The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 899 - แม่พันธ

DND.
　　“มันพูดว่าอะไร?”
　　แม่นางหลิงถามอย่างกังวล
　　ซือหยูแปลบทสนทนาให้แม่นางหลิงชาไปทั้งตัวเมื่อได้ฟัง นางทั้งตกใจและโกรธแค้น นางหันไปคว้ากงซุนหวูซื่อเพื่อหนี นางตั้งมั่นว่าจะต้องไม่ตายอย่างโหดร้ายเช่นนั้น!
　　ผั่วะ!
　　แต่ในตอนนั้นเองกิ่งไม้ซัดร่างแม่นางหลิงราวกับเงาพรางจนนางกระอักเลือด กิ่งไม้มากมายเข้ารัดร่างของนางกับกงซุนหวูซื่อเอาไว้ ยากที่จะหนี
　　“ถ้าพวกเจ้าเข้ามาได้ก็อย่าคิดว่าจะได้ออกไป!”
　　ชาวไม้คนแรกถอนหายใจแรง
　　“จับไอ้มนุษย์นั่นด้วย!”
　　ไม้ทองแดงต้นหนึ่งโบกกิ่งไม้พุ่งเข้าใส่ซือหยูทันที
　　เมื่อได้เห็นดังนั้นซือหยูกล่าว
　　“ช้าก่อน!ถ้าเจ้าฆ่าข้า แล้วใครจะช่วยชาวเผ่าไม้เล่า?”
　　เมื่อได้ฟังหัวหน้าต้นไม้ถอนหายใจแรง
　　“ช่วยพวกข้า?มนุษย์ต่ำต้อยอย่างเจ้าน่ะเรอะ? ฮ่าๆๆๆ….”
　　“ไหม่เหมิง?ฮง เทียน เฉียน หลิง ต้าว ฉู เริน ฉี เจี้ย!”
　　ซือหยูพูดคำภาษาไม้อย่างชัดเจน
　　หัวหน้าต้นไม้หยุดหัวเราะทันควันต้นไม้รอบๆเริ่มสั่น พวกมันพูดคุยกันด้วยความตกใจ…
　　“มันเพิ่งจะพูดภาษาไม้โบราณ!”
　　“แม้แต่พวกเราก็ไม่รู้จักภาษาโบราณดีพอ!มนุษย์คนนี้รู้ได้ยังไง?”
　　หัวหน้าต้นไม้ถาม
　　“เจ้ามนุษย์อะไรทำให้เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าเพราะเจ้าพูดภาษาไม้ไม่กี่คำที่สูญหายไปได้?”
　　ซือหยูตอบด้วยความใจเย็น.ไอลีนโนเวล.
　　“ถ้าเจ้าไม่ปล่อยข้าแล้วเจ้าจะมีแท่นบูชาไว้ทำอะไรของเจ้า?”
　　ซือหยูพูดถึงข้อความสีทองที่เขียนอยู่บนแท่นบูชาในขั้นสุดท้ายที่รอบสี่สิบห้าเคราะห์ดีที่ซือหยูจำมันได้
　　“ถ้าเผ่าไม้ต้องการเครื่องเซ่นจริงพวกเจ้าก็แค่จัดการหาด้วยตัวเอง ไม่มีใครในจิวโจวหยุดพวกเจ้าได้ แล้วจะมีเหตุอันใดต้องจัดให้มีงานเซ่นมาหลายปีเช่นนี้? ถ้าข้าคิดไม่ผิด งานเซ่นก็แค่เปลือกนอก สิ่งที่พวกเจ้าต้องการก็คือคนจากเผ่ามนุษย์ที่แปลภาษาโบราณในแท่นบูชาได้”
　　ซือหยูพูดราวกับผู้ทรงปัญญา
　　ต้นไม้ทุกต้นเงียบกริบราวกับว่าซือหยูอ่านความคิดของพวกเขาได้
　　“เจ้ามนุษย์ทำไมถึงคิดว่าเจ้าจะช่วยพวกข้าได้? ในบรรดาหมื่นเผ่าพันธ์ุของนภาจรัส มนุษย์อย่างเจ้าเป็นแค่สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ…”
　　หัวหน้าต้นไม้พูดอย่างโหดร้าย
　　ซือหยูหัวเราะ
　　“แล้วทำไมเผ่าชั้นสูงอย่างเผ่าไม้ถึงต้องมาอยู่ในที่อย่างจิวโจวแล้วหนีไปไหนไม่ได้เล่า?”
　　หัวหน้าต้นไม้หมดคำพูด
　　แม่นางหลิงกับกงซุนหวูซื่อเห็นท่าทางแปลกๆของต้นไม้และทั้งสองก็ตกใจ…ซือหยูเซี่ยนบอกอะไรกับพวกมันกัน?
　　“ย่อมได้ข้าจะไม่ปลูกเมล็ดในร่างเจ้าไปสักระยะ ตามข้าไปหาท่านหยินมู่”
　　หัวหน้าต้นไม้กล่าว
　　ซือหยูชี้ไปที่สตรีทั้งสอง
　　“ปล่อยพวกนางด้วย”
　　“เจ้ามนุษย์อย่าโลภมากนัก ความตายคือหนทางเดียวสำหรับผู้บุกรุกดินแดนศักดิ์สิทธิ์! ไม่มีข้อยกเว้นให้สิ่งมีชีวิตใด ชีวิตเจ้าเองก็มิได้ยืนยันว่ารอด ใยต้องสนใจพวกนาง?”
　　หัวหน้าต้นไม้พูดอย่างไม่พอใจ
　　ซือหยูกอดอกและยืนไม่ไปไหนท่าทางของเขาชัดเจน…ถ้าหากไม่ปล่อยพวกนาง เขาก็จะไม่ไปไหน เขากำลังต่อรองกับชาวเผ่าไม้!
　　หัวหน้าต้นไม้ถาม
　　“พวกนางเป็นอะไรกับเจ้า?ถ้าหากไม่สำคัญนัก ข้าก็ไม่มีเหตุผลให้ต้องปล่อย”
　　พวกนางมิได้สนิทสนมกับซือหยูแต่เมื่อเดินทางมาด้วยกัน ซือหยูก็มิอาจทิ้งให้พวกนางตายได้
　　“ใช่พวกนางสำคัญ”
　　ซือหยูพยักหน้า
　　หัวหน้ามองสตรีทั้งสอง
　　“ข้าเข้าใจแล้ว…นั่นเป็นตัวเมียส่วนเจ้าก็เป็นตัวผู้ พวกมันจะต้องเป็นตัวขยายพันธุ์ของเจ้า”
　　ซือหยูตกใจ…เดี๋ยวสิอะไรทำให้เจ้าคิดแบบนั้นเล่า?
　　“วางมันลง…”
　　หัวหน้าต้นไม้สั่งและหันไปพูดกับซือหยู
　　“บอกแม่พันธุ์เจ้าว่าถ้ากล้าคิดหนีมันจะถูกฝังเมล็ดเป็นอาหารของเผ่าไม้!”
　　แม่นางหลิงกับกงซุนหวูซื่อถูกปล่อยตัวในทันทีพวกนางตกใจและสงสัยอย่างมาก พวกนางรีบไปที่ข้างกายซือหยูและไม่ขยับตัวไปไหน
　　“ซือหยูเซี่ยนเจ้าบอกพวกมันว่าอะไร? ทำไมพวกมันปล่อยเราล่ะ?”
　　กงซุนหวูซื่อถามซือหยูด้วยความสงสัยแม้ว่านางจะคิดว่าซือหยูเป็นศัตรู นางก็แสดงความสงสัยออกมาอย่างเปิดเผย
　　ซือหยูคิด…ข้าต้องบอกพวกนางว่าพวกเผ่าไม้คิดว่าพวกนางคือภรรยาของข้างั้นหรือ?โอ้ไม่สิ ต้องเป็นแม่พันธุ์ของข้าสินะ?
　　เมื่อคิดเช่นนี้ซือหยูก็หนาวสั่นไปทั้งตัว…ข้าไม่พูดเสียดีกว่า นางสองคนอารมณ์ร้อนเช่นนี้ ไม่ต้องบอกพวกนางก็ไม่เป็นอันตราย
　　“ข้าสัญญาว่าจะแลกบางอย่างกับพวกมันข้าบอกว่าพวกเจ้าคือสหายข้า พวกมันเลยยอมปล่อยให้”
　　ซือหยูพูดอย่างเรียบเฉย
　　“ตอนนี้เป็นเวลาสำคัญอย่าบุ่มบ่ามทำอะไร!”
　　กงซุนหวูซื่อจ้องอย่างสงสัย
　　“จริงรึ?ทำไมข้าคิดว่าเจ้ากำลังโกหกอยู่ะล่ะ?”
　　ซือหยูรู้สึกผิดเขาทำเป็นไม่ได้ยินนาง
　　แม่นางหลิงพยักหน้า
　　“ก็ได้ถ้าพวกข้ารอดชีวิต โรงประมูลเทียนหยาก็ติดหนี้เจ้า”
　　“เจ้ามนุษย์พาแม่พันธุ์พวกเจ้าตามข้าไปหาท่านหยินมู่”
　　หัวหน้าต้นไม้กล่าว
　　ซือหยูยิ้มแหย
　　“เจ้าเปลี่ยนวิธีเรียกพวกนางได้หรือไม่?แม่พันธุ์มันสำหรับสัตว์! ไม่ได้เอาไว้เรียกมนุษย์เลย”
　　“ก็ได้!ข้าจะเรียกว่าเป้าผสมพันธุ์ของเจ้าก็แล้วกัน…”
　　หัวหน้าต้นไม้กล่าว
　　ซือหยูรู้สึกพ่ายแพ้เขาถอนหายใจ
　　“เจ้าเรียกพวกนางว่าแม่พันธุ์ต่อไปเถอะ…”