The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 934 - มิติโกลาหล

DND.
　　ซือหยูตาเป็นประกายเขามองตรงไปยังชายชุดม่วงที่ถูกฝูงวิหคปกป้องเอาไว้
　　“คิดหรือว่าเจ้าระดับหกนั่นจะสนใจชีวิตของคนฝึกสัตว์อสูรหรือตระกูลซือถูมากกว่ากัน?”
　　ซือหยูถามอย่างใจเย็น
　　ทั้งสามรู้ทันทีว่าซือหยูจะพูดอะไรการจับตัวชายชุดม่วงจะทำให้จ้าวเทวะระดับหกหลงกล ต่อให้เขาล้างบางตระกูลซือถูได้ คนฝึกสัตว์อสูรก็มิอาจฟื้นคืนจากความตายได้อยู่ดี
　　“ถ้าจับมันไว้เราก็ถือว่าช่วยตระกูลซือถูสำเร็จ!”
　　นายหญิงซือถูมีความหวังแต่ความหวังนั้นก็หายไปแทบจะทันที เพราะการบุกทะลวงวิหคหลายหมื่นตัวเข้าไปนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้!
　　ซือหยูพูดต่อ
　　“ไม่จำเป็นหรอก!”
　　เมื่อพูดจบซือหยูมองชายชุดม่วงและประเมินระยะห่าง จากนั้นเขารอเงียบๆให้ชายชุดม่วงเข้ามาใกล้
　　เมื่อห่างกันสามร้อยลี้แสงสีม่วงได้ส่องประกายจากตาขวาของซือหยู เวลารอบตัวช้าลง
　　ในสายตาที่มองเห็นนายหญิงซือถูกับคนอื่นๆไร้การเคลื่อนไหวราวกับหุ่นเชิดที่ถูกแช่แข็ง เมฆาครึ้มที่ห่างออกไปสี่ร้อยลี้ยังดูเชื่องช้าราวหอยทาก
　　ปีกเพลิงแผ่สยายบนหลังซือหยูเขาพุ่งตรงเข้าใส่ชายชุดม่วงที่ใบหน้าตกตะลึง ซือหยูยิ้มเบาๆและกระชากไหล่อีกฝ่ายถอยมาถึงยานเคลือบ
　　ต่อมาการเร่งเวลาได้จบลง ซือหยูกลับมาอยู่ในการไหลของเวลาปกติ นายหญิงซือถูกับคนอื่นๆเพียงเห็นว่าร่างของซือหยูแล่นผ่านราวกับหายไป จากนั้นเขาก็ปรากฏตัวอีกครั้ง
　　แต่เมื่อเขาปรากฏตัวอีกครั้งเขามีชายชุดม่วงที่ถูกค้วาอยู่ในมือ ชายชุดม่วงตกตะลึง
　　ทั้งสามคนที่เหลือตกใจไม่แพ้กันพวกเขามิอาจบอกได้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ราวกับว่ามิติเคลื่อนไหวในพริบตา แต่มันดูเหมือนกับวิชาประหลาดที่ไม่มีใครเข้าใจเสียมากกว่า
　　“อ๊ากกกกกกกก!”
　　ชายชุดม่วงกรีดร้องทุรนทุรายเมื่อฝ่ามือซือหยูซัดใส่ลำตัวจนหมดสติ
　　หากคนผู้นี้เป็นผู้ฝึกสัตว์อสูรเขาจะสามารถควบคุมสัตว์อสูรได้เมื่อมีสติ การทำให้สลบเป็นหนทางที่ดีที่สุด
　　นายหญิงซือหยูตกใจมาก
　　“พี่ชานเหลียงรู้วิชาที่เขาใช้เมื่อครู่หรือไม่?”
　　กงซุนหวูซื่อจ้องมองซือหยูและหรี่ตามองนางกำลังครุ่นคิด
　　ไป่ชานเหลียงส่ายหน้าช้าๆ
　　“ช้าไม่เคยเห็นหรือเคยได้ยินมาก่อน!”
　　เขาจับตัวคนจากระยะหลายร้อยลี้โดยไม่ต้องใช้พลังมิติวิชานี้มันบ้าบออย่างมาก!
　　ฟึ่บ!
　　จากนั้นชายสวมหมวกไผ่ก็บินตามมาแต่เขาทิ้งระยะห่างกันหลายหมื่นศอกและยังไม่จู่โจม เขากลับจ้องมองซือหยูและชายชุดม่วงในมือ
　　จริงอยู่ที่เขามาตามกับดักนายหญิงซือถูจึงโล่งใจ
　　“เจ้ากับข้าจะต่อรองกันหรือไม่?”
　　ซือหยูชี้ชายชุดม่วงในมือ
　　แม้ว่าชายสวมหมวกไผ่จะไม่เปิดใบหน้าซือหยูก็สัมผัสความชิงชังอย่างเข้มข้นในสายตานั้นได้ ชายสวมหมวกไผ่พยักหน้าเงียบๆ
　　ซือหยูคิด…คนผู้นี้มีความชิงชังในใจมากนัก!จะเป็นใครล่ะ?
　　ตั้งแต่ที่เขาไปเมืองเทียนหยาเขาได้พบกับศัตรูมากมาย ดังนั้นเขาจึงไม่มั่นใจว่าคนตรงหน้าเขาคือใคร แต่มันก็ไม่ได้ส่งผลกับการต่อรองระหว่างกัน
　　“ง่ายนักข้าจะแลกชีวิตมันกับชีวิตพวกข้า ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะปฏิเสธหรอก…”
　　ซือหยูพูด
　　ชายสวมหมวกไผ่กำหมัดแน่นและทำได้แต่พยักหน้าความชิงชังเผยเห็นชัด มันลึกล้ำจนทำให้เสียวสันหลัง
　　“ให้คนตระกูลซือถูหนีไปก่อน…”
　　ซือหยูกล่าว
　　ทั้งสองฝ่ายยินยอมคนตระกูลซือถูกลับไปที่ตระกูลทันที นายหญิงซือถูนำคนไปเก็บของสำคัญเท่านั้น จากนั้นทุกคนจึงแยกกันหนี
　　“นายหญิงท่านก็ควรไปด้วย…”
　　ซือหยูพูดต่อ
　　นางมองคนของนางที่กำลังหนีไปไกลเมื่อลับสายตาไปแล้วจึงไร้ความกังวลอีก
　　นางหันมายิ้มให้ซือหยู
　　“เจ้าเพิ่งจะช่วยตระกูลซือถูเอาไว้ข้าทิ้งเจ้าตอนนี้ไม่ถือเป็นคนอกตัญญูหรือ?”
　　ซือหยูยิ้ม
　　“เช่นนั้นก็ได้อย่างไรท่านก็เป็นเป้าหมายของมัน เดินทางคนเดียวย่อมเป็นอันตราย”
　　หลังจากพานายหญิงซือถูขึ้นยานเคลือบซือหยูหันไปมองชายสวมหมวกไผ่
　　“ครึ่งชั่วโมงหลังจากพวกข้าหนีข้าจะปล่อยเจ้านี่! เจ้าอย่าบังอาจได้ตามมา”
　　“แล้วถ้าเจ้าไม่รักษาคำพูดเล่า?”
　　ชายสวมหมวกไผ่ถามอย่างเย็นชา
　　ซือหยูเปิดหน้าปฏิญาณสัตย์ดวงใจและกล่าวคำสาบานทันที
　　“ตัวประกันจะถูกปล่อยในครึ่งชั่วโมงแน่นอน”
　　จากนั้นเขาจึงงขว้างปฏิญาณสัตย์ดวงใจออกไปชายสวมหมวกไผ่รับเอาไว้โดยไม่ละสายตาจากซือหยูแม้แต่วินาทีเดียว
　　เมื่อทุกคนตกลงเรียบร้อยก็โล่งใจเพราะถ้าหากต้องสู้กับจ้าวเทวะระดับหกจริง พวกเขาคงไม่มีโอกาสชนะอยู่เลย!
　　ซือหยูระวังตัวอยู่ในทุกขณะเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เขาเริ่มใช้ยานเคลือบทันที
　　ฟึ่บ!
　　ในตอนที่ยานเคลือบขยับลำแสงจันทร์สีม่วงได้แล่นผ่านจุดที่มันเคยอยู่ เกิดรอยไหม้เกรียมในทุกแห่งที่แสงจันทร์ผ่าน หากซือหยูช้ากว่านี้สักเล็กน้อย พวกเขาคงจะตายไปแล้ว!
　　ฟึ่บ!
　　ชายวัยกลางคนสวมชุดคลุมยาวพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วเขาขี่วิหคจ้าวเทวะระดับสี่ วิหคนี้ก็คือตัวที่หนีไปก่อนหน้า ชายวัยกลางคนได้ฝึกมันและบังคับบินกลับมา
　　เขามีดวงตาาคมกริบและมีดวงจันทร์สีม่วงที่ระหว่างคิ้ว
　　“อสูรจันทร์ม่วง?”
　　ไป่ชานเหลียงกงซุนหวูซื่อ และนายหญิงซือถูตกใจ หลังจากเห็นว่าเป็นใครก็อุทานขึ้นมาพร้อมกัน
　　ซือหยูรู้จักคนผู้นี้เช่นกันเขารีบใช้พลังปิดบังใบหน้า
　　นายหญิงซือถูถาม
　　“ตำหนักชิงวิญญาณเริ่มสมคบคิดกับพวกมันตั้งแต่เมื่อไหร่?”
　　ตำหนักชิงวิญญาณตั้งอยู่ในชายดินแดนพรสวรค์และถูกสงสัยว่าทำเรื่องชั่วร้ายมามากกว่าหนึ่งครั้งแต่ก็ไม่มีหลักฐานที่ชัดเจนในการเอาผิด
　　หรือบอกได้เลยว่าคนที่เป็นพยานนั้นไม่มีชีวิตอยู่อีกแล้ว! และถ้าหากพวกเขาได้เห็นอสูรจันทร์ม่วง นั่นก็หมายความว่าอสูรจันทร์ม่วงจะไม่ปล่อยให้พวกเขารอดชีวิต!
　　“เจ้าไม่ได้ตอบโต้กับเจ้าตำหนักคงฉานอยู่หรอกรึ?ทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่?”
　　ชายสวมหมวกไผ่ตำหนิเบาๆ
　　อสูรจันทร์ม่วงตอบ
　　“ฮ่าๆๆๆได้เปรียบอยู่แท้ๆ เจ้ากลับทำเสียเรื่อง ข้ามาตามล้างตามเช็ดเรื่องของเจ้าเพื่อไม่ให้โอรสศักดิ์สิทธิ์โกรธยังไงล่ะ!”
　　“เจ้าจะจัดการยังไง?เจ้าจะฆ่าเมิ่งเถียนไปด้วยเรอะ?”
　　ชายสวมหมวกไผ่ถามอย่างเยือกเย็นเพราะถ้าหากการจู่โจมเมื่อครู่สำเร็จ เมิ่งเถียนจะตายไปด้วย
　　อสูรจันทร์ม่วงตอบกลับ
　　“ก็ใช่น่ะซี่!”
　　เมื่อพูดจบเขาคว้าปฏิญาณสัตย์ดวงใจของซือหยูและเปลี่ยนมันให้กลายเป็นผุยผง
　　เขาจ้องมองซือหยูและคนที่เหลือ
　　“ข้าได้ยินว่าซือหยูเซี่ยนอยู่ที่นี่…เขาคือคนไหนล่ะ?”
　　เขามาเพื่อตามหาซือหยูเซี่ยน!นายหญิงซือถู ไป่ชานหลาน และกงซุนหวูซื่อชักสีหน้า ทั้งสามไม่กล้ามองซือหยูเพราะกลัวอสูรจันทร์ม่วงรู้
　　“โอ้…พวกเจ้าจะไม่บอกรึ?เช่นนั้นข้าขอเดา…ไม่ใช่ผู้หญิงสองคน ก็เหลือแค่สอง ถ้าข้าเดาไม่ผิด เจ้าคือไป่ชานเหลียงหรือพิษประจิมสินะ?”
　　อสูรจันทร์ม่วงเดา
　　จากนั้นจึงละสายตาไปหาซือหยู
　　“โอ้ว่าอย่างไรล่ะ?”
　　“ดี!ท่านผู้นั้นอยากเจอเจ้า ข้าที่เป็นผู้เฒ่าต้องพาตัวเจ้าไป”
　　อสูรจันทร์ม่วงแววตาเยือกเย็น
　　ท่านผู้นั้น?ใครกัน? ทุกคนสงสัย
　　อสูรจันทร์ม่วงไม่ให้โอกาสซือหยูได้พูดจันทร์ม่วงที่หน้าผากเปล่งลำแสงออกมา
　　ชายสวมหมวกไผ่กรีดร้องด้วยความตกใจ
　　“เมิ่งเถียนก็อยู่กับมันนะ!”
　　“ฮื่ม!ไอ้ขยะนั่น! ท่านผู้นั้นไม่ต้องการหรอก โอรสศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่ต้องการเหมือนกัน!”
　　อสูรจันทร์ม่วงถอนหายใจแรง
　　ชายสวมหมวกไผ่หมดคำพูดเขาค่อยๆเลิกล้มความคิดที่จะหยุด ความชิงชังในแววตาของเขาเพียงแค่เพิ่มขึ้น
　　เขามองเมิ่งเถียนและกัดฟัน
　　“ย่อมได้ถ้าซือหยูเซี่ยนตาย สละเมิ่งเถียนไปก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่”
　　“ซือหยูเซี่ยนเตรียมตัวตาย!”
　　ชายสวมหมวกไผ่แผ่จิตสังหารจำนวนมากออกมาราวกับว่าเขามีเรื่องที่ต้องการจะสะสางกับซือหยู
　　ลำพังแค่ชายสวมหมวกไผ่ก็แย่แล้วแล้วยังมีอสูรจันทร์ม่วงมาอีก! ซือหยูเกินกำลังแล้ว!
　　ฟึ่บ!
　　เขาใช้ยานเคลือบเพื่อหนีในทันทีชายสวมหมวกไผ่กับอสูรจันทร์ม่วงไล่ตามมาติดๆ พริบตาทั้งสองฝ่ายก็เดินทางข้ามระยะหลายล้านลี้
　　ซือหยูพูดอย่างเคร่งเครียด
　　“หวูซื่อเอาทุกคนไปกับยานเคลือบ! พวกมันต้องการตัวข้า!”
　　จากที่สองคนนั้นพูดทั้งสองอยากจะสังหารเขา ซือหยูรู้ว่าถ้าทั้งสามต้องไปด้วย ทุกคนจะเป็นอันตราย
　　และถ้าหากทั้งสามหนีไปเองซือหยูก็อาจจะมีวิธีหนีเองได้ และก็ดีกว่าถ้าเขาจะเหลือไพ่ตายที่คนอื่นไม่รู้เอาไว้ใช้ตอนที่อยู่ลำพัง
　　นายหญิงซือถูขบริมฝีปากแดง
　　“ข้าจะอยู่กับเจ้าข้าพอจะรับมือพวกมันได้บ้าง”
　　“อย่าเสี่ยงชีวิตโดยไม่มีเหตุผล!ท่านต้านพวกมันได้ไม่นาน…”
　　เขาพูดต่อ
　　“แล้วยานเคลือบก็ใช้ได้แค่ครั้งเดียวยิ่งพาคนไปมากก็ยิ่งใช้พลังมาก ถ้าข้าหนีคนเดียวก็มีโอกาสหนีรอดมากกว่า”
　　กงซุนหวูซื่อหันมองซือหยูด้วยความแปลกในนางคิด…เวลามีอันตรายเมื่อใด เขาจะพึ่งพาได้เสมอ! เขาถึงกับเลือกเสี่ยงชีวิตตัวเองมากกว่าเป็นตัวถ่วงคนอื่น!.novel-lucky.
　　นางหยุดคิดถึงตอนที่ถูกชายหนุ่มวิถีอสูรช่วยชีวิตเอาไว้ไม่ได้ทั้งสองคนนี้มีด้านที่เหมือนกัน
　　นางไม่มีเวลาให้คิดมากยามเร่งด่วนเช่นนี้นางพลิกฝ่ามือเรียกยานเคลือบออกมาสามชิ้น
　　“มา…เจ้าเอาไปหนึ่ง”
　　นายหญิงซือถูพูดเสริม
　　“ระวังตัวด้วย!”
　　เมื่อพูดจบนางใช้ยานเคลือบพุ่งไปทางที่คนของนางหนีไป ไป่ชานเหลียงกับกงซุนหวูซื่อก็หนีไปเช่นกัน
　　“น้องซือรอก่อนข้าจะบอกตำหนักในเดี๋ยวนี้ ข้าเชื่อว่ากำลังเสริมจะต้องมาแน่”
　　ไป่ชานเหลียงบอก
　　กงซุนหวูซื่อลังเลก่อนจะเบ้ปาก
　　“เจ้าอย่าตายล่ะ!ถ้าเจ้าตาย พี่หวูชิงจะเป็นของชายอื่น!”
　　ซือหยูประสานหมัดลาและมุ่งหน้าตรงไปยังทิศทางอื่นความเร็วของยานเคลือบนั้นเร็วจนซือหยูผ่านเขตตำหนักชิงวิญญาณมาถึงเขตกลางโดยไม่รู้ตัว
　　นี่เป็นครั้งแรกที่ซือหยูเข้าใกล้เขตกลางเช่นนี้เขารู้สึกแปลกๆ เขาบินมาข้างหน้า แต่ก็ดูเหมือนมีพลังดึงเขากลับไป
　　เขาจึงล้มเหลวที่จะไปต่อแม้จะพยายามหลายครั้งเขาได้แต่หยุดที่เขตของตำหนักชิงวิญญาณ
　　เมื่อถึงตอนนั้นซือหยูจึงพบว่ามีพลังมิติที่ปั่นป่วนอย่างมมากด้วยเนตรวิญญาณซือหยูจึงมิอาจออกไปจากที่นี่ได้
　　ตามปกติเขาจะมีเวลาข้ามพื้นที่ไปช้าๆแต่ตอนนี้เขาต้องรีบหนีศัตรู เขาจึงได้แต่เตรียมต่อสู้!
　　ซือหยูมองหาพื้นที่ที่เหมาะจะต่อสู้กับศัตรู
　　แต่น่าตกใจที่เขาเห็นว่าพื้นที่ที่ได้รับผลจากมิติปั่นป่วนนั้นเพิ่มระยะขึ้นไปจนถึงตำหนักชิงวิญญาณ
　　“เกิดอะไรขึ้น?ทำไมถึงมีมิติโกลาหลใหญ่ขนาดนี้?”
　　ซือหยูสับสนอย่างมาก
　　เพราะมิติในจิวโจวนั้นมั่นคงยิ่งกว่าเฉินหลงมีเพียงอสูรเนรมิตรที่จะฉีกกระชากได้ แทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดมิติโกลาหลที่นี่
　　หรือว่ามันคือปรากฏการรณ์ธรมชาติ?ซือหยูคิด แต่ในที่สุดเขาก็เจอที่ที่เหมาะจะต่อสู้แล้ว!
　　ตู้ม!
　　ยานเคลือบของซือหยูระเบิดพลังของมันสลายไป เวลาการใช้งานของมันหมดแล้ว
　　ไม่นานชายสองคนก็ตามเขามาทัน
　　ฟึ่บ!
　　แต่ทั้งสองไม่หยุดพวกเขาพุ่งตรงเข้าหาซือหยู ในตอนนั้นซือหยูเกิดความคิด เขาบินไปยังพื้นที่โล่งด้านหน้า
　　“ตายซะ!”
　　หน้าผากของอสูรจันทร์ม่วงเปล่งแสงสีม่วงสว่างลำแสงจันทร์ม่วงตรงเข้าหาซือหยู แต่จู่ๆลำแสงสีม่วงก็หายไปกลางทาง!
　　“ระวัง!”
　　ชายสวมหมวกไผ่ดึงตัวอสูรจันทร์ม่วงกลับมาในตอนนั้นลำแสงสีม่วงได้พุ่งเข้ามาด้านหลัง มันเกือบจะฆ่าพวกเขา!
　　“ที่นี่เป็นมิติโกลาหลจะใช้พลังพิเศษตามปกติไม่ได้”
　　ชายสวมหมวกไผ่มองรอบๆ
　　ตามทางที่พวกเขาล่าซือหยูพวกขเาสัมผัสได้ว่ามิติปั่นป่วนเป็นวงกว้าง พวกเขาไมเคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน!
　　อสูรจันทร์ม่วงตกใจมากที่สุดเพราะที่นี่อยู่ใกล้ตำหนักชิงวิญญาณ เขาออกจากตำหนักมาไม่นานและไม่พบสิ่งผิดปกติก่อนหน้านี้เลย แต่เรื่องนี้ไม่สำคัญอีกแล้ว เพราะเขาจะต้องสังหารซือหยูเซี่ยนให้จงได้
　　เมื่อมีเป้าหมายเดียวพวกเขายิ่งต้องระวังในการเคลื่อนไหว พวกเขาได้แต่บินอย่างซือหยู พวกเขาถูกเปลี่ยนย้ายมาในพื้นที่หลายสิบแห่งตลอดทาง
　　บางครั้งพวกเขาอยู่ไกลจากซือหยูบางครั้งก็ถูกย้ายมาใกล้ มันควบคุมไม่ได้เลย
　　หลังจากไล่ตามไปสักระยะอสูรจันทร์ม่วงขมวดคิ้ว
　　“บัดซบที่นี่มันอะไรกัน? ถ้าเสียเวลาต่อไป นอกจากซือหยูเซี่ยนจะสลับตำแหน่งไปแล้ว พวกเราก็ทำอะไรมันไม่ได้เลย!”
　　ซือหยูตะโกน
　　“เจ้าพูดถูก!เจ้าทำอะไรข้าไม่ได้ แต่ข้าน่ะทำได้!”
　　ฟึ่บ!
　　ซือหยูแทบไม่ต้องคิดก่อนจะเรียกมุกครามอำพันออกมามันเร็วจนน่าตกใจ
　　อสูรจันทร์ม่วงเพียงแค่คิดว่ามันเป็นอาวุธลับจึงใช้หมัดต้านกลับไปโดยไม่ใช้พลังพิเศษเพราะเขาอยากจะเก็บไว้ใช้ในตอนที่บาดเจ็บ
　　แต่เมื่อปล่อยหมัดเข้าใช้มุกครามอำพันชายสวมหมวกไผ่ก็ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
　　“โอ้อย่านะ! ดึงมือกลับมา!”
　　ในตอนนั้นเองเขาพุ่งเข้าไปดึงตัวอสูรจันทร์ม่วง มุกครามอำพันลอยเข้ามาเกือบจะปะทะใบหน้าพวกเขา!
　　ทั้งสองกระเด็นไปด้านหลังจากแรงกระแทกที่เกือบจะรุนแรงเท่าแผ่นดินไหวอสูรจันทร์ม่วงกระอักเลือด ชายสวมหมวกไผ่เองก็เสื้อผ้าขาดเพราะแรงกระแทก
　　ทั้งสองหวาดกลัวมากแม้แต่สายลมที่ผ่านใบหน้าพวกเขาก็น่ากลัว ถ้าหากพวกเขาปะทะกับมุกครามอำพันตรงๆก็คงจะตายไปแล้ว!
　　ซือหยูถอนหายใจเบาๆแสงสีแดงเปล่งที่ตาซ้าย เขาเรียกมุกบาดาลกลับมา มุกบาดาลนั้นแท้จริงคืออาวุธ แต่เมื่อขาดวิชาและพลัง ซือหยูจึงทำได้แค่ขว้างมันราวกับก้อนหิน
　　ยากที่เขาจะใช้พลังของมันกับจ้าวเทวะได้แต่นั่นก็แสดงให้เห็นแล้วว่ามิติโกลาหลไม่มีผลกับมุกบาดาล
　　เมื่อโจมตีครั้งแรกไม่เป็นผลซือหยูเก็บมุกบาดาลและเงยหน้ามองด้านบน สิ่งที่เห็นทำให้แววตาของเขาเย็นชา
　　หลังจากเสื้อผ้าของชายสวมหมวกไผ่ฉีกขาดมันก็แสดงตัวจริงของอีกฝ่ายให้เห็น…และซือหยูก็จำได้!
　　เขาตะโกน
　　“ข้าก็สงสัยว่าใครปลอมตัวมา!เป็นเจ้าเองเรอะ!”