The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 904 - ใบไม้สามใบ

DND.
　　พลังอันชั่วร้ายกระจายออกมาจากหอกไม่หยุดหย่อนและรุกล้ำร่างกายหญิงสาวพลังที่เหลือได้กระจายกลายเป็นเมฆามืดมิดบนท้องนภา
　　“ในอดีตข้าบาดเจ็บเพราะหอกเล่มนี้ ถ้าข้าไม่รีบผนึกร่างในขอบเขตเทพ พลังจากหอกก็มากพอที่จะเปลี่ยนในทั้งจิวโจวเป็นแดนปีศาจ พลังปีศาจจะเข้าครอบงำทุกสิ่งจนกลายเป็นวิญญาณร้าย”
　　เสี้ยววิญญาณกล่าว
　　ซือหยูเงยหน้ามองเมฆดำบนนภาเขาไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งที่เสี้ยววิญญาณเทพไม้พูดจะเคยเกิดขึ้นมาก่อน พลังปีศาจที่สามารถยึดเทพีให้ติดกับบัลลังก์ได้นั้นจะน่ากลัวเพียงใดกัน?
　　“ถ้าเจ้าดึงหอกออกร่างหลักของข้าจะตื่นขึ้น แต่ถ้าเจ้าทำไม่ได้ ทุกอย่างจะกลายเป็นเพียงเรื่องไร้ค่า…”
　　เสี้ยววิญญาณกล่าว
　　“แต่ข้าต้องเตือนเจ้าก่อนถ้าเจ้าไม่มั่นใจ จงอย่าแตะต้องหอกเพราะมันมีพลังปีศาจมากนัก เจ้าจะต้องตายอย่างแน่นอนหากสัมผัสมัน”
　　ซือหยูพยักหน้าหยินมู่ร่างปีศาจยังอยู่ด้านนอก มีเพียงการปลุกเทพีไม้ให้ตื่นเท่านั้นจึงจะช่วยเขาได้
　　ซือหยูก้าวไปข้างหน้าทุกย่างก้าวนั้นทำให้ร่างกายสั่นสะท้าน เพราะยิ่งเข้าใกล้เท่าใด พลังจากร่างกายของหญิงสาวก็ยิ่งทำให้เขาเสียสติมากขึ้น
　　หม้อเก้ามังกรในจิตใจสั่นอย่างรุนแรงไม่หยุดมันไม่เคยตกอยู่ในสภาพเช่นนี้มาก่อน
　　ยิ่งไปกว่านั้นร่างหญิงสาวตรงหน้ายังคงหลับใหลอยู่ ถ้าหากนางตื่น เจ้าก็คงมิอาจเข้าใกล้นางได้อีกแล้ว
　　แต่ซือหยูก็กัดฟันก้าวต่อไปเหลือระยะเพียงร้อยศอกเท่านั้น แต่ซือหยูก้าวแต่ละก้าวอย่างยากลำบาก ต้องใช้เวลากว่าครึ่งชั่วยามก่อนที่เขาจะเข้าถึงหอก
　　ซือหยูยื่นมือขวาออกแสงทางช้างเผือกเปล่งประกาย เขาหายใจเข้าลึกก่อนจะคว้าหอกด้วยมือขวา
　　เมื่อสัมผัสมันพลังปีศาจมหาศาลได้พุ่งเข้าสู่ร่าง สิ่งที่มองเห็นได้กลายเป็นภาพอันมืดมิด วิญญาณกำลังจะขาดสะบั้น ทุกสิ่งที่รับรู้มีแต่ความดำมืด เขารู้สึกเหมือนได้เข้าสู่ก้นบึ้งแห่งความตาย
　　โฮก!
　　จู่ๆก็มีเสียงมังกรสามตัวร้องคำรามลั่นนภามืดมิดมันขจัดความมืดจนโลกของซือหยูกลับมามีแสงสว่างอีกครั้ง
　　ซือหยูยังคงจับหอกไว้แน่นทั้งๆที่ความรู้สึกที่เหมือนยืนอยู่หน้าประตูนรกไม่จากหาง
　　เมื่อซือหยูมองฝ่ามืออีกครั้งก็เห็นว่าทรายดาราทางช้างเผือกได้โคจรเป็นวงกลมอย่างรวดเร็วมันขจัดพลังปีศาจที่พยายามจะรุกล้ำร่างกายของซือหยู หยดของเหลวสีเลือดหลั่งไหลออกจากหม้อเก้ามังกรไม่ขาดสาย นั่นทำให้ซือหยูยังครองสติเอาไว้ได้
　　ต้องขอบคุณสมบัติศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองที่ทำให้ซือหยูเลี่ยงภัยพิบัติมาได้ถ้าหากไร้ซึ่งสมบัติ ซือหยูคงจะตายไปแล้ว
　　“โอ้!เจ้ามีของวิเศษอยู่ด้วยหรือ…”
　　เสี้ยววิญญาณอุทานด้วยความตกใจมันเห็นอย่างชัดเจนว่าร่างกายซือหยูถูกพลังปีศาจรุกล้ำ และวิญญาณของเขาก็ถูกมันกลืนกินเข้าไป
　　แต่เมื่อคาดว่าซือหยูจะตายอย่างแน่นอนและกำลังจะเศร้า เขาก็กลับมามีชีวิต
　　ซือหยูแววตาเศร้าหมองแต่ไม่ตอบอะไรเขาเสียงแค่จะโกนกู่ร้องและใช้พลังทั้งหมดในนิ้วทั้งห้าที่กำลังดึงหอก
　　แต่หอกมิได้ขยับแม้แต่น้อยมันยังคงนิ่งแม้ว่าเขาจะพยายามมาหลายครั้ง
　　เสี้ยววิญญาณได้แต่พูด
　　“ไม่ผิดแน่!หอกนี้มีต้นกำเนิดลึกลับ ยากที่เจ้าจะจัดการด้วยพลังในตอนนี้”
　　ซือหยูผิดหวังแม้ว่าเขาจะใช้ทรายดาราทางช้างเผือกและเสี่ยงชีวิตพยายาม เขาก็ยังล้มเหลว มันจบแค่นี้สินะ?
　　เขาไม่คิดจะยอมรับความพ่ายแพ้เขาลองใช้ทรายดาราดูดพลังปีศาจมาอีกครั้ง แต่เขาก็รับรู้อย่างรวดเร็วว่าเขามิอาจดูดซับพลังได้
　　เขาได้ทรายดาราทางช้างเผือกมานานแล้วแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอกับสิ่งที่มิอาจชำระล้างได้
　　“อย่าเสียแรงเปล่าเลย…”
　　เสี้ยววิญญาณกล่าว
　　“สมบัติศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าเหลือแค่ตัวร่างไร้ซึ่งจิตวิญญาณสมบัติ มันใช้พลังหนึ่งในสิบไม่ได้เสียด้วยซ้ำ อย่างมากมันก็ดูดซับได้แค่พลังเซียน แต่มันทำอะไรพลังเทพไม่ได้หรอก! พลังปีศาจนี่ยังแข็งแกร่งยิ่งกว่าพลังเทพ เจ้าทำอะไรไม่ได้”
　　มันไม่มีจิตวิญญาณสมบัติหรือ?นี่เป็นครั้งแรกที่ซือหยูได้ยินว่ามันเสียจิตวิญญาณไป
　　“ข้าไม่เชื่อหรอก”
　　ซือหยูไม่คิดจะยอมรับผลเช่นนี้เขาพยายามต่อไป แต่ไม่ว่าจะใช้ทรายดาราอย่างไร เขาก็จัดการแม้แต่ส่วนเล็กๆของพลังปีศาจไม่ได้
　　เสี้ยววิญญาณกล่าว
　　“ข้าขอโทษเจ้ามนุษย์ เจ้าช่วยนข้าไม่ได้ แล้วข้าก็ช่วยเจ้าไม่ได้…ขอแค่เทพีไม้ได้สติกลับมาสักหน่อย มันก็มากพอที่จะช่วยชาวเผ่าไม้ทองแดงได้ แต่น่าเสียดายนัก…”
　　เสี้ยววิญญาณถอนหายใจอีกครั้งตัวอักษรรูปหัวใจปรากฏต่อหน้าซือหยู
　　“ไปซะให้เจ้าเข้ามาในขอบเขตเทพก็ใช้พลังวิญญาณข้าไปมากแล้ว…”
　　ซือหยูผิดหวังเรื่องดำเนินมาถึงจุดที่เลวร้ายที่สุดที่จะเป็นไปได้ เขาทำได้แต่ใช้วายุมิติเพื่อหนีไปให้ไกลจากที่นี่
　　แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะไปอยู่ที่ไหนหลังจากก้าวพริบตาสิ่งที่เขาลงแรงทั้งหมดในตำหนักโลหิตจะเสียเปล่า เขาต้องเริ่มใหม่หมด
　　“ช้าก่อน!”
　　ก่อนที่ซือหยูจะยื่นมือไปยังตัวอักษรตรงหน้าเสี้ยววิญญาณได้พูดขึ้นมาด้วยความตกใจ
　　ซือหยูเลิกคิ้วเขารู้สึกถึงการตื่นขึ้นของหญิงสาวที่หลับใหล
　　ครืน!
　　เมฆครึ้มถูกพัดออกหอกที่ท้องหญิงสาวสั่นสะเทือน มันถูกดึงออกไปเล็กน้อย
　　“เจ้า…หนุ่ม…”.novel-lucky.
　　เสียงอันยิ่งใหญ่เก่าแก่ และแทบไม่ได้ยินดังขึ้นในเวลาสุดท้าย มันดังก้องไปทั่วขอบเขตเทพของเทพไม้
　　ซือหยูตัวสั่นขณะที่มังกรจากหม้อเก้ามังกรร้องคำรามไม่หยุด ดูเหมือนว่าทุกสิ่งที่เป็นความลับกำลังจะคลี่คลาย
　　เสี้ยววิญญาณตื่นเต้น
　　“ร่างหลักข้าตื่นแล้ว!”
　　ซือหยูมองหญิงสาวที่ยังคงนั่งที่เดิมไม่เคลื่อนไหวนางไม่ได้ดูเหมือนกำลังจะตื่นเลย
　　“เจ้าหนุ่มข้าคือเทพีไม้”
　　เสียงดังมาจากร่าหญิงสาวที่หลับใหล
　　“ตอนที่พลังปีศาจรุกล้ำร่างเจ้าข้าสัมผัสได้ว่ามีเทพปีศาจอยู่ในส่วนลึกของวิญญาณเจ้า มันดูดซับพลังปีศาจไปส่วนหนึ่ง ข้าจึงตื่นขึ้นมาได้สักครู่”
　　เป็นฝีมือเทพปีศาจในมิติวิญญาณ!ไอ้เจ้าเล่ห์บัดซบนั่นจะต้องใช้โอกาสที่วิญญาณข้าถูกจู่โจมแล้วแอบออกมาดูดซับพลังปีศาจไป
　　เทพปีศาจที่ซือหยูมีก็คือเป็นแก่นโลหิตของเทพปีศาจพลังปีศาจย่อมเป็นสิ่งสำคัญ
　　ซือหยูเริ่มระแวงถ้าเทพปีศาจแข็งแกร่งพอที่จะฉีกมิติวิญญาณแล้วหนีออกไป เขาจะทำอย่างไร? เขาไม่มีวิธีกักขังไอ้บัดซบนั่นอีกครั้งแล้ว
　　ซือหยูหยุดคิดเรื่องนี้และโค้งคำนับ
　　“เทพีไม้ข้าไร้พลังและมิอาจดึงหอกออกมาได้”
　　“เจ้าไม่ต้องโทษตัวเองแม้แต่ข้าก็ดึงมันไม่ได้ แล้วเจ้าจะทำได้อย่างไร”
　　เทพีไม้เสียงอ่อนลงมันมิได้ฟังดูยิ่งใหญ่อีกแล้ว
　　“ข้าตื่นได้ช่วงสั้นๆเจ้าหนุ่ม เจ้ามีความปรารถนาใดหรือไม่?”
　　เทพีไม้ต้องการทำความปรารถนาของซือหยูให้เป็นจริง!
　　ซือหยูลังเลก่อนจะพูด
　　“แล้วข้าต้องแลกกับสิ่งใดหรือ?”
　　“วันใดเจ้าแข็งแกร่งพอเจ้าต้องดึงหอกนี้ออกไป…”
　　เทพีไม้กล่าว
　　ซือหยูพยักหน้า
　　“ข้ายินดีแต่ข้ารับประกันไม่ได้ว่าชีวิตนี้ข้าจะดึงมันได้”
　　แม้แต่เทพีไม้ก็ดึงมันออกมาไม่ได้แล้วเขาจะทำได้หรือ?
　　“หากเจ้าลั่นวาจานั่นก็เพียงพอแล้ว เจ้าปรารถนาสิ่งใด…”
　　เทพีไม้กล่าว
　　ซือหยูตอบทันที
　　“จุดสูงสุดแห่งพลัง”
　　ซือหยูพบเจอความยากลำบากมามากมายและรู้ว่าพลังเท่านั้นที่ตัดสินทุกสิ่งเขาต้องแข็งแกร่งมากพอเท่านั้น เขาจึงจะปกป้องคนรักและสิ่งอื่นๆได้
　　“เจ้าอยากจะเป็นเทพหรือ?ข้าทำให้เจ้าเป็นเทพคนใหม่ไม่ได้ แต่ข้าสามารถปกป้องเจ้าในวิถีแห่งเทพได้…”
　　ซือหยูพยักหน้า
　　“เทพีไม้ขอบคุณที่ช่วยข้า”
　　เทพีไม้ที่ใกล้ตายจะช่วยให้เขาไปสู่จุดสูงสุดได้อย่างไร?ซือหยูโชคดีอยู่แล้วที่ได้รับการปกป้องจากนาง
　　ฟึ่บ!
　　ชุดยาวที่ทำจากใบไม้ที่นางสวมเริ่มโบกสะบัดใบไม้เขียวสามใบหลุดจากชุดของนางสู่ฝ่ามือซือหยู
　　“นี่คือใบไม้ที่ข้าได้ตอนเป็นเทพนั่นคือใบไม้ชีพของข้า ต่อให้ไร้พลังเทพ มันก็ช่วยให้เจ้าหนีจากอันตรายได้หลายครา จะไม่มีสิ่งที่อ่อนแอกว่าเซียนป้องกันมันได้ มันจะสลายศัตรูทั้งหมดของเจ้ากลับสู่สภาวะเริ่มแรก มันมีประโยชน์กับเจ้ามากทีเดียว”
　　“แต่ก็ยังมีข้อบกพร่องอยู่มันใช้พลังชีวิตของเจ้ามาก เจ้าจะเสียพลังการต่อสู้ทั้งหมดไป หากเลวร้ายกว่านั้น มันอาจจะทำให้จุดกำเนิดพลังเจ้าเสียหายจนฐานพลังลดลง จงใช้มันในยามที่ชีวิตเจ้าอยู่ในอันตรายเท่านั้น”
　　ซือหยูพยักหน้าเขาดีใจมาก! ถ้าหากนางบอกว่ามันใช้ได้กับทุกคนที่พลังต่ำกว่าเซียน เช่นนั้นอสูรเนรมิตรก็ป้องกันใบไม้นี้ไม่ได้ไม่ใช่รึ?
　　ใบไม้ทั้งสามนี้มากพอที่จะทำให้ซือหยูสังหารอสูรเนรมิตรสามคน
　　“เทพีไม้ขอบคุณท่านมากสำหรับของขวัญ…”
　　ซือหยูขอบคุณนางอย่างมาก
　　เทพีไม้กล่าว
　　“เมื่อเจ้ากลายเป็นเซียนข้าจะมอบของขวัญให้เจ้าอีกหากเจ้าช่วยให้ข้าตื่นโดยสมบูรณ์ได้”
　　ซือหยูรู้สึกขอบคุณนางจริงๆ!
　　ฟึ่บ!
　　แสงสีน้ำเงินพุ่งออกจากหน้าผากเทพีไม้และเข้าสู่หน้าผากของซือหยู
　　“นี่คือสัญญาของเรามันจะไม่ส่งผลกับเจ้า แต่มันจะทำให้ข้ารู้ว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่…”
　　เทพีไม้กล่าว
　　ซือหยูไม่ต่อต้านเพราะเชื่อว่าเทพีไม้จะไม่หลอกสิ่งมีชีวิตต้อยต่ำอย่างเขา
　　“ข้าสร้างพันธสัญญาแล้วเจ้าออกไปได้ ข้าจะใช้พลังเทพที่ยังเหลือที่นี่ และข้าจะชำระล้างเผ่าพันธุ์ข้าอีกครั้งขณะที่ยังมีชีวิต หากเจ้าอยู่ที่นี่ต่อไป เจ้าจะได้รับผลกระทบจากพลังข้า…”
　　เทพีไม้กล่าว
　　พลังเทพนั้นเป็นพลังที่น่ากลัวถึงที่สุดถ้าได้แตะต้องซือหยู เขาจะสลายหายไปทันที
　　ซือหยูสัมผัสอักษรรูปหัวใจและก้าวพริบตากลับไปขอบเขตเดิมใบไม้ทั้งสามถูกซือหยูซ่อนไว้อย่างดีในมุกวิญญาณเก้าหยก
　　ฟึ่บ!
　　เมื่อซือหยูมาถึงโลกภายนอกพลังอันน่ากลัวของหยินมู่ก็ได้คืบคลานมาหาเขาอย่างรวดเร็ว แต่เขาไม่ได้กลับมาคนเดียว มีมนุษย์อีกสองคนอยู่กับเขา และซือหยูก็รู้จักหนึ่งในนั้นด้วย
　　“เจ้าบ้านจันทร์กระจ่าง!”
　　ซือหยูแปลกใจเขาได้เจอกับเจ้าบ้านจันทร์กระจ่างโดยไม่คาดคิด
　　สตรีวัยกลางคนยืนอยู่ข้างเจ้าบ้านจันทร์กระจ่างนางคือคนที่ซือหยูไม่รู้จัก แต่ใบหน้าของทั้งสองเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกหวาดกลัว
　　แล้วสองคนนี้มาที่ป่าปีศาจร้างได้ยังไง?
　　“ซือหยูเซี่ยน?เจ้ายังไม่ตายเรอะ?”
　　เจ้าบ้านจันทร์กระจ่างตกใจเมื่อเห็นซือหยูที่นี่เขาเห็นว่าซือหยูกับหูหวังกุยถูกกิ่งไม้ลากเข้ามากับตา แต่ซือหยูเซี่ยนกลับยังมีชีวิตอยู่
　　หยินมู่แปลกใจเขามองซือหยูอย่างเยือกเย็น
　　“บังเอิญนักพวกเจ้ารู้จักกันหมดสินะ”
　　เจ้าของสวนตำราฉินกลอกตาและตะโกน
　　“ซือหยูเซี่ยนเจ้าทำลายสวนตำราข้า และข้าก็ยังไม่ได้รับการชดใช้”
　　ซือหยูเหลือบมองนางและคิดย้อนกลับไปเป็นสวนตำราแห่งนั้นที่เขาได้ทรายสีทองมาจากเหยามู่เต๋าเหริน
　　“หึหึน่าสนใจ! พวกเจ้ามีเรื่องบาดหมางต่อกันสินะ จัดการเรื่องนี้คงง่ายขึ้นแล้ว”
　　หยินมู่ยิ้มมุมปาก
　　หลังจากจับตัวเจ้าบ้านจันทร์กระจ่างกับเจ้าของสวนตำราฉินได้ชาวเผ่าไม้ทองแดงก็อยากจะใช้ทั้งสองเพื่อปลูกเมล็ด แต่ทั้งคู่ก็ถูกหยินมู่พาตัวมาก่อน
　　ทั้งสองกระวนกระวายตลอดเวลาที่ถูกพาตัวมาเพราะทั้งคู่คิดว่าจะถูกพาไปยังจุดที่อันตรายยิ่งกว่า
　　แต่เมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าทั้งคู่ก็เข้าใจความตั้งใจของหยินมู่
　　“ท่านหยินมู่ข้ามีเรื่องบาดหมางกับคนผู้นี้ ข้าเต็มใจจะช่วยท่านฆ่ามัน…”
　　เจ้าบ้านจันทร์กระจ่างอาสา
　　การทำลายอาชีพของเจ้าบ้านจันทร์กระจ่างนั้นไม่ต่างกับการสังหารบุพการีนี่เป็นสิ่งที่อภัยให้ไม่ได้