The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 730

DND.730 – เรื่องจริงจากนางอันเป็นที่รัก

 

ราชาแห่งความมืดสั่นไปทั้งตัวเขามองจักรพรรดิโลหิตอย่างไม่เชื่อสายตา

 

“กายาเงินอมตะ!เจ้า…เจ้าบ่มเพาะมันได้เรอะ?”

 

กายาเงินอมตะเป็นวิชาเหนือบัญชาสวรรค์ที่จะทำให้ผู้บ่มเพาะก่อร่างขึ้นมาได้ใหม่มันเป็นวิชาที่จักรพรรดิจิวโจวเท่านั้นที่จะบ่มเพาะได้

 

ไม่มีใครในเขตกลางที่บ่มเพาะมันได้เลยแต่จักรพรรดิโลหิตกลับบ่มเพาะมันได้โดยที่ไม่มีใครคาดคิด!

 

เศษเนื้อของเขากลับมารวมตัวกันในพริบตาเดียวแสงส่องประกายเมื่อเขาลืมตา เขาปล่อยหมัดทั้งสองไปที่ซือหยูกับราชาแห่งความมืดพร้อมกัน เป็นไปไม่ได้ที่ทั้งสองจะหลบเพราะไม่ทันตั้งตัวและใกล้เกินไป

 

“ระวัง”

 

ราชาแห่งความมืดชักสีหน้าเขาหกหอกสังหารเทพเพื่อปกป้องซือหยูที่อยู่ด้านหลัง

 

แต่เขาก็มิอาจป้องกันพลังของอสูรเนรมิตรในระยะใกล้เท่านี้ได้…

 

ปั้ง!

 

ทั้งคู่กระเด็นออกไปราวกับถูกซัดด้วยอุกกาบาตราชาแห่งความมืดหน้าซีดเหมือนคนตาย เขามองซือหยูและกัดฟันอัดพลังชีวิตเพียงเสี้ยวเดียวที่เขาเพิ่งจะฟื้นฟูกลับมาให้กับซือหยู

 

เขาตะโกนเสียงดัง

 

“หลบเร็ว!ซ่อนพลังของเจ้าไว้!”

 

ขณะที่พูดหอกสังหารเทพในมือของเขาลดขนาดลงอย่างรวดเร็วจนเท่าฝ่ามือ จากนั้นเขาจึงยัดมันใส่ในกระเป๋าของซือหยู

 

“หอกสังหารเทพมีมิติของตัวเองอยู่ข้างในมันจะซ่อนพลังทั้งหมดเอาไว้ได้ เจ้าจะไม่ถูกเจอตัวถ้าไปซ่อนข้างในนี้”

 

ราชาแห่งความมืดรีบพูดและกระอักเลือดออกมา

 

“ทวีปเฉินหลงเหลือแค่เจ้าแล้วถ้าเจ้ารอดมาได้ก็อย่าลืมล้างแค้นให้พวกข้า!”

 

ราชาแห่งความมืดหัวเราะอย่างขมขื่นและผลักซือหยูออกไป

 

ซือหยูที่ยังกระเด็นอยู่จากแทงปะทะของจักรพรรดิโลหิตเริ่มบินด้วยความเร็วที่เหนือกว่าเดิมราวกับลูกไฟเขาข้ามระยะทางไกลในไม่นาน

 

“จะตายแล้วยังสร้างปัญหาให้ข้าอีก”

 

จักรพรรดิโลหิตฟันมือไปยังราชาแห่งความมืดจนทำให้ร่างของเขาโชกเลือดยิ่งกว่าเดิมราชาแห่งความมืดอยู่ในสภาพปางตาย!

 

แต่เขาก็ต้องเอาราชาแห่งความมืดไปทรมานเพื่อสืบสวนดังนั้นเขาจึงไม่สังหารและมองไปยังซือหยูที่บินหนี

 

แต่ก่อนที่เขาจะได้ขยับตัวก็มีเสียงอ่อนหวานดังมาจากด้านหลัง

 

“ท่านผู้อาวุโสให้ข้าไปเอาชีวิตมันเองเถอะ”

 

จักรพรรดิโลหิตหันไปมองและพบเซี่ยจิงหยูเขาขมวดคิ้วเบาๆก่อนจะหยักหน้า

 

“ย่อมได้เสี้ยววิญญาณของฮงหลวนบอกเรื่องของเจ้าให้ข้าฟังแล้ว พอเรื่องจบลง จงกลับไปกับข้าที่เขตกลาง ข้าจะแนะนำเจ้าให้กับท่านราชา ส่วนซือหยู เจ้าไปจัดการมันซะ เจ้าจะได้มีความดีความชอบต่อท่านราชา”

 

“แต่เจ้าอย่าสู้กับมันคนเดียวจงไปเอาหัวมันกับข้า”

 

จักรพรรดิโลหิตบินนำทางไป

 

เซี่ยจิงหยูยิ้มอย่างสดใสและโค้งคำนับอย่างสง่างาม

 

“ขอบคุณผู้อาวุโส”

 

นางบินตามเขาไป

 

เวลาผ่านไปครึ่งถ้วยชาจักรพรรดิโลหิตได้ร่อนลงบนป่าร้างที่เต็มไปด้วยภูเขามากมาย ใกล้ๆกันนั้นมีหลุมขนาดยักษ์

 

หลุมนี้ลุกเป็นอย่างมากมันเชื่อมต่อไปยังซากโบราณที่เป็นซากใต้เขารัตติกาล

 

เซี่ยจิงหยูยิ้มอย่างซุกซน

 

“เขาอยู่ที่นี่รึ?ในอดีตเขาก็ช่วยชีวิตข้าที่นี่ ตอนนี้ข้าจะได้ฆ่าเขาที่นี่ หึหึ…”

 

นางตามหลังจักรพรรดิโลหิตกระโดดไปยังหลุมซากใต้ดินมิได้มีพื้นที่กว้างนัก ซือหยูกำลังเอนกายอยู่กับที่กำบังขนาดใหญ่และถูกรายล้อมไปด้วยลาวาเดือด

 

เมื่อรับรู้ถึงการมาของจักรพรรดิโลหิตและเซี่ยจิงหยูเขาลืมตาอันเยือกเย็นขึ้นมา

 

“มาเอาชีวิตข้าสินะ?”

 

เซี่ยจิงหยูตอบอย่างใจเย็น

 

“ใช่แล้ว”

 

ซือหยูไม่พยายามจะต่อต้านสายไปแล้วที่เขาจะซ่อนตัวในมิติของหอกสังหารเทพ

 

จักรพรรดิโลหิตยืนมือไพล่หลัง

 

“กึ่งภูติกระจอกอย่างเจ้ากลับทำให้ข้าต้องใช้กายาเงินอมตะเจ้าคือคนแรกที่ทำเช่นนี้ได้ จงภูมิใจและตายไปอย่างสงบซะเถอะ”

 

จักรพรรดิโลหิตเริ่มระแวงซือหยูอย่างมากหลังจากที่เผชิญหน้ากันมาหลายครั้งเขาจึงต้องฆ่าซือหยูโดยที่ทิ้งระยะห่างเอาไว้

 

ดัชนีของเขามีพลังกระบี่ที่แข็งแกร่งที่ซือหยูมิอาจต้านทานได้

 

ซือหยูแววตาเยือกเย็นแม้แต่ในตอนนี้เขาหลับตาช้าๆและมองเซี่ยจิงหยูเป็นครั้งสุดท้าย

 

“ลาก่อนคนรักของข้า…”

 

พลังดัชนีอันน่ากลัวพุ่งตรงไปยังลำตัวของซือหยูแต่แม้จะผ่านไปนาน ซือหยูก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่กลับมีของเหลวอุ่นๆบางอย่างหยดลงที่ใบหน้าของเขา

เขาลืมตาขึ้นและพบกับหญิงสาวงดงามที่มายืนขวางทางนางมีพลังที่เขาคุ้นเคยและจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต คราบโลหิตเต็มแผ่นหลังของนางในตอนนี้และกำลังแผ่เป็นวงกว้างขึ้นเรื่อยๆ

 

นางขาสั่นและล้มลงไปในอ้อมกอดของซือหยูปากนางเต็มไปด้วยเลือด ใบหน้าบ่งบอกถึงความรู้สึกผิด สิ่งเหล่านี้สะท้อนในแววตาของซือหยู

 

“เซี่ยจิงหยู?”

 

ซือหยูสับสนจนแทบคลั่ง…

 

ทำไมเซี่ยจิงหยูที่ชิงชังข้าและอยากจะฆ่าข้าถึงช่วยชีวิตข้าในตอนนี้เล่า?นางกำลังจะตายเพื่อข้า!

 

ทำไมกัน?

 

“พี่…ซือหยู…ข้าขอโทษ”

 

เซี่ยจิงหยูที่กำลังจะหมดลมหายใจทำได้แค่กระซิบเบาๆ

 

นางที่มิอาจพูดต่อไปได้มากกว่านี้ยกมือขึ้นด้วยความยากลำบากและจับมือซือหยูเอาไว้ทั้งคู่มีฎีกาสวรรค์แบบเดียวกัน การจับมือกันได้ส่งผ่านความคิดของกันและกัน

 

“พี่ซือหยูข้าขอโทษที่หลอกพี่”

 

เซี่ยจิงหยูอ่อนแอลงอย่างรวดเร็วดวงตาที่เคยเยือกเย็นดั่งน้ำแข็งเต็มไปด้วยความอบอุ่นและน้ำตา

 

“ข้าซ่อนเซี่ยนเอ๋อไว้ในตำหนักดยุคเซี่ยนหยูในที่ที่ความสัมพันธ์ของพวกเราเริ่มขึ้น ข้าไม่ได้ทำลายร่างของนาง”

 

คำพูดของนางทำให้ซือหยูแววตาว่างเปล่า…

 

นางไม่ได้ทำลาย!เซี่ยจิงหยูไม่ได้ทำลายร่างเซี่ยนเอ๋อ!

 

“พี่ซือหยู…ข้าไม่ได้หักหลังพี่”

 

แววตาของนางมืดหมองลงยิ่งขึ้นจิตของนางเริ่มจางหาย นางกำลังจะถึงลมหายใจสุดท้าย

 

ซือหยูเบิกตากว้างในใจร้อนรน

 

เซี่ยจิงหยูจะตายรึ?เขาคิดถึงตอนที่เขาเกลียดนาง แต่ตอนนี้นางกำลังจะตาย เขาจึงได้ร้อนรนขึ้นมาเพราะนาง

 

“โอสถฟื้นชะตาอยู่ไหน?รีบเอาออกมาเร็ว!”

 

ซือหยูรีบพูดทั้งเขาและเซี่ยจิงหยูมีโอสถฟื้นชะตาอยู่กับตัว

 

เซี่ยจิงหยูเพียงแค่ยิ้มอย่างโศกเศร้า

 

“พี่ซือหยูข้าดีใจจริงๆที่พี่ยังเป็นห่วงข้า แต่ข้าให้เซี่ยนเอ๋อไปแล้วล่ะ”

 

นางให้โอสถเซี่ยนเอ๋อไปแล้วรึ?ซือหยูคิดถึงเหตุการณ์ในตำหนักดยุคเซี่ยนหยูก่อนหน้านี้ เขาคิดถึงสวนที่เต็มไปด้วยบุพผางามสะพรั่ง แต่ยามนี้คือปลายใบไม้ร่วง…

 

ต้นท้อจะสวยงามในเวลานี้ได้ยังไง?

 

ภาพอันมีชีวิตชีวาในสวนจะต้องเกิดจากพลังชีวิตที่ปล่อยมาจากโอสถฟื้นชะตา!โอสถฟื้นชะตาอยู่ที่นั่นและจะต้องถูกเซี่ยนเอ๋อกินเข้าไปในตอนนั้น! นั่นก็เพราะว่าสวนมีพลังชีวิตที่หนาแน่นมาก!

 

“ถ้าเจ้าให้เซี่ยนเอ๋อไปแล้วแล้วตัวเจ้าเล่า?”

 

ซือหยูถามขณะที่แววตาเต็มไปด้วยน้ำตาเขารู้ความตั้งใจของนางแล้ว

 

เซี่ยจิงหยูยิ้มอย่างอ่อนหวาน

 

“ข้าไม่ต้องการหรอกให้เซี่ยนเอ๋อไปก็พอแล้ว มันคือของขวัญวันแต่งงาน…ของพี่กับนาง แต่ข้าให้ของขวัญนี้ช้าเหลือเกิน โปรดยกโทษให้ข้าด้วย”

 

“ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้กัน?”

 

เซี่ยจิงหยูหลับตาที่ไร้แวว

 

“ข้าเห็นจุดจบของโลกกับชะตาของเฉินหลง…ทุกคนตกตายชะตามิอาจแปรเปลี่ยน แต่โอสถฟื้นชะตาทั้งสองที่ชุบชีวิตคนตายได้ยังเปลี่ยนชะตาได้ด้วย และคนที่มีมันก็จะรอดจากภัยพิบัติครั้งนี้! เพราะเรื่องนี้ ข้าเลยให้โอสถกับเซี่ยนเอ๋อและพี่ พี่กับเซี่ยนเอ๋อจะได้อยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า”

 

นางตากระตุก

 

“ข้าเย็นชาต่อพี่เพราะอยากจะกำจัดเสี้ยววิญญาณของฮงหลวนออกไปยกโทษให้ข้านะ…แค่ก! แค่ก!…เจ็บปวดนักที่ต้องทำกับพี่เช่นนั้น พี่คงจะเกลียดข้าแล้วสินะ…”

 

เซี่ยจิงหยูหลับตาเสี้ยวจิตที่ยังหลงเหลือยังคงส่งคำพูดถึงซือหยู น้ำตาอุ่นๆไหลอาบแก้มซือหยูขณะที่เขามือสั่น

 

เซี่ยจิงหยูยังคงเป็นเซี่ยจิงหยูคนเดิมในที่สุดนางเต็มใจที่จะสละชีวิตเพื่อช่วยเขากับเซี่ยนเอ๋อ!

 

“ข้าไม่ได้เกลียดเจ้า!ข้าไม่เคยเกลียดเจ้าเลยสักครั้ง…ข้ายังรักเจ้าอยู่…”

 

ซือหยูพูดเสียงสั่น

 

“ข้าดีใจที่ได้ยินนะ”

 

เซี่ยจิงหยูพยายามกระซิบบอกและยิ้มก่อนจะหมดแรงไปในอ้อมกอดของซือหยู

 

“ขะ…ข้าอยากให้พี่กับเซี่ยนเอ๋อ…อยู่…ด้วยกัน…มีความสุข”

 

นี่คือความคิดสุดท้ายที่นางส่งออกมาให้ซือหยูมือเล็กๆที่ยังจับมือซือหยูเอาไว้หมดแรงตกลงไปกับพื้น

 

นางสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยเซี่ยนเอ๋อแม้ว่านางจะรักซือหยูและปรารถนาการอยู่ร่วมกัน

 

“จิงหยู”

 

ซือหยูกอดร่างที่เย็นลงเรื่อยๆ

 

เขาพลิกฝ่ามือเรียกกระโจมน้อยออกมาในกระโจมมีโอสถฟื้นชะตาที่เต็มไปด้วยพลังชีวิต มันคือโอสถที่จะชุบชีวิตคนตายได้