The Legendary Mechanic - ตอนที่ 450 จน!

ตอนที่ 450 จน!

เมืองรูนรายล้อมด้วยปา เมื่อมองลงจากสถานที่สูงในเมือง เมืองขาวรายล้อมไปด้วยสีเขียวห นาแน่น แต่ทว่า ตอนนี้ เส้นทางว่างเปล่ากลับบังเกิดในปา

ควันลอยขึ้นกลางสายฟ้า และชางเมืองรูนก็มองเห็นแต่ไกล

“เกิดอะไรขึ้นที่นั่น?”

“มีเสียงระเบิดจากฝั่งนั้นด้วย หรือปราสาทเหล็กไฟจะโจมตีเรา?”

“ฉันตื่นขึ้นมาจัดของก่อนดวงอาทิตย์ขึ้น และนายรู้ไหมว่าฉันเห็นอะไร?กลุ่มองครักษ์รูนกําลังเดินไปในปา”

เมื่อเห็นควันแต่ไกล ประชากรเมืองรูนก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ข้อมูลเกี่ยวกับมนุษย์ต่างดาวยังไม่กระจายออกไป

“มันเป็นเขา…มันต้องเป็นเขา”ในฝูงชน ชายเตี้ยผอมสั่นกลัว คนรอบข้างสังเกตเห็นปฏิกิริยาเขาและเดาว่าคนๆนี้อาจรู้อะไรบางอย่าง ดังนั้นพวกเขาจึงถาม

“นั่นเป็นมนุษย์ต่างดาวเขาลงจอดนอกเมืองเมื่อคืนนี้ เขาพูดภาษาเราและทําการร้องขอต่อลอร์ดแห่งรูน”คนๆนี้คือหัวหน้าผู้ลักลอบคืนก่อน เขาระบายทุกอย่างที่เห็นออกมายิ่งคนมารวมกันรอบเขาเพื่อฟัง พวกเขาก็จําต้องเชื่อมั่น

“การต่อสู้แตกหักขึ้น นี่หมายความว่าลอร์ดแห่งรูนต้องไม่ตอบรับคําขอ” หัวหน้าผู้ ลักลอบกลืนน้ําลาย ฝูงชนสบตากันและเห็นความตื่นตระหนกในตา

ครั้งนี้ ความปั่นป่วนเกิดขึ้น ทหารรีบวิ่งกําลังเข้าเมืองมา ใบหน้าเขายังเต็มไปด้วยเถ้าถ่านเขามองย้อนกลับไปด้วยความหวาดกลัวเหมือนมีสัตว์ประหลาดด้านหลังเขา จากนั้นทหารจํานวนมากก็วิ่งตามเขามาเรื่อยๆ

ฉษกนี้ทําให้ประชากรรู้สึกไม่ดี ชายวัยกลางคนตระหนักว่าน้องเขาที่รับงานในกองทัพกําลังหนีมาด้วย เขารีบจับเขาไว้และถาม

“พวกเบื้องบนปฏิเสธคําขอมนุษย์ต่างดาว พวกเขาอยากจับมนุษย์ต่างดาวเป็นๆ…กองทัพหมื่นนายแตกพ่ายแล้ว พวกเราหลายพันตาย แต่ก็ยังไม่อาจทําร้ายอีกฝ่ายได้เลยมันน่ากลัวมากทุกคนกําลังหนี พวกพี่ก็ควรทําด้วยเขากําลังมาที่เมืองนี้!” ความกลัวยังคงอยู่ในตาเขาเขารีบอธิ บายสถานการณ์และวิ่งหนีไป

ผู้คนตกใจ ตื่นตระหนกและโกรธเคือง พวกเขาเกือบอยากไล่ทุบตีลอร์ดแห่งรูน ทําไมเขาถึงไม่ยอมรับคําขอ?ทําไมต้องไปตอแยมนุษย์ต่างดาวและก่อให้เกิดอันตรายกับทั้งเมือง?

ครั้งนี้ กลุ่มทหารเดินออกมาจากทิศทางของหอคอยกลาง พวกเขาผลักประชากรออกไปและสร้างเส้นทาง ลอร์ดแห่งรูนรีบวิ่งไปขอบเมืองพร้อมกลุ่ทเจ้าหน้าที่และทหารด้านหลังก็กําลังถือรูปปั้นแปลกๆ

มนุษย์ต่างดาวกําลังเข้าเมืองมาในไม่ช้า ดังนั้นจึงไม่มีเวลาให้หลบหนี ลอร์ดแห่งรูนไม่มีทางเลือกนอกจากนํารูปปั้นออกมาและขอความเมตตา ตามข้อมูลจากแนวหน้า มนุษย์ต่างดาวไม่ได้ไล่ล่ากองทัพและไม่ได้รับบาดเจ็บ มนุษย์ต่างดาวอาจไม่ชอบการฆ่า สิ่งที่เขากําลังทําคือการเดิมพันความโลภเขาหายไปจนหมดสิ้นแล้ว และก็หวังแค่ว่ามนุษย์ต่างดาวจะยอมให้อภัยพวกเขา

เมื่อเห็นแบบนี้ ประชากรก็ตามมา ระหว่างทาง ผู้คนเข้าร่วมมากขึ้นและก่อตัวเป็นคลื่นด้านหลังลอร์ดแห่งรูน อยากเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยตาตัวเอง

ผู้คนหลายพันมายังหมู่บ้านใกล้เมือง มองไปในปาด้วยความกระวนกระวาย

ลอร์ดแห่งรูนยังคงปาดเหงื่อเขาอยากต่อเนื่อง

ตึก ตึก ตึก!

เสียงเท้าเหยียบลงบนใบไม้และดินดังจากปาและค่อยๆใกล้เข้ามา เมื่อระยะห่างสั้นลง ประชากรและลอร์ดแห่งรูนก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ ไม่นาน หานเซี่ยวก็เดินออกมาและมายังขอบเมือง

ทันทีที่เขาปรากฏ สายตานับไม่ถ้วนก็มองเขาด้วยความอยากรู้ กลัว กังวลและอารมณ์อื่นๆ

เมื่อเห็นฝูงชนและกลุ่มคนผู้เป็นเจ้าหน้าที่รัฐบาล คิ้วหานเซี่ยวก็กระตุก ริมฝีปากเขาขดตัวพลางเดาได้ว่าแผนคืออะไร พวกเขาตระหนักว่าไปตอแยผิดคน และตอนนี้กําลังเสนอรูปปั้นเพื่อแลกกับการให้อภัย

แต่มันจะไม่สายเกินไปงั้นหรอ?

ลอร์ดแห่งรูนนํารูปปั้นมาจากมือทหาร เดินมาข้างหน้า สังเกตหานเชี่ยวอย่างระวังตัว และกล่าวด้วยน้ําเสียงสั่นเครือ”นะ-นี่ควรเป็นของที่ท่านกําลังมองหา…”

ด้วยความไม่รู้ว่ามนุษย์ต่างดาวกําลังคิดอะไรลอร์ดแห่งรูนจึงไม่กล้าพูดอะไรอื่น แม้เขาจะเป็นผู้ปกครองแต่เขาก็ไม่มีความมั่นใจต่อหน้าชายที่ทําลายกองทัพนับหมื่นได้

แม้ดาวเคราะห์ลับสีฟ้าจะไม่มีระบบยอดมนุษย์ที่เหมาะสม แต่ก็มีบางคนที่ค้นพบเส้นทางยอดมนุษย์ โบสถ์รูนสงครามคือแหล่งรวมตัวของคนเหล่านี้ในเมืองรูนและมีฐานะสูงแต่ทว่าแม้กระทั่งผู้ก่อตั้งพวกเขาก็ยังเผชิญหน้าทหารรูนได้แค่พันนาย และมันก็ต้องใช้เวลานานมากเพื่อเอาชนะประสิทธิภาพการฆ่าอยู่ในระดับแตกต่างกับหานเซี่ยวเลย

หลังรายงานการรบมาถึง ลอร์ดแห่งรูนก็อยากขอให้นักรบแห่งโบสถ์รูนสงครามมาหยุดมนุษย์ต่างดาวแต่พวกเขาก็ปฏิเสธทันที โบสถ์รูนสงครามรู้ว่าพวกเขาไม่อาจทําอะไรได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ให้โอกาสลอร์ดแห่งรูนได้พูด…แม้พวกเขาจะได้รับเงินทุนจํานวนมหาศาลจากเขาทุกปีก็ตาม

หานเยี่ยวแตะรูปปั้น ข้อมูลบนหน้าต่างสถานะถูกต้อง ดังนั้นนี่จึงเป็นรูปปั้นอันสุดท้าย

เมื่อเขายื่นมือไปหยิบรูปปั้น ร่างของลอร์ดแห่งรูนก็สั่นไม่หยุด ดวงตาเขาสบกับตาหานเดี่ยวและเขาก็ลดหัวลง

หลังเหลือบมองประชากร หานเชี่ยวก็กล่าวอย่างสงบ ไม่ต้องห่วง เราจะไม่ฆ่าผู้บริสุทธิ์”

เมื่อได้ยินคําพูดของหานเยี่ยว พวกเขาก็ถอนหายใจโล่งอก

“แล้วใครคือผู้ปกครอง?”

ประชากรชี้ไปยังลอร์ดแห่งรูนพร้อมกัน ก่อนลอร์ดแห่งรูนจะได้ผ่อนคลาย ใบหน้าเขาก็แข็งที่อและยิ้มขวยเขิน

“แกคือคนที่ส่งกองทัพมาโจมตีฉัน?” หานเชี่ยวถาม” ทําไมถึงไม่ตอบรับคําขอฉัน?”

ลอร์ดแห่งรูนตัวสั่นและไม่กล้าตอบ

“ตามกฏการค้าของทหารรับจ้าง แกโจมตีฉัน หากแกอยากยุติ แกก็ต้องจ่ายค่าชดเชย” หาน เซี่ยวหรี่ตา”แกอยากจ่ายอะไรเพื่อเป็นการแลกกับชีวิตแก?”

ลอร์ดแห่งรูนปกคลุมด้วยเหงื่อเย็น เขาทั้งโกรธและหงุดหงิด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกข่มขู่ปกติแล้วใครจะกล้ามาพูดแบบนี้กับเขากัน?

แถม แกยังฆ่าและทําให้คนของเราบาดเจ็บไปมากมาย แต่แกก็ยังถามหาค่าชดเชย?

“เรามีวัตถุอวกาศมากมาย…” ลอร์ดแห่งรูนกัดฟันแน่น เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องอดอทนและบอกให้ลูกน้องเขานํารายชื่อของมาให้หานเยี่ยว

หานเซียวตรวจดูคร่าวๆและผิดหวัง สกุลเงินท้องถิ่นของดาวเคราะห์ลับสีฟ้าไม่มีความหมายต่อเขาเลยและสิ่งเดียวที่ยอมรับได้คือวัตถุอวกาศ แต่ทว่า คลังของเมืองรูนเต็มไปด้วยขยะจริงๆส่วนใหญ่เป็นขยะ ส่วนน้อยเป็นผลิตภัณฑ์จากอารยธรรมรูนที่เกือบเรียกได้ว่าเป็นขยะหลังดูรายชื่อตั้งแต่หัวจรดล่าง เขาก็สรุปได้ การดูรายการนั้นเสียเวลามาก!

หานเชี่ยวโยนใบรายการของทิ้ง”สิ่งเหล่านี้ไม่อาจซื้อชีวิตแกได้ ขอโทษที ฉันต้องทําให้แกชดใช้สําหรับความผิดพลาด”

ใบหน้าของลอร์ดแห่งรูนเปลี่ยนไป