the first order สู่รุ่งอรุณเเห่งมวลมนุษย์ - ตอนที่ 350 พันพอนมาอวยพรปีใหม่ไก่ ไม่มีทางมาดี

ณ ทางภูเขาที่ฝนชุมแห่งหนึ่ งใกล้เขาต๋าป่ าน พลันมี รถจักรยานยนต์กลุ่มใหญ่ขับขึ้นเขาไป รถนาขบวนแบกธงขนาด ใหญ่ที่ปักรูปเศียรพยัคฆ์

โจรแต่ละคนมีผ้าพันคอสีฟ้ าคลุมจมูกและปาก มองจากไกลๆ จะ เห็นรถจักรยานยนต์สองแถวและคนขี่ต่างสวมผ้าพันคอสีฟ้ าคลุม หน้าทั้งสิ้น เป็ นภาพน่าตื่นตาตื่นใจ

อีกทั้งกลุ่มนี้ยังมีคนไม่น้อยเลยด้วย คนมากกว่าสามร ้อยนาย กาลังขึ้นเขาไปด้วยกัน มองแวบหนึ่งไม่มีทางเป็ นโจรกลุ่มเล็กไปได้ อย่างน้อยก็ดูดีกว่าโจรธรรมดามาก โจรบางคนยากจนหนักจนใส่แค่ กางเกงปุปะ อย่าไปพูดถึงผ้าพันคอหรือธงใหญ่นี้

พอมาถึงเขาฝั่งเหนือ ก็จอดรถจักรยานยนต์ที่ข้างถนน หัวหน้า กลุ่มเดินไปยังทางภูเขาสายน้อยที่จะพาไปยังค่าย

โจรหน้าตาดุร ้ายเดินตามทางภูเขาไปเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร ทุกคนยกปืนไว้ข้างหน้า เตรียมพร ้อมรับมือสถานการณ์ไม่คาดคิด

พวกเขานึกว่าการต่อต้านอย่างดุเดือดอยู่ข้างหน้าเสียอีก แต่ว่า ทางภูเขาทั้งเส้นเงียบสนิท ราวกับไม่มีใครคอยเฝ้ าอย่างไรอย่างนั้น

พอมาถึงทางเข้ารังโจร หัวหน้าโจรก็ผลักประตูไม้เปิดเสียงดัง เอี๊ยดอ๊าด เขาไม่กลัวจะถูกซุ่มโจมตีและเดินเข้าไปก่อนใคร แต่พอ เข้าไปแล้วก็เห็นว่าทั้งรังโจรว่างเปล่า ดูเหมือนไม่มีใครอยู่มาพักใหญ่ แล้วด้วย

หัวหน้าโจรพูดเสียงค่อย “เขาต๋าป่านมีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้น พวก เราเจอรังโจรเปล่ามาห้าหกแห่งแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

“หรือว่าชีวิตมันลาบากกว่าเดิมพวกเขาเลยกลับไปทางานที่ โรงงานของสมาคมแล้ว? เขาลูกนี้ยังมีรังโจรอยู่อีกไม่กี่แห่ง จะไปหา พวกเขาด้วยไหม” มือขวาของหัวหน้าโจรถาม

“ไป! ฉันไม่เชื่อหรอกว่าโจรบนเขาต๋าป่ านจะกลับตัวกลับใจจน หมด” หัวหน้าโจรแค่นเสียงระหว่างพาพรรคพวกตัวเองขึ้นเขาไปต่อ

พวกเขาไปตรวจรังโจรอีกสามแห่งก่อนจะเจอโจรอยู่ประปรายอยู่ ในค่ายแห่งหนึ่ง

พอพวกโจรที่อยู่โดดๆ เห็นพวกเขาก็รีบคุกเข่าร ้องขอความ เมตตาทันที “ละเว้นพวกเราด้วย!”

หัวหน้าโจรคิดอยู่พักหนึ่งและถามด้วยหน้างิ้วคิ้วขมวด “พรรค พวกคนอื่นๆ ของนายอยู่ไหน”

โจรสิบกว่านายสะอึกสะอื้น “ถูกโจรจับไปแล้ว”

หัวหน้าโจรนิ่งอึ้ง “พวกนายเองก็เป็ นโจรไม่ใช่เหรอไง”

พวกเขาโกรธจนหัวเราะออกมา พวกเขาต้องไปลักพาตัวผู้ อพยพสิ ท าไมถึงมีคนมาลักพาตัวโจรไปแทน!

ที่จริงพวกเขาก็มาที่นี่เพื่อกะเกณฑ์คนจากรังโจรภูเขาลูกอื่น พวกเขานึกว่าแผนการตัวเองจะล้าหน้าโจรกลุ่มอื่นไปแล้ว ใครจะไป คิดว่ามีคนออกปฏิบัติการไปก่อนแล้ว

หัวหน้าโจรถาม “ใครเป็ นหัวหน้าของที่นี่ ลุกขึ้นมาพูด”

พวกโจรตะโกน “หัวหน้าพวกเราถูกพาตัวไปแล้ว”

หัวหน้าโจรตะลึง “ฉิบ…ใครจับพวกเขาไป แล้วพวกนายไม่กี่คน รอดมาอย่างไม่บาดเจ็บได้ยังไง”

โจรคนหนึ่งว่า “พวกเขาถูกผู้อพยพจากนิคมใหญ่ที่ตีนเขาฝั่ง ทิศใต้จับไป พวกเรารู ้สึกว่ามีอะไรผิดปกติเลยหนีออกมาก่อน”

“นิคมขนาดใหญ่?” หัวหน้าโจรถามอย่างสงสัย

“มีคนราวสี่ห้าร ้อย ดุร ้ายกันโคตรๆ เลย มีผู้มีพลังพิเศษสองคน ด้วย!” เจ้าโจรว่า

หัวหน้าโจรตระหนกขึ้นมาทันที ผู้มีพลังพิเศษสองคนอยู่ในนิคม ของผู้อพยพ ไม่มีทางเป็ นนิคมของผู้อพยพธรรมดาไปได้

หัวหน้าโจรคิดพักหนึ่งและถาม “พวกเขาจะจับคนแบบไหนไป และจับไปยังไง”

“พวกเขาจับทุกคนที่แวบผ่านนั่นแหละ ปกติแล้วผู้มีพลังพิเศษ สองคนนั้นจะลงมือเอง คนอื่นๆ ไม่ได้ทาอะไร หัวหน้าพวกเราก็ถูกอัด จนล้มนอนกับพื้น”

“ถูกจับไปแล้วยังไงต่อ” หัวหน้าโจรถาม

“ไม่รู ้เหมือนกัน แต่ยังไงก็ไม่ถูกฆ่าทิ้ง พวกเขาจะถูกรวมตัวไป ขุดคูน้าทาอิฐ”

หัวหน้าโจรหันไปกล่าวกับมือขวา “ดูเหมือนว่าคนพวกนี้จะไม่ ทันระวัง สู่จินหยวน นายพาคนกลุ่มหนึ่งไปและปล่อยให้พวกเขาจับ นาย หลังจากเข้าร่วมกับพวกเขาจนเข้าใจสถานการณ์แล้วก็รอ สัญญาณบุกจากฉัน”

โจรที่ชื่อสู่จินหยวนพยักหน้า “เข้าใจแล้ว!”

เขาพาคนสิบเอ็ดนายลงเขาไปด้วย

หัวหน้าโจรมองไปยังอีกคนละว่า “กลับขึ้นเหนือและเรียกพี่น้อง เรามา ดูเหมือนว่าพวกเราจะเจอศึกหนัก พวกเราน่าจะจัดการไม่ยาก นัก แต่ยังไงก็ไปเรียกพวกเขามาก่อน”

และตอนนี้เองโจรที่อยู่บนรังนี้แต่เดิมก็สังเกตเห็นธงเศียรพยัคฆ์ “กลุ่มโจรจากทางเหนือนี่!”

หัวหน้าโจรยิ้ม “สายตาไม่เลว”

สู่จินหยวนพาพรรคพวกบุกนิคมผู้อพยพอย่างดุดัน แต่ก็เป็ นไป อย่างคาดคิด พวกเขาโดนเริ่นเสี่ยวซู่จับตัวไป

เพื่อให้ดูสมจริง พวกสู่จินหยวนจึงตั้งใจขัดขืนสุดชีวิต ถึงพวก เขาจะยิงไม่โดนเริ่นเสี่ยวซู่เลย แต่ก็ดูโจมตีมาอย่างดุร ้ายไม่น้อย

หลังจากเริ่นเสี่ยวซู่ส่งสู่จินหยวนให้จินเหลียนแล้ว หยางเสียวจิ่น ก็เข้ามากระซิบทันที “คนกลุ่มนี้ไม่ปกติ”

“ไม่ปกติยังไง” เริ่นเสี่ยวซู่ถาม

“มีคนฝึ กพวกเขาจับปื น แถมทั้งสิบสองคนดูร่วมมือกันดี ประมาณหนึ่งด้วย ที่รถจักรยานยนต์ก็มีสัญลักษณ์อะไรบางอย่าง สลักอยู่แต่ระหว่างทางมาพวกเขาตั้งใจขีดฆ่าทิ้ง” หยางเสียวจิ่นมี สายตาปราดเปรียว รายละเอียดใดก็หลุดรอดสายตาเธอไปไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวกับปืนด้วยแล้ว

คนพวกนี้รู ้แต่ว่าที่นี่มีผู้มีพลังพิเศษสองคน ถึงจะแสดงละครได้ดี แต่หยางเสียวจิ่นก็ยังจับสังเกตได้อยู่ดี

“พวกทหารหรือเปล่า” เริ่นเสี่ยวซู่ถาม

“ไม่น่าใช่ ฉันไม่เห็นร่องรอยผู้ผ่านการฝึกหนักของกองทัพมา เดาว่าคนกลุ่มนี้น่าจะเป็ นกลุ่มโจรใหญ่ในหุบเขาส่งมา พวกเขา อาจจะไม่ได้มาดี” หยางเสียวจิ่นว่า

เริ่นเสี่ยวซู่หัวเราะหึหึ “ไม่เป็ นไร ปล่อยให้พวกเขาอยู่ที่นี่ไป”

เริ่นเสี่ยวซู่ไม่กังวลคนกลุ่มนี้แม้แต่นิดเดียว

พอฝนหยุดแล้ว สู่จินหยวนและพรรคพวกที่ถูกจินเหลียนอบรม เป็ นระบบเรียบร ้อยก็เริ่มขุดตะกอนดินในแม่น้า ที่ทาให้พวกเขา ประหลาดใจคือจินเหลียนอ้างว่าผู้มีพลังพิเศษสองคนนี้มาจากป้ อม ปราการ 178

ท าไมป้ อมปราการ 178 ถึงยื่นมือมาในหุบเขา สู่จินหยวนยังไม่ ลดความสงสัย จากนั้นพวกเขาก็ตะลึงที่พบว่าทุกคนที่ขุดตะกอนดิน อยู่เป็ นโจรกันหมด หรือว่าพวกเขาอยู่ที่เพราะอยากเข้าร่วมป้ อม ปราการ 178 อย่างที่จินเหลียนเปรยเป็ นนัยๆ นะ

“พี่สู่ พวกเราเอาไงดี” มีคนกระซิบถาม

สู่จินหยวนคิดพักหนึ่งและพูด “ทาอิฐดินเหนียวกับพวกเขาไป ก่อน ไม่ใช่พวกเขาบอกว่าพอเราเก็บกระสุนได้ร ้อยนัดแล้วจะได้ปืน คืนหรอกเหรอ ได้ปืนกลับมาแล้วถึงจะร่วมมือกับพี่น้องเราได้”

“ได้!”

ไม่กี่วันต่อมา กระบวนการเผาอิฐก็เสร็จสิ้น จินเหลียนและคน อื่นๆ รอให้อุณหภูมิในเตาเย็นลงอย่างมีความสุข จากนั้นก็ขนอิฐดา ออกมา

มีคนข้างสู่จินเหยียนพูด “พี่สู่ ทาไมพวกเขาต้องมาลาบากทาอิฐ ที่นี่ด้วยทั้งๆ ที่จะไปเป็ นโจรแทนก็ได้”

สู่จินหยวนคิดพักหนึ่งก่อนจะตอบ “พวกเขาอาจจะกาลังสร ้าง ก าแพงป้ องกันอยู่”

“ไม่น่าใช่ ฉันได้ได้ยินว่าพวกเขาอยากสร ้างบ้านให้ผู้อพยพ ยัง ได้ยินด้วยว่าผู้อพยพทาดีกับโจรพวกนี้ไม่เลว ถึงกับทาอาหารมาให้”

“เลิกพูดมั่วซั่ว” สู่จินหยวนตัดบท “โจรจะมาสร ้างบ้านให้ผู้ อพยพได้ยังไง แบบนี้มันก็เหมือนพันพอนมาอวยพรปีใหม่ไก่[1]สิ พวกผู้อพยพให้อาหารพวกโจรเนี่ยนะ ฉันไม่เชื่อหรอก!”

แต่พอถึงตอนเที่ยง พวกผู้อพยพถือตะกร ้ามาพร ้อมพูดด้วย รอยยิ้มอบอุ่น “ทุกคนมากินข้าวเที่ยงกัน พวกเราอบข้าวโพดมาให้ ทุกคน ขออภัยที่อาหารธรรมดาไป”

จินเหลียนและจางอี้เหิงรับตะกร ้าจากผู้อพยพและแจกจ่ายให้ทุก คน ฝักข้าวโพดนี้มาจากการเก็บเกี่ยวฤดูใบไม้ร่วงรอบที่แล้ว ผู้ อพยพกินเหลือมาจากหน้าหนาว แต่ก็ไม่มีใครสนใจอะไร

สู่จินหยวนนิ่งงันไปพักหนึ่ง “นี่มันเชี่ยอะไรเนี่ย!”

พูดจบจินเหยียนก็ยัดข้าวโพดร ้อนๆ ฝักหนึ่งใส่มือเขาและว่า “พูดน้อยๆ หน่อย กินระหว่างที่ยังร ้อน”

[1] มาจาก พันพอนมาอวยพรปีใหม่ไก่ ไม่มีทางมาดี (黄鼠狼给鸡拜年——没安好心) หมายถึงหน้าเนื้อใจเสือ ต่อหน้าทาดี แต่ใจจริงมุ่งร ้าย