The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 963 - เรื่องบ้า ๆ

DND.
　　คนรักหรือ?ซือหยูตกใจจนไม่แน่ใจว่าได้ยินกงซุนหวูซื่อถูกหรือไม่ ในใจเต็มไปด้วยความสับสนตกตะลึง หากไม่นับว่าเขาแต่งงานกับฉินเซี่ยนเอ๋อไปแล้ว เขาตอนนี้ก็ถือว่าเป็นคู่หมั้นของปิงหวูชิง นี่มันถูกแล้วหรือที่นางจะมาชิงบุรุษของสหายที่นอนร่วมเรือนกัน?
　　“มันแปลกอะไรกัน?ก็จริงที่พี่หยูเซี่ยนกับพี่หวูชิงเป็นคู่หมั้นกัน แต่มันผิดอะไรเล่าที่เราจะรักกัน?”
　　กงซุนหวูซื่อตาเป็นประกาย
　　ซือหยูพูดไม่ออกเขาไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาโต้แย้งคำพูดบ้า ๆ ของนาง เขากระแอม
　　“ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาพูดเรื่องนี้เราต้องรีบไปช่วยปิงหวูชิง”
　　ซือหยูพยายามจะเปลี่ยนเรื่อง
　　แต่กงซุนหวูซื่อยังคงยิ้ม
　　“แล้วทำไมข้าจะต้องให้คนอื่นยืมสมบัติกึ่งภูติของข้าไปใช่เล่า?ถ้าหากไม่สัญญากับข้า ข้าก็จะไม่ให้พี่หยูเซี่ยนไปช่วยคู่หมั้น ถ้าหากเสียภรรยาแสนสวยไป พี่หยูเซี่ยนคงจะเศร้ามากน่าดู”
　　ซือหยูพูดไม่ออกอีกครั้งแต่ด้วยความเร่งด่วนของตอนนี้ เขามีทางเลือกไม่มากนัก
　　“ก็ได้ข้าสัญญา แต่หลังจากนี้ ข้ามีเรื่องที่จะต้องคุยกับเจ้าและปิงหวูชิง”
　　เมื่อเรื่องราวมาถึงขั้นนี้แล้วเขาจะต้องบอกความจริงกับนางทั้งสอง
　　“โอ้”
　　กงซุนหวูซื่อเหวี่ยงหมัดแสดงท่าทางของผู้ชนะนางแบกง้าวที่คล้ายปืนที่ด้านหลัง
　　“รีบไปกันเถอะไปช่วยคู่หมั้นของพี่กัน”
　　ที่ศิลาก้อนใหญ่รองเจ้าดินแดนเสี่ยวสภาพอิดโรยและเหนื่อยล้า รอยแผลน่าเกลียดเปิดหลายแห่ง ทั้งแขนขวาขาดสะบั้นไปจากไหล่ และที่แย่ที่สุดก็คือบาดแผลขนาดเท่าไข่ไก่ที่ท้อง แก้วกำเนิดของเขาเสียหาย พลังชีวิตกำลังพุ่งพล่านออกมา
　　แก้วกำเนิดคือแก้วที่เกิดจากพลังชีวิตของจ้าวเทวะและมันคือแหล่งเก็บสะสมพลังของจ้าวเทวะ หากมันเสียหาย อย่างน้อยก็จะส่งผลกระทบไปถึงฐานรากของพลัง หากเลวร้ายที่สุด ฐานพลังอาจจะลดลงได้
　　“เจ้าเป็นใครกันแน่?”
　　รองเจ้าดินแดนเสี่ยวมองสตรีตรงหน้าราวกับเจอศัตรูที่เก่งกล้าที่สุดเขาไม่เคยได้สบายใจอย่างเคยอีกแล้ว
　　ต่อหน้าเขาคือสตรีที่มีเงากระบี่เก้าเล่มกวัดแกว่งไปมาที่ด้านหลังตัวตนของนางปะทุพลังกระบี่อันรุนแรงออกมา ที่กลางอกมีรอยแสงกระบี่จาง ๆ แสดงให้เห็นทะลุเครื่องแต่งกาย รอยกระบี่นี้มีพลังและบรรยากาศของกระบี่อยู่ด้วย นางดูเหมือนกับเทพกระบี่ที่ปรายตามองสิ่งต่ำต้อยเบื้องล่าง รังสีกระบี่ที่นางปล่อยออกมานั้นเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจ มันเกินระดับของกระบี่ไร้รอยไปแล้ว
　　ทั้งทวีปจิวโจวมีไม่ถึงสิบคนที่ฝึกฝนในวิถีกระบี่จนปล่อยรังสีกระบี่ในระดับที่เกือบสมบูรณ์แบบเช่นนี้ออกมาได้ นางไม่เพียงแต่อายุยังน้อย แต่นางยังมีรังสีกระบี่ที่น่าสะพรึงกลัวนี้อยู่! หากฐานพลังนางเพิ่มขึ้น จะมีใครในระดับพลังเดียวกันที่จะสู้นางได้? และนางก็คือปิงหวูชิง
　　บรรยากาศรอบกายนางเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากนางมีความเย็นชาและความงดงามอยู่แล้ว ตอนนี้ยังมีพลังกระบี่อันเข้มข้นอยู่รอบกายอีก นางไม่ต่างจากเทพกระบี่สตรีแห่งยุคสมัย
　　เงากระบี่เก้าเล่มด้านหลังนางเคลื่อนไหวแบบโบราณกลิ่นอายของพลังชวนย้อนให้คิดถึงอดีตกาลที่ยาวนานออกไป คมกระบี่ยังมีกลิ่นคละคลุ้งของโลหิต ซึ่งกลิ่นก็มาจากกระบี่เล่มที่ฟันแขนรองเจ้าดินแดนเสี่ยวจนขาดออกจากเบ้าไหล่
　　กระบี่มีความเร็วสูงสุดเท่าที่เป็นไปได้ทุกหนแห่งที่แล่นไปจะเกิดรอยแยกมิติเป็นเส้นดำ
　　รองเจ้าดินแดนเสี่ยวได้แต่หลบเพื่อยื้อเวลาเขาชิดดัชนีทั้งสองและใช้คลื่นกระบี่หวนคืน พลังกระบี่ทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรงแต่ก็สลายไปอย่างไร้เสียง คลื่นกระบี่ม้วนถอยไปตามแสงกระบี่ทะลวงร่างรองเจ้าดินแดนเสี่ยว
　　ฉั่วะ!
　　รอยกรีดเลือดเกิดขึ้นในทั้งร่างของรองเจ้าดินแดนเสี่ยวราวกับว่าเขาถูกฟาดฟันนับร้อยนับพันครา
　　รอยเหล่านี้ถี่เหมือนแหจับปลาร่างกายของเขาแหลกสลายไปตามรอยแผลที่โดนฟัน มันกลายเป็นก้อนชิ้นเนื้อหลากหลายขนาด
　　รองเจ้าดินแดนเสี่ยวจ้าวเทวะระดับเก้าได้ตายไปด้วยคมกระบี่ของปิงหวูชิง ไม่สิ มีแค่ร่างกายของเขาที่แหลกสลาย แต่กลุ่มก้อนวิญญาณอันว่างเปล่าได้หนีออกจากร่างกายมาได้ด้วยความสะพรึงกลัว เขาพุ่งไปยังขอบนภา
　　ปิงหวูชิงยิ้มเย็นชานางชี้ดัชนีไปยังขอบนภา ลำแสงพุ่งตามไปราวกับสายฟ้า วิญญาณของรองเจ้าดินแดนเสี่ยวกำลังจะหายไป
　　พอดิบพอดีกับเวลาที่คนสวมชุดหยกบินมาถึงหน้ารองเจ้าดินแดนเสี่ยวและพาเขาหลบกระบวนท่านั้นรองเจ้าดินแดนเสี่ยวรีบถอยหนีอย่างบ้าคลั่งจนลับฟ้าไป
　　ปิงหวูชิงแววตาเย็นชานางเหลือบมองคนร่างสีมรกตหลายคนที่กำลังมา สุดท้ายก็จ้องมองคนสวมหน้ากากทองคำ
　　นางตกตะลึง
　　“สิบยอดฝีมือแห่งดินแดนมีดสวรรค์รึ?แล้วก็เจ้า ปี้หลิงเทียน!”
　　ชายสวมหน้ากากทองคำคือปี้หลิงเทียนเขาคือผู้มีพรสวรรค์อัดหาได้ยากแห่งดินแดนมีดสวรรค์ เขาได้รับขนานนามว่าเป็น “ยอดฝีมือลำดับหนึ่งแห่งยุคสมัย”
　　คนอื่นๆ ที่มาก็โดดเด่นไม่แพ้กัน ทั้งหมดเป็นยอดฝีมือเลื่องชื่อแห่งดินแดนมีดสวรรค์ แต่ละมีพลังในระดับวีรบุรุษ ไม่ว่าจะเอาพวกเขาไปไว้ที่ใดในจิวโจว พวกเขาก็ย่อมยืนด้วยขาของตัวเองและปกครองส่วนของโลกนี้ได้
　　นางเหลือบมองด้านข้างและเห็นจินมู่ปิงหวูชิงถามอย่างดุดัน
　　“ซือหยูเซี่ยนอยู่ไหน?” novel-lucky
　　นางรู้สึกไม่ดีนัก
　　“ซือหยูเซี่ยนตายด้วยน้ำมือเจ้ารึ?”
　　ปิงหวูชิงกังวลเมื่อมองยอดฝีมือสิบเอ็ดคนตรงหน้า
　　“เจ้าห่วงตัวเองก่อนเถอะ!”
　　รองเจ้าดินแดนเสี่ยวมองนางด้วยความแค้นร่างกายเขาถูกทำลายจนเหลือแต่ดวงวิญญาณ แล้วมันจะทำอะไรได้เล่า? หลังจากเขากลับดินแดนมีดสวรรค์ ต่อให้หาร่างสิงได้ เขาก็จะไม่มีวันได้เป็นอสูรเนรมิตร พลังที่เขาสั่งสมมาตลอดชีวิตไร้ความหมายเสียแล้ว
　　จินมู่มองปิงหวูชิงและจ้องมองกระบี่เก้าเล่มที่ลอยอยู่ด้านหลังนางความตื่นเต้นเบ่งบานในดวงตา
　　“กายาวิญญาณโบราณ?แล้วยังเป็นสายโลหิตชาวกระบี่สวรรค์ในตำนานอีก!”
　　ปิงหวูชิงคือผู้ครอบครองกายาวิญญาณ
　　“ข่าวลือว่าไว้ว่าสายโลหิตชาวกระบี่สวรรค์ได้ครอบครองพลังแห่งกระบี่ที่แท้จริง…”
　　“หากได้สำเร็จวิถีกระบี่เมื่อใดหนึ่งในเงากระบี่เก้าเล่มที่แผ่นหลังจะถูกปลุกขึ้นมา แสดงถึงพรสวรรค์ของชาวกระบี่สวรรค์ ในอนาคต มันจะตัดสินความเก่งกล้าในวิถีกระบี่…”
　　จินมู่หยุดพูดไปเมื่อสังเกตเห็นด้านหลังนาง
　　“เจ้าใช้กระบี่ได้สามเล่มแล้วเรอะ?!”
　　ความตื่นเต้นของเขาเพิ่มขึ้น
　　“ถึงไอ้กายาวิญญาณบัดซบนั่นจะหนีไปได้ถ้าหากเอาแก่นโลหิตของกายากระบี่สวรรค์กลับไป ความผิดพลาดของพวกข้าก็ชดใช้ได้แล้ว!”
　　ปิงหวูชิงเลิกคิ้วเมื่อได้ยินว่าซือหยูหนีไปได้
　　“ถ้าอยากได้เลือดข้าเจ้าก็ไปรอที่ชาติหน้าแล้วกัน!”
　　ปิงหวูชิงแววตาเยือกเย็นลำแสงพุ่งไปยังขอบนภาอีกครั้ง มันเข้าฟาดฟันพวกเขา
　　จินมู่นั้นสุขุมเยือกเย็นเขาหัวเราะ
　　“ต่อให้เป็นชาวกระบี่สวรรค์ก็ย่อมต้องมีจุดอ่อนในการฝึกขั้นแรก ฐานพลังจะถูกรังสีเงากระบี่ทั้งเก้ากดเอาไว้ ฐานพลังจึงแข็งแกร่งไม่พอ หากกระบี่พลาดเป้า นั่นก็คือช่องโหว่ของเจ้า…”
　　เขาอธิบาย
　　เมื่อพูดจบร่างที่เหลือทั้งสิบพุ่งไปต้านทานลำแสงกระบี่พร้อมกัน
　　ฉั่วะ!
　　แต่คมกระบี่นี้รุนแรงอย่างไม่น่าเชื่อร่างปลอมทั้งสิบรับมือไม่ไหว พวกเขาถูกฟันเป็นชิ้น ๆ ไปทีละคน
　　ดวงตาของปิงหวูชิงเปล่งแสง
　　“มันจบแล้ว!”
　　แสงกระบี่ระเบิดความเร็วพุ่งตรงไปยังจินมู่
　　ถึงอย่างนั้นภาพที่ปิงหวูชิงคิดว่าจะได้เห็นก็กลับตาลปัตร ร่างปลอมที่ถูกฟันเป็นชิ้น ๆ จากพลังกระบี่ได้กลับมารวมตัวเป็นร่างเดิมอีกครั้ง!
　　มีสองคนบินมาที่นางทั้งสองอยู่ห่างจากปิงหวูชิงเพียงร้อยศอกก่อนที่แสงกระบี่จะกลับมา นางใจหายและเริ่มร้องเบา ๆ
　　“เพลงกระบี่หิมะขาว!”
　　เงากระบี่แรกที่ด้านหลังนางกลายเป็นเงาขาวกระจ่างแล่นผ่านไปความขุ่นมั่วของหิมะกระจายเต็มฟ้า ความเย็นนั้นน่าตกใจ มันแทบจะแช่แข็งทั้งฟ้าดิน
　　ชิ้นเกล็ดหิมะปล่อยพลังกระบี่มหาศาลออกมาเมื่อแล่นไปโดนผิวสิ่งมีชีวิตใด พลังกระบี่จะสะบั้นชีวิตของพวกมันจากภายใน ร่างปลอมทั้งหมดเจอกับชะตาอันโหดร้ายแบบเดียวกัน พลังภายในถูกทำลายพร้อมกับกลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็ง
　　พวกเขาเหมือนกับแข็งตายไปแล้วแต่แท้จริงถูกทำลายด้วยพลังกระบี่ แต่มันมิได้หยุดเพียงเท่านี้
　　ร่างปลอมที่เหลือตามเข้ามา
　　“ไปลงนรกซะ!”
　　ปิงหวูชิงตะโกนอย่างเยือกเย็นนางยกมือเรียกลำแสงที่ไล่ตามจินมู่กลับเพื่อช่วยเสริมกำลังนาง
　　เปรี๊ยะ!
　　ศัตรูถูกหั่นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยความเย็นแพร่กระจายแปรเปลี่ยนมนุษย์เป็นรูปปั้นน้ำแข็ง ร่างปลอมของอีกเก้าคนถูกทำลายในพริบตา แต่ก่อนที่ปิงหวูชิงจะได้โล่งอก นางก็รู้สึกถึงอันตราย
　　นางเงยหน้ามองและพบปี้หลิงเทียนที่พุ่งตรงมือไพล่หลังมาดวงตามรกตที่มีนัยน์ตาเป็นบุพผาเบิกโพลง เขาดูสุขุมเยือกเย็น มีพลังมหาศาลอยู่ในตัว
　　ปิงหวูชิงชักสีหน้านางกัดฟันใช้กระบี่อีกสองเล่ม
　　“เพลงกระบี่หิมะขาว!”
　　“กระบี่สวรรค์อหังการ!”
　　เงากระบี่สองเล่มทะลวงสวรรค์มุ่งตรงไปยังปี้หลิงเทียนราวกับว่ากำลังไล่ตามเมฆาไปถึงจันทรา
　　ปี้หลิงเทียนยังคงกุมมือไพล่หลังอย่างไม่เกรงกลัวกลีบบุพผาในดวงตาของเขาเบ่งบานอย่างไร้เสียง เนตรบุพผาของเขาดูชั่วร้ายน่ากลัว
　　จากนั้นภาพอันน่าสยดสยองจึงเกิดขึ้นเงากระบี่เก้าเล่มได้ปรากฏที่ด้านหลังปี้หลิงเทียนเช่นกัน พวกมันคล้ายกับเงากระบี่ของปิงหวูชิง
　　กระบี่สองเล่มยังพุ่งออกมาพร้อมกันพลังความเยือกเย็นกระจายทั่วฟ้า มันเข้าปะทะกับกระบี่ของปิงหวูชิง
　　มันคือวิชากระบี่เดียวกันแต่ฐานพลังของปี้หลิงเทียนนั้นสูงกว่าปิงหวูชิงมาก กระบี่ทั้งสองเล่มของปิงหวูชิงจึงกระเด็นกลับ นางใจหายและรีบเรียกกระบี่กลับมาใช้กระบวนท่าอย่างต่อเนื่อง
　　แต่ถึงอย่างนั้นกระบี่ของนางก็กระเด็นกลับมาอย่างรวดเร็วมันไม่ได้ชะลอความเร็วกระบี่ของปี้หลิงเทียนเลย
　　อั่ก!
　　ปิงหวูชิงกระอักเลือดออกมาจนเป็นหมอกเลือด
　　“เนตรมรกตนัยน์บุพผา!!”
　　ปี้หลิงเทียนก็เป็นกายาวิญญาณเช่นกันเขามีเนตรประหลาดที่จะลอกเลียนวิชาของศัตรูได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ประกอบกับฐานพลังมหาศาล เขามักจะได้ใช้พลังที่แข็งแกร่งกว่าพลังของตัวเอง เขาไม่เคยแพ้เลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่มีใครสามารถก้าวข้ามเนตรมรกตนัยน์บุพผาได้ มันคือพลังที่ไร้เทียมทาน
　　เขาพุ่งเข้ามาดั่งลมกรดปี้หลิงเทียนหยุดตรงที่หน้าปิงหวูชิงและซัดมือไปที่กะโหลกของนาง
　　ปิงหวูชิงชักสีหน้าแต่นางก็ไม่ลังเลและใช้ฝ่ามือโต้กลับไป แต่ด้วยพลังที่แตกต่างกันอย่างมากที่ทำให้นางต้านทานไม่ไหว เสียงกระดูกแขนปิงหวูชิงหักดังลั่น
　　ก่อนที่กะโหลกของนางจะแตกเป็นเสี่ยงๆ คลื่นเพลิงหนึ่งได้ถูกยิงเข้ามาใกล้จากความว่างเปล่า
　　ปี้หลิงเทียนได้แค่หันไปมองก่อนจะถูกซัดด้วยความเร็วราวกับการย้ายมิติ
　　ตู้ม!
　　มหาเพลิงยักษ์ระเบิดราวกับภูเขาไฟมันปกคลุมทุกมุมฟ้ากลืนกินปี้หลิงเทียน
　　ปิงหวูชิงใช้เพลงกระบี่หิมะขาวเพื่อใช้ความเย็นต้านทานความร้อนในทันที
　　เมื่อเพลิงแหลกสลายก็เหลือแต่เพียงของเหลวสีมรกตตรงที่ปี้หลิงเทียนเคยอยู่มันมีหยดโลหิตคล้ำอยู่ด้วย ตัวตนของเจ้าของโลหิตได้หายไปแล้ว