หนึ่งในใต้หล้า The Great Ruler - บทที่ 1410 เมืองฝูถู

ครึ่งเดือนต่อมา

จอมยุทธ์ตำแหน่งสูงของตำหนักมู่มารวมตัวกันด้านหน้าห้องโถง

มู่เฉินยืนไพล่มือหลังก่อนที่จะหันกลับมามองไปที่มั่นถัวหลัวและเฉวียนเทียนที่ยืนหน้าสุด

“ตอนที่ข้าไม่อยู่มั่นถัวหลัวจะมีหน้าที่ดูแลเรื่องต่างๆ ในสำนักและหากมีใครมาท้าทายก็ต้องรบกวนผู้อาวุโสเฉวียนเทียนช่วยจัดการสักหน่อย” มู่เฉินยิ้มให้ทั้งสองคน

เฉวียนเทียนยิ้มพลางประสานมือ “ประมุขวางใจ ตอนนี้ข้าดำรงตำแหน่งผู้อาวุโสของตำหนักมู่ ข้าจะรับผิดชอบสุดความสามารถ”

มั่นถัวหลัวพยักหน้าเบาๆ และมองไปที่มู่เฉิน “ระวังด้วย”

แม้ว่ามู่เฉินจะเป็นจอมยุทธ์ขุมพลังเทียนจื้อจุนกระทั่งนางเองก็ต้องเงยหน้ามอง แต่นางรู้ว่าเป้าหมายของเขาในครั้งนี้คือหนึ่งในห้าเผ่าโบราณแห่งมหาพันภพ

รากฐานของเผ่าเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ไม่สามารถจินตนาการได้ แม้แต่จอมยุทธ์ขุมพลังเทียนจื้อจุนธรรมดาก็ยังหวาดกลัวเมื่อต้องเผชิญหน้ากับพวกเขา

มู่เฉินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องกังวลข้ารู้ขีดจำกัดของตัวเองดี”

เขาจะไม่รู้ถึงพลังของเผ่าโบราณได้อย่างไร? แต่เขามีแผนสำหรับการเดินทางครั้งนี้แล้ว

“ไปกันเถอะ”

หลังจากฝากฝังเรื่องทั้งหมดแล้ว เขาก็หันไปพูดกับหลิงซีและหลงเซี่ยง เนื่องจากทั้งสองคนเคยอยู่ในเผ่าฝูถูมาก่อน การมีพวกเขาเป็นผู้นำทางก็สามารถช่วยเขาได้หลายอย่าง

ทั้งสองพยักหน้าเมื่อได้ยินคำพูด

จากนั้นทั้งสามคนก็เคลื่อนเข้าไปยังค่ายกลเคลื่อนย้ายก่อนที่ประกายแสงจะค่อยๆ มารวมตัวกัน…

รัศมีปกคลุมสายตาของเขา ขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่ท้องฟ้า “เผ่าฝูถู…ข้ามาแล้ว”

ตั้งแต่วันแรกที่เขาก้าวออกจากมณฑลเป่ยหลิง เขาก็ทำงานหนักมาตลอดจนถึงวันนี้ คงมีแต่เทพเซียนที่รู้ว่าเขาต้องใช้ความพยายามและอดทนแค่ไหน…

ทว่าการทำงานหนักของเขาได้รับผลตอบแทนแล้ว เด็กหนุ่มที่ยังไม่โตก้าวเท้าออกจากบ้านเกิดเพื่อท่องยุทธภพจนกระทั่งบรรลุระดับเทียนจื้อจุนในวันนี้และกำลังก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของมหาพันภพ

และตอนนี้… ถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องแก้เรื่องราวในอดีตทั้งหมด

แสงหลิงพร่างพราวรวมตัวกัน คนสามคนก็หายไปในพริบตา

ทวีปฝูถู

ที่นี่เป็นหนึ่งในมหาทวีปของมหาพันภพ

ในฐานะที่เป็นทวีปใหญ่ ควรจะมีขั้วอำนาจนับไม่ถ้วน ทว่าบนทวีปนี้มีเพียงขุมกำลังเดียว นั่นก็คือเผ่าฝูถู

การตั้งชื่อทวีปว่าฝูถูก็สามารถบอกได้ว่าเผ่าฝูถูถือว่าทั้งทวีปเป็นดินแดนของตน แต่การกระทำที่ครอบงำนี้กลับไม่ได้ดึงดูดปัญหาใดๆ

เนื่องจากทุกคนรู้ว่าเผ่าฝูถูเป็นหนึ่งในขั้วอำนาจสูงสุดที่เก่าแก่ที่สุดในมหาพันภพที่มีความแข็งแกร่งในการปกครองทั้งทวีป

เมืองสง่างามตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางทวีป เมืองนี้ได้ชื่อว่าเมืองฝูถูซึ่งเป็นหัวใจของทวีปนี้

ในฐานะที่เป็นศูนย์กลางของทวีป เมืองฝูถูไม่เคยร้างราผู้คน ทว่าช่วงนี้ประชากรที่มาที่นี่ก็เพิ่มสูงสุดในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา

เนื่องจากขั้วอำนาจทั้งหลายมารวมตัวกันที่นี่ด้วยความตั้งใจที่จะดูงานชุมนุมสายเลือดของเผ่าฝูถู…

เนินเขาขนาดใหญ่ที่ใจกลางเมืองมีจัตุรัสขนาดมหึมา ขณะนี้ร่างแสงนับไม่ถ้วนพลิ้วตัวลงมาจากท้องฟ้าเข้าไปในจัตุรัส

“สมกับเป็นเผ่าฝูถู อำนาจในการเรียกรวมผู้คนไม่อาจบรรยายได้จริงๆ” ร่างเงาสามร่างยืนอยู่ที่ริมจัตุรัสพร้อมกับรอยยิ้มของคนนำหน้า

พวกเขาก็คือมู่เฉิน หลิงซีและหลงเซี่ยงซึ่งใช้เวลาครึ่งเดือนในการเดินทางจากทวีปเทียนหลัว

มู่เฉินถอนหายใจเมื่อสัมผัสได้ถึงความผันผวนยิ่งใหญ่จากกลุ่มร่างแสงที่ลงมาจากท้องฟ้า

ทุกกลุ่มต่างมีจอมยุทธ์ระดับเทียนจื้อจุนทั้งสิ้น

ในส่วนอื่นๆ ของมหาพันภพ พวกเขาอาจเป็นราชัน แต่ที่นี่พวกเขาอยู่ในระดับปานกลางเท่านั้น

“จอมยุทธ์ที่ถูกเชิญโดยเผ่าฝูถูล้วนเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดในมหาพันภพ มิหนำซ้ำยังมีขั้วอำนาจอ่อนแอบางส่วนเข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญเพื่อสร้างสัมพันธ์กับเผ่าฝูถูด้วย” หลิงซีกล่าว

“ตำหนักมู่ของเราคงถูกจัดเป็นหนึ่งในขั้วอำนาจอ่อนแอสินะ?” มู่เฉินยิ้ม ตำหนักมู่เพิ่งจะผงาดเข้าสู่การเป็นขั้วอำนาจสูงสุด ในแง่ของรากฐานพวกเขาอ่อนแอกว่ากลุ่มมากมายที่นี่

หลงเซี่ยงพ่นลมหายใจ “ถ้านายหญิงได้รับการช่วยเหลือ ตำหนักมู่ก็จะมีจอมยุทธ์ขุมพลังเทียนจื้อจุนขั้นเซิ่งด้วย เทียบกับขั้วอำนาจอื่นในหาพันภพ เราก็จะจัดอยู่ในจุดสุดยอด”

มู่เฉินยิ้มพลางส่ายหัวก่อนจะมองไปที่ภูเขาใหญ่ ประตูมิติกำลังวูบไหว ประตูนั้นจะนำไปสู่มิติฝูถู ซึ่งเป็นสถานที่ที่ตระกูลใหญ่อาศัยอยู่

ถือเป็นหัวใจสำคัญของเผ่าฝูถูเลยทีเดียว

ส่วนที่เหลือในทวีปนี้ถือได้ว่าเป็นกิ่งก้านใบเท่านั้น ไม่รู้ว่ามีสมาชิกตระกูลย่อยเท่าไรที่พยายามให้ตระกูลใหญ่ยอมรับ

เรือขนาดใหญ่สามารถมองเห็นได้ที่ด้านนอกประตูซึ่งจอดระหว่างเขตแดน บางครั้งก็จะลงมาที่จัตุรัสเพื่อต้อนรับแขกผู้ทรงเกียรติเข้าสู่มิติฝูถู

มีค่ายกลขนาดใหญ่ที่ปกป้องเขตแดนจากภายนอกและมีเพียงคนที่อยู่บนเรือเท่านั้นที่สามารถผ่านไปได้ มิฉะนั้นแม้แต่จอมยุทธ์ขุมพลังเทียนจื้อจุนก็ไม่สามารถก้าวเข้ามาได้

“เกณฑ์ของประตูเผ่าฝูถูนี่สูงใช้ได้เลย” หลิงซีกวาดสายตามองและขมวดคิ้ว

นั่นเป็นเพราะตามกฎแล้ว เฉพาะผู้ที่ได้รับเชิญเท่านั้นที่สามารถขึ้นเรือได้โดยไม่ต้องรอจนเหนื่อย ส่วนพวกที่ไม่ได้รับเชิญก็ได้แต่รอจนสุดท้าย

แม้ว่าสิ่งนี้จะทำให้ขั้วอำนาจสูงสุดที่มาด้วยตัวเองไม่พอใจ แต่ก็ทำได้เพียงแค่ระทมในใจเท่านั้น

“รอไปเถอะ ยังไงซะเราก็ไม่ได้มายินดีด้วย ถ้าพวกเขารู้ตัวตนของเรา กลัวว่าจะไม่สามารถเข้าไปได้ด้วยซ้ำ” มู่เฉินยิ้มและสงบนิ่งลง ทว่าในส่วนลึกของดวงตาของเขาพล่านด้วยไอเย็นเยือก

“นายน้อย เรามาที่เผ่าฝูถูอย่างนี้มันดีจริงหรือ?” หลงเซี่ยงลังเลก่อนที่จะถามด้วยน้ำเสียงกังวล พวกเขารู้ซึ้งถึงทัศนคติที่เผ่าฝูถูมีต่อมู่เฉิน หากคนเหล่านั้นสัมผัสถึงตัวตนของมู่เฉินได้ละก็ ด้วยพลังอำนาจของเผ่าฝูถู ต่อให้มู่เฉินเป็นจอมยุทธ์ขุมพลังเทียนจื้อจุนก็คงไม่สามารถหนีรอดไปได้

มู่เฉินยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อถูกจับกุมนะ”

เมื่อเห็นท่าทางสงบนิ่งของมู่เฉิน หลงเซี่ยงก็รู้สึกโล่งใจ เนื่องจากเขารู้จักนิสัยของมู่เฉินดี หากไม่มีการเตรียมการมู่เฉินก็ไม่ต้องหลุมพรางแน่นอน

ขณะที่พวกเขาพูดคุยกัน ร่างแสงก็ทะยานลงมาจากท้องฟ้าเข้าไปในจัตุรัส

เมื่อรัศมีจางหายไป ภาพเงาทรงเสน่ห์โดดเด่นก็ดึงดูดสายตานับไม่ถ้วน

ร่างนั้นสวมชุดสีแดงเพลิงขับเน้นรูปร่างดึงดูดความสนใจของทุกคน โดยเฉพาะเสน่ห์เหลือล้นที่เล็ดลอดออกมาจากทุกอากัปกิริยาทำให้หัวใจสั่นไหวเลยทีเดียว

แม้จะทรงเสน่ห์ แต่สายตาของนางเย็นชานัก ทว่าเมื่อผสมผสานกันกลับยิ่งทำให้ดูน่าตื่นใจมากขึ้น

เมื่อมองไปที่หญิงสาวคนนั้น ต่อให้เป็นจอมยุทธ์ขุมพลังเทียนจื้อจุนที่มากประสบการณ์ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองสักนิด

แต่เมื่อสายตาของพวกเขาเห็นสัญลักษณ์เปลวเพลิงบนชุดของนาง หัวใจพวกเขาก็สั่นสะท้านก่อนที่จะเบนสายตาออก

เนื่องจากสัญลักษณ์นี้แสดงถึงพลังสูงสุดที่ไม่เป็นสองรองไปจากเผ่าฝูถู…

แคว้นหวู่จิ้งฮั่ว

“ไม่คิดว่าแคว้นหวู่จิ้งฮั่วจะส่งตัวแทนมาด้วย… พวกเขาไม่เคยเข้าร่วมชมงานชุมนุมสายเลือดเผ่าฝูถูมาก่อน ทำไมครั้งนี้ถึงมาล่ะ?” มีคนกระซิบกระซาบกัน

สาวทรงเสน่ห์ไม่ได้ให้ความสนใจกับสายตาโดยรอบ นางพาพรรคพวกเดินไปที่ศูนย์กลาง

เมื่อผู้ดูแลเผ่าฝูถูเห็นนาง สายตาก็เปลี่ยนไปด้วยความเคารพ กระวีกระวาดเชื้อเชิญ

แต่เมื่อพวกเขากำลังจะทักทาย หญิงสาวก็กวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดพร้อมกับรอยยิ้มประหลาดใจบนใบหน้า

จากนั้นทุกคนก็เห็นนางเมินเฉยต่อผู้ดูแล หันเดินไปหาชายหนุ่มคนหนึ่ง

“มู่เฉิน เจ้ามาจริงด้วย”

มู่เฉินมองไปที่หญิงสาวคนนั้นด้วยรอยยิ้มที่เกิดจากหัวใจ “เซียวเซียวนานแล้วที่ไม่ได้เจอกัน”

นางก็คือเซียวเซียวที่ไม่ได้พบกันมานาน ครั้งนี้นางมาในฐานะตัวแทนแคว้นหวู่จิ้งฮั่ว

เมื่อนางเห็นมู่เฉินใบหน้าที่เย็นชาก็อ่อนโยนและสดใสขึ้น นางเม้มปากก่อนจะก้าวเยื้องเผยให้เห็นคนข้างหลัง

นี่เป็นชายชราคนหนึ่งสวมชุดคลุมสีขาวที่ดูอัธยาศัยดีพร้อมกับสายตาลึกซึ้งทำให้เกิดปัญญา

เซียวเซียวยิ้มควงแขนชายชรา “มู่เฉินนี่คืออาจารย์ปู่ของข้า อาจารย์ของพ่อข้าน่ะ”

หัวใจของมู่เฉินสั่นสะท้านเมื่อได้ยิน ขณะที่เขามองไปที่ชายชราด้วยความตกใจ เซียวเหยียนที่เป็นที่เคารพนับถือเป็นศิษย์ชายชราคนนี้เหรอ?!

หัวใจของเขาโลดด้วยความตกตะลึงก่อนที่จะฉายสีหน้าเคร่งขรึมคารวะไปทางชายชราอย่างจริงจัง

“มู่เฉินทักทายผู้อาวุโสขอรับ”