The rise of the white lotus - ตอนที่ 123 คําสารภาพของคนบ้า

ตอนที่ 123 คําสารภาพของคนบ้า

หลังจากทานอาหารจานหลักเสร็จแล้ว เล็กซีและอีธานก็ทานพุดดิ่งอันเป็นเอกลักษณ์ของร้านอาหารปิด ท้าย ตลอดมื้อค่ําพวกเขาคุยกันเป็นระยะ ๆ เท่านั้น แม้ว่าจะจบลงด้วยคําว่า ฉันเข้าใจ และ เป็นอย่างนั้นเหรอ?”

เล็กจมอยู่กับข้อเสนอของอีธานในความคิดของเขา ขณะที่เธอนึกถึงอดีตอันเก่าก่อนของเธอ ตลอดชีวิต เป้าหมายหลักของเธอคือการแต่งงานกับมอร์สหลิว แน่นอนว่านั้นไม่ใช่ความลับสําหรับทุกคนเพราะเธอไม่เคยรู้ สึกอายถ้าพูดถึงมัน

อย่างไรก็ตาม หลังจากทุกอย่างเกิดขึ้นเล็กที่ยังไม่เคยเห็นว่าตัวเองมีความสัมพันธ์ที่โรแมนติกกับใครเลยยิ่งเรื่องแต่งงานแล้วไม่ใช่ว่าเธอยังคงยึดมั่นกับมอร์สหลิวแต่สําหรับเธอแล้วเธอต้องการที่จะมีความสัมพันธ์ เมื่อเธอกลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง

แต่สําหรับอีธาน เธอรู้สึกราวกับว่าเธอยืนอยู่ที่ขอบหน้าผาในขณะที่เขาอยู่บนพื้นยิ้มและกระตุ้นให้เธอกระโดดลงไป

“นี่มันน่าหงุดหงิดจริงๆ…” เล็กซี่บ่นพึมพําให้เขาพอได้ยินเมื่อได้ยินค่าพูดของเธออีธานก็ตัวแข็ง

“ฉันรู้อยู่แล้ว! ฉันต้องทําให้เธอหงุดหงิดแน่ๆ! ‘เขาบ่นในใจขณะที่ความหดหูเริ่มล้อมรอบตัวเขาเขาทํามันเละแม้ว่าเขาจะพอใจกับการที่เธอมาหาเขาและยังมาร่วมรับประทานอาหารค่ําด้วยกันแต่เล็กซ่อาจคิดต่างออกไป

” ผม…ผมขอโทษ ผมมีความคิดมากมายในใจและมันก็จบลงด้วยการเสียเวลาของคุณ “

เล็กซี่เหลือบมองไปที่ดวงตาที่ไม่มั่นคงของเขาแต่เขาก็พยายามอย่างหนักที่จะยิ้มเพื่อปกปิดอารมณ์ของ เขาแล้วนี้หมายความว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะสารภาพรักกับเธอเหรอ? เธอควรจะโล่งใจใช่มั้ย?แล้วทําไมเธอถึงรู้สึกเป็นอย่างอื่นล่ะ?

หลังจากนั้นก็เกิดความเงียบขึ้นอีกรอบเนื่องจากมีเพียงเสียงกระทบกันของช้อนส้อมและจานของพวกเขาดังก้องไปทั่วทั้งสี่มุมของห้อง

“พระเจ้า…มันน่าเบื่อ น่าเบื่อมาก!” ชรที่รู้สึกใจหายจนแกนกลางตะโกนเธอคิดว่าอาจมีอะไรที่สนุกสนาน เกิดขึ้นหลังจากที่เล็กซี่อ่านใจของอีธานแต่ก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรเธอยังคงปิดปากของเธอและพูดกับตัวเอง!สองคนนี้กําลังทําอะไรอยู่?เธอควรใช้เคล็ดลับอื่นสําหรับฉากโรแมนติกนี้หรือไม่?

“เล็กซี…” อีธานลู่วางช้อนลงเบา ๆ ขณะที่เขาจ้องมองมาที่เธอพวกเขาอยู่ด้วยกันตั้งแต่ก่อนหน้านี้แต่อีธานรู้สึกว่าเขาทําให้เธอเสียเวลาเธอควรจะได้พักผ่อนในเวลานี้ แต่เธอก็ยังมาที่นี่

เขามีเรื่องมากมายที่จะพูดกับเธอ แต่เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหนทําให้อีธานตัดสินใจที่จะไล่ตามเธอไป แล้วอนิจจาช่วงเวลาที่เธออยู่ต่อหน้าเขา เขาไม่สามารถหยุดหัวใจที่เต้นแรงของเขาได้

เขาจดจ่อกับความกังวลใจและความรู้สึกของเขามากเกินไปจนท่าให้เธอรู้สึกอึดอัดมาก ดังนั้นเขาไม่สามารถปล่อยให้เรื่องนี้ดําเนินต่อไปได้ต่อ

อีธานลูกลืนน้ําลายที่เต็มปากเขาจ้องมองอีกครั้งและสบตาคู่ที่อ่านไม่ออกของเธอทันที

เมื่อมองไปที่เธอตรงๆ จิตใจที่สับสนวุ่นวายของอีธานก็สงบลงราวกับว่าเขากินยาคลายกล้ามเนื้อ ตั้งแต่ก่อนหน้านี้เขาทําได้เพียงแค่มองเธอเหมือนเด็กวัยรุ่นขี้อายกลัวที่จะเข้าหาคนที่เขาชอบ

แต่เมื่อจ้องมองเธอแบบนี้ สายตาของเขาก็อ่อนลงและมีรอยยิ้มที่บอบบางเกิดขึ้นที่ข้างริมฝีปากของเขา ไหล่แข็งของเขาค่อยๆผ่อนคลายลงในขณะที่เขาถอนหายใจหนัก ๆ

“คุณรู้ไหมว่าผมจําสาวโสดทุกคนที่ผมเคยเดทไม่ได้เลย”

การเปิดบทสนทนาอย่างกะทันหันของเขาทําให้คิ้วของเล็กซี่ขมวดคิ้วด้วยความสับสน ชั่ววินาทีหนึ่งเธอคิดว่าในที่สุดเขาก็บอกว่าชอบเธอหรืออะไรก็ได้ที่ใกล้เคียง อย่างไรก็ตามเรื่องไร้สาระตอนนี้คืออะไร?

“เอ่อ..มันเป็นอะไรที่น่าภูมิใจเหรอ?”

“ฮ่าฮ่า ไม่หรอก…ผมเพิ่งจะคิดมาก่อนหน้านี้”อีธานสู่ส่ายหัวเล็กน้อยเพราะถ้าไม่ใช่เพราะเอลเลียตกงเขาคงไม่รู้ตัวเขาเอ่ยต่อ

“นอกจากนี้ คุณรู้ไหมว่าทําไมผมถึงลากคุณไปที่ห้องทํางานของพี่มอริสในตอนนั้น เพราะความเห็นแก่ตัวของผม ผมอยากเห็นว่าคุณจะทําอย่างไร”

คําพูดต่อไปของเขาทําให้คิ้วของเล็กซี่คั่งด้วยความตกใจเธอเดาได้แล้วในครั้งแรก แต่เล็กซี่ไม่สนใจมาก่อนแต่ถึงกระนั้นตอนนี้ที่เขาพูดด้วยตัวเองส่วนหนึ่งของเธอก็เกิดความไม่พอใจ

“ไม่ต้องพูดถึงการยั่วยุของผมในตอนนั้นเป็นเพราะฉันผมแก่ตัวอีกครั้ง ผมอยากเห็นดอกบัวขาวที่ดุร้ายและบ้าคลั่งอนตะคอกเพื่อนรักของผมจนสิ้นสติ “

“อีธาน…หยุดเถอะ” เล็กซี่เตือนอย่างว่างเปล่าเพราะเธอไม่อยากได้ยินเรื่องนี้อีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ามัน มาจากปากของเขาอย่างไรก็ตามอีธานไม่ลังเลใจในขณะที่เขาจ้องมองเธอและพูดต่อด้วยน้ําเสียงที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

“ห์ แม้ตอนผมโทรหาคุณด้วยซ้ํา”

“ฉันบอกว่าหยุดไง!” เมื่อได้ยินคําพูดสุดท้ายของเขาเล็กซีก็ตะคอกเธอลุกจากที่นั่งทันทีขณะที่เธอกระ แทกฝ่ามือลงบนโต๊ะ

ดวงตาของเธอคมขึ้นและไหล่ของเธอสั่น เธอถูกดูถูกหลายครั้งแต่สิ่งนี้ … เมื่อได้ยินจากเขา เล็กซี่รู้สึกเจ็บปวดแม้ว่าเธอจะไม่แน่ใจในสิ่งที่เธอต้องการแต่เธอก็มั่นใจว่าเขาเป็นเพื่อนของเธอ

“เป็นบ้าอะไร” เธอดูหมิ่นก่อนที่จะหยิบกระเป๋าเงินของเธอบนเก้าอี้อีกตัวแล้วหันหลังให้เขา

“อะไรกันเนี่ย! นี่คือคําสารภาพของคุณเหรอ! นายโง่ไปแล้ว! เล็กซี่ไม่ใช่แม่พระนะ! ไปสารภาพบาปกับค ริสตจักรส์ไม่ใช่กับเธอ!” ชรผู้ซึ่งเสียใจมากที่สุดเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่พลิกผันอย่างกะทันหันนี้ร้องเสียงหลงกําปั้นเล็ก ๆ น่ารักของเธอเคาะหัวของเขาอย่างต่อเนื่องขณะที่เธอระบายความหงุดหงิด

“ใช่ ผมเป็นคนบ้า แล้วยังไง?” เท้าของเล็กซี่หยุดชะงักเมื่อเธอได้ยินเขาจากด้านหลัง อีธานยืนขึ้นจากที่นั่งของเขาโดยยังคงจ้องมองไปที่แผ่นหลังบางของเธอ

“ผมอาจจะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวและไม่รู้สึกตัวมากที่สุดเท่าที่คุณเคยเจอมาผมไม่ได้เข้าหาคุณจากความ รู้สึกดีในใจของตัวผมเองแต่เพราะผมมีแรงจูงใจแอบแฝง” อันที่จริงการพบกันครั้งแรกของพวกเขาอาจเป็นเรื่องบังเอิญแต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นเป็นเพราะความคิดริเริ่มของเขา

อีธานกัดฟันแน่นก่อนจะพูดต่อและเริ่มก้าวเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ“ถึงอย่างนั้นคนบ้าคนนี้ยังไม่รู้จักพอและมอบมิตรภาพให้ด้วยรอยยิ้มที่ไร้ยางอาย”

“และแล้วความโลภของไอ้คนนี้ก็มาถึงจุดสูงสุด เพราะ…ผมตกหลุมรัก”ขณะที่เขาเอ่ยคําพูดสุดท้ายอีธานก็หยุดห่างจากเธอสองก้าวเขากัดริมฝีปากล่างและโดยไม่ลังเลสักวินาที่มือของเขาก็เอื้อมมาหาเธอ