The king of War - บทที่ 216 ฉันไร้มารยาทแล้ว

เสียงของหานเฟยเฟยลดลง ทุกคนในเหตุการณ์ก็ตกใจ!

โดยเฉพาะเฉินอิงเหา ถ้าหากไม่ใช่ว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินมาทางเขาแล้ว เขาถึงกับสงสัยว่าตัวเองฟังผิดหรือเปล่า

เขาทายาทอย่างสง่าผ่าเผยในอนาคตของตระกูลเฉิน กลับถูกขับไล่ต่อหน้าสาธารณชน?

สิ่งที่สำคัญคือ ยังอยู่ในเมืองโจวเฉิง ถิ่นฐานของเขา

แต่คนที่จะขับไล่เขาออกไป ดันเป็นคุณหนูของตระกูลหาน เขาไม่กล้าขัดขืนแม้แต่น้อย

“คุณหานคุณจะขับไล่พวกเราไม่ได้! พี่เหาเป็นผู้นำในอนาคตของตระกูลเฉิน!”

หลังจากที่เจิ้งเหม่ยหลิงเฉื่อยชาอยู่ครู่หนึ่ง พูดเสียงดังกับหานเฟยเฟยอย่างรวดเร็ว

หานเฟยเฟยส่งเสียงเย็นชา: “แค่ตระกูลเฉิน ฉันหานเฟยเฟยไม่ได้ให้ความสำคัญ อย่าว่าแต่ลูกเศรษฐีไม่เอาไหนของตระกูลเฉิน ต่อให้เป็นผู้นำของตระกูลเฉินอยู่ที่นี่ ฉันก็จะให้เขาไสหัวออกไป เขาจะกล้าไม่ไสหัวออกไปเหรอ?”

หานเฟยเฟยในเวลานี้ เผด็จการไม่มีอะไรเทียบได้

ดูเหมือนอายุเพียงยี่สิบ แต่รัศมีกลับแข็งแกร่งมาก แม้แต่คนใหญ่คนโตบางคนของเมืองโจวเฉิง ก็สามารถเทียบได้

สีหน้าของเฉินอิงเหาดูไม่ดีอย่างสุดขีด

“คุณหาน…..”

เจิ้งเหม่ยหลิงยังต้องการที่จะโต้เถียงต่อไป ทันใดนั้นเฉินอิงเหาตวาดว่า: “หุบปากซะ!”

เจิ้งเหม่ยหลิงตกใจมาก หุบปากอย่างรวดเร็ว และมองไปที่เฉินอิงเหาอย่างน่ากลัว

สำหรับเธอแล้ว เฉินอิงเหาสำคัญมากกว่าหานเฟยเฟย เนื่องจากตระกูลเจิ้งก็อยู่ในเมืองโจวเฉิง เรื่องราวหลายอย่างก็ขึ้นอยู่กับอำนาจของตระกูลเฉิน ถ้าหากทำให้เฉินอิงเหาโกรธจริงๆ คนที่เดือดร้อนไม่เพียงแค่เธอ แต่เป็นทั้งตระกูลเจิ้ง

“คุณหานลาก่อน!”

แม้ว่าเฉินอิงเหาจะถูกขับไล่ออกไป ก็ไม่อยากจากไปด้วยความอับอาย แต่เขากลับบอกลากับหานเฟยเฟยที่ไล่เขาออกไป ต่อจากนั้นก็ออกไป

เจิ้งเหม่ยหลิงขณะที่จากไป จ้องมองหยางเฉินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยชั่วร้าย

ในความคิดของเธอ ทุกอย่างก็โทษหยางเฉิน ถ้าหากไม่ใช่หยางเฉิน เธอและเฉินอิงเหาจะถูกขับไล่ต่อหน้าสาธารณชนได้อย่างไร?

ตลอดทั้งเหตุการณ์สีหน้าของหยางเฉินก็ไร้อารมณ์ มองไปที่ฉากนี้อย่างสงบ ราวกับทุกอย่างไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

“แมลงวันถูกขับไล่ออกไปแล้ว ตอนนี้ นายอธิบายให้ฉันฟังหน่อยได้มั้ย?”

ทันใดนั้นหานเฟยเฟยก็มองไปทางหยางเฉินแล้วพูด

สายตาของทุกคนที่มองไปที่หยางเฉิน เต็มไปด้วยความเห็นใจ

ในความคิดของพวกเขา เฉินอิงเหาเพียงขอให้ตรวจสอบบัตรเชิญของหยางเฉิน ก็ทำให้หานเฟยเฟยโกรธแล้ว และถูกขับไล่ออกจากงานแสดงนิทรรศการโบราณวัตถุ แต่หยางเฉินบอกว่าไม้เกาหลังชิ้นนั้นเป็นของปลอมต่อหน้าสาธารณชน กลัวว่าจุดจบจะแย่กว่า

แต่ก็มีผู้คนมากมาย ก็โอบกอดเป้าหมายดูเหตุการณ์ ต้องการดูว่า หานเฟยเฟยจะจัดการกับหยางเฉินอย่างไร

สายตาของหยางเฉินจ้องมองไปที่ไม้เกาหลังในตู้กระจก ทันใดนั้นเอ่ยปากพูดว่า: “นี่เป็นหยกโบราณที่มีมลทินธาตุ หยกเก่าเท่านั้นที่สามารถสร้างมลทินธาตุได้ตามธรรมชาติได้ แต่ไม้เกาหลังชิ้นนี้ หยกเป็นของจริง มลทินธาตุกลับเป็นของปลอม!”

“หยกเป็นของจริง มลทินธาตุเป็นของปลอม? หมายความว่าอย่างไร?”

หานเฟยเฟยถึงกับด้วยความสงสัย กลับเหมือนนักเรียนถามคำถามอย่างถ่อมตน

คนอื่นต่างก็ดูประหลาดใจ หญิงสาวที่ขับไล่เฉินอิงเหาเมื่อกี้นี้ เทียบกับเธอในตอนนี้ แตกต่างกันราวกับเป็นคนละคน

ในหัวของผู้คนมากมายเกิดคำถามเล็กน้อย สองคนนี้ คงจะไม่ใช่ว่ารู้จักกันมานานแล้วหรือเปล่า?

“แม้ว่าหยกจะเป็นของจริง แต่เนื้อหยกกลับไม่ค่อยดีนัก”

หยางเฉินกลับไม่สนใจการเปลี่ยนแปลงสีหน้าท่าทางของผู้คน สายตาจับจ้องไม้เกาหลังสีแดงชิ้นนั้นอยู่เสมอ พูดต่อไปว่า: “ทำมลทินธาตุหยกโบราณปลอม โดยพื้นฐานใช้เนื้อหยกที่ต่ำกว่า ดังนั้นเนื้อหยกไม่บริสุทธิ์ สีไม่ถูกต้อง ดังนั้นพื้นผิวจึงหยาบเป็นพิเศษ และความมันวาวค่อนข้างหมองมัว”

“ไม้เกาหลังชิ้นนี้ก็เป็นแบบนั้น คุณดูสีของมัน ไม่ถูกต้องแม้แต่น้อย ความมันวาวนั้นหมองมัวเป็นอย่างมาก เพราะตัวของมันก็เป็นหยกโบราณชิ้นหนึ่ง มลทินธาตุก็ยังทำโดยคนโบราณ ดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะแยกแยะ มลทินธาตุของหยกโบราณชนิดนี้ถูกมนุษย์ทำขึ้นมาก่อนที่ขุดขึ้นมา หายากเป็นอย่างมาก”

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน หานเฟยเฟยก็เดินไปที่หน้าตู้กระจก และจ้องมองไปที่ไม้เกาหลังอย่างจริงจัง

“สีดูจะไม่ค่อยถูกต้องจริงด้วย ความมันเงาก็หมองมัวเป็นอย่างมาก!”

หานเฟยเฟยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อมองไปที่หยางเฉินอีก ในแววตาก็ประหลาดใจขึ้นเล็กน้อย

“เพียงแค่สี ก็บอกว่ามลทินธาตุของมันเป็นของปลอม เด็ดขาดเกินไปหรือเปล่า?”

หานเฟยเฟยพูดอีกครั้ง ในแววตาตาเจ้าเล่ห์เล็กน้อย

“มลทินธาตุธรรมชาติ การกระจายสีมีการเปลี่ยนแปลงเป็นลำชั้น กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ภายในก็มีมลทินธาตุ แต่หยกมลทินธาตุปลอม มีเพียงสีบนพื้นผิวเท่านั้น”

หยางเฉินยิ้มจางๆ พูดต่ออีกว่า: “นอกจากนี้แล้ว ทำหยกมลทินธาตุปลอม ถ้าหากเป็นมลทินแดงหรือว่ามลทินสนิมทองแดง ก็สามารถเช็ดออกด้วยสำลีแอลกอฮอล์ ไม้เกาหลังชิ้นนี้ก็คือมลทินแดง ถ้าหากคุณหานไม่เชื่อ สามารถลองดูได้!”

หานเฟยเฟยไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย สั่งชายวัยกลางคนในชุดสูทรองเท้าหนังข้างกายเธอว่า: “เอาสำลีแอลกอฮอล์มา!”

“ครับ คุณหาน!”

ชายวัยกลางคนรีบจัดเตรียมอย่างรวดเร็ว

ผู้คนรอบๆต่างก็อยากรู้อยากเห็น ต้องการดูว่า หยางเฉินพูดถูกหรือเปล่า

หานเฟยเฟยมองไปที่หยางเฉินด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า: “คาดไม่ถึงว่า นายค่อนข้างรู้เรื่องหยกโบราณนะ! เอาแบบนี้ดีมั้ย จากนี้ไปก็ทำงานกับคุณหนูอย่างฉันมั้ย? ฉันรับรองว่านายจะสุขสบายไปตลอดชีวิตนี้!”

เมื่อเธอพูดคำเหล่านี้ออกมา ทุกคนก็ดูประหลาดใจ

หยางเฉินไม่เพียงแต่ไม่ถูกขับไล่ออกไป แต่หานเฟยเฟยกลับถูกใจ

หยางเฉินยิ้มจางๆ: “อย่าว่าแต่เป็นคุณ ต่อให้เป็นตระกูลหาน ก็ไม่มีสิทธิ์ให้ฉันไปทำอะไร!”

คำพูดนี้ของเขา ทำให้ทุกคนตกใจ

ต่อหน้าคนของตระกูลหาน บอกว่าตระกูลหานไม่มีสิทธิ์ให้เขาติดตาม นี่ก็อวดดีเกินไปแล้ว!

ต่อให้คุณจะรู้เรื่องหยกโบราณ ก็ไม่ควรอวดดีต่อหน้าคนของตระกูลหาน?

แต่หานเฟยเฟย ดันไม่โกรธแม้แต่น้อย เพียงแค่ยิ้มกริ่มมองไปที่หยางเฉิน: “นายอวดดีกว่า ที่ฉันคิดไว้มาก!”

หยางเฉินมองไปที่หญิงสาวคนนี้อย่างแปลกๆ ทำไมรู้สึกเหมือนกับว่าเธอรู้จักตัวเอง?

ในขณะนี้ พนักงานคนหนึ่งซื้อสำลีแอลกอฮอล์มาแล้ว

“ทำตามที่เขาพูดเมื่อกี้นี้ ใช้สำลีแอลกอฮอล์เช็ดไม้เกาหลังชิ้นนี้!”

หานเฟยเฟยสั่งชายคนนั้น

ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนก็วิ่งมามุงดู

พนักงานหยิบไม้เกาหลังออกมาอย่างระมัดระวัง และเช็ดด้วยสำลีแอลกอฮอล์

ตอนเริ่มแรก ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แต่เมื่อใช้สำลีเช็ดแอลกอฮอล์แผ่นที่สามเช็ด ไม้เกาหลังก็เกิดเปลี่ยนไปในที่สุด

“มีการเปลี่ยนแปลงจริงๆด้วย!”ทันใดนั้นก็มีคนอุทานขึ้น

เมื่อเห็นชั้นสีแดงอ่อนบนพื้นผิวของไม้เกาหลัง กลับเริ่มจางกว่าตอนเริ่มแรกมาก

สีหน้าของหานเฟยเฟยก็กระอักกระอ่วนมาก สั่งการว่า: “เช็ดต่อไป!”

ต่อจากนั้น ก็ใช้สำลีแอลกอฮอล์เจ็ดแปดแผ่นต่อเนื่อง หลังจากเช็ดสำลีแอลกอฮอล์แต่ละแผ่น สีแดงของไม้เกาหลังก็จางลงมาก

หลังจากที่เช็ดต่อไปสักพัก ไม้เกาหลังที่เดิมทีที่สีแดงอ่อน กลับกลายเป็นไม้เกาหลังสีขาวธรรมดาชิ้นหนึ่ง

จนถึงขณะนี้ ทุกคนถึงได้ดึงสติกลับมา หยางเฉินพูดถูกจริงด้วย มลทินแดงไม้เกาหลังชิ้นนี้เป็นของปลอม!

สายตาของแต่ละคนมองไปที่หยางเฉินไม่เหมือนกัน และไม่มีใครกล้าดูหมิ่นหยางเฉิน

ฉินซีที่วิตกกังวลแทนหยางเฉิน ก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“คุณหาน ตอนนี้ ยังต้องการให้ฉันขอโทษมั้ย?”

หยางเฉินมองไปที่หานเฟยเฟยอย่างยิ้มกริ่มแล้วถาม

“คุณหยาง ขอโทษด้วย เมื่อกี้นี้ฉันไร้มารยาทแล้ว!”

ในขณะที่ทุกคนกำลังประหลาดใจ หานเฟยเฟยที่เมื่อกี้นี้ยังวางมาดคุณหนู กลับโค้งคำนับเก้าสิบองศา และขอโทษหยางเฉิน