หนึ่งในใต้หล้า The Great Ruler - บทที่ 1303 อสูรโอสถ

“มีใครกำลังควบคุมยุงพวกนี้เรอะ?!”

เวินชิงเฉวียนและลั่วหลีถึงกับตกใจเมื่อได้ยินเสียงของมู่เฉิน ใบหน้าของเวินชิงเฉวียนเย็นเยือกหลายส่วน “ต้องเป็นไอ้พวกตระกูลหวู่แน่ พวกมันต้องการหยุดเรา!”

“มีวิธีจับคนที่อยู่เบื้องหลังออกมาไหม?” เวินจื่อหยู่มองไปที่มู่เฉิน หากปล่อยให้คนพวกนั้นอยู่ในที่ลับ ต่อให้พวกเขาจะสามารถผ่านทะเลยุงนี้ไปได้ ก็คงหมดพลังไปมากแน่

สายตาของมู่เฉินวูบไหวขณะที่มองทะเลยุง “ยุงเหล่านี้สื่อสารด้วยเสียง ผู้ควบคุมก็น่าจะใช้เสียงเพื่อควบคุมเช่นกัน”

“พี่หลิงซี เจ้าสามารถสร้างค่ายกลคลื่นเสียงได้ไหม?” มู่เฉินถามขณะที่มองไปที่หลิงซี

ค่ายกลส่วนใหญ่ในคลังแสงของเขาเป็นประเภทโจมตี ดังนั้นประสิทธิภาพจึงขาดไป ทว่าหลิงซีไม่เหมือนกันตัวนางมุ่งเน้นไปที่ค่ายกลตั้งแต่เริ่มฝึก ดังนั้นพื้นฐานของนางในเรื่องนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่มู่เฉินสามารถเปรียบเทียบได้

หลิงซีพยักหน้า เรียวนิ้วแตะออกไป สัญลักษณ์หลิงยิ่งก็รวมเข้ากับสภาพแวดล้อมอย่างรวดเร็ว อึดใจค่ายกลงดงามก็ปรากฏที่เบื้องหน้าทุกคน

มีแสงสว่างปรากฏในค่ายกลราวกับกลอง

ตึง!

ขณะที่ค่ายกลหมุนคว้าง กลองก็สั่นสะเทือนราวกับฟ้าร้องดังขึ้นระหว่างฟ้าดิน ก่อนที่เสียงครางหึ่งๆ ของฝูงยุงจะถูกระงับจนหมด

ฮึ่ม ฮึ่ม!

เมื่อเสียงกลองกระจายออก ฝูงยุงก็โกลาหลไปหมด เหล่ายุงที่ไร้ความกลัวเมื่อครู่ก็หยุดชะงัก พวกมันเริ่มแตกฉานซ่านเซ็นไปอย่างรวดเร็ว

“ไป!”

มู่เฉินคว้าโอกาสทะยานออกไปทันที

ตึง ตึง!

ขณะที่เสียงกลองดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง พวกเขาก็ทะยานผ่านทะเลยุงไป ไม่กี่นาทีต่อมาแสงสว่างก็เผยให้เห็นอีกครั้ง พวกเขาหลุดออกจากทะเลยุงได้ในที่สุด

เมื่อหันหน้ากลับไปมอง แต่ละคนก็เห็นฝูงยุงไม่มีที่สิ้นสุดกระจัดกระจายออกไป รูปลักษณ์ไม่ได้เป็นระเบียบอีกแล้ว

“มีคนควบคุมอยู่จริงด้วย” ใบหน้าของเวินชิงเฉวียนเย็นเยือกลงกับภาพที่เห็น

ดวงตาของมู่เฉินมองลงไปที่ป่า ก่อนที่จะหันไปทางทิศเหนือ เขารู้สึกถึงความผันผวนของพลังงานเบาบางอยู่ในทิศทางนั้น

ปัง!

ขณะที่มู่เฉินเพ่งสายตาไป ร่างเงานั่นก็ทะยานถอยไปในป่าพยายามหลบหนี

“คิดหนีเรอะ?!” สายตาของหลงเซี่ยงเฉียบคมขึ้น ขณะที่กระทืบฝ่าเท้าร่างเปลี่ยนเป็นลำแสงพุ่งออกไป

หลงเซี่ยงพุ่งเข้าไปในป่า ไม่นานความผันผวนของคลื่นพลังงานรุนแรงก็ระเบิดขึ้น ผ่านไปหลายสิบอึดใจ หลงเซี่ยงก็ลากร่างเงาสีเทาที่ดูปวกเปียกกลับมา แต่ดูท่าอีกฝ่ายสิ้นชีพไปแล้ว

“ชายคนนี้โหดเหี้ยมจริงๆ ตอนที่มันถูกข้าจับ มันก็เลือกฆ่าตัวตายด้วยพิษทันที” หลงเซี่ยงโยนศพออกไปพลางพูดด้วยความตกใจ

เห็นได้ชัดว่าการเลี้ยงดูนักรบเหล่านี้ ไม่ใช่สิ่งที่ขั้วอำนาจธรรมดาสามารถทำได้

“นี่คือองครักษ์เงาของตระกูลหวู่”

เวินชิงเฉวียนระบุตัวตนได้ทันที สายตาเย็นชามองไปที่ส่วนลึกของเทือกเขา “ข้ารู้ว่าครั้งนี้ตระกูลหวู่ส่งใครมาแล้ว”

“ใคร?” เวินจื่อหยู่ถามทันควัน

“หวู่ทง” เวินชิงเฉวียนเค้นเสียงเย็นชา “องครักษ์เงาระดับนี้มีค่าอย่างยิ่งแม้แต่ในตระกูลหวู่และมีไม่กี่คนที่สามารถสั่งการพวกเขาได้ หวู่ทงเป็นหนึ่งในนั้น”

“ไอ้เจ้านั่นเหรอ?!” ใบหน้าของเวินจื่อหยู่เปลี่ยนไปพร้อมกับริ้วแห่งความกลัว ชัดว่าเขาคุ้นเคยกับชื่อนี้ดี

“หวู่ทงเป็นจอมยุทธ์โดดเด่นที่สุดในหมู่คนรุ่นใหม่ของตระกูลหวู่ มีข่าวลือว่าจะขึ้นเป็นประมุขตระกูลคนต่อไป ชายคนนี้มีพรสวรรค์ยอดเยี่ยม ฝึกขุมพลังมาหลายสิบปี ตอนนี้บรรลุขุมพลังตี้จื้อจุนขั้นเต็มแล้ว แม้แต่ในตระกูลหวู่ เขาก็ยังอยู่ในอันดับต้นๆ นอกจากนี้ยังโหดเหี้ยม ไม่ง่ายที่จะรับมืออย่างยิ่ง” เวินชิงเฉวียนเอี้ยวหน้ามาอธิบายให้กลุ่มมู่เฉินฟัง

ทว่ามู่เฉินก็ทำเพียงพยักหน้าแบบสบายๆ เขาไม่เคยได้ยินชื่อหวู่ทงมาก่อน แต่ไม่ว่าจะจัดการยากแค่ไหน เขาก็จะสู้เหมือนเดิม

“ดูเหมือนตระกูลหวู่จะมุ่งมั่นที่จะรับมรดกภูตผีเสื้อโอสถ…”

เวินชิงเฉวียนเม้มริมฝีปากเปล่งเสียงออกมาว่า “แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ง่ายที่จะคว้าไปจากมือข้าเวินชิงเฉวียน!”

“ไปกันเถอะเราต้องรีบไปถึงขุมทรัพย์โดยเร็วที่สุด!”

เมื่อพูดจบนางก็ทะยานออกไป มู่เฉินและคนอื่นๆ ติดตามมา ร่างกลายเป็นลำแสงพุ่งเข้าไปในส่วนลึกของเทือกเขาที่เต็มไปด้วยหมอกพิษ

หลังจากพวกเวินชิงเฉวียนไปแล้ว เงาต้นไม้หนึ่งในป่าไม้เบื้องล่างก็บิดตัวก่อนที่จะกลายเป็นร่างพร่ามัว

ร่างเงานี้ห่อหุ้มด้วยรัศมีชั่วร้าย เพียงแค่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ ต้นไม้นั้นก็เน่าเปื่อยอย่างรวดเร็ว

มากจนแม้แต่คลื่นหลิงระหว่างฟ้าดินยังเคลื่อนไหวห่างจากบริเวณที่ร่างเงานี้อยู่

ดวงตาสีเทาคู่หนึ่งที่เปล่งประกายรัศมีแห่งความตายไม่มีที่สิ้นสุด มองไปในทิศทางของกลุ่มมู่เฉินก่อนจะหยิบโคลนกำหนึ่งยัดเข้าไปในปาก

ประกายแสงแปลกประหลาดวูบไหวในดวงตาสีเทา เสียงหัวเราะน่ากลัวระเบิดก้องป่า

“มีราชันปีศาจทิ้งร่างไว้ที่นี่จริงด้วย อร่อยเสียจริง…”

เขากระตุกยิ้มแปลกๆ จากนั้นก็หายเข้าไปในเงามืด

กลุ่มมู่เฉินเดินทางผ่านป่าไปอย่างรวดเร็ว

ขณะเดียวกันก็สัมผัสได้ถึงอันตรายของหมอกพิษในภูมิภาคนี้ว่าเป็นอย่างไร

หลังจากผ่านฝูงยุงมา พวกเขาก็เจอการโจมตีจากสัตว์พิษหลายสิบชนิด แต่ละชนิดก็เจ้าเล่ห์มาก ถ้าไม่ใช่ความจริงที่ว่าพวกเขาตั้งระวังมาตลอด งานนี้ต้องมีคนได้รับบาดเจ็บแล้วแน่

แต่โชคดีที่หลังจากประสบกับอันตรายทั้งปวง ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงส่วนลึกของภูเขา

“ที่นั่นคือเป้าหมายของเราในครั้งนี้ขุมทรัพย์ภูตผีเสื้อโอสถ!”

เวินชิงเฉวียนชี้ไปที่ภูเขาที่อยู่ระยะไกล ซึ่งดูเหมือนว่าจะถูกละลายและก่อตัวเป็นถ้ำขนาดใหญ่ขึ้น

ถ้ำนี้มีรูปทรงเป็นผีเสื้อ นอกจากนี้ยังมีสีห้าสีที่แตกต่างกันพวยพุ่งออกมา เห็นได้ชัดว่านี่เป็นพื้นที่เพาะบ่มพลังที่ยอดเยี่ยมนัก

“หากที่นี่ไม่ได้อยู่ในแดนเซิ่งยวนโบราณ นี่จะเป็นสถานที่ที่ดีในการจัดตั้งสำนัก”

มู่เฉินมองไปที่ถ้ำ อดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจ ด้วยพื้นที่ที่ทรงคุณค่าบวกกับการป้องกันของหมอกพิษ นี่เป็นพื้นที่ที่เหมาะสมในการเพาะบ่มขุมพลังอย่างแท้จริง

ลั่วหลีและเวินชิงเฉวียนพยักหน้าเห็นด้วย

“ในเมื่อเป้าหมายอยู่ตรงหน้าแล้ว เตรียมให้พร้อมที่จะเคลื่อนไหว”

เวินชิงเฉวียนถอนสายตาพลางมองไปที่กลุ่มมู่เฉิน เมื่อรอการตอบรับจากทุกคนจนครบ นางก็พยักหน้ากลายเป็นร่างแสงพุ่งเข้าไปในถ้ำขนาดใหญ่

เมื่อเข้าไปในถ้ำมู่เฉินและคนอื่นๆ ก็ตระหนักว่าแสงที่นี่สว่างไสวยิ่งกว่าภายนอกมาก ถ้ำแห่งนี้ยังมีพื้นที่กว้างขวางมาก โดยมีอุโมงค์กระจายตัวอยู่ในส่วนลึกของถ้ำ

ทว่าทุกคนก็ไม่ได้แยกตัวจากกัน พวกเขากำหนดเส้นทางก่อนที่จะเคลื่อนลึกเข้าไปด้วยกัน

เส้นทางนี้มืดมิด เมื่อพวกเขาเดินทางเป็นเวลาสิบกว่านาที ที่ปลายอุโมงค์ก็ฉายภาพตำหนักหินในครรลองสายตา

สิ่งแรกที่ดึงดูดความสนใจของทุกคนก็คือสัตว์อสูรหินสิบตัวซึ่งคอยปกปักเส้นทางราวกับผู้พิทักษ์

มู่เฉินและคนที่เหลือหยุดเดินหลังจากเห็นสัตว์อสูรทั้งสิบตัว แม้ว่าสัตว์อสูรหินเหล่านั้นจะไม่มีความผันผวนของพลังงาน แต่พวกเขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงความพิเศษ

และก็เป็นตามที่พวกเขาเดาไว้ เมื่อพวกเขาหยุดการเคลื่อนไหวสัตว์อสูรหินก็ค่อยๆ เปิดดวงตา แสงระยิบระยับพลุ่งพล่านในดวงตา

โฮก!

เสียงคำรามดังก้องราวกับฟ้าร้องสะท้อนกังวานไปทั่วตำหนักหิน กวนตัวเป็นลมพายุออกมา

“นี่มัน…อสูรโอสถ?!”

เวินชิงเฉวียนร้องอุทาน สายตาของนางหรี่ลงเมื่อเห็นรูปปั้นหินเหล่านั้น

“อสูรโอสถ?” มู่เฉินอึ้งไป เขาไม่คุ้นเคยกับสิ่งนี้อย่างชัดเจน

“พวกมันเป็นหุ่นเงาชนิดหนึ่ง แต่สิ่งที่สั่งการการเคลื่อนไหวไม่ใช่คลื่นหลิง เป็นเม็ดยาที่เปลี่ยนเป็นดวงตาของพวกมัน!” เวินชิงเฉวียนตอบ

เมื่อนางอธิบายให้ฟัง มู่เฉินก็ได้สติ เมื่อมองให้ละเอียด ก็พบว่าดวงตาของรูปปั้นอสูรนี้เปล่งประกายแวววาว

“ดูอสูรโอสถตัวตรงกลาง!” เสียงอุทานของเวินชิงเฉวียนดังขึ้นกะทันหัน

ทุกคนกวาดสายตาไปก็เห็นอสูรหินขนาดใหญ่ที่ดูราวกับมังกร ดวงตาของมันกะพริบด้วยแสงตกผลึกพร้อมกับความผันผวนที่แปลกประหลาดเล็ดลอดออกมา

“อสูรโอสถตัวนี้ทรงพลังมาก!”

มู่เฉินตกตะลึงจากแรงกดดันที่มาจากอสูรหิน เพราะมันเทียบเท่ากับระดับตี้จื้อจุนขั้นเต็มแท้จริง!

“พลังของอสูรโอสถเหล่านี้ขึ้นอยู่กับระดับของเม็ดยา…”

เวินชิงเฉวียนมองไปที่ดวงตาของอสูรหินก่อนที่จะเม้มปากยิ้ม “ถ้าข้าเดาไม่ได้เดาผิด เม็ดยาที่อยู่ในดวงตาของอสูรโอสถตัวนี้น่าจะเป็นของที่เวินจื่อหยู่กับหลงเซี่ยงอยากได้…”

เวินจื่อหยู่และหลงเซี่ยงหดตาลง จากนั้นก็ร้องอุทานพร้อมกัน

“ดวงตามันคือเม็ดยาเซิ่งหลิงเรอะ?!”