the first order สู่รุ่งอรุณเเห่งมวลมนุษย์ - ตอนที่ 381 ป้ อมปราการ 178!

เริ่นเสี่ยวซู่ที่เห็นป้ อมปราการแต่ไกลก็ตาค้างไป

ป้ อมปราการนี้ต่างไปจากป้ อมปราการอื่นๆ ที่เขาเคยเห็นมาก ป้ อมปราการโบราณสูงตระหง่านมี ‘รอยแผลเป็ น’ มากมาย พื้นที่ ขนาดใหญ่บางจุดก็มีรอยอุดเชื่อม ราวกับว่าป้ อมปราการนี้ถล่มและ สร ้างใหม่มาหลายครั้ง

โชคร ้ายมาแล้วมาเล่า แต่สุดท้ายป้ อมปราการก็ยังอยู่ยั้งยืนยง

ต่อให้ป้ อมปราการที่เริ่นเสี่ยวซู่เคยผ่านมาในอดีตจะมีร่องรอย ความเก่าอยู่ แต่กาแพงทางนั้นไม่เคยได้รับความเสียหายรุนแรงมา ก่อน เทียบกับที่นี่แล้วถือว่าอยู่ในสภาพดีมาก

แต่ก าแพงของป้ อมปราการ 178 นั้นต่างออกไป มองแวบแรก ก็ ทาให้เริ่นเสี่ยวซู่รู ้สึกว่ากาแพงนี้ผ่านความตรากตร ามามาก

เขาพลันนึกออกว่าท าไมคนถึงเรียกป้ อมปราการ 178 ว่าเป็ น ‘ป้ อม’ ปราการอย่างแท้จริง

เป็ นป้ อมปราการติดป้ อมอาวุธที่สร ้างมาเพื่อการสงคราม โดยเฉพาะ สร ้างมาโดยเน้นการป้ องกันมากกว่าป้ อมปราการอื่นๆ ที่ เริ่นเสี่ยวซู่เคยไปมา

โจวอิงหลงพูดอย่างภาคภูมิใจ “พวกเราเรียกว่า ‘ป้ อม’ปราการ 178 ไม่เหมือนพวกป้ อมปราการที่อื่นที่ไม่ต้านลมฝนหรอกนะ”

เริ่นเสี่ยวซู่ยืนอยู่ในกาแพงสูงตระหง่านของป้ อมปราการ 178 ทหารบนก าแพงสูงต่างก็ระแวดระวัง แต่เพราะพวกเขามาพร ้อมจาง จิ่งหลิน ทหารบนกาแพงจึงไม่ทาการเตือนให้พวกเขาหยุดฝีเท้า

จากที่สูเสี่ยนฉู่ว่าไว้ คนแปลกหน้าเข้าใกล้ป้ อมปราการนี้ยาก มาก ถ้าไม่ได้จดหมายแนะนามาจากเริ่นเสี่ยวซู่ เขาเองก็คงเข้าไป ไม่ได้เช่นกัน

เริ่นเสี่ยวซู่พลันถาม “ฉันเขียนจดหมายแนะนาให้คนอื่นๆ เหมือนกัน มีใครมาที่ป้ อมปราการ 178 บ้างไหม”

สูเสี่ยนฉู่ส่ายหัว “ไม่มี”

“คงเกิดเรื่องกับพวกเขาแล้วล่ะ” เริ่นเสี่ยวซู่ถอนหายใจ

เริ่นเสี่ยวซู่แงะลูกกระสุนออกมาจากกาแพง “ทาไมมีกระสุนอัด อยู่ในก าแพงด้วยล่ะ”

ตามหลักแล้วป้ อมปราการ 178 ถูกสร ้างขึ้นมาเพื่อป้ องกันข้าศึก แต่จากที่เริ่นเสี่ยวซู่จาได้ ทุกคนพูดกันว่าป้ อมปราการ 178 สร ้างขึ้น เพื่อป้ องกันพวกสัตว์ป่ า

ผู้คนพูดว่าเขตชั้นในมีสัตว์ป่ าน้อยเป็ นเพราะมนุษย์ได้ขับไล่ พวกมันออกไปนอกวงป้ อมปราการแล้ว และป้ อมปราการ 178 ที่

ปักหลักทางตะวันตกเฉียงเหนือก็เพื่อกันไม่ให้สัตว์ป่ าดุร ้ายจานวน มหาศาลบุกเข้ามาในแผ่นดินหลักได้

แล้วจะอธิบายเรื่องลูกกระสุนที่อัดอยู่ในกาแพงได้อย่างไร ชัดเจน เลยว่าเป็ นฝีมือข้าศึกยิงใส่ และมีแต่มนุษย์ที่รู ้วิธีใช ้ปืน

สูเสี่ยนฉู่ยิ้ม “เดี๋ยวนายก็เข้าใจเอง ในยุคสมัยแห่งปืนและระเบิด ศัตรูที่แท้จริงของมนุษย์ก็คือมนุษย์เอง”

คาพูดนี้คุ้นหูเริ่นเสี่ยวซู่ไม่น้อย บรรณารักษ์นามอันอวี้เฉียนก็ เคยพูดอะไรคล้ายๆ กันนี้

แต่อันอวี้เฉียนหมายถึงการที่วิทยาศาสตร ์เป็ นสิ่งที่ไม่อาจ ควบคุมได้ และมนุษย์จะสร ้างพลังอานาจยิ่งใหญ่ที่สุดท้ายมนุษย์จะ หลุดควบคุมไป

แต่สูเสี่ยนฉู่พูดตรงไปตรงมากว่านั้น พูดชัดเจนเลยว่าศัตรูของ ป้ อมปราการ 178 ก็คือมนุษย์

ประตูหนาหนักของป้ อมปราการ 178 ค่อยๆ เลื่อนขึ้น เสียงครืนๆ ราวกับมังกรยักษ์ค าราม

ขณะที่พวกเขาเดินเข้าไป ทุกคนก็แปลกใจว่าถึงป้ อมปราการ 178 จะดูเก่า แต่ก็สะอาดสะอ้านเป็ นระเบียบเรียบร ้อยมาก

เริ่นเสี่ยวซู่นึกว่าสถานที่ที่คนกายาจากตะวันตกเฉียงเหนืออยู่จะ ดูสกปรกรกรุงรังมากเสียอีก แต่ดูแล้วเขาคงคิดผิด

หลังเดินผ่านประตูไป พวกเขาก็มาเจอกับถนนยาวสายหนึ่ง ที่ ปลายถนนมีหอสูงซึ่งแขวนระฆังทองแดงยักษ์

สูเสี่ยนฉู่อธิบายให้เริ่นเสี่ยวซู่ฟัง “ระฆังนี่ต่างไปจากป้ อมปราการ ก่อนๆ หน่อย ป้ อมปราการอื่นๆ ใช ้บอกเวลา แต่ระฆังที่ป้ อมปราการ 178 ใช ้ตีเพื่อแจ้งเตือนเท่านั้น ถ้าระฆังดังขึ้นมา คนของกองทัพทุก คนต้องพร ้อมสู้สุดชีวิตทันที”

“ระฆังถูกตีครั้งล่าสุดตอนไหน” เริ่นเสี่ยวซู่ถาม

“สิบหกปีที่แล้ว” สูเสี่ยนฉู่ราพึงราพัน “น่าเสียดายฉิบที่ตอนนั้น ฉันไม่อยู่ได้เห็นภาพ คนในเขตชั้นในไม่รู ้ด้วยซ้าว่าที่นี่เกิดการสู้รบ ขึ้น ป้ อมปราการ 178 เหมือนเป็ นปราการเดียวที่กันอันตรายและ ความมืดข้างนอกนั่น”

ตามถนนหนทางมีคนธรรมดามากมาย ต่างสวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบ ป้ ายไฟนีออนตามร้านไม่ค่อยได้เห็น บนถนนมีรถส่วนตัวน้อยนิด และจะมีรถออฟโรดของกองทัพผ่านเป็ นครั้งคราว

หวังเซิ่งอินพูดแกมข้องใจว่า “ที่นี่ดูโบราณมากเลยแฮะ”

สูเสี่ยนฉู่ว่า “พวกเรามีไฟฟ้ าไม่พอใช ้โรงงานไฟฟ้ าที่เขตนอกก็ กาลังสร ้างอยู่ แต่ว่าที่ป้ อมปราการ 178 มีก าลังไม่พอ การก่อสร้าง เลยช้ามาก พวกเราเคยมีโรงไฟฟ้ าขนาดใหญ่มากอยู่ แต่ว่าถูก ท าลายตอนเกิดสงคราม”

“ทรัพยากรก็ไม่น่าพอเหมือนกัน” หวังเซิ่งอินว่า “ภาคตะวันตก เฉียงเหนือเหมาะกับการปลูกฝ้ าย มีแสงพอเหลือเฟือ น้าจากภูเขา หิมะกับน้าใต้ดินก็มาก ทาไมถึงไม่ปลูกฝ้ ายกันเพิ่มล่ะ”

สูเสี่ยนฉู่หันไปมองเธอและว่า “พวกเราต้องทาให้มั่นใจก่อนว่า ท้องจะอิ่ม”

เริ่นเสี่ยวซู่มองรอบๆ ป้ อมปราการ 178 พูดตามตรงแล้วดูมอซอ อยู่บ้าง แต่ไม่รู ้ทาไม เขารู ้สึกว่าที่นี่ดูสบายใจมากกว่าป้ อมปราการ อื่นๆ

ตอนที่คนบนถนนเห็นขบวนรถของจางจิ่งหลินขับผ่านไปก็ไม่ได้ หน้างิ้วคิ้วขมวดใส่ แต่กลับทักทายกันราวกับกาลังต้อนรับเพื่อนเก่า เพื่อนแก่ก่อนจะก้มหน้ายุ่งเรื่องของตัวเองต่อ

สูเสี่ยนฉู่มองหน้าเริ่นเสี่ยวซู่ “เสี่ยวซู่ ยาดานายนี่ผลิตเป็ น จานวนมากได้ไหมน่ะ พวกเรามีคนที่ถูกหิมะกัดช่วงหน้าหนาวและยัง ฟื้นตัวไม่ได้เลย อีกอย่างพวกเราขาดพวกยารักษาโรคไว้ใช ้ในการสู้ รบตลอด ถ้าพวกเราได้ยาด าของนายคงเป็ นข่าวดีส าหรับป้ อม ปราการ 178 มากแน่ๆ”

สูเสี่ยนฉู่เคยได้ยินเรื่องเริ่นเสี่ยวซู่เป็ นหมอในเมืองน้อย จางจิ่ง หลินเองก็ทราบดี

เริ่นเสี่ยวซู่ส่ายหน้า “ไม่มีวิธีผลิตเป็ นจานานมาก”

สูเสี่ยนฉู่ดูผิดหวังอยู่บ้าง “ไม่เป็ นไร เดี๋ยวพอสายการค้าเปิ ด พวกเราค่อยซื้อยาจากที่ราบตอนกลางก็ได้”

นอกจากป้ อมปราการ 178 จะขาดยาแล้ว ก็ยังขาดเสื้อผ้า อาหาร และอื่นๆ อีก สาหรับจางจิ่งหลินที่เพิ่งกลับมาป้ อมปราการ 178 การเปิดสายการค้าใหม่เป็ นเรื่องเร่งด่วนมาก

จางจิ่งหลินใช ้เวลาหลายเดือนกาจัดความวุ่นวายภายในป้ อม ปราการ 178 ตอนนี้ถึงเวลาต้องคิดเรื่องการพัฒนาป้ อมปราการ 178 แล้ว

สูเสี่ยนฉู่จัดให้เริ่นเสี่ยวซู่และคนอื่นๆ พักอยู่ในอาคารเล็กๆ แห่ง หนึ่ง “นี่เป็ นที่รับรองแขกของพวกเรา ดูเล็กซ่อมซอไปก็ขออภัย”

เริ่นเสี่ยวซู่ส่ายหน้า “นี่ก็ดีไม่เลวแล้ว”

หวังเซิ่งจือ หวังเซิ่งอิน และคนอื่นๆ อาจจะไม่เคยอยู่ในสถานที่ ทรุดโทรมแบบนี้มาก่อน แต่เริ่นเสี่ยวซู่ที่ขนาดกระท่อมยังเคยอยู่ ไม่มี ทางที่เขาจะยี่หระอะไรหรอก

สูเสี่ยนฉู่ที่ดูอับอายเล็กน้อยตอบ “เสี่ยวซู่ แผลนายยังไม่หายดี เดี๋ยวฉันจะไปขอยาจากกองพลาธิการมาให้ แต่ว่าในป้ อมปราการ เองก็มียาไม่มาก ฉันคงหาให้นายไม่ได้…”

เริ่นเสี่ยวซู่ยิ้ม “ไม่เป็ นไรหรอก ฉันยังมียาดาเหลือกับตัวอยู่”

“ดีเลย ดีเลย” สูเสี่ยนฉู่ถูมือตัวเอง ก่อนจะพูดแกมหัวเราะ “งั้น นายพอมีเหลือไหม…”

พูดออกมาแบบนี้ก็ทาให้สูเสี่ยนฉู่รู ้สึกขายหน้าอยู่บ้าง ทหารคน หนึ่งของเขาบาดเจ็บระหว่างฝึกและอาการยังไม่ดีขึ้นเลย ที่จริงยาใน กองพลาธิการนั้นหมดไปนานแล้ว เขาเลยได้แต่ปล่อยอาการ บาดเจ็บไปแบบนั้น ตอนนี้เริ่นเสี่ยวซู่มาแล้ว แทนที่ตนจะดูแลเขา กลายเป็ นว่าขอของเขาแทนเสียได้ เขาคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย

แต่เริ่นเสี่ยวซู่ยัดขวดกระเบื้องขวดน้อยใส่มือสูเสี่ยนฉู่ “ไม่ต้อง เอ่ยอะไรให้มากความ”

เมื่อก่อนตอนที่สูเสี่ยนฉู่อยู่จุดต่าสุดก็ยังพร ้อมใจแบ่งวอโถว ครึ่งหนึ่งในเริ่นเสี่ยวซู่ ด้วยเหตุนี้เขาย่อมไม่ตระหนี่ถี่เหนียว