The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 813-814

DND.813 – สามบทคำราม
　　ซือหยูรออยู่แล้วทั้งร่างฉาบไปด้วยสายฟ้า เขากลายเป็นสายฟ้าหนีหายไป เขาข้ามระยะหลายหมื่นลี้ไปถึงอาณาเขตของตำหนัก
　　เขาเห็นตำหนักแล้วแต่ก็มีสายลมพัดมาพร้อมกับกลิ่นคาวเลือด พลังอันแหลมคมกำลังจู่โจมมาที่หัวใจ
　　ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าเป็นฝีมือใครมันคือผีจ้าวเทวะชั้นกลางที่ไล่ล่าเขา เขารู้ว่าภูติไม่มีทางเทียบความเร็วกับจ้าวเทวะได้ และซือหยูยังสัมผัสได้อีกว่าพลังนี้น่ากลัวมาก มันเป็นพลังที่เขามิอาจรับมือได้
　　ซือหยูมองไปยังตำหนักที่อยู่ห่างเพียงเอื้อมมือเขาไม่ถอยแต่พลิกมือกลับขว้างมุกครามอำพันออกไป มุกที่มีขนาดเท่าลูกตาขยายขนาดอย่างรวดเร็วและระเบิดร่างของคนข้างหลัง
　　ฉั่วะ!
　　เสียงเบาดังมาพร้อมกับสายลมเย็นหลังจากที่พลังถูกมุกบาดาลบดขยี้
　　“เจ้ามีสมบัติวิเศษแบบนี้ด้วยรึ?”
　　ผีพูดด้วยความตกใจในภาษามนุษย์เพราะการจู่โจมของเขานั้นมากพอที่จะสังหารภูติอย่างซือหยูเป็นสิบคน!
　　ซือหยูเรียกมุกบาดาลกลับมาในมือเขาสะบัดแขนเรียกเอาเส้นไหมที่แม้แต่จ้าวเทวะก็สัมผัสไม่ได้ออกมา
　　แต่ภูติตนนี้มีสัมผัสที่เฉียบคมถึงจะมองไม่เห็น สัญชาตญาณของมันก็สัมผัสได้ถึงอันตราย หมอกทมิฬรอยกายของมันฟุ้งกระจายก่อเป็นปีกบนแผ่นหลัง เมื่อกระพือปีกหนึ่งครั้งก็ถอยไปไกลหนึ่งลี้ในพริบตา และจุดเดิมที่เคยอยู่ก็เกิดรอยแยกมิติอีกด้วย
　　มิติในจิวโจวนั้นแข็งแรงทนทานยากที่แม้แต่อสูรเนรมิตรจะฉีกกระชาก การจู่โจมของซือหยูได้ทำให้มันหวาดกลัวอย่างมาก
　　“เจ้าเป็นใคร?ไม่เคยมีคนแบบเจ้าในเขาวิญญาณจรัส”
　　ผีที่ตกใจพูดอย่างเศร้าหมอง
　　ซือหยูเข้าใจสิ่งที่มันไม่ได้พูดเขาสงสัย…
　　อย่างนั้นเองรึ?มันคุ้นเคยกับเขาวิญญาณจรัสและคนที่อยู่ที่นี่สินะ?
　　ดูเหมือนว่าซือหยูกับจางตี๋เก้อจะคิดไม่ผิดผีตนนี้ซ่อนอยู่ในตำหนักเขาวิญญาณจรัสมานานแล้ว! ด้วยเหตุนี้มันจึงแยกแยะได้จากการมองซือหยูเพียงครั้งเดียว เพราะเขาไม่เคยเผยรูปลักษณ์ของชายหนุ่มมาก่อน
　　“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้หรอก”
　　ซือหยูแววตาเปลี่ยนไป
　　จากนั้นเขาดีดนิ้วหลายครั้ง เส้นไหมในมือสะบัดราวกับแส้ สีหน้าของผีเศร้าสร้อย มันหลบอย่างต่อเนื่อง มันหลบได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
　　ฉั่วะ!
　　ในตอนนั้นเองแขนเสื้อของมันถูกเส้นไหมตัดขาดจนมันตกใจ ผีที่หวาดกลัวอยู่แล้วงมองตำหนักเขาวิญญาณจรัสที่เริ่มมีการเคลื่อนไหวของผู้คนแล้ว มันเหลือบมองซือหยูและกัดฟันเลือกที่จะหนี
　　“เจ้าหนูมันไม่จบแค่นี้แน่!”
　　หลังพูดจบมันก็หันหลังหนีไป
　　ฟึ่บ!ฟึ่บ!
　　พลังที่แข็งแกร่งของจ้าวเทวะมากมายพุ่งเข้ามาพร้อมกันจ้าวเทวะห้าคนทะยานฟ้าบินมายังจุดที่เกิดการต่อสู้พร้อมกับอสูรแห่งเขาอสูรทั้งสี่
　　แต่พวกเขามาสายเกินไปไม่มีทางที่พวกเขาจะตามได้ทัน ผีที่ทิ้งระยะห่างแล้วได้แต่หันมามองซือหยูอย่างเย็นชา
　　“ฝากไว้ก่อนเถอะ…อีกไม่นานข้าจะต้องมาหาเจ้าอีกแน่”
　　ซือหยูแสยะยิ้ม
　　“เจ้าจะรอทำไมกันเล่า?ข้าจะให้โอกาสเจ้าเดี๋ยวนี้แหละ”
　　แสงสีแดงฉายผ่านดวงตาพลังมิติพุ่งออกไปล้อมรอบตัวผีอย่างรวดเร็ว
　　“เดี๋ยวก่อนเจ้าทำอะไร?”
　　สีหน้าของผีเปลี่ยไปและนึกถึงวิชาเดียวกับที่มีคนเคยใช้ช่วยหญิงสาวที่เขาจับตัวมา
　　เขาอยากจะขัดขืนต่อต้านแต่มันก็สายไปแล้ว มิติเคลื่อนคล้อย เขาปรากฏตัวบนท้องฟ้าเหนือตำหนักเขาวิญญาณจรัส
　　แต่สิ่งที่เขาไม่พอใจที่สุดก็คือเขาถูกส่งมาที่กลางกลุ่มจ้าวเทวะ!ซือหยูมีพลังควบคุมมิติในระดับสูง เขาจึงทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างไม่ยากเย็น ซือหยูเพียงแค่โยนมันไปในฝูงหมาป่า!
　　คนในเขาวิญญาณจรัสตกตะลึงไปชั่วครู่พวกเขาจ้องมองภูติผีด้วยสายตาว่างเปล่า แต่เมื่อพวกเขาได้สติ พวกเขาก็ร่วมมือโจมตีออกไปพร้อมกัน
　　แม้ว่าผีตนนี้จะแข็งแกร่งมากแต่มันก็มิอาจเผชิญหน้ากับจ้าวเทวะห้าคนได้ด้วยตัวคนเดียว และจ้าวเทวะห้าคนนี้ยังเป็นจ้าวเทวะชั้นสูงเหมือนมันอีก!
　　“อ๊ากกก!”
　　เสียงกรีดร้องดังก้องนภามันกระอักเลือดออกมาเป็นจำนวนมาก
　　เมื่อโดนรุมทำร้ายมันโมโหจนแทบจะเป็นบ้า ส่วนผู้เฒ่าทั้งห้านั้นดีใจเป็นอย่างมาก
　　ซือหยูรีบบินไปหาทั้งห้าเขาถือมุกสีครามอำพันด้วยมือหนึ่งข้างขณะที่อีกข้างถือเส้นไหมคมกริบ เขายิ้มบางๆและพูด
　　“เจ้าทำสิ่งที่น่านับถือยิ่งนักเจ้าเต็มใจเป็นกระสอบทรายด้วยตัวเองเช่นนี้ เจ้ายังช่วยพวกผู้เฒ่าในเขาวิญญาณจรัสให้ได้ฝึกฝนฝีมือ! ข้านับถือความทุ่มเทของเจ้าจริงๆ!”
　　ภูติผีโกรธจนเริ่มก่นด่าสาปแช่งเพราะเป็นซือหยูที่ยักย้ายมันมาที่กลางวงจ้าวเทวะจนมันตกอยู่ในสภาพย่ำแย่ แต่ซือหยูยังจะกล้าเยาะเย้ยมันอีก!
　　“ข้าจะฉีกเจ้าให้เป็นชิ้นๆ!”
　　มันแยกเขี้ยวและร้องเสียงแหลม
　　มันฉีกตัวผ่านทางจ้าวเทวะชั้นต้นสองคนและพุ่งเข้าใส่ซือหยูแต่เมื่อบินฝ่าวงล้อมออกมาก็มีโซ่ปรากฏจากด้านหลังรัดมันเอาไว้
　　เมื่อหันไปมองก็เห็นชายแก่หน้าเด็กที่ปล่อยโซ่ออกมารัดขา!โซ่นี้พิเศษมาก มันไม่เพียงแต่จะมัดร่าง แต่มันยังกดพลังภูติผีไว้อีกด้วย ชายแก่นี้เองก็เป็นจ้าวเทวะชั้นกลาง!
　　“ที่แล้วมาเจ้าก่อเรื่องมามากพอแล้ว สุดท้ายเจ้าก็ปรากฏตัวออกมาเอง เตรียมตัวถูกประหารซะเถอะ!”
　　ชายแก่สะบัดมือภูติผีกระเด็นไปราวกับก้อนหิน มันกระแทกกับภูเขาเบื้องล่างอย่างแรง ภูเขานั้นจมไปทั้งลูก
　　ผู้เฒ่าทั้งห้ารีบวางค่ายกลขังมันไว้อย่างมั่นคงจากนั้นพวกเขาจึงเริ่มจู่โจมมันด้วยพลังทุกประเภท
　　ภูติผีได้สร้างควันออกมามันร้องคำรามเมื่อถูกโจมตี ตัวมันมีพลังชีวิตอันน่าทึ่ง ถึงจะถูกล้อมโจมตีอย่างหนัก มันก็ยังไม่ตาย
　　“อ๊าากกก!จะไม่มีพวกเจ้าซักคนที่มีชีวิตรอด!”
　　ดูเหมือนว่ามันจะโมโหจัดคลื่นอากาศรุนแรงพุ่งมาจากควัน มันกระจัดกระจายเผยให้เห็นร่างของภูติผีที่สภาพย่ำแย่
　　และสิ่งที่ทุถกคนเห็นก็คือสัตว์ประหลาดสูงสามเมตรมันมีร่างกายกำยำ ร่างนั้นหนากว่ามนุษย์ แขนขานั้นแข็งแกร่งมาก
　　มันดูเหมือนกับมนุษย์วานรที่มีใบหน้าอัปลักษณ์ที่ทำให้คนกลัวแม้ทั้งตัวของมันจะเต็มไปด้วยบาดแผล แต่ก็ไม่มีแผลไหนที่ร้ายแรงถึงชีวิต
　　“คำรามบทแรก…เวหาพัดถ้ำว่าง”
　　มันอ้าปากปล่อยคลื่นทมิฬที่ทรงพลังออกมามันมีพลังที่ชั่วร้ายและกัดกร่อนได้ทุกสิ่ง
　　หญิงชราที่เป็นจ้าวเทวะชั้นต้นถูกพลังนั้นซัดเข้าใส่นางตัวสั่น โลหิตไหลออกมาจากจมูก เช่นเดียวกับคนอื่นๆที่ถูกพลังนี้
　　ชายแก่คนหนึ่งชักสีหน้า
　　“ใช้ผนึกเทพมันคือสายลมที่จะทำให้พลังชีวิตโกลาหล มีแค่ผนึกเทพที่จะต่อต้านได้”
　　ผนึกวิเศษปรากฏเหนือศีรษะของจ้าวเทวะทั้งห้ามันดูเหมือนกับวงแหวนตราและมีตัวอักษรเขียนเอาไว้ไม่เหมือนกัน
　　ภูติผียิ้มเยาะเมื่อได้เห็น
　　“ผนึกเทพกระจอกๆจะขัดขวางข้าได้งั้นเรอะ?คำรามบทสอง…ทะลวงทุกทวาร!”
　　ในตอนนั้นคลื่นอากาศได้กลายเป็นเข็มเหล็กที่บางยิ่งกว่าเส้นผม พวกมันพุ่งเข้าแทงทั้งห้าคน รัศมีแสงจากผนึกเทพที่อยู่บนศีรษะของพวกเขาหยุดเปล่งแสงและแตกสลายไป
　　“อ๊ากกก!อ๊าา! อ๊าก!”
　　เสียงกรีดร้องดังมาจากจ้าวเทวะชั้นต้นทั้งสี่ที่ถูกเข็มเหล็กแทงพลังชีวิตภายในร่างกายของพวกเขาเริ่มปั่นป่วนและอ่อนแอ
　　“คำรามบทสาม…เงาตามตัว!”
　　มันหัวเราะอย่างน่าสะอิดสะเอียนเมื่อเข็มที่เต็มฟ้ากลายเป็นเงาจู่โจมชายแก่
　　ฉั่วะ
　　สุดท้ายแม้แต่ชายแก่ที่เป็นจ้าวเทวะชั้นกลางก็กระอักเลือดออกมา เพียงสิบลมหายใจ ผู้เฒ่าทั้งห้าคนก็พ่ายแพ้ทั้งหมด
　　แม้ว่าผู้เฒ่ากับชายแก่จะเป็นจ้าวเทวะชั้นกลางเหมือนกันแต่คนเผ่าภูติผีนั้นมีพลังการต่อสู้แข็งแกร่งกว่ามนุษย์หลายเท่าตัว
DND.814 – ซือหยูแสดงพลัง
　　“ไอ้แก่บัดซบคิดรึว่าข้าจะกลัวเจ้า? ถ้าข้ามาขวางทางข้าก็อย่าหาว่าข้าไร้ปรานี ข้าจะใช้โลหิตพวกเจ้าทุกคนเป็นเครื่องเซ่น!”
　　มันพูดอย่างเย็นชาและโบกมือดึงตัวผู้เฒ่าที่อยู่ใกล้ที่สุดไปหนึ่งคน
　　ในตอนนั้นเองก็มีเสียงหัวเราะเยาะดังจากท้องฟ้า
　　“เจ้าสนใจโลหิตของคนแก่ด้วยหรือ?เจ้านี่หิวเอาเรื่องเหมือนกันนะ! ทำไมไม่ลองดื่มเลือดตัวเองดูเล่า?”
　　เมื่อมันเงยหน้าจิตสังหารก็พุ่งทะลักออกจากดวงตา มันกำลังจะพุ่งไปฉีกร่างซือหยูให้เป็นชิ้นๆ
　　ในตอนนั้นเองแสงสีม่วงประหลาดได้เปล่งประกายจากดวงตาของซือหยู มังกรม่วงบินออกมารัดร่างของภูติผีเอาไว้ มันตกใจมากที่ตัวเองขยับไม่ได้ ราวกับว่ามิติเวลารอบตัวของมันถูกแช่แข็ง
　　แต่ในสายตาของผู้เฒ่าทั้งห้านั้นดูเหมือนว่าภูติที่บินอยู่ช้าลงไปหลายเท่าซือหยูขว้างมุกบาดาลที่มือซ้าย มุกที่มีน้ำหนักมหาศาลซัดใส่ภูติผีบดขยี้มันลงกับพื้น
　　ครืน!
　　ซือหยูขว้างมันลงไปอย่างแรงดังนั้นพลังของมันจึงรุนแรงและรวดเร็วถึงขีดสุด เมื่อมันบดขยี้ไปกับพื้นก็เกิดหลุมขนาดยักษ์ขึ้น และมันยังคงจมลึกลงไปอีก
　　หลุมลึกลงไปเรื่อยๆจนถึงร้อยเมตรนั่นทำให้พื้นรอบๆเริ่มถล่ม พอถึงตอนนั้นจึงหยุดลง
　　ตรงจุดนี้คือสนามรบในอดีตหลายส่วนแข็งแกร่งไม่ต่างจากเขาสิบแปดลูก
　　หลังผ่านไปสามวินาทีภูติผีกรีดร้องอย่างทุกข์ทรมาน ร่างกายของมันฉีกขาด กระดูกและเลือดเนื้อกลายเป็นฝุ่นผง เหลือเพียงแค่ร่างกายครึ่งส่วนที่ยังประกบติดกัน
　　แต่ถึงจะอยู่ในสภาพนี้มันก็ยังมีชีวิตอยู่ได้ มันตะโกนพร้อมกับเปลี่ยนร่างกายที่เหลือเป็นหมอกพุ่งลงพื้นเพื่อหนี
　　แต่ในตอนนั้นเองก็มีคนร่อนลงไปหามันเขาโบกมือพร้อมกับมีเส้นไหมที่มองไม่เห็นพุ่งไปตัดคอของมัน!
　　ร่างกายของมันถูกทำลายครบทุกส่วนแต่ก็มีวิญญาณหนีออกมาด้วยความกลัว และเมื่อหลักจากหนีได้ครึ่งทาง มันก็ตระหนักว่าวิญญาณของมันกำลังถูกดูดกลืน!
　　มันตะโกนสุดเสียง
　　“เจ้าเป็นใคร?”
　　มันไม่เชื่อว่าซือหยูที่เป็นแค่ภูติจะมีสมบัติวิเศษนับไม่ถ้วนและมีวิชาที่น่ากลัวอยู่กับตัวแม้แต่จ้าวเทวะก็ต้องตายถ้าหากต้องสู้กับภูติคนนี้!
　　แต่สิ่งที่ตอบเขาก็มีเพียงการจ้องมองจากดวงตามันถูกส่งไปยังมิติวิญญาณอันเงียบสงบ หลังสังหาร ซือหยูเรียกมุกบาดาลกลับและมองดูซากศพแหลกเหลวที่เหลืออยู่ แหวนมิติของมันถูกบดขยี้ไปพร้อมกับร่างกาย
　　ซือหยูหมดหวังอย่างมากถึงมุกบาดาลจะแข็งแกร่ง แต่มันก็บดขยี้ทุกสิ่งแม้แต่สมบัติของศัตรู ซือหยูเสียดายมันจริงๆ
　　หลังจากสังหารภูติผีเสร็จซือหยูสบายใจขึ้นเล็กน้อย เขาบินขึ้นมาจากหลุมลึก เมื่อบินมาถึงขอบหลุมก็พบกับสายตาหวาดกลัวหลายคู่ที่มองมา
　　ผู้เฒ่าทั้งห้าอ้าปากค้างความกลัวปรากฏในดวงตาเหล่านั้น พวกเขาเห็นซือหยูสังหารภูติผีที่แข็งแกร่งในไม่กี่กระบวนท่า และซือหยูยังกลืนกินวิญญาณของมันเข้าไปอีก!
　　วิชาลับต่างๆที่เด็กหนุ่มผมขาวผู้นี้แสดงออกมาไม่ต่างกับสิ่งลี้ลับผู้เฒ่าทั้งห้ารู้สึกกดดันอย่างมากเมื่อยืนอยู่ต่อหน้าเขา
　　“สหายตัวน้อยขอถามได้หรือไม่ว่าเจ้าคือใคร? แล้ว…เหตุใดถึงมาปรากฏตัวในเขตแดนของตำหนักโลหิต?”
　　ผู้เฒ่าที่ใช้โซ่ประสานหมัดให้ซือหยูและปฏิบัติต่อเขาในฐานะเดียวกันแม้ว่าชายหนุ่มผมขาวตรงหน้าจะเป็นแค่ภูติก็ตาม
　　ซือหยูตกใจกับการแสดงท่าทางเช่นนั้นเขายิ้ม
　　“ข้าเพียงผ่านทางมาและเห็นผีเร่ร่อนข้ารู้ว่าข้าต้องช่วย ส่วนชื่อของข้า…ข้าชื่อซือหยู”
　　“ซือหยู….”
　　ผู้เฒ่าพูดชื่อเขาเบาๆและหันไปมองผู้เฒ่าทั้งสี่ผู้เฒ่าทั้งสี่ส่ายหน้าด้วยแววตาว่างเปล่า ไม่มีใครเลยที่รู้จักชื่อนี้
　　แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาหายตกตะลึงกับชายหนุ่มผู้นี้เขาที่เป็นแค่ภูติระดับสองเพิ่งจะบดขยี้จ้าวเทวะชั้นกลางอย่างง่ายดาย
　　มันเหนือจินตนาการอย่างยิ่ง!ในทั้งจิวโจว นอกจากราคาเก้าเขตก็ไม่มีใครอีกแล้วที่ทำเรื่องน่าตกใจแบบนี้ได้!
　　“ใต้เท้าซือขอบคุณเหลือเกินที่มาช่วยสังหารมันให้พวกข้า ข้ามีนามว่าไป่หยาง ขอขอบคุณแทนผู้เฒ่าคนอื่นๆที่ถูกช่วยชีวิตเอาไว้”
　　ไป่หยางกล่าว
　　ซือหยูหัวเราะเบาๆ
　　“ผู้เฒ่าไป่ไม่ต้องเจียมตัวเช่นนั้นเป็นเพราะพวกท่านช่วยถ่วงเวลามัน ข้าจึงมีโอกาสสังหารมันได้”
　　นี่มิใช่คำตอบที่ถ่อมตัวถ้าซือหยูสู้ด้วยตัวคนเดียวจริงๆ มันจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะมีโอกาสสังหารภูติผีตนนี้ แต่เพราะผู้เฒ่าทั้งห้าดึงดูดความสนใจให้ เขาจึงทำได้ ซือหยูคงจะตายไปแล้วหากต้องสู้เพียงคนเดียว!
　　“ใต้เท้าซือสุภาพเกินไปแล้วข้ากับผู้เฒ่าทั้งสี่ไม่ได้ช่วยเหลือประการใดเลย”
　　ไป่หยางหัวเราะเบาๆด้วยความละอายใจ
　　“ใต้เท้าซือใยไม่ไปที่ตำหนักเพื่อเป็นแขกของเราเล่า? หลังเจ้าตำหนักกลับมา เขาจะต้องให้รางวัลท่านอย่างเอื้อเฟื้อแน่นอน”
　　ซือหยูปฏิเสธคำเชิญ
　　“ใต้เท้าไป่ขอบคุณที่เป็นห่วง แต่ข้าต้องไปทำเรื่องอื่น ข้าจะอยู่ที่นี่นานไม่ได้ หวังว่าจะได้พบกันอีกครั้ง”
　　ซือหยูจึงบินจากไปเมื่อผ่านอสูรทั้งสี่ เขาก็มองและยิ้มเบาๆ อสูรทั้งสี่มองซือหยูที่บินจากไปจนลับสายตา แววตาของพวกเขาแปลกไปอย่างมาก　　ไป่ชานเหลียงหายใจเข้าลึกและถอนหายใจยาว
　　“ไม่คิดเลยว่าจะมียอดฝีมือไร้เทียมทานอายุเท่านี้อยู่บนโลก!ข้าอยู่ตำหนักโลหิตมานานเกินไปจนกลายเป็นคนโง่เหมือนกบที่มองฟ้าผ่านรูกะลา!”
　　ปิงหวูชิงกระชับกระบี่ในมือแน่นด้วยมือขวาที่สั่นระริก
　　“มีอัจฉริยะอีกคนที่ข้าต้องก้าวข้ามอีกคนแล้ว”
　　แม้แต่กงซุนหวูซื่อที่มักจะร่าเริงก็เงียบลงไป
　　“สำนักไหนกันที่ฝึกฝนชายคนนี้?”
　　เทินเหรินเหยาใบหน้าเคร่งเครียดเขากำหมัดแน่น ถึงพวกเขาทุกคนจะวิปลาส แต่ทุกคนก็หยิ่งยโส พวกเขาต่างคิดว่าตนเป็นยอดฝีมือในขั้นสูงสุด
　　แต่เมื่อได้เจอชายหนุ่มผมขาวบดขยี้จ้าวเทวะชั้นกลางพวกเขาก็ต้องทึ่งเมื่อได้เห็นตัวตนเช่นนี้อยู่ในจิวโจว!
　　หลังจากเงียบไปนานเทียนเหรินเหยาพูดขึ้นมา
　　“นี่…แล้วน้องหยูเซี่ยนล่ะ?พวกเราลืมเขาได้ยังไง? เร็วเข้า! รีบไปตามหากันเถอะ!”
　　หลังจากไป่หยางกับคนอื่นๆพักหายใจพวกเขาก็มองไปยังทิศทางที่ซือหยูบินหายลับ ไป่หยางพูดออกมา
　　“ไปกันเถอะเจ้าผีนั่นมาจากภูเขาสิบแปดลูก”
　　เมื่อไปถึงเขาสิบแปดลูกพวกเขาเจอถ้ำโดยไม่ยากเย็น ส่วนซือหยูนั้นก็เปลี่ยนรูปลักษณ์กลับเป็นคนแก่ เขาไปยืนที่หน้าประตูศิลาบานยักษ์
　　ที่นี่เป็นห้องลับของภูติผีตนนั้นมันอาจจะยังมีสมบัติอยู่ก็ได้ ซือหยูจะไม่ปล่อยมันทิ้งไว้เฉยๆ!
　　หลังจากก้าวไปด้านในซือหยูมองรอบๆและจ้องมองแท่นบูชา เขาแตะพื้นด้วยปลายเท้าและบินขึ้นไปมองมันใกล้ๆ
　　เมื่อเห็นอย่างชักเจนเขาก็เบิกตากว้างขึ้นมาเล็กน้อยเขาเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ไม่สิ…มันเป็นแค่ผิวหนังภายนอกเท่านั้น!