป็นหนี้บุญคุณเจ้าไปตลอดชีวิต”

 

ซือหยูหลับตาและหันกลับไปเขาไม่อาจมองนางได้อีก แต่เมื่อเขาหันไป ดวงตาของเขาก็เริ่มมีน้ำตารื้นขึ้นมา

 

เซี่ยจิงหยูเช็ดน้ำตามองซือหยูที่จากไปอย่างไร้เยื่อใยดวงตาของนางที่เคยอ่อนโยนอบอุ่นได้แทนที่ด้วยความบ้าคลั่ง

 

“ซือหยู!ข้าเกลียดเจ้า ข้าสาบานว่าเจ้าจะต้องเสียใจ!”

 

เสียงร่ำไห้อันเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งในตอนนี้เต็มไปด้วยความชิงชังมันดังก้องไปทั่วสวนท้อ

 

ซือหยูสั่นไปทั้งตัวเมื่อได้ยินคำพูดของนางตามหลังเขารู้สึกราวกับหัวใจจะทะลักออกมาจากอก เขารู้สึกเหมือนกับเพิ่งจะเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดไปเมื่อครู่

 

เขาจะไม่ได้เห็นสตรีงดงามผู้ที่ดึงกระบี่ออกจากฝักเพื่อเขาร้องไห้เพื่อเขา และเสี่ยงทุกสิ่งทุกอย่างงเพื่อเขาอีกต่อไปแล้ว ความสัมพันธ์ของพวกเขาจบลงโดยสมบูรณ์

 

“จิงหยูข้าขอโทษ ข้าสัญญากับเซี่ยนเอ๋อไว้แล้ว ข้าจะแต่งงานกับนาง มิใช่เจ้า แต่ข้าจะแก้ตัวกับเจ้า…บางที…”

 

ซือหยูพูดเบาๆและเดินไกลออกไป

 

…

 

สิบวันพ้นผ่านเสียงดังก้องไปทั้งโลก นี่เป็นวันที่คนทั้งโลกจะได้เห็นงานวิวาห์ครั้งใหญ่ของเจ้าพันธมิตรซือหยู!

 

วีรบุรุษหลายคนเดินทางมายังก้นบึ้งมังกรเพื่อแสดงความยินดีกับเขาและทุกสำนักที่ได้รับเชิญก็เดินทางมาเช่นกัน แม้แต่ยอดฝีมือที่แข็งแกร่งที่สุดก็มางานครั้งนี้ ทุกสำนักได้รับเชิญและจำนวนผู้คนที่มาก้นบึ้งมังกรในวันนี้ก็มากกว่าหลายแสนคน!

 

ผู้เฒ่าเฉินที่อยู่ตำหนักพันธมิตรผู้คุมสวรรค์ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

 

“วีรบุรุษที่มีชื่อเสียงจากทั้งโลกถูกเชิญมาที่นี่!ใครจะไปคิดกันว่าพันธมิตรผู้คุมสวรรค์ของเราจะมีวันพิเศษเช่นนี้? แต่ท่านเจ้าพันธมิตรมักจะเจียมตัวอยู่เสมอ เหตุใดเขาถึงเชิญคนมาจากทั้งโลกเล่า?”

 

ผู้เฒ่าเฉินสับสนกับเรื่องนี้แต่เขาก็เห็นว่าถึงเวลาบ่ายแล้ว เวลาเฉลิมฉลองกำลังจะเริ่มขึ้น เขาหยุดคิดและหันไปจัดการงาน!

 

“เชิญแขกทุกท่านนั่งลงได้”

 

ผู้เฒ่าเฉินรวบรวมพลังและตะโกนด้วยเสียงดังก้อง

 

เขาจำต้องจะโกนเสียงดังก็เพื่อว่าในระยะหมื่นลี้นี้มีโต๊ะงานเลี้ยงถูกจัดการเอาไว้จนทั่ว!ภาพที่เห็นนั้นยิ่งใหญ่อย่างมาก! มันคืองานวิวาห์ที่ยิ่งใหญ่ตระการตาอย่างที่ไม่เคยมีใครพบมาก่อน แต่ก็ไม่มีใครเกิดข้อโต้แย้งเพราะซือหยูคือราชาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งทวีป

 

“งานแต่งเขาช่างต่างจากคนธรรมดายิ่งนัก”

 

สตรีผู้มีร่างกายยั่วยวนแต่สีหน้าเย็นชาอุทานออกมาในแววตาของนางมีความรู้สึกอยู่มากมาย

 

“อู๋เอ๋อเจ้าอย่าพูดแบบนั้นสิ”

 

มีสตรีงามอีกคนที่ดูสง่างามยืนอยู่ข้างนางดวงตาของนางดูไร้แวว แต่นางก็ดูร่าเริง

“เรามาเพื่อแสดงความยินดีกับเขาจำได้หรือไม่?”

 

ม่ออู๋ขบริมฝีปากและจิบสุราเลิศรสหยูโหรวกับม่ออู๋ที่หลบหน้าซือหยูได้มาร่วมงานแต่งงานของเขา

 

“ตอนนี้เขาเป็นหมายเลขหนึ่งแล้วจะมีใครในโลกนี้คิดว่าวันหนึ่งเราจะได้รับเกียรติมากมายเช่นนี้เพียงเพราะแค่เขาเคยมาที่สำนักเราเล่า?”

 

ฉีหงซื่อหัวเราะเบาๆเขารู้สึกว่าโชคชะตาช่างเล่นตลกได้รุนแรง

 

“ทุกคนที่นี่ล้วนมีชื่อโด่งดังแต่สำนักเล็กๆอย่างเราก็ถูกเชิญมา ถ้าไม่ใช่เพราะเขามาจากสำนักเรา เราก็ควรจะไม่ได้มาอยู่ที่นี่หรอก”

 

จางยู่เฟยกระพริบตาและถอนหายใจความรู้สึกภายในเอ่อล้นออกมาเมื่อคิดถึงอดีตกับซือหยู

 

ฉีหงซื่อหัวเราะเบาๆ

 

“เจ้าไม่เห็นรึว่าตระกูลหยุนก็ถูกเชิญมาด้วย?”