the first order สู่รุ่งอรุณเเห่งมวลมนุษย์ - ตอนที่ 344 แล้วแต่อารมณ์

ถ้ามีคนเห็นอนาคตที่สดใสกว่า สาหรับพวกเขาเองก็ย่อมต้อง คิดถึงพี่น้องตนเองเป็ นธรรมดา นี่เป็ นโอกาสดีๆ ที่พวกโจรเจอได้ ยาก ถ้าก่อนหน้านี้ไม่ได้มีคนสนับสนุนเงินกับข้าวของให้ในที่เปลี่ยว ร ้างเช่นนี้ พวกเขาคงมีชีวิตอย่างลาบากยากเย็นไปแล้ว

ตลอดห้าปีมานี้ไม่มีขบวนพ่อค้าผ่านมาในหุบเขาเลย ถ้าพวก โจรอยากจะหาอะไรลงท้อง พวกเขาก็ได้แต่ต้องไปปล้นโจรกลุ่มอื่น แล้ว วันเวลาแห่งการสู้รบนี้ทาให้พวกเขาอดอยากจะเลิกเป็ นโจร ไม่ได้

ช่วงเวลายากจนสุดชีวิตเมื่อสามปี ก่อน พวกโจรถึงกับอยู่ใน สถานการณ์ต้องกินผักป่ าเคี้ยวเปลือกไม้รากไม้ เป็ นโจรทั้งที แต่ ชีวิตโหล่ยโท่ยสิ้นดี

โจรบางคนถึงกับวิ่งแจ้นกลับไปทางานที่โรงงานของสมาคม…

สองปี ที่แล้ว สมาคมตระกูลชิ่งเริ่มจับตาที่นี่ สถานการณ์ของ พวกเขาจึงดีขึ้นมา ตอนแรกสมาคมตระกูลชิ่งเอาอาหารมาให้ พวก เขาจะได้ไม่ต้องหิวตายหรือต้องออกจากหุบเขาไป และพวกเขาก็เริ่ม ลอบส่งอาวุธมาให้ตั้งแต่ปีที่แล้ว

เป็ นกระบวนการที่ค่อยเป็ นค่อยไป

ปกติแล้วพวกโจรไม่มีทางรู ้ว่าสมาคมตระกูลชิ่งกาลังสนับสนุนพ วกเขาอยู่ พวกเขาไม่สนใจหรอกว่าใครมาช่วย สนแต่ว่าการ ช่วยเหลือนี้จะยาวนานไปอีกแค่ไหน

ทุกคนต่างก็รู ้ว่าคนที่ส่งอาวุธมาให้ต้องมีความตั้งใจอื่นด้วยแน่ ทุกอย่างนี่ก็อาจจะเพื่อให้หุบเขาวุ่นวาย และสามารถรวบรวมกอง กาลังเป็ นหนึ่งเดียวได้ง่ายขึ้น

แต่รู ้จุดประสงค์ไปแล้วอย่างไรล่ะ พวกเขาก็ยังต้องเอาตัวรอดกัน ต่อไป ต่อให้หลังถูกรวบรวมเข้ากองก าลังไปจะไม่แย่นักหรอก อย่าง น้อยก็คงมีอาหารให้กิน

ทว่าตอนนี้เส้นทางสดใสกว่ามาอยู่ตรงหน้าแล้ว อยู่ที่ว่าพวกเขา จะเลือกเดินหรือเปล่า

จินเหลียนกระซิบ “ไม่รู ้ซิ ต้องไปถามนายท่านทั้งสองแล้วล่ะ”

“ได้” เจ้าโจรลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะออกไปหาเริ่นเสี่ยวซู่ในที่สุด

ตอนนี้เริ่นเสี่ยวซู่กาลังคุยกับหยางเสี่ยวจิ่นเรื่องเมื่อครู่ “ไม่รู ้ว่า พวกเขาจะเคยได้ยินเรื่องพลังของเหลาสู่ไหมนะ ถ้าพวกเขาไม่เคยได้ ยินจะท าไงดีล่ะ”

ที่จริงการลงมือของเริ่นเสี่ยวซู่ในครั้งนี้นั้นไม่จาเป็ นเลย เขานึก ว่าถ้าใช ้พลังประจาตัวของสูเสี่ยนฉู่เรียกร่างแยกเงาออกมา คนพวก นี้ก็จะเชื่อมโยงเขาเข้ากับสูเสี่ยนฉู่ที่ชื่อเสียงตอนนี้ไม่เบาเลยได้ แบบ นี้ตัวตนในฐานะคนของป้ อมปราการ 178 ก็จะดูสมจริงขึ้น

แต่ที่เริ่นเสี่ยวซู่กลัวคือโจรพวกนี้ไม่เคยได้ยินชื่อสูเสี่ยนฉู่มา ก่อนนี่แหละ

หยางเสียวจิ่นมองหน้าเขาแล้วว่า “นายคงไม่ได้กาลังคิดว่า ตัวเองกาลังทาเรื่องเละเทะไม่เป็ นท่าอยู่ใช่ไหม”

“อย่างมากพวกเราก็แค่กลับไปล่ะนะ” เริ่นเสี่ยวซู่พูดอย่างไม่ ยี่หระ

ระหว่างพวกเขากาลังคุยกัน ก็มีโจรคนหนึ่งเดินมาหาเขา เริ่น เสี่ยวซู่มองเขาด้วยสายตาสงบนิ่ง “มีอะไรหรือเปล่า”

“พี่ใหญ่ครับ” เจ้าโจรอึกอักไปชั่วขณะหนึ่งก่อนจะว่า “ขอผม กลับบ้านไปแปปหนึ่งได้ไหมครับ”

เริ่นเสี่ยวซู่เลิกคิ้ว “นายกาลังขอลาป่ วยกลับบ้านงั้นสิ ใครบอก ว่านายทาแบบนั้นได้”

“เปล่าครับ ฟังผมก่อน” เจ้าโจรว่า “ผมแค่อยากพาพี่น้องตัวเอง มาที่นี่”

เริ่นเสี่ยวซู่ตะลึงและเหลือบไปมองหยางเสียวจิ่น กลยุทธ ์นี้ได้ผล! ดูเหมือนว่าคนพวกนี้จะเคยได้ยินเรื่องสูเสี่ยนฉู่มา!

เขาเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะว่า “นายไปรู ้อะไรมา”

เจ้าโจรรีบส่ายหัวด้วยความหวาดผวา “ผมไม่รู ้อะไรทั้งนั้นจริงๆ นะครับ! ผมไม่รู้เลยว่าท่านมาจากป้ อมปราการ 178!”

“ชู่ว!” เริ่นเสี่ยวซู่ไม่รู ้จะหัวเราะหรือร ้องให้ดีเลย “ให้ลาวันหนึ่ง”

“ครับๆ ขอบคุณครับ!” เจ้าโจรคว้าโอกาสไว้และโค้งตัวขอบคุณ เริ่นเสี่ยวซู่อย่างซาบซึ้ง

[ได้รับเหรียญคาขอบคุณจากจางอี้เหิง +1!]

จากนั้นจางอี้เหิงก็ขึ้นรถจักรยานยนต์และขับออกไป เริ่นเสี่ยวซู่ ไม่กลัวว่าเขาจะไม่กลับมา และต่อให้เป็ นเช่นนั้นเริ่นเสี่ยวซู่แค่เสียคน ไปนายหนึ่ง เขาไม่สนใจหรอก

เขาหันไปหาหยางเสียวจิ่น “กลยุทธ ์ฉันน่าจะใช ้การได้”

ตอนแรกเริ่นเสี่ยวซู่กลัวมากว่าพอวางกับดักล่อจับพวกโจรแล้ว พวกโจรจะมากันหลายร ้อยหรือหลายพันจนเขาควบคุมไม่ไหว แต่ใน ที่สุดเขาก็ถอนหายใจโล่งอกออกมาได้ในที่สุด

หยางเสียวจิ่นส่งยิ้มให้เริ่นเสี่ยวซู่ขณะนั่งโดยวางคางบนมือ เงียบๆ อยู่เหนือเนินดิน เธอแค่ชวนเขาออกมาปราบโจรด้วยกัน แต่ ใครจะไปคิดว่าเริ่นเสี่ยวซู่ก็มีเล่ห์เหลี่ยมมากมายขนาดนี้

พูดตามตรง จะปราบโจรส าเร็จไม่ส าเร็จหยางเสียวจิ่นไม่สน หรอก อย่างไรเรื่องพวกนั้นมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธออยู่แล้ว เธอแค่ไม่ อยากทะเลาะกับหยางอวี้อันเรื่องนี้เฉยๆ

หยางเสียวจิ่นจะเสวยสุขอย่างคนมีฐานะในป้ อมปราการก็ได้ แต่ เธอไม่ชอบที่นั่นเลย เธอยอมนอนอยู่ในแดนรกร ้างสามวันสามคืน ดีกว่าไปอยู่ในป้ อมปราการ

และตอนนี้เธอกาลังเฝ้ ารอความคิดอื่นๆ ของเริ่นเสี่ยวซู่อย่างใจ จดใจจ่อ

เริ่นเสี่ยวซู่มองหยางเสียวจิ่น “ยิ่งคิดฉันก็ยิ่งรู ้สึกว่าสมาคม ตระกูลชิ่งเป็ นผู้อยู่เบื้องหลังความวุ่นวายในหุบเขาแห่งนี้ และที่จริง พวกเขาน่าจะวางแผนเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อปีที่แล้วด้วย”

หยางเสียวจิ่นผงกหัว “อืม”

“แผนการของสมาคมตระกูลชิ่งนี้คือใช ้รับมือสมาคมตระกูลจง กับสมาคมตระกูลหยางของเธอแน่นอน แต่ว่าสมาคมตระกูลชิ่งไม่ได้ มีอานาจที่นี่เท่าไร พวกเราเคยได้ยินมาอยู่แล้วว่าทางเหนือเป็ นการ คานอ านาจกันของสามฝ่ าย แต่ใครจะไปรู้ บางทีอาจจะใครสักคนใน สมาคมตระกูลจงพยายามขัดขวางแผนการของสมาคมตระกูลชิ่งใน ภูมิภาคนี้อยู่ก็ได้” เริ่นเสี่ยวซู่ว่า “แต่ถ้าสุดท้ายสมาคมตระกูลชิ่งเป็ น ผู้ชนะขึ้นมา ที่นี่ก็จะไม่มีโจรอีกแล้ว จะเหลือเพียงหุ่นเชิด ชิ่งเจิ่น… เป็ นคนที่รับมือไม่ง่ายเลย เธอไม่กังวลบ้างเหรอ”

“ไม่” หยางเสียวจิ่นพูดเสียงนิ่ง

“โทษสมาคมตระกูลหยางไหมที่ใช ้เธอต่างหมากบนกระดานแบบ นี้” เริ่นเสี่ยวซู่ถามด้วยความสงสัย

“ฉันไม่เกลียดพวกเขาและก็ไม่รู ้สึกใกล้ชิดกับพวกเขาด้วย” หยางเสียวจิ่นเปลี่ยนเรื่องพูด “แผนการขั้นต่อไปของนายคืออะไร ทาไมฉันมีความรู ้สึกว่านายสนใจหุบเขานี้มากเลยล่ะ”

เริ่นเสี่ยวซู่คิดพักหนึ่งและยิ้มพูด “อาจจะเป็ นเพราะว่าสักวันหนึ่ง ฉันจะเข้ามาตั้งรกรากอยู่ที่นี่แบบระยะยาวก็ได้มั้ง”

“นายอยากออกจากป้ อมปราการ? เพราะเหยียนลิ่วหยวนเหรอ ฉันรู ้สึกได้ว่าเขาไม่ชอบป้ อมปราการเท่าไร” หยางเสียวจิ่นถาม

“หนึ่งในเหตุผลก็คือลิ่วหยวนนั่นแหละ ฉันไม่อยากให้เขารู ้สึกไม่ ดี” เริ่นเสี่ยวซู่เงยหน้ามองฟ้ า “แต่ไม่ใช่แค่เขาหรอก ฉันเองก็ไม่ชอบ ป้ อมปราการเหมือนกัน ฉันคิดว่าชีวิตที่นี่สบายกว่า”

“นายคิดจะตั้งหลักปักฐานที่นี่สินะ” หยางเสียวจิ่นคิดพักหนึ่ง “แต่ว่าเรื่องนั้นไม่ง่ายเลย นี่แค่เริ่มต้น หนทางยังอีกยาวไกล”

เริ่นเสี่ยวซู่ตอบด้วยการถาม “เธอจะมาช่วยฉันไหม”

หมู่เมฆาคล้อยผ่านฟ้ าคราม ฝุ่ นดินในแดนรกร ้างนิ่งสงบ ผู้ อพยพเพิ่งขุดคูน้าเสร็จและเตรียมจะกลับบ้านกัน แม้กระทั่งสายลมก็ หยุดพัดโบก

เริ่นเสี่ยวซู่ถามเธอราวเป็ นเรื่องธรรมดาเรื่องหนึ่ง

หยางเสียวจิ่นนิ่งไป เธอหัวเราะหึหึก่อนจะยืนขึ้นและเดินกลับไป ยังนิคม “ก็แล้วแต่อารมณ์”

ตอนเย็น เสียงรถจักรยานยนต์ดังหึ่งมาแต่ไกล เสียงนี้ดูจะมาจาก หลายคนเสียด้วย เริ่นเสี่ยวซู่มองไป จินเหลียนวิ่งมาหา “พี่ใหญ่ ให้ พวกเราเตรียมอาวุธไหม ถ้าเจ้าพวกเวรนั่นไม่มาดีล่ะ”

เริ่นเสี่ยวซู่หันไปมองและเห็นว่าหยางเสียวจิ่นเข้าไปซ่อนตัวที่จุด ยุทธศาสตร ์บนเนินเขาแล้ว เขาหัวเราะและว่า “ไม่ต้องกังวล ไม่เป็ น อะไรหรอก”

ต่อให้ไม่มีเขา แค่หยางเสียวจิ่นคนเดียวก็พอจะขู่พวกโจรไม่เอา ถ่านจนกระเจิงไปได้แล้ว

และตอนนี้เองเริ่นเสี่ยวซู่พลันนึกไปถึงมือสไนเปอร ์ที่ล้างบางกอง พันเทพยนต์ลึกเข้าไปในพื้นที่ของสมาคมตระกูลหลี่ นั่นน่าจะเป็ น ฝีมือของหยางเสียวจิ่นเหมือนกันสินะ?