The king of War - บทที่ 1266 รับคุณกลับบ้าน
“เอ่อ!”
ชั่วขณะนั้นแพทย์งุนงงแล้ว จากนั้นเอ่ยปากบอก “ผมคือเฉินปินแพทย์เจ้าของไข้ของคุณ”
“งั้นผมเป็นใคร?”
หยางเฉินถามอีก
ครั้งนี้ แพทย์หลายคนมองหน้าซึ่งกันและกัน มองเห็นความขึงขังในสายตาของกันและกัน
ไม่นาน พวกเขาได้ข้อสรุปออกมาว่า: คนไข้ สูญเสียความทรงจำแล้ว!
“อะไรนะ? เขาความจำเสื่อมแล้ว?”
ภายในห้องทำงานแพทย์ ลู่ฉิงเสว่และมู่เชียนเชียนก็มาแต่เช้าแล้ว ตอนพวกเธอรับรู้ว่าหยางเฉินสูญเสียความทรงจำ มู่เชียนเชียนร้องตกใจขึ้นมาโดยตรง
แพทย์พยักหน้า พูดด้วยท่าทางเคร่งขรึม “ผลการตรวจร่างกายแสดงมาว่า นอกจากร่างกายเขาได้รับบาดเจ็บหนักแล้ว ตัวชี้วัดความแข็งแรงตรงอื่น ล้วนอยู่ในขอบเขตมาตรฐาน สมองก็ไม่มีได้รับการกระทบกระเทือน”
“สำหรับสาเหตุหลักที่เขาความจำเสื่อม ยังไม่รู้ชั่วคราวครับ”
หลังฟังคำอธิบายของแพทย์ สองพี่น้องทำหน้าเคร่งขรึม
เดิมทีหลังรู้ว่าหยางเฉินฟื้นแล้ว สองสาวดีใจกันมากๆ แต่ว่าตอนนี้ คนมีชีวิตรอดมาได้ กลับสูญเสียความทรงจำไป แม้แต่ตนเองเป็นใคร ยังลืมแล้ว
“พี่คะ ตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไรดี?”
หลังออกมาจากห้องทำงานแพทย์ มู่เชียนเชียนมองทางลู่ฉิงเสว่ถามขึ้น
ในสายตาลู่ฉิงเสว่เต็มไปด้วยความยืนหยัด “ในเมื่อโรงพยาบาลรักษาไม่ได้ งั้นได้เพียงพาเขากลับไปตระกูลลู่ไปก่อนชั่วคราว แล้วหาหมอรักษาต่อไป”
“อะไรนะ?”
มู่เชียนเชียนเบิกดวงตาโตแล้ว “พี่ พี่บ้าไปแล้วเหรอ? จะพาเขากลับไปตระกูลลู่?”
ในสายตาลู่ฉิงเสว่เต็มไปด้วยความจริงจังแบบไม่เคยมีมาก่อน พูดแบบท่าทางแน่วแน่ “พวกเราเป็นคนช่วยเขามา ในเมื่อเขาความจำเสื่อมแล้ว และติดต่อครอบครัวของเขาไม่ได้ งั้นได้เพียงพาเขากลับตระกูลลู่ไปรักษา”
“แต่ว่า……”
มู่เชียนเชียนกำลังอยากจะพูดโน้มน้าวต่อไป ก็ถูกลู่ฉิงเสว่ขัดจังหวะ “เชียนเชียน เรื่องนี้เธอไม่ต้องยุ่งแล้ว ทุกอย่างปล่อยให้พี่จัดการเอง”
“เอ๋……”
มู่เชียนเชียนถอนหายใจทีหนึ่ง ไม่พูดโน้มน้าวต่ออีก
เธอรู้ดีมากกว่า พี่สาวของตนเอง เป็นคนจิตใจดีมากแค่ไหน แม้แต่เหยียบมดตายตัวหนึ่ง หล่อนยังทำใจไม่ได้
ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เป็นคนที่ถูกหล่อนช่วยชีวิตไว้คนหนึ่ง
“พี่ ถ้าพี่แต่งงานกับหลี่จิ้นไปจริง งั้นคงช่างน่าเสียดายจริงๆ เลย” มู่เชียนเชียนพูดแบบท่าทางทอดถอนใจ
หลังสองพี่น้องกลับมาถึงห้องคนไข้ หยางเฉินกำลังนอนทำหน้าเหม่อลอยอยู่บนเตียงคนไข้ พวกเธอเข้ามา แม้แต่สายตาเขาก็ไม่ขยับเขยื้อน ดวงตามองทางเพดานค้างอยู่
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อลู่ฉิงเสว่!”
ลู่ฉิงเสว่เดินมาถึงด้านข้างเตียงคนไข้ เป็นฝ่ายแนะนำตนเองก่อน เห็นหยางเฉินมองทางตนเอง เธอก็ถามว่า “คุณยังจำชื่อของตัวเองได้มั้ย?”
หยางเฉินส่ายหน้าด้วยท่าทางสับสน จากนั้นถามว่า “เป็นคุณที่ช่วยชีวิตผมไว้?”
“เป็นเชียนเชียนที่เจอคุณก่อนเป็นคนแรก แล้วพวกเราสองคนก็พาคุณลงมาจากยอดของภูเขาหนิงมาส่งที่โรงพยาบาลด้วยกันค่ะ”
ลู่ฉิงเสว่ยิ้มบอกไป จากนั้นพูดแนะนำกับหยางเฉินว่า “หล่อนคือมู่เชียนเชียนลูกพี่ลูกน้องของฉัน คุณเรียกหล่อนว่าเชียนเชียนก็พอค่ะ”
“ขอบคุณพวกคุณนะ!”
หยางเฉินมองทางสองสาว พูดไปด้วยท่าทางจริงใจ
นอกจากสูญเสียความทรงจำแล้ว ทุกอย่างของเขาล้วนครบถ้วนเหมือนคนปกติทั่วไป
พูดให้ถูกต้อง ไม่ใช่เขาเสียความทรงจำ แต่ว่าตอนที่เขาพยายามหวนคิดถึง จะปวดหัวมาก เหมือนจะระเบิดแตก ทำให้เขาเจ็บจนสุดจะทน
ในหนึ่งอาทิตย์ต่อมา หยางเฉินได้รับการรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลมาตลอด ช่วงเช้าทุกวัน ลู่ฉิงเสว่จะมาอยู่เป็นเพื่อนข้างกายหยางเฉินที่โรงพยาบาล เล่าเรื่องราวของหนิงโจวบางส่วนให้เขาฟัง และจะนำหนังสือพิมพ์ส่วนหนึ่งมาให้หยางเฉินด้วย ให้หยางเฉินเข้าใจเรื่องราวของจิ่วโจว
เพียงแต่ หลายวันมานี้ หยางเฉินไม่มีทางฟื้นฟูความทรงจำมาตลอด มีหลายครั้ง ตอนที่พยายามหวนนึกถึง ล้วนเจ็บจนแทบเป็นแทบตาย ภายใต้การช่วยเหลือของยาระงับประสาท ถึงทำให้เขากลับมาสงบนิ่งดังเดิม
ในขณะเดียวกัน บนทุ่งหญ้ากว้างแห่งหนึ่งที่เขตโจวซี
เสี้ยวเสี้ยวกำลังวิ่งตามฝูงแกะบนทุ่งหญ้า หน้าตาดูสนุกเต็มที่
ฉินยีที่สดใสมีชีวิตชีวาคนนั้นเมื่อก่อนหน้า ก็อยู่เป็นเพื่อนข้างกายฉินซีอย่างนิ่งสงบมาก
หลายวันมานี้ ฉินซีใช้น้ำตาล้างหน้าทุกวัน ฉินยีมองเห็นอยู่ในสายตา ปวดใจมาก แต่หล่อนก็เป็นเหมือนกัน
หยางเฉินแยกจากพวกเขาเพียงห้าวัน พวกเขากลับรู้สึกเหมือนแยกกันห้าปี
“พี่ พี่อย่ากังวลไปเลย พี่เขยจะต้องไม่เป็นไร สำหรับพวกเรานั้น ไม่มีข่าวอะไร ก็คือข่าวดี ไม่ใช่เหรอ?”
ฉินยีนั่งอยู่ข้างกายฉินซี จับมือของพี่สาวไว้แน่น พูดจาเสียงละมุน
ฉินซีตาแดงก่ำพูดว่า “เสี่ยวยี ฉันเป็นห่วงเขามากจริงๆ!”
พูดๆ อยู่ ฉินซีสะอึกสะอื้นขึ้นมาอีกรอบ
“เฮ้อ!”
ฉินต้าหย่งที่อยู่ด้านข้าง ถอนหายใจทีหนึ่ง ในใจเต็มไปด้วยความกังวลเช่นกัน
ที่ไม่ไกลนัก ต้วนหวูหยาและตู๋โยวก็นั่งอยู่บนทุ่งหญ้า สีหน้าของสองคนเคร่งขรึมไร้ที่เปรียบ
พวกเขารู้ดีอย่างมาก ครั้งนี้ กลัวว่าหยางเฉินยากจะมีชีวิตรอดกลับมาได้จริงๆ
อู่หยู่หลานเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามของราชวงศ์อู่ ส่วนหยางเฉินมีเพียงความสามารถของแดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่ง แดนวิถีบู๊ห่างกันอยู่สองขั้นเต็มๆ จะสู้อย่างไร?
ปัจจุบันนี้ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์โดยแท้จริง ว่าตามหลักการแล้ว หยางเฉินกับอู่หยู่หลานเจอหน้ากันตั้งแต่หนึ่งอาทิตย์ก่อนแล้ว
ถ้าเกิดหยางเฉินชนะ น่าจะกลับมาตั้งนานแล้ว ต่อให้บาดเจ็บ ก็ไม่ควรล่าช้ามานานขนาดนี้มั้ง?
“พ่อคะ คุณหยางจะต้องไม่เป็นอะไร ถูกหรือเปล่าคะ?”
ต้วนหยู่เยียนตาแดงก่ำถามขึ้น
มองลักษณะท่าทางตำหนิตนเองของลูกสาว ในใจต้วนหวูหยาลำบากใจอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่ยอมหลอกลวงลูกสาว แต่ไม่อยากให้ลูกสาวเสียใจ และไม่ยอมให้ฉินซีพวกเขานั้นรู้ความจริง
ดังนั้น เขาพยักหน้าแล้ว พูดด้วยท่าทางยืนหยัด “คุณหยาง จะต้องมาหาพวกเราแน่!”
“แต่ว่า นี่ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้ว ทำไมเขายังไม่มาหาพวกเราอีกคะ?” ต้วนหยู่เยียนถามขึ้น
“เพราะว่า ครั้งนี้ คนที่เขาต้องเผชิญหน้าคืออู่หยู่หลาน ผู้แข็งแกร่งที่ความสามารถเหนือกว่าเขาคนหนึ่ง ไม่แน่ว่า เดิมทีเขาไม่ได้ไปปะทะฝีมือกับอู่หยู่หลาน แต่ว่าหลบซ่อนแล้วก็ได้”
ต้วนหวูหยาเอ่ยปากตอบ
“หลบซ่อนแล้ว? คุณหยางคงไม่ใช่คนแบบนั้นมั้งคะ?”
ต้วนหยู่เยียนทำหน้าตกใจ ในความทรงจำของเธอ หยางเฉินเป็นผู้ชายที่จิตใจเด็ดเดี่ยว คงไม่เที่ยวเอาตัวรอดไปวันๆ แน่นอน
ต้วนหวูหยาหัวเราะอย่างขมขื่น ชี้ไปทางฉินซีและคนอื่นๆ อยู่กัน “ที่นี่ยังมีภรรยาเขา ลูกสาวของเขา คุณหยางจะตายไปง่ายๆ ได้อย่างไร?”
“พรสวรรค์วิถีบู๊ของเขาแกร่งมาก ขอเพียงให้เวลาเขา เขาต้องใช้ระยะเวลาเร็วที่สุดทะลวงสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นสามแน่”
“ไม่แน่ว่า ตอนนี้เขาอาจซ่อนตัวไว้ อยู่สถานที่ที่ไม่มีใครรู้สักแห่ง ฝึกฝนอย่างบ้าคลั่ง รอถึงวันนั้นที่เขาบรรลุ อาจเป็นวันนั้นที่มาหาพวกเราก็ได้”
ต้วนหยู่เยียนพูดอย่างดีใจ “พ่อคะ ที่พ่อพูดจริงเหรอคะ?”
ต้วนหวูหยาพยักหน้า “แต่ไหนแต่ไรพ่อไม่เคยหลอกลูกนะ!”
“ดีเหลือเกินค่ะ หนูจะไปบอกพวกพี่ซีก่อนว่า คุณหยางจะต้องกลับมาแน่”
ต้วนหยู่เยียนพูดอย่างตื่นเต้น รีบวิ่งเข้าไปหาฉินซีทางนั้นทันที “พี่ซี พี่เสี่ยวยี พ่อบอกว่า คุณหยางจะต้องกลับมา……”
มองต้วนหยู่เยียนที่พุ่งไปหาฉินซีทางนั้นแบบตื่นเต้น ทันใดนั้นตู๋โยวถอนหายใจทีหนึ่ง “องค์ชาย ท่านน่าจะรู้ชัด ครั้งนี้ กลัวว่าคุณหยางจะอันตรายมากกว่าโชคดี”
ต้วนหวูหยาพยักหน้าแล้ว บนหน้ามีความทรมานระดับหนึ่ง “ฉันรู้ มีความเป็นไปได้มากว่า เขาจะตายอยู่ในมือของอู่หยู่หลานแล้ว”
“นายก็มองเห็นแล้ว ฉินซีเสียอกเสียใจมากขนาดไหน หยู่เยียนก็ตำหนิตัวเองมาตลอด คิดว่าเป็นหล่อนที่ทำคุณหยางเดือดร้อน ถ้าบอกความจริงพวกหล่อนไป พวกหล่อนจะต้องพังทลายแน่”
“การคาดเดาของพวกเรา ยังเป็นแค่การคาดเดา ไม่ใช่ความจริง ตอนนี้สิ่งที่พวกเราทำได้ก็คืออยู่ที่นี่อย่างสงบใจ ก่อนหน้าที่คุณหยางจะกลับมา คุ้มครองคนรักของเขาให้ดี”
ตู๋โยวพยักหน้า “องค์ชายวางใจได้ครับ ผมจะต้องคุ้มครองพวกเขาให้ดีแน่ครับ”
“ไม่เพียงแค่นาย ยังมีฉันด้วย พวกเราคุ้มครองพวกเขาด้วยกัน!”
ต้วนหวูหยาพูดจาแบบท่าทางแน่วแน่
ตอนที่ต้วนหวูหยากำลังกังวลใจเรื่องหยางเฉิน หนิงโจว ภาพคนอายุน้อยคนหนึ่ง ค้นหาไปทั้งหนิงโจวรอบหนึ่ง ก็หาหยางเฉินไม่เจอ
“พี่เฉิน สรุปพี่อยู่ที่ไหนกัน?”
ดวงตาเขาแดงฉาน กัดฟันพูดขึ้น
