the first order สู่รุ่งอรุณเเห่งมวลมนุษย์ - ตอนที่ 367 มุ่งสู่แดนรกร ้างแห่งความหวัง

เริ่นเสี่ยวซู่ไม่รู ้เลยว่าที่แนวหน้าในทางใต้นั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ เมื่อเห็นเพลิงโหมในป้ อมปราการ 88 ก็รู ้แล้วว่าป้ อมปราการแห่งนี้จบ สิ้นแล้ว

ตอนนี้กองกาลังรักษาการณ์ป้ อมปราการป้ อมปราการ 88 นั้น เหลือแค่ก าลังทหารแห่งกรมทหารราบอิสระ ถ้าเป็ นการป้ องกัน ธรรมดา กองพลน้อยทหารราบกองพลน้อยหนึ่งคงไม่มีทางสู้ไหวแน่ ยกเว้นแต่ว่าจะเป็ นกองพลน้อยยานเกราะหรือกองก าลังติดขีปนาวุธ

แต่หน่วยข่าวกรองของสมาคมตระกูลหยางทราบตาแหน่งที่อยู่ กองกาลังรบของสมาคมตระกูลชิ่งทั้งหมด เป็ นไปไม่ได้เลยที่พวกเขา จะปล่อยให้กองกาลังที่ถือครองอาวุธหนักเข้ามาใกล้ป้ อมปราการ 88

แต่ว่าตั้งแต่ทหารนาโนแมชชีนเหล่านี้เคลื่อนทัพขึ้นเหนือ พวก เขาก็ใช ้การเคลื่อนไหวที่คล่องตัวอย่างสูงนี้เคลื่อนที่ไปตามป่ าเขา ไม่เผยตัวเองตามถนนเส้นหลักแม้แต่ครั้งเดียว ทหารธรรมดาไม่อาจ เคลื่อนไหวภูมิประเทศลาบากเช่นนี้ได้ แต่สาหรับทหารนาโนแมชชีน แล้วมันไม่ต่างไปจากพื้นราบ

นี่ถึงเป็ นเหตุผลด้วยว่าทาให้ชิ่งเจิ่นจึงเลือกให้ทหารนาโนแม ชชีนแทรกซึมเข้าไปในป้ อมปราการสมาคมตระกูลหยาง เพราะต่อให้

เป็ นกองกาลังชั้นยอดของชิ่งเจิ่นเอง ก็ไม่สามารถทะลุผ่านแนว ป้ องกันของสมาคมตระกูลหยางได้โดยไม่ให้อีกฝ่ายตื่นตัว

แต่ทหารนาโนแมชชีนสามารถ

ตอนนี้เพลิงไหม้กาลังลามไปทางเหนือ เริ่นเสี่ยวซู่สังเกตเห็นว่า มันเคลื่อนตัวไปแนวตรงราวมีดผ่าตัดที่ผ่าลงไปยังจุดสาคัญของ สมาคมตระกูลหยางอย่างแม่นย า

หลังจากท าลายประตูและบุกเข้ามาในป้ อมปราการแล้ว ทหารนา โนแมชชีนพวกนี้ไม่มัวแต่สู้รบกับทหารรักษากาณ์แต่เคลื่อนตัวขึ้น เหนือไปด้วยต้องการท าลายคฤหาสน์ตระกูลหยางและฆ่าบุคคล ระดับสูงของสมาคมที่อาศัยอยู่ที่นั่นให้หมด

ถึงบุคคลระดับสูงของสมาคมตระกูลหยางจะแยกกันไปอยู่ใน ป้ อมปราการสิบกว่าแห่ง แต่กว่าหกสิบเปอร ์เซ็นต์ก็ยังอยู่ที่นี่ อยู่ใน คฤหาสน์ตระกูลหยางที่ป้ อมปราการ 88

ถ้าที่นี่ถูกทาลายล่ะก็ สมาคมตระกูลหยางจะตกอยู่ในความ สับสนวุ่นวายทันที

เมื่อแนวหน้าพังลง แนวหลังก็ไร ้ผู้นา สมาคมตระกูลชิ่งก็อาจ สามารถรุดขึ้นอย่างปรอดโปร่ง กลืนกินสมาคมตระกูลหยางที่พ่าย แพ้ไปแล้วทีละเล็กทีละน้อย

“อึก”

เริ่นเสี่ยวซู่ได้ยินเสียง ก็หันไปมองโจวอิ๋งเสวียที่ค่อยๆ ได้สติ ขึ้นมา โจวอิ๋งเสวียกะพริบตาปริบๆ มองไฟที่ลุกโชน เธอได้ยังได้ยิน เสียงยิงปื นเสียงระเบิดดังสนั่นด้วย ทันใดนั้นเธอก็พูดอย่างตื่น ตระหนก “ปล่อยฉันนะ! แม่ฉันยังอยู่ที่บ้าน!”

เริ่นเสี่ยวซู่นิ่งไป เขาชะงักไปวูบหนึ่ง ก่อนจะเกินไปหาโจวอิ๋งเส วียและว่า “ฉันไม่มีข้อบาดหมางอะไรกับเธอ ฉันไม่โทษหรอกที่เธอ คอยจับตาดูฉัน เพราะยังไงเราก็ต่างคนต่างมีจุดยืนไม่เหมือนกัน แต่ ถ้าฉันปล่อยเธอไปที่นี่ ต้องห้ามสร ้างปัญหาให้ฉัน เข้าใจหรือเปล่า”

โจวอิ๋งเสวียมองเริ่นเสี่ยวซู่ด้วยสายตาสงบนิ่ง “ตกลง!”

เริ่นเสี่ยวซู่ตัดเชือกป่ านที่มัดโจวอิ๋งเสวีย จากนั้นเธอก็กระโดด กาแพงไปทันที จากนั้นก็หายลับไป

เริ่นเสี่ยวซู่ไม่กลัวสมาคมตระกูลหยางจะมาจับเขาแล้ว อย่างไร ตอนนี้พวกเขาจะดูแลตัวเองยังไม่รอดเลย

ทันใดนั้นก็มีเสียงล้อเบียดถนนดังมาที่หน้าประตู หลัวหลาน คาราม “เริ่นเสี่ยวซู่ รีบมากับฉัน พวกเราต้องออกไปจากที่ปัญหา มากนี่ ไอ้พวกทหารนาโนแมชชีนของสมาคมตระกูลหลี่พอเริ่มฆ่า ฟันแล้วไม่สนใจหรอกว่าพวกเราจะมาจากสมาคมตระกูลหยางหรือ เปล่า”

เริ่นเสี่ยวซู่ผลักเปิดประตูหน้าบ้าน เขาเห็นชาวป้ อมปราการไม่ น้อยออกมาดูไฟไหม้รอบๆ ตามถนน บางคนก็ซ่อนตัวอยู่ในอาคาร คิดว่าอยู่บ้านแล้วน่าจะปลอดภัยมากขึ้น

รถบรรทุกสองคันที่จอดหน้าประตูมีทหารสมาคมตระกูลชิ่งยืน ล้อมป้ องกัน ทหารพวกนี้แทรกซึมเข้าไปในป้ อมปราการ 88 ก่อน หน้านี้แล้ว แต่หลัวหลานรู ้ดีว่าตอนนั้นพวกเขาช่วยตนไปจากที่นี่ ทันทีไม่ได้ ท าได้เพียงคอยช่วยเหลือเท่านั้น

เริ่นเสี่ยวซู่ช่วยหวังฟู่ กุ้ย เสี่ยวอวี้ และคนอื่นๆ ขึ้นรถ เพียงสอง นาที ทุกคนก็เข้าไปนั่งท้ายรถบรรทุกอย่างเป็ นระเบียบ

หลัวหลานคาราม “เคลื่อนรถได้! ไปๆๆ! ฉันไม่อยากถูกฝังไป พร ้อมกับป้ อมปราการ 88!”

เริ่นเสี่ยวซู่มองกลับไปยังจุดไฟลุกโหมที่ทหารนาโนแมชชีนทั้ง หนึ่งพันห้าร ้อยนายอยู่ ถ้าเขาไปเอานาโนแมชชีนได้หน่อยค่อยดี มาก มันคงมีพอจะทาให้ทุกคนแข็งแกร่งขึ้น แต่เขาไม่อาจเสี่ยงได้ เริ่นเสี่ยวซู่รู ้ดีลาดับความสาคัญดี

ถ้าพวกเขาหันกลับไปตอนนี้ล่ะก็ อาจจะลงเอยด้วยความตาย เช่นนั้นเริ่นเสี่ยวซู่ไม่เอานาโนแมชชีนดีกว่า

รถบรรทุกสองคันเร่งตัวบนถนนไปยังประตูตะวันออก พอชาว ป้ อมปราการเห็นรถบรรทุกสองคันเหยียบคันเร่งไปเช่นนี้ก็เริ่มตื่น ตระหนก และหนีไปทางเดียวกันกับตัวรถ

“เริ่นเสี่ยวซู่” หลัวหลานผู้อยู่ท้ายรถบรรทุกที่กระเทือนไปมาร ้อง เรียก “ไปสมาคมตระกูลชิ่งกับฉัน!”

เริ่นเสี่ยวซู่เหลือบมองเหยียนลิ่วหยวน จากนั้นก็ส่ายหน้า “ไม่ไป”

หลัวหลานถามอย่างไม่เข้าใจ “ถ้าตามฉันไปสมาคมตระกูลชิ่ง นายจะมีเนื้อให้กินมีเหล้าให้ดื่ม มีเงินเป็ นกองฟ่ อน มีรถหรูให้ขับ พา สาวสวยขับรถหรูเล่นไม่แจ่มมากเหรอ”

เริ่นเสี่ยวซู่ยิ้ม “ฉันก็เคยนึกเรื่องอยู่อาศัยในป้ อมปราการนะ แต่ ตอนนี้ฉันมีตัวเลือกอื่นแล้ว ฉันรู ้สึกว่าแดนรกร ้างเหมาะกับฉัน มากกว่า”

เหยียนลิ่วหยวนตาทอประกาย “พี่ พวกเราจะไปที่ไหนกันเหรอ”

“บ้านใหม่พวกเรา” เริ่นเสี่ยวซู่ยิ้ม “ที่ที่มีความหวัง”

เหยียนลิ่วหยวนผงะ และตอบว่า “ขอบคุณนะพี่”

“ขอบคุณฉันทาไม” เริ่นเสี่ยวซู่พูด “ฉันคิดว่าที่นั่นดีจริงๆ”

หลัวหลานบ่น “สู่หมานเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังแล้ว ได้แต่หวังให้พวก นายมีความสุข ต่อไปถ้าจะมาสมาคมตระกูลชิ่ง ไปไหนก็พูดชื่อฉัน ซะนะ”

“ได้” เริ่นเสี่ยวซู่พยักหน้า “ฉันทาแน่”

ถึงพวกเขาไม่อยากตั้งรกรากในพื้นที่เขาสมาคมตระกูลชิ่ง แต่ พวกเขาก็ยังสามารถไปเยี่ยมได้ แต่ว่าเรื่องนั้นยังเป็ นเรื่องอนาคตอัน

ห่างไกล สมาคมตระกูลชิ่งในปัจจุบันอาจจะต้องเจอกับศึกสงครามอยู่ อีกนาน ตอนนี้สมาคมตระกูลชิ่งไม่นับว่าเป็ นสมาคม แต่คือ เครื่องจักรสงคราม

“ตอนนี้สะพานทางเหนือน่าจะถูกทาลายแล้ว แล้วพวกนายจะขึ้น เหนือไปยังไง” หลัวหลานถาม “ตอนนี้มีแม่น้าสายใหญ่ตัดแบ่งเหนือ ใต้ นายผ่านที่นั่นไม่ได้หรอก”

“ไม่ต้องห่วง ฉันมีแผน” เริ่นเสี่ยวซู่ตอบนิ่งๆ

กลุ่มโจรที่สมาคมตระกูลชิ่งควบคุมอยู่เคลื่อนตัวลงใต้ นอกจาก ทาลายสะพานแล้ว ยังทาลายโรงงานของสมาคมตระกูลหยางที่อยู่ใน แดนรกร้างด้วย

ถ้าเป็ นเมื่อก่อน เขาไม่ทางข้ามแม่น้าใหญ่ไปได้แน่นอน แต่ ตอนนี้เขาทาได้แล้ว ต้องขอบคุณหวังฉงหยางจริงๆ ที่ส่งรถจักรไอน้า มาให้

เริ่นเสี่ยวซู่ลองทดสอบแล้ว รถจักรไอน้าสามารถเคลื่อนที่ภูมิ ประเทศไหนก็ได้เหมือนกับอยู่บนพื้นราบ รางรถไฟที่ก่อตัวขึ้นมาบน อากาศธาตุนั้นสามารถใช ้ข้ามแม่น้าได้

พอรถบรรทุกทั้งสองคันมาถึงประตูตะวันออก ที่นั่นมีทหาร รักษาการณ์ไม่กี่คน พอทหารจะขอตรวจค้นรถ ทหารของสมาคม ตระกูลชิ่งก็ออกมายิงฆ่าพวกเขาอย่างเป็ นระเบียบ ทหารกองกาลัง

ส่วนตัวที่ทาหน้าที่เฝ้ าประตูจะสู้กับทหารประจาการของสมาคม ตระกูลชิ่งได้อย่างไร

หลังจากทหารสมาคมตระกูลชิ่งระเบิดประตูแล้ว รถบรรทุก็พุ่ง ผ่านควันขับออกไปแดนรกร ้าง

การหนีออกจากป้ อมปราการรอบนี้ง่ายดายกว่าการหนีก่อนๆ ทุกรอบ เริ่นเสี่ยวซู่ที่ในที่สุดก็พาพวกเหยียนลิ่วหยวนออกป้ อม ปราการมาได้ก็ยิ้มระรื่นทันที

ทุกอย่างเป็ นไปได้อย่างราบรื่น เริ่นเสี่ยวซู่เริ่มคาดหวังกับอนาคต ในแดนรกร ้าง

แต่พอเขากลับไปมองท้องฟ้ าที่มีควันไฟปกคลุมของป้ อม ปราการ 88 เริ่นเสี่ยวซู่ก็พลันรู ้สึกว่านี่เหมือนจะไม่ใช่เรื่องที่ควรยินดี เลย

ยุคสมัยเริ่มล่มสลาย

พวกเขาจะสร ้างอนาคตตนเองในแดนรกร ้างได้จริงหรือ