The Legendary Mechanic - ตอนที่ 524 ฮีล่า

ตอนที่ 524 ฮีล่า
　　สภาพแวดล้อมของถิ่นทุรกันดารร้ายแรงมากผู้ลี้ภัยบางคนเลือกอยู่ในบ้านตัวเอง พวกเขามีความคิดฝากทุกอย่างไว้กับโชคชะตา เลือกแบกรับปัญหาที่อาจเกิดโดยไวรัสกลายพันธ์ดีกว่าทิ้งบ้านตน สำหรับผู้ลี้ภัยคนอื่น พวกเขาไม่อยากนั่งรอความตาย เลือกเสี่ยงข้ามเขตป่ารกร้างที่เต็มไปด้วยสัตว์ป่าเพื่อไปยังเขตอนุรักษ์
　　ด้วยอารมณ์ของเบนเน็ตเขาย่อมไม่มีทางมองข้ามมันได้ แม้เขตอนุรักษ์จะล้นหลาม แต่เขาก็ยังยินดีช่วยคน ดังนั้น ผู้ลี้ภัยที่อยู่ในเขตอนุรักษ์จึงมีมากกว่าหมื่นแล้ว ทั่วเมืองอัดแน่น ดินแดนภายนอกกำแพงได้รับการเก็บกวาดเพื่อสร้างเป็นสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ อำนวยความสะดวกให้ผู้ลี้ภัย
　　ก่อนพวกเขาจะไหลมาเรื่อยๆแม้จะด้วยผลผลิตของยาที่เพิ่มขึ้น มันก็ยังขาดแคลน โชคดี มีผู้เล่นคอยอยู่เพื่อรักษากฏ พวกเขาเต็มใจแบกรับภาระ
　　เนื่องจากคนจำนวนมากออโรร่าจึงยุ่งกับหน้าที่การเป็นเครื่องตรวจจับไวรัส เธอสแกนผู้ติดเชื้ออย่างต่อเนื่อง แทบไม่ได้พักผ่อนอย่างเหมาะสม
　　จุดตรวจเฉพาะของเขตอนุรักษ์มีผู้ลี้ภัยสกปรกกำลังรอการตรวจไวรัสอยู่นับพัน ทหารติดอาวุธประจำการอยู่รอบๆเพื่อรักษาความสงบ และสายตาของผู้ลี้ภัยก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจและหวาดกลัว หายนะครั้งนี้ทำให้เส้นประสาทพวกเขายืดจนถึงจุดแตกหัก
　　“เราจะได้รับอนุญาติให้เข้าตอนไหน?”
　　“รู้ไหมว่ากว่าจะมาถึงที่นี่ฉันต้องเสี่ยงอันตรายมานับไม่ถ้วน!ใครๆก็สามารถบอกได้ แต่ทำไมเราถึงต้องมาอยู่รอที่นี่!”
　　ผู้ลี้ภัยหลายคนเริ่มมีอารมณ์
　　“ทุกคนก่อนจะได้รับอนุญาติให้เข้าเขตอนุรักษ์ เราต้องทำการตรวจสอบไวรัสก่อน โปรดให้ความร่วมมือ”ผู้บัญชาการตะโกน แม้ผู้ลี้ภัยจะไม่พอใจ แต่พวกเขาก็ทำได้แค่ระงับมันไว้
　　เมื่อมาถึงจุดนี้ออโรร่าเดินมาตรงหน้าฝูงชน หลับตาและสัมผัสสัญญาณชีวิตของผู้ลี้ภัยทุกคน
　　หลังรออยู่นานในที่สุดเธอก็ลืมตาขึ้นและพูดด้วยคำขอโทษ”มีคนติดเชื้อในหมู่พวกเขา โปรดตามทหารไปยังพื้นที่กักกันเมื่อฉันชี้ตัวพวกคุณ”
　　ทหารเดินเข้าไปในฝูงชนดึงผู้ติดเชื้อออกมาตามคำสั่งของออรร่า การกระทำพวกเขาได้ปลุกความวิตกในหมู่ผู้ลี้ภัย
　　“แกจะทำอะไร!ปล่อยฉัน!ฉันไม่ได้ติดเชื้อ!”
　　“ปล่อยลูกฉันนะ!”
　　“บัดซบ!”
　　อารมณ์ของผู้ลี้ภัยคล้ายกับถังดินปืนง่ายต่อการจุดด้วยประกายไฟเล็กๆ แม้เดิมทีส่วนใหญ่จะเลือกตั้งใจรับฟัง แต่ด้วยการลุกฮือเล็กๆ ทุกคนจึงเริ่มต่อต้านและโจมตีทหาร
　　เสียงตะโกนอ้อนวอน โหยหวนและเสียงของถูกโยนทิ้งขว้างดังระงม ทั่วสถานที่กลายเป็นยุ่งเหยิง
　　ในช่วงเวลารุนแรงแบบนี้การใช้ความรุนแรงเป็นวิธีดีสุด ทหารเตะต่อย บังคับลากเอาผู้ติดเชื้อออกมาใส่กุญแจมือและโยนพวกเขาออกไป เด็กติดเชื้อหลายคนถูกพ่อแม่ฉุดกระชากอย่างรุนแรง ทำให้ร้องไห้ไม่หยุด
　　ปัง!
　　เสียงปืนพลันดังขึ้น
　　ทั่วบริเวณเงียบสงัดทุกคนเห็นผู้ลี้ภัยชายคนหนึ่งมีใบหน้าวิกลจริต ถือปืนที่ปล่อยควันดำออกมา ปืนถูกยกขึ้นไปบนฟ้า ทำให้ผู้ลี้ภัยรอบตัวเขาพากันถอยห่างทันที
　　สีหน้าของทหารเปลี่ยนไปปืนไรเฟิลนับสิบพลันเล็งไปที่ชายคนนั้น
　　“บ้าจริงพวกข้างหน้ามันค้นตัวกันยังไง?!ทำไมถึงปล่อยให้เขาลอบเอาปืนเข้ามาในเมืองได้?”
　　“วางอาวุธลงซะไม่งั้นเราจะยิง!”ผู้บัญชาการตะโกน
　　ชายคนนั้นถือปืนด้วยขาที่สั่นจนแทบล้มแต่ก็ยังรวบรวมความกล้า”อย่า..อย่าหลอกพวกเขา!ฉันได้ยินว่าคนที่ถูกกักกันจะถูกประหาร!”
　　“เข้าใจผิดแล้วเรามีวิธีช่วยผู้ติดเชื้อจริงๆ อย่าทำอะไรบุ่มบ่าม!”ผู้บัญชาการก้าวออกมาพลางส่งสายตาให้มือปืนของเขา
　　วินาทีที่ความสนใจของชายคนนั้นเบี่ยงเบนพวกเขาจะยิงทันที
　　ครั้งนี้หนึ่งในผู้ติดเชื้อกรีดร้องออกมา
　　“พ่อ!”
　　เด็ก8ขวบสะบัดดิ้นหลุดออกจากมือทหารนายหนึ่งตะเกียกตะกายมาตรงหน้าชายผู้นั้น กอดขาของชายถือปืนแน่น ดวงตาของเด็กชายเบิกกว้างด้วยความกลัวและตกใจ ร่างเล็กๆนั้นสั่นไม่หยุด
　　ผู้บัญชาการลอบสาปแช่งอยู่ข้างในรีบปิดปากกระบอกปืนของทหารใกล้เขา ไม่มีใครเต็มใจฆ่าพ่อต่อหน้าลูก
　　“โปรดคำนึงถึงเด็กและวางอาวุธลงซะเราขอยืนยันว่าเรามีวิธีช่วยผู้ติดเชื้อจริงๆ!”
　　“ยะ…ยังไง!”เขาตะโกนถามกลับ
　　ผู้บัญชาการรักษาความอดทนเขาไว้และอธิบาย”เราได้ผลิตยาที่สามารถยับยั้งไวรัสได้เหตุผลที่เรากักกันผู้ติดเชื้อก็เพื่อที่จะสามารถให้ยาได้สะดวก”
　　“งั้นก็นำยามาให้ลูกฉันฉันอยากเห็นกระบวนการทั้งหมด!”
　　“นี่..”ผู้บัญชาการลังเล”อัตราการผลิตยาต่ำมากยังมีหลายคนในเขตกักกันกำลังรอยา กว่าจะถึงรอบของคุณก็คงประมาณสามวัน ผมไม่มีอำนาจ….”
　　มือปืนผู้นั้นคำรามตัดการอธิบายของผู้บัญชาการ”ฉันไม่สน!แกต้องนำยามาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้น ไม่อย่างนั้น…ฉันจะยิง!”
　　ขณะที่พูดมือปืนผู้นั้นก็เล็งปืนไปทางออโรร่า ก่อนหน้านี้เขาสังเกตเห็นว่าออโรร่าคือผู้รับผิดชอบในการระบุไวรัสและควรเป็นคนสำคัญ มีเพียงการใช้เธอเป็นตัวประกันถึงสามารถต่อรองได้
　　ทหารทุกคนห้าเปลี่ยนสีทันทีนิ้วพวกเขาออกแรงจนเกือบจะลั่นไกปืน
　　“อย่ายิง!เธอคือคนเดียวที่สามารถระบุไวรัสได้ทั่วโลกต้องการเธอ!”
　　“ฉันไม่สน!ฉันต้องการยา!”ดวงตาของชายผู้นั้นแดงก่ำอารมณ์เขาไม่มั่นคงอย่างมาก
　　เวลานั้นเองฟองพลังงานสีแดงเข้มก็เข้าปกคลุมออโรร่า ฮีล่าเดินออกมา ใบหน้าเธอบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ
　　ชายผู้นั้นยิงทันทีแต่กระสุนก็ถูกสะท้อนด้วยพลังสีแดงเข้ม ฮีล่าโบกมือ และพลังงานก็เปลี่ยนเป็นลำแสง ยิงไปทางหน้าผากของผู้โจมตี
　　เมื่อออโรร่าทำงานฮีล่ามักคอยตามติดเธอในฐานะผู้คุ้มกันเพื่อป้องกันไม่ให้อะไรมาทำร้ายน้องสาวเธอได้ การกระทำของเธอเต็มไปด้วยจิตสังหาร เธอจะไม่ยอมอ่อนข้อให้กับใครก็ตามที่กล้าข่มขู่น้องสาวเธอ
　　“พี่คะอย่า!”
　　คิ้วของฮีล่าย่นและลำแสงพลังงานที่กำลังจะเป่าหัวชายผู้นั้นก็เปลี่ยนทิศทาง ระเบิดปืนในมือเขาแทน ทหารรีบกรูกันเข้าไปรุมจับชายคนนั้นทันที พลางดึงตัวเด็กที่ยังคงกอดขาพ่อเขาไว้
　　“น้องควรปล่อยให้พี่ฆ่าเขา”ฮีล่ากล่าวอย่างหงุดหงิด”ความเมตตาเป็นศัตรูต่อธรรมชาติน้องต้องเปลี่ยน..หยุดไร้เดียงสาได้แล้ว”
　　แต่ออโรร่ากลับยิ้ม”ไม่ใช่แบบนั้นหนูรู้จักพี่สาวหนูดี เขาไม่สามารถทำร้ายหนูได้หรอก เขาแค่หุนหันพลันแล่น และเราก็ไม่ควรไปตัดสินชีวิตเขาด้วยความผิดแค่นั้น เราควรทำงานเพื่อช่วยเหลือผู้ลี้ภัย”
　　“เห้อน้องสาวแสนโง่ของฉัน…”ฮีล่าหรี่ตา ความทรงจำเปื้อนเลือดฉายผ่านหัวเธอ”อย่าลังเลที่จะดูคนจากด้านเลวร้ายสุดของพวกเขา”
　　ในชุดต่อสู้รัดแน่นสีดำขายาวของฮีล่าตวัดหาชายผู้นั้นลง ก้มมองจากจุดที่เธอยืน ตะคอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา”หากแกไม่ไว้ใจเราและไม่อยากกักตัวลูกชาย งั้นก็ออกไปซะ เราขาดทุกอย่างยกเว้นผู้ลี้ภัย ไม่มีใครจะหยุดแกไม่ให้ไป ทหาร ปล่อยตัวเขาซะ”
　　ทหารทำตามคำสั่งและปล่อยชายคนนั้นไปอีกฝ่ายรีบอุ้มลูกเขา จ้องฮีล่าเขม็ง แต่ทว่า เขากลับต้องหลบตาหนีจากสายตาที่อำมหิตยิ่งกว่า ความรู้สึกหนาวเย็นฉาบหัวใจเขา และเขาก็ทำได้แค่ถอนความโกรธตัวเอง
　　เขากวาดตามองคนอื่นกอดลูกเขาแน่นพลางก้าวไปด้านนอกอย่างหนักแน่น เขาไม่อยากถูกแยกจากลูกชายเขา ดังนั้นเขาจึงไม่เต็มใจอยู่
　　ครั้งนี้ออโรร่าพลันเปิดปาก
　　“ได้โปรดอย่าไปเลยค่ะ”
　　ชายคนนั้นหยุดหันหัวเขากลับมามองออโรร่า ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความตกใจ
　　ออโรร่ากล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ”แม้เราจะไม่ห้ามคุณแต่ฉันก็อยากขอร้องให้คุณอยู่ ป่านั้นอันตรายมาก และมีแค่การอยู่ในนี้คุณถึงจะปลอดภัย โปรดเชื่อในตัวฉัน”
　　“งั้นก็นำยามาและช่วยลูกฉัน!”เมื่อได้ยินคำพูดของเธอชายคนนั้นก็กล่าวแทรก
　　แต่ออโรร่ากลับส่ายหัว”เพื่อไม่ให้เกิดอันตรายใดๆโปรดเชื่อฉัน ฉันตระหนักถึงแรงกระตุ้นแบบนั้นดี ฉันขอโทษ แต่เราจะไม่มีทางให้ยายับยั้งกับคุณล่วงหน้า นั่นไม่ยุติธรรมกับคนอื่น และจะทำให้เกิดปัญหาได้ แต่ฉันหวังว่าคุณจะเชื่อใจเรา ขอแค่อดทน ลูกคุณย่อมได้รับการรักษา”
　　ต่อให้เธอจะเชื่อในความเมตตาเธอก็ไม่เคยปล่อยให้หลักการเธอสั่นคลอน หลังประสบกับความมืดมิดมานาน ความไร้เดียงสาในตัวเธอก็หายไปนานแล้ว
　　คำพูดเธอให้ความรู้สึกแข็งแกร่งและเชื่อมั่นและชายคนนั้นก็ดูลังเล เมื่อมาถึงจุดๆนี้ ลูกชายเขาพลันปาดน้ำตาและพูดออกมา”พ่อครับ ผมเชื่อพี่สาว ให้ผมไปเขตกักกันเถอะครับ ผมปกป้องตัวผมเองได้”
　　เขากัดฟันในที่สุดก็ยอมปล่อยลูก ผู้บัญชาการมาข้างหน้าเพื่อจับมือเด็ก และแม้ชายคนนั้นจะดูเหมือนอยากห้ามหลายครั้ง เขาก็ยังกล้ำกลืนฝืนทน
　　ไม่นานอารมณ์ของผู้ลี้ภัยก็สงบลง พวกเขายอมรับการกักบริเวณ และระเบียบก็ฟื้นคืน
　　สองพี่น้องออกจากพื้นที่ไปโดยมีหมีขนาดใหญ่เดินตามหลังออโรร่าเหมือนหมาเชื่อง
　　ฮีล่าลูบหัวออโรร่าพลางขมวดคิ้ว”น้องลืมที่พี่บอกไปแล้วงั้นหรอ?การช่วยเหลือคนอื่นนั้นไม่มีประโยชน์การเสียสละเพื่อคนอื่นมีแต่จะทำให้พวกเขาเห็นแก่ตัว น้องไม่จำเป็นต้องไปใจดีกับคนแปลกหน้าเพราะพวกเขาไม่มีค่าควรจะได้รับความช่วยเหลือจากน้อง”
　　ออโรร่าดึงมือของฮีล่าพลางตอบเสียงเบา”ในเมื่อเรามีพลังที่จะช่วยเหลือคนอื่นหากเราเก็บซ่อนมันไว้และไม่ช่วยพวกเขา เราจะไม่เห็นแก่ตัวงั้นหรอคะ?”
　　“การช่วยเหลือคนอื่นนับเป็นเรื่องมีเกียรติแต่การช่วยตัวเองถือเป็นเรื่องน่ารังเกียจ”ฮีล่าตอบเสียงเย็น”ความคิดใสซื่อแบบนี้ทำให้พี่หน่ายใจมาก ศีลธรรมส่วนใหญ่เป็นแค่การหลอกพวกคนโง่เท่านั้น”
　　‘แต่ลุงแบล็คสตาร์เคยช่วยหนูด้วยความจริงใจเราคือคนที่ได้รับความช่วยเหลือ แล้วก็อย่าพูดว่าพี่ไม่มีความสุขเพราะเรื่องนั้น”ออโรร่าหัวเราะ
　　“..”ทุกครั้งที่พวกเธอคุยถึงเรื่องนี้ฮีล่าจะพูดไม่ออก”ไม่ว่ายังไง บุญคุณครั้งนี้พี่จะตอบแทนในสักวันหนึ่ง พี่ไม่ชอบการเป็นหนี้คนอื่น”
　　แม้เธอจะกล่าวแบบนั้นหานเซี่ยวก็ได้เข้าสู่สภาวะใหม่แล้ว ด้วยค่าสถานะที่เปลี่ยนไปมาก เมื่อพวกเขาเจอกันครั้งแรก หานเซี่ยวอ่อนแอ เป็นแค่มนุษย์ทดลองที่ต้องรับการฝึก แต่ทว่า ตอนนี้เขากลับเหมือนอยู่คนละโลกกัน ชีวิตช่างไม่แน่นอนจริงๆ
　　ดังนั้นฮีล่าจึงไม่รู้ว่าต้องทำหน้ายังไงเมื่อเจอกับหานเซี่ยว เขาดูเหมือนจะไม่ต้องการพลังเธออีก และเธอก็ไม่รู้ว่าจะใช้หนี้เขาคืนยังไง
　　“บางครั้งหนูก็ไม่รู้ว่าจะคุยกับพี่ยังไง”ออโรร่าแกล้งทำเป็นคนสูงอายุ”หากพี่ไม่หุ่มห่าม จำนวนคนที่ยอมรับพี่คงมากกว่านี้เป็นพันเท่า”
　　“ฮึมใครกันที่ต้องการแบบนั้น”ฮีล่าขมวดคิ้ว
　　ออโรร่าทำได้แค่ส่ายหัว
　　แม้ฉันจะมักถูกพี่สาวปกป้องแต่บางครั้ง ฉันกลับเผลอคิดว่าเธอคือเด็ก!
　　…
　　ไม่ไกลเฮอลัสและหานเซี่ยวเพิ่งมาถึง และหลังได้ยินการพูดคุยระหว่างสองสาว พวกเขาก็มองหน้ากัน
　　“กลับไปกันเถอะฉันรู้สึกว่าไม่มีอะไรที่ทำให้นายได้”หานเซี่ยวหรี่ตา
　　เฮอลัสตกใจ”บ้านนายสินายยังไม่ได้ถามเลย!”