the first order สู่รุ่งอรุณเเห่งมวลมนุษย์ - ตอนที่ 355 ฟ้ าลั่น

พอตกดึก จินเหลียนและคนอื่นๆ ก็ซ่อนตัวอยู่หลังป้ อมสนามที่ สร ้างขึ้นมาอย่างง่ายๆ ในมือมีวอโถวอยู่สองลูก

เริ่นเสี่ยวซู่บอกพวกเขาว่าคืนนี้โจรจากทางเหนืออาจจะไม่มาก็ ได้ แต่ทุกคนก็ยังเตรียมพร ้อมตั้งรับอยู่ดี ครึ่งคืนแรก คนครึ่งหนึ่งจะ ไปหลับ และครึ่งคืนหลังอีกครึ่งก็จะมาเฝ้ าแทน ถ้ามีศัตรูโผล่มาจริงๆ ทุกคนจะได้ตั้งตัวและเข้าร่วมการสู้รบอย่างทันการณ์

พอเริ่นเสี่ยวซู่สั่งการอะไรเสร็จก็ไม่เห็นหยางเสียวจิ่นแล้ว “พวก นายเห็น…อะแฮ่ม พวกนายเห็นพี่สะใภ้ไหม”

“ไม่เห็น” จินเหลียนตอบ

“ฉันเห็นก่อนหน้านี้เธอเข้าไปในแดนรกร ้าง” สู่จินเหลียนตอบ

เริ่นเสี่ยวซู่ส่งเสียงตอบรับในลาคอ ดูเหมือนว่าหยางเสียวจิ่นเข้า ไปท าความคุ้นชินกับสภาพภูมิประเทศแล้ว

ในสนามรบจริง มือสไนเปอร ์ชั้นดีย่อมไม่อยู่นิ่งแค่จุดชัยภูมิเดียว ถ้าที่มั่นถูกเปิดโปงขึ้นมา พวกเขาต้องถอยไปจากจุดนั้นให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นคงถูกศัตรูเข้ามายิงจบชีวิต เพราอย่างนี้เองบทบาทใน สนามรบของมือสไนเปอร์จึงนับได้ว่าเป็ นบทบาทเชิงรุก

โชคดีที่สู่จินเหลียนบอกว่าพวกโจรทางเหนือไม่มีพลสไนเปอร ์นี่ ลดภัยอันตรายต่อหยางเสียวจิ่นไปได้อย่างมาก

และหยางเสียวจิ่นมีข้อได้เปรียบด้วย

ปืนสไนเปอร ์หนักมาก ถ้ามือสไนเปอร ์ใช ้ปืนล ากล้องใหญ่ล่ะก็ ขณะออกปฏิบัติการปืนจะหนักมาก

ปืนสไนเปอร ์สามารถหนักได้ถึงยี่สิบจุดเก้ากิโลกรัม ซึ่งเทียบ ได้รับการวิ่งไปทั่วในแดนรกร ้างโดยแบกกระสอบข้าวสองกระสอบไป ด้วย ขนาดชายฉกรรจ์ยังทาเช่นนั้นยาก

แต่หยางเสียวจิ่นต่างจากคนอื่น ถ้าเธอต้องถอยล่ะก็ แค่เก็บปืนส ไนเปอร ์ไปแล้วเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ อีกอย่างผู้มีพลังพิเศษก็ แข็งแรงกว่าและเคลื่อนไหวได้รวดเร็วกว่าด้วย

เป็ นผู้มีพลังพิเศษแถมยังเป็ นมือสไนเปอร ์ชั้นยอดอีก เป็ นตัวตน ที่น่ากลัวที่สุดในสนามรบ

หลังจากกินวอโถวไปสองลูก เริ่นเสี่ยวซู่ก็นอนหลับตาพักผ่อน อยู่หลังป้ อมสนาม พูดตามตรง เขาคิดว่าการออกไปสู้ในแดนรกร ้าง นั้นเหมาะกับตนเองมากกว่าตนเอง

ก่อนที่พวกโจรที่นี่จะได้สัมผัสว่าสงครามจริงเป็ นอย่างไร พวก เขาก็เป็ นแค่อันธพาลฝูงหนึ่ง ถ้าไม่มีใครคอยอยู่สร ้างขวัญกาลังใจ ล่ะก็ มากกว่าครึ่งคงหนีไปทันทีที่การสู้รบเริ่มขึ้น

จินเหลียนเดินไปหาเริ่นเสี่ยวซู่และถามเสียงเบา “พี่ใหญ่ พลัง ของพี่สะใภ้คือดึงปืนสไนเปอร ์ออกมาจากอากาศว่างเปล่า และของพี่ ใหญ่คืออะไรเหรอ”

จนถึงวันนี้เริ่นเสี่ยวซู่ก็ยังใช ้แค่กาลังถ่ายเดียวจัดเขาพวกเขา โดยไม่ได้ใช ้พลังพิเศษอะไรเลย ดังนั้นพวกจินเหลียนเลยได้แต่เดา กันว่าเริ่นเสี่ยวซู่มีพลังอะไร

เริ่นเสี่ยวซู่เหลือบมองพวกโจร “เดี๋ยวพวกโจรเหนือนั่นมาก็รู ้เอง แหละ เอาระเบิดมือกล่องหนึ่งมาวางข้างฉัน”

พวกโจรนิ่งงันกันไป พวกเขาพูดเรื่องพลังพิเศษกันอยู่ไม่ใช่ เหรอ ทาไมจู่ๆ ก็พูดถึงระเมิดมือได้ล่ะ หรือว่าพลังเขาเกี่ยวกับระเบิด มือ

ทันใดนั้นเริ่นเสี่ยวซู่ก็พูด “พวกเขามาแล้ว! เตรียมรบ! ศัตรูมา จากทางตะวันตกเฉียงเหนือ ไม่ใช่ทางเหนือ!”

สู่จินเหลียนมองเข้าไปในแดนรกร ้างแล้วถาม “พี่ใหญ่ ไหนล่ะ”

แดนรกร ้างตรงหน้าพวกเขามืดด าสนิท ศัตรูจะมาจากทางไหน พวกเขาไม่เข้าใจเลยว่าเริ่นเสี่ยวซู่เห็นพวกเขาได้อย่างไร

ที่จริงเริ่นเสี่ยวซู่ส่งร่างเงาออกไปก่อนหน้านี้แล้ว ในเมื่อพวกเขา ไม่พลลาดตระเวน เริ่นเสี่ยวซู่จาเป็ นต้องทาหน้าที่แทน ดังนั้นพอร่าง แยกเงาเขาเจอศัตรูเริ่นเสี่ยวซู่ก็ทราบทันทีว่าพวกเขามาถึงแล้ว แต่ เขายังไม่ให้ร่างแยกเงาเปิดเผยตัว รอให้ศัตรูเข้ามาใกล้กว่าก่อน

จากนั้นสู่จินหยวนก็เห็นเริ่นเสี่ยวซู่ใช ้มือขวาคว้าระเบิดมือ ถอด สลัก ก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปในเงา

เงานี้ราวดั่งประตูที่ส่งมือเขาไปยังต่างมิติ

จินเหลียน สู่จินหยวน และคนอื่นๆ เหม่อมองภาพนี้ พวกเขาไม่ เข้าใจเลยว่าเริ่นเสี่ยวซู่กาลังทาอะไรอยู่

พวกโจรอยู่ไกลๆ คืบมาอย่างเงียบงัน เพื่อจะปิ ดบังการ เคลื่อนไหว พวกเขาถึงกับเปลี่ยนเส้นทาง ทิ้งรถจักรยานยนต์และคืบ มาด้วยเท้า

ขณะเดินๆ กันอยู่ในความมือ โจรที่นาหน้าสุดพลันเห็นมือโผล่ ออกมาจากอากาศธาตุในความมืดมิด จากนั้นก็โยนระเบิดมือมาที่ เท้าเขา

เจ้าโจรตะลึง กว่าจะรู ้ว่าอะไรเป็ นอะไร ก็มีเวลาตะโกนได้แค่ “ฉิบ!”

จากนั้นสู่จินหยวนก็ได้ยินเสียงระเบิดดังมาจากระยะราวๆ หนึ่ง กิโลเมตร

ทาเอาทุกคนมองเริ่นเสี่ยวซู่ด้วยความตกตะลึง พลังอะไรนั่น โยน ระเบิดระยะไกล?!

ไม่ใช่แค่พวกเขาที่ตะลึงลาน กระทั่งศัตรูก็ตะลึงไม่ต่างกัน! กลุ่ม โจรที่กาลังคืบหน้าไปยังนิคมไม่เข้าใจเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น พวกเขา นึกว่าตนเองเหยียบกับระเบิดเข้า!

แต่ท าไมในหุบเขาถึงมีกับระเบิดได้!

พลระเบิดมืออย่างมากก็โยนไกลสุดได้แค่ราวๆ หนึ่งร ้อยเมตร อย่างเช่นบันทึกสูงสุดในกองทัพสมาคมตระกูลหยางคือโยนได้หนึ่ง ร ้อยสองเมตร

แต่เริ่นเสี่ยวซู่โยนระเบิดมือเป็ นกิโลเมตรเลย?

ป้ อมปราการที่ไม่อาจเจาะทะลวงย่อมไม่อาจสู้รบกับพลังเช่นนี้ได้ สินะ? แต่ทาไมพลังนี้มันถึงให้ความรู ้สึกแปลกๆ ล่ะ

ตอนนี้ศัตรูที่อยู่แต่ไกลก็ยังไม่แน่ใจว่าใครโจมตีพวกเขา และ พวกเขาก็ไม่รู ้ด้วยผู้โจมตีนั้นโจมตีมาจากไหน เป็ นคู่ต่อกรที่พวกเขา ไม่อาจสู้รบปรบมือได้เลย

ทันใดนั้นเองเสียงปืนสไนเปอร ์ก็ดังสนั่นผ่านอากาศมา เสียงนี้ ราวเสียงฟ้ าร ้องฟ้ าลั่นจากเมฆทมิฬกลุ่มใหญ่

เสียงปื นสไนเปอร ์ล ากล้องใหญ่ได้ยินแม้จะอยู่ห่างหลาย กิโลเมตร!

ระเบิดมือที่เริ่นเสี่ยวซู่โยนชี้เป้ าให้หยางเสียวจิ่นรู ้ทิศของศัตรูทั้ง ระเบิดให้ส่องแสงสว่างให้เธอด้วย

พวกสู่จินหยวนรู ้ทันทีว่าพี่สะใภ้พวกตนลงมือแล้ว แต่พวกเขายัง เดาไม่ออกว่าตอนนี้หยางเสียวจิ่นอยู่ที่ไหน

จินเหลียนและคนอื่นๆ คารามขณะคว้าปืนไรเฟิลอัตโนมัติของ ตนขึ้นมาอย่างตื่นเต้น แต่พวกเขาก็อยู่นาน ก็ยังไม่เห็นว่าจะมีศัตรู บุกมา

ภายในห้วงส านึกของพวกจินเหลียน การสู้รบคือรอศัตรูมาเยือน ถึงหน้าประตู พอถึงเวลานั้น ทุกคนสาดกระสุนปืนตัวเองไปราวมังกร พ่นไฟ เลือดสาดไหลนองท่วมทั่ว

หลังจากศัตรูแตกพ่ายแล้ว จินเหลียนก็จะเรียกให้ทุกคนโถมไล่ ล่า

แค่จินการภาพก็ตื่นเต้นเกินจะตื่นเต้นแล้ว!

แต่สุดท้าย เสียงปืนสไนเปอร ์ดังลั่นไม่หยุด ระเบิดมือก็ระเบิดไม่ หยุด ขณะเดียวกันพวกเขาไม่ต่างกับเป็ นเชียร ์ลีดเดอร ์ การสู้รบเริ่ม พักใหญ่แล้ว พวกเขาก็ยังไม่เห็นวี่แววของศัตรู

ขณะที่เริ่นเสี่ยวซู่โยนระเบิดนั้น ก็ใช ้ร่างแยกเงาคอย สังเกตการณ์จากเงามืดไปด้วย แต่เขารู ้สึกแปลกใจอยู่บ้างเพราะ จ านวนโจรดูจะไม่ถูกต้อง

พวกเขาควรมีกันหกร ้อยนายไม่ใช่เหรอ ท าไมถึงเห็นแค่ราวๆ สองร ้อยเองล่ะ