the first order สู่รุ่งอรุณเเห่งมวลมนุษย์ - ตอนที่ 369 เตรียมพร ้อมสู้

เสี่ยวอวี้ไม่ละสายตาไปจากหยางเสียวจิ่น ยิ่งเธอมอง ก็ยิ่งชอบห ยางเสียวจิ่น หยางเสียวจิ่นดูได้รับการสั่งสอนมาอย่างดี ทั้งยังสวย ด้วย แต่ขณะเดียวกันก็ไม่เหมือนสาวน้อยบอบบางที่ป้ องกันตัวเอง ไม่ได้

เธอจะไปหาน้องสะใภ้แบบนี้ได้ที่ไหนอีก

เสี่ยวอวี้คิดเรื่องสินสอดสาหรับเริ่นเสี่ยวซู่ก่อนที่ความสัมพันธ ์ ของพวกเขาจะเข้าร่างเข้าเรื่องเสียอีก เธอถึงกับอยากถามเริ่นเสี่ยวซู่ ว่าจะตั้งชื่อลูกว่าอะไร แล้วเขากับหยางเสียวจิ่นจะมีลูกกี่คน ถ้ามีแค่ สองคนเธอช่วยดูแลได้ แต่ถ้ามีมากกว่านั้นเธอจะรับมือไม่ไหวเอา

พอทุกคนกลับไปทางานแล้ว เสี่ยวอวี้ก็ลอบๆ เลียงๆ ถามเริ่น เสี่ยวซู่ “เธอได้ใช ้เต็นท์ที่พี่สาวเตรียมไว้ให้หรือเปล่า”

สิ่งแรกที่เสี่ยวอวี้คิดขณะมาถึงคือเรื่องนี้เลย พอเธอเห็นว่าที่นี่ไม่ มีที่ดีๆ ให้พักเลย ก็รู ้ว่าเต็นท์ต้องได้ใช ้แน่นอน!

เสี่ยวอวี้รอคาตอบอย่างมีความสุข เริ่นเสี่ยวซู่ตะกุกตะกักพูด “เธอนอนในเต็นท์ ส่วนผมนอนนอกเต็นท์”

เสี่ยวอวี้หยิกเริ่นเสี่ยวซู่อย่างแรง “ทาไมถึงปล่อยโอกาสดีๆ แบบ นี้หลุดรอดไป!” เธอลงทุนลงแรงตั้งมาก เริ่นเสี่ยวซู่ทาเสียหมดเลย! ทุกอย่างที่เธอทามา ไม่ได้อะไรเลย!

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกถามต่อ เริ่นเสี่ยวซู่รีบเดินไปยังผู้อพยพ และเรียกให้ทุกคนมารวมตัว “ฉันเชื่อว่าทุกคนรู ้อยู่แล้วว่าสมาคม ตระกูลจงที่อยู่ทางเหนือน่าจะรู ้ว่าพวกเราอยู่ที่นี่ ตอนนี้ทางใต้ตกอยู่ ในความโกลาหล ถ้ายังพวกเรายังอยู่ที่นี่ต่ออาจจะเป็ นอันตรายได้”

ตอนนี้จินเหลียนก็ตะโกนนา “พี่ใหญ่ ไม่ว่าพี่ไปไหนพวกเรา พร ้อมตาม!”

เริ่นเสี่ยวซู่ชะงักไปพักหนึ่ง ก่อนจะโพล่งออกมา “ที่จริงฉันไม่ได้ มากจากป้ อมปราการ 178”

เขาคิดว่าความหวังอันล้าค่าไม่ควรถูกผสมกับการหลอกลวง ถ้า ความฝันนั้นคุ้มค่าจริงๆ ก็ไม่ควรมีสิ่งสกปรกอยู่ เริ่นเสี่ยวซู่ต้อง ซื่อสัตย์กับพวกเขา

หลังจากพวกโจรค่อยๆ เงียบลงไปแล้ว เริ่นเสี่ยวซู่พูดต่อ “ฉัน รู ้จักสูเสี่ยนฉู่และจางจิงหลิน พวกเรามีสายสัมพันธ ์ที่ดีต่อกันด้วย แต่ อย่างไรฉันก็ไม่ได้มาจากป้ อมปราการ 178 จริงๆ ถ้ามีใครอยากจะ จากไป ฉันสามารถเขียนจดหมายแนะน าให้ได้ ส่วนว่าจะได้เข้าป้ อม ปราการ 178 ไหมนั้น ฉันให้คาสัญญาไม่ได้”

เริ่นเสี่ยวซู่รอทุกคนตัดสินใจ เขาไม่คิดหวังว่าคนส่วนใหญ่จะอยู่ กับเขาต่อ เขาพูดความจริงออกไปเพราะไม่อยากจะโกหกคนกลุ่มนี้ ต่อแล้ว

แน่นอน หลังจากได้ยินสิ่งที่เริ่นเสี่ยวซู่พูด โจรส่วนใหญ่ก็ต่าง มองหน้ากันเอง

ไม่ว่าวิธีที่เริ่นเสี่ยวซู่ใช ้หลอกพวกเขาก่อนหน้านี้จะได้ผลหรือไม่ ได้ผล ต่อให้ทุกคนจะสนุกกับกระบวนการการได้รับกระสุน แต่ทุกคน ก็อยู่ต่อเพราะอยากเข้าร่วมป้ อมปราการ 178 มาก ดังนั้นพอความ จริงเปิดเผย ทุกคนก็เกิดความลังเลใจตามสันชาตญาณ

มีคนก้าวออกมาข้างหน้า “พี่ใหญ่ พูดตามตรงนะ ฉันเลือกที่จะ อยู่ต่อเพราะอยากเข้าไปป้ อมปราการ 178 จริงๆ เพราะงั้น…”

เริ่นเสี่ยวซู่พยักหน้า เขากวักมือให้เหยียนลิ่วหยวนหยิบปากกา กระดาษ จากนั้นก็เขียนจดหมายแนะนาถึงสูเสี่ยนฉู่และจางจิ่งหลิน เดี๋ยวนั้นเลย แต่ว่าไม่สามารถการันตีได้ว่าป้ อมปราการ 178 จะยอม ท าตามค าขอของเขา

เมื่อมีคนเปิ ด โจรคนต่อไปก็ก้าวออกมาขอจดหมายแนะน า เช่นกัน ต่อให้พวกเขาจะมีความสุขที่นี่มาก แต่อนาคตพวกเขาก็ สาคัญกว่า ที่พูดนี้หมายถึงป้ อมปราการ 178

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง โจรหนึ่งในสามของโจรสามร ้อยกว่าคนก็จาก ไป

เริ่นเสี่ยวซู่ไม่ได้เสียใจอะไร กลับกัน เขาดูสงบนิ่งผิดปกติ

ถ้าพวกเขาอยากจะไป บังคับให้อยู่ก็เท่านั้น เขาไม่อยากโกหก เพื่อให้คนอยู่กับตน

เริ่นเสี่ยวซู่มองจินเหลียน “นายไม่ไปเหรอ”

จินเหลียนยิ้มตอบ “ฉันเดาถึงกรณีนี้ไว้แล้ว”

เริ่นเสี่ยวซู่นิ่งไป “นายเดาไว้อยู่แล้ว?”

“พี่ใหญ่ ฉันไม่โง่นะ” จินเหลียนยิ้ม “ถ้าป้ อมปราการ 178 อยากจะควบรวมหุบเขาจริง พวกเขาไม่จ าเป็ นต้องระแวดระวังอะไร และส่งคนมาที่นี่แค่สองคนหรอก แค่พวกเขาพูดออกมา โจรเก้าสิบ เก้าเปอร ์เซ็นต์ในหุบเขาก็พร ้อมรับข้อเสนอทันทีอยู่แล้ว”

“งั้นนาย…” เริ่นเสี่ยวซู่ตะหนก เขาอยากถามว่าถ้าเป็ นเช่นนั้น ทาไมพวกจินเหลียนและคนอื่นๆ ถึงยังไม่จากไป

จินเหยียนยิ้มกล่าว “ฉันเป็ นหนึ่งเปอร ์เซ็นต์นั้น ตอนที่พี่ใหญ่กับ พี่สะใภ้กระโดดลงแม่น้า ขุดตะกอนดินพร ้อมกับพวกเรา ฉันก็ ตัดสินใจแล้วกว่าจะติดตามพี่ใหญ่เสาะหาโอกาสในหุบเขา แต่ต่อให้ ไม่ใช่ในหุบเขา พี่ใหญ่ไปไหนพวกเราก็ไปกัน”

หลังจากจินเหลียนพูดเสร็จ จางอี้เหิงก็พูดต่อ “ป้ อมปราการ 178 ใช่ว่าจะดีเด่อะไรด้วย พอหน้าหนาวที่นั่นโคตรหนาวจนไม่รู ้ด้วยซ้าว่า ตัวเองเป็ นใคร ดังนั้นต่อให้ไปไม่ก็ไม่เสียหายอะไร”

สู่จินหยวนว่า “โจรไม่มีจุดจบที่ดี พวกเราเจอหัวหน้าโจรมาทุก ประเภทแล้ว แต่นี่เป็ นครั้งแรกที่ฉันเจอหัวหน้าแบบพี่ใหญ่ ไม่ได้ไป ป้ อมปราการ 178 ไม่เห็นเป็ นอะไรหรอก พี่ใหญ่จะไปไหนพวกเรา พร ้อมติดตาม!”

เริ่นเสี่ยวซู่พูดไม่ออกเลย ขณะเดียวกัน เหยียนลิ่วหยวน หยาง เสียวจิ่น และคนอื่นๆ ก็มองเงียบๆ จากด้านข้าง บางทีนี่เป็ นเหตุผลว่า ทาไมให้เริ่นเสี่ยวซู่ชอบข้างนอกนี่

พวกเขาเร่ร่อนไปในแดนรกร ้างไพศาลมาราวๆ ปี หนึ่งแล้ว ดู เหมือนว่าพวกเขาแค่เปลี่ยนจากป้ อมปราการหนึ่งไปป้ อมปราการ หนึ่งเรื่อยๆ แต่สุดท้ายก็ยังไม่อาจหาสถานที่ที่เรียกว่าบ้านได้

และตอนนี้ ดูเหมือนว่าเริ่นเสี่ยวซู่จะพบมันแล้ว

เหยียนลิ่วหยวนกระซิบ “พี่สะใภ้ ผมชอบที่นี่”

หยางเสียวจิ่นยิ้ม ลูบหัวเขา “ฉันก็ชอบที่นี่เหมือนกัน”

เริ่นเสี่ยวซู่สูดลมหายใจและว่า “งั้นมุ่งหน้าสู่ตะวันตกเฉียงเหนือ ฉันลองหาอ่านบันทึกในห้องสมุด และรู ้มาว่าทางตะวันตกเฉียงเหนือ มีเขาชื่อว่าเขาขูสุ่ย ในภูเขามีหุบที่ตลอดทั้งปีอากาศราวฤดูใบไม้ผลิ มีธารน้าสะอาดไหลผ่านหุบที่ไม่เป็ นน้าแข็งแม้ในตอนหน้าหนาว”

พวกโจรมองหน้ากันและหัวเราะ “งั้นไปเขาขูสุ่ยกัน พวกเราก็ เคยได้ยินเรื่องที่นั่นมาก่อน พวกเราบางคนก็คิดจะไปที่นั่นอยู่

เหมือนกัน แต่ว่าที่นั่นมีราชาหมูป่ านาฝูงหมูป่ าดุร ้ายอยู่เลยไม่มีใคร กล้าผ่านไป”

เริ่นเสี่ยวซู่ตะโกน “ทุกคนเก็บสัมภาระและขึ้นรถจักรยานยนต์ ของตัวเอง! พวกเราจะออกเดินทางแล้ว!”

“พวกเราจะได้ขี่รถจักรยานยนต์แล้ว?” สู่จินหยวนตาทอประกาย

“ไม่งั้นจะให้ทายังไงกับรถเป็ นร ้อยคันพวกนี้เล่า” เริ่นเสี่ยวซู่พูด ด้วยความเหลือเชื่อ “จะเข็นรถไปจากที่นี่ไง?”

จินเหลียนพึมพ า “พอไปถึงเขาขูสุ่ยแล้ว พวกเรายังต้องหา กระสุนมาแลกพวกมันอยู่หรือเปล่าน่ะ”

เริ่นเสี่ยวซู่ตอบเสียงจริงจะ “แหงสิ!”

จินเหลียน “…”

การเดินทางขึ้นเหนือไปเขาขูสุ่ยต้องผ่านแนวหน้าที่เขาต๋าป่าน เขาถังหวัง และเขากวนซานก่อน เดินทางตะวันตกไปทางเขาเก่าเล่อ จากนั้นก็จะหันเปลี่ยนทางขึ้นเหนือต่อ

ไม่ใช่ว่าเริ่นเสี่ยวซู่ตั้งใจพยายามอ้อม แต่เขาอยากเลี่ยงค่ายโจร กันคนพบการเคลื่อนไหวของตน

ตอนนี้ทางใต้ตกอยู่ในความวุ่นวาย สมาคมตระกูลจง กลายเป็ นไฮยีน่าไร ้การควบคุมในแดนรกร ้าง สมาคมตระกูลตระกูล จงกลายมาเป็ นตัวตนที่อันตรายที่สุด

ระหว่างเดินทางกัน โจรแต่ละคนจะมีคนซ ้อนท้ายหนึ่งหรือสอง ราย ผู้อพยพสาวที่ซ ้อนท้ายรถสู่จินหยวนมีความสุขแทบตาย สู่จินห ยวนระวังตัวกับเธอนิดหน่อยตลอด แต่ตอนนี้ทุกอย่างเป็ นไปได้ด้วยดี แล้ว ในที่สุดเขาก็ไม่เขินอายอะไรอีก

จินเหลียนและคนอื่นๆ ถึงกับเริ่มล้อสู่จินหยวน หลังจากพวกเขา ถึงเขาขูสุ่ย สร ้างบ้านกันอะไรเรียบร ้อย พวกเขาจะจัดงานแต่งให้คน คู่นี้!

แต่พอเดินทางมาวันที่สาม พอพวกเขาเข้าใกล้เขาเก่าเล่ยแล้ว เริ่นเสี่ยวซู่ก็ผงะ “หยุดๆๆ!”

มีคนถาม “พี่ใหญ่ มีอะไรเหรอ”

เริ่นเสี่ยวซู่ขมวดคิ้ว หันมองไปรอบๆ เขากาลังหาอะไรบางอย่าง อยู่

เริ่นเสี่ยวซู่กระซิบกับหยางเสียวจิ่น “รีบเร็ว! หาจุดชัยภูมิ! ส่วนที่ เหลือหาที่ซ่อน พวกเราถูกซุ่มโจมตี!”

จินเหลียนตอบรับทันที รีบส่งสัญญาณให้พวกโจร “เตรียมรับ ศึก!”

ไม่มีใครรู ้ว่าศัตรูเป็ นใคร และก็ไม่รู ้ด้วยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้าเริ่น เสี่ยวซู่บอกว่ามี ก็ต้องมีอันตรายคืบใกล้เข้ามา

หลังจากพวกเขาออกจากป้ อมปราการ 88 กัน จงเฉิงก็แสดงกล ไพ่ให้เริ่นเสี่ยวซู่ ตอนนั้นเริ่นเสี่ยวซู่ตั้งใจถามว่าจงเฉิงเสกไพ่สี่แต้มสี่ ใบให้เขาได้ไหม ตอนเขาจั่วไพ่ขึ้นและใช ้มือบังอยู่นั้นก็สลับเปลี่ยน มันกับไพ่ระเบิดสี่ใบ

ตอนที่พวกเขาแยกทางกัน การเชื่อมต่อทางจิตของเขากับไพ่ ระเบิด ‘ขาด’ ออกเพราะระยะห่าง ดูเหมือนว่าเขาจะควบไพ่ระเบิดได้ ในระยาวๆ หนึ่งถึงสองกิโลเมตร ส่วนที่ว่าระยะแน่นอนเป็ นเท่าไรนั้น เริ่นเสี่ยวซู่เองก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน

ส่วนเหตุผลที่ว่าทาไมเขาตื่นตระหนกขึ้นมา ก็เพราะว่าการ เชื่อมต่อของเขากับไพ่สี่ใบนั้นกลับมาแล้ว

จงเฉิงอยู่ที่นี่!