The rise of the white lotus - ตอนที่ 137 คุณนอนหลับได้อย่างไร?

ตอนที่ 137 คุณนอนหลับได้อย่างไร?

” หืม?” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เล็กซี่รู้สึกกังวลอย่างไม่มีเหตุผล

“เป็นอะไรไปหรอ – คิดถึงนายภารกิจหลักเหรอ ?” เมื่อรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของความสงบสุขของเล็กซี่ ซูรถามด้วยความสนใจ

“ไม่มีอะไรหรอก” โดยไม่สนใจการหยอกล้อตามปกติของชูรู เล็กซี่ยักไหล่ด้วยความรู้สึกผิดที่จู่โจมเธอ

“เฮเฮ้ เล็กซี่! ทําไมเธอไม่ร้องเพลงให้พวกเราฟังหน่อยล่ะ?” ริกะศอกเธอด้วยความร่าเริง ขณะที่คิ้วของเธอขยับขึ้นและลง ใบหน้าของเธอแดงระเรือเล็กน้อย เพราะเธอดื่มตั้งแต่มาถึง

ตอนนี้ เล็กซี่ ริกะ เอลเลียต อาร์โนลด์ และทีมงานของภาพยนตร์อยู่ในห้องคาราโอเกะขนาดใหญ่ หลังจากรับประทานอาหารค่ําที่น่าพอใจแล้ว ริกะก็วางแผนเด็ดๆอย่างลบๆ เธอยืนยันอย่างสนุกสนานว่าทุกคนควรเพลิดเพลินและไปดื่มเครื่องดื่มในบาร์คาราโอเกะที่ใกล้ที่สุด แน่นอนว่าเธอเลี้ยง

แน่นอนว่าเหล่าลูกเรือถูกล่อลวงด้วยคําว่า “ฟรี” ดังนั้นทุกคนจึงเห็นด้วยโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่วินาทีเดียว แม้แต่อาร์โนลด์เฉินไม่ใช่ข้อยกเว้น

ในทางกลับกัน เล็กที่รู้สึกประหลาดใจกับบุคลิกที่ไร้กังวลของริกะ เนื่องจากริกะมีชื่อเสียงอย่างมากเช่นเดียวกับเอลเลียตกง เธอจึงคิดว่าเธอจะเป็นคนเจียมเนื้อเจียมตัวมากกว่านี้ อย่างไรก็ตามพฤติกรรมของริกะในต้อนทํางานและในคืนนี้มีความแตกต่างกันอย่างมาก

เธอเป็นแบบนี้มาตลอดหรือเปล่า?

ยิ่งไปกว่านั้นเล็กซี่ยังไม่อยากจะเชื่อว่าลูกเรือทั้งหมดปฏิบัติต่อกันอย่างไร ไม่มีการดูถูกในการโต้ตอบของพวกเขา แต่บรรยากาศทั้งหมดรอบตัวพวกเขาและอาร์โนลด์นั้นสบายมาก

เล็กซี่ถ่ายภาพยนตร์มาหลายเรื่อง แต่ไม่เคยมีอาหารมื้อเย็นที่มีชีวิตชีวาเท่านี้ในความทรงจําของเธอเลย… หรือเป็นเพราะเธอยุ่งอยู่กับการปรุงอาหารและพลาดความสนุกในอดีดไป? ท้ายที่สุดแล้วภาพยนตร์ส่วนใหญ่ที่เล็กซี่ถ่ายทํา มักจะมีมีอาเฉินอยู่ที่นั่นเสมอ

โดยไม่คํานึงว่ายิ่งเล็กซี่ใช้เวลากับพวกเขาทั้งคืน เธอก็ค่อยๆชินและดูพวกเขาร้องเพลงและเต้นรําเหมือนไม่มีใครเฝ้าดูพวกเขา

“ใช่ใช่ ฉันได้ยินว่าคุณหยางร้องเพลงได้ดีมาก!” นักเขียนบทกําหราบหัวใจคนหนึ่งนั่งอยู่ใกล้ ๆ ริกะชิมลาง เห็นได้ชัดว่าเธอขี้อายด้วยใบหน้าสีแดงบีทรูทของเธอ

เจ้าหน้าที่หมายเลข 1: “โอ้โห! คุณหยาง ขอแสดงความนับถือเสียงของคุณ!”

เจ้าหน้าที่หมายเลข 2: “* เสียงผิวปาก !!!

“ผ่อนคลายหน่อยคุณหยาง มาสนุกกัน! คุณเงียบตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วนะ ฮะๆ!” อาร์โนลด์เฉินเอ่ย เล็กซี่รู้สึกประหลาดใจมากที่สุดเกี่ยวกับเสียงเชียร์หลังจากได้ยินค่าขอของริกะ

ในไม่ช้าความสนใจทั้งหมดก็ตกอยู่ที่เล็กซี่ ซึ่งทําให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าเธอขี้อายหรืออะไรแบบนั้น เธอแค่ปรับตัวกับสภาพแวดล้อมนี้ยังไม่ได้

หลังจากที่กลืนน้ําลายลงไปอย่างยากลําบาก เล็กซี่ก็พยักหน้าอย่างเชื่องช้า “ก็ได้…”

“ฮี่ ไปเลยเพื่อนซี้ !” ใบหน้าของริกะสดใสขึ้นและถือว่าเธอเป็น “เพื่อน” ไปแล้ว ไม่ว่าเธอจะเมาหรือไม่ ก็ตามริกะก็ชอบเล็กซี่มากขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย

โดยไม่คํานึงถึงเรื่องอื้อฉาวและข้อกล่าวหาที่รุนแรง สิ่งที่สําคัญสําหรับเธอคือเล็กซี่ที่เธอรู้จักนั้นไม่ได้ใกล้เคียงกับสิ่งที่เธอได้รู้มา นอกจากนี้เธออาจจะเป็นหญิงสาวที่จริงใจที่สุดที่เธอเคยทํางานด้วย ดังนั้นอยู่ๆเธอก็เวียนหัว

ที่มุมหนึ่ง เอลเลียตกงยังคุยสนุกกับนักแสดงชายอีกคน เมื่อเขาได้ยินเล็กซี่พูดอย่างเชื่องช้าความสนใจของเขาก็ถูกจับไปที่เธอ เขาคาดหวังให้เธอเงียบตลอดทั้งคืนเพราะเขาค่อนข้างชินกับการที่เธอไม่มีส่วนร่วมอะไร อย่างไรก็ตามเมื่อได้ยินเธอเห็นด้วยกับคําขอของพวกเขา เขาก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

‘เอาจริงดิ? เธอเข้าร่วมและไม่ได้ปฏิเสธพวกเขาทันทีเหรอ? ‘เขาคิดในใจ

“เยี่ยม! เยี่ยมมาก ริกะจะร้องเพลงต่อไปให้พวกเราฟัง เธอจะแสดงความสามารถของเธอ!” อาร์โนลด์เฉินปรบมือด้วยความยินดี

” เอาล่ะได้เลย ตอนฉันอารมณ์ดีฉันจะร้องเพลง!” อย่างไร้ยางอายเท่าที่จะทําได้ ริกะตอบตกลงทันทีโดยไม่มีใครบังคับเธอ เธอไม่ได้เปิดโอกาสให้คนอื่นพูดในขณะที่เธอทําตามคําขอของอาร์โนลด์เฉิน

พวกเขาบางคนที่เคยได้ยินเสียงร้องเพลงของริกะอยู่แล้วก็อดไม่ได้ที่จะทําหน้ากระตุก โดยไม่รู้ตัวพวกเขามีความคิดหนึ่งในใจ

“เธอกําลังรอสิ่งนี้แน่นอน ไปดีมาดีนะหูที่รักของพวกเรา!”

“คุณอยากร้องเพลงอะไรครับคุณหยาง?” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งสอบถาม

“เอ่อ” เล็กซี่เม้มริมฝีปากของเธอโดยไม่แน่ใจว่าควรจะเลือกเพลงอะไร

เมื่อเห็นว่าเธอลังเลพนักงานก็ยิ้มและเสนอพร้อมกับชี้ไปที่ชื่อเพลง ” แล้วเพลงนี้ล่ะครับ”

“โอ๊ะๆ คุณอยากฟังเพลงแต่โปรดแค่นั้นไม่ใช่เหรอ เอ๊ะ?” พนักงานข้างๆคนที่แนะนําเพลงบอก

เล็กซี่เหลือบมองไปที่ชื่อเพลงก่อนที่เธอจะพยักหน้า เนื่องจากเธอรู้จักเพลงนี้และไม่แน่ใจว่าเธอจะร้องเพลงอะไร เล็กซีจึงเห็นด้วยกับคําขอนี้เพื่อช่วยเธอแก้ปัญหา

เธอใช้นิ้วชี้และไมค์เบา ๆ เธอกวาดสายตาผู้ชมของเธอที่คาดหวังให้เธอเริ่ม ก่อนที่เธอจะยิ้มอย่างอ่อนโยน เมื่อเพลงเริ่ม

“ฉันเกลียดตัวเองที่รู้สึก

ฉันร้องไห้จนตื่นขึ้นมา

ฉันต้องออกไปและเริ่มเยียวยา

แต่เมื่อคุณทําแบบนั้น ฉันก็อยากจะอยู่ต่อไป “

ในขณะที่เล็กซี่เริ่มร้องเพลง ทุกคนต่างก็หลงใหลไปกับเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของเธอโดยไม่รู้ตัว ยิ่งไปกว่านั้นการเคลื่อนไหวบนใบหน้าเล็กน้อยของเธอยังสมบูรณ์แบบเกินไป

“ฉันเป็นอะไรไป

มองผ่านโทรศัพท์ของคุณตอนนี้ โอ้ ตอนนี้

ความรักของคุณเป็นแค่เกม…”

เล็กซี่รู้จักเพลงนี้เมื่อหลายเดือนก่อน อย่างไรก็ตามเธอยุ่งกับตัวเองมากเกินไปและไม่เคยชื่นชมเนื้อเพลงของมันเลย แต่ตอนนี้มันทําให้เธอนึกถึงผู้ชายคนหนึ่งและเล็กซี่หยางคนเก่า

“ ที่รัก คุณนอนหลับลงได้ยังไง ทั้งที่คุณโกหกฉัน

ความอัปยศและเจ็บปวดทั้งหมดนั้น

ฉันหวังว่าความรักของฉันจะทําให้คุณอยู่ในคืนนี้ “

ยิ่งเล็กซี่ร้องเพลงต่อไป เสียงของเธอก็มีอารมณ์มากขึ้น ด้วยเหตุผลที่เฉพาะเจาะจง เนื้อเพลงนี้เป็นคำพูดที่เธอไม่สามารถแสดงออกมาก่อน

“ โอไม่ ฉันจะจัดการกับความเสียใจฉันยังไง?

ฉันไม่ได้สิ้นหวัง ไม่ใช่คนบ้า …”

อันที่จริงเพลงนี้เป็นตัวแทนของเล็กซี่คนเก่า

ขณะที่เพลงดําเนินต่อไป เล็กก็สามารถพูดถึงมันได้ มันคือเส้นทางรักของเธอ โดยสรุปท้ายที่สุด มอริส ไม่ได้แนะนํามือาให้เธอรู้จัก เล็กซี่ที่รู้เรื่องนี้เพราะอดีตคู่หมั้นของเธอปฏิบัติอย่างเย็นชาและมีข้อแก้ตัวที่น่าสงสัย

เมื่อเล็กซี่ร้องจบเพลง ดวงตาของเธอก็มองผ่านใบหน้าของผู้ฟังก่อนที่ดวงตาของเธอจะอ่อนลง

“โฮ w! เพื่อนรัก !!” ริกะเป็นคนแรกที่ร้องไห้ ขณะที่เธอร้องไห้เธอยืนจากที่นั่งทันทีและกระโดดไปหาเล็กซี่ จากนั้นเธอก็กอดเล็กไว้ราวกับว่าเธอกําลังปลอบประโลมเพื่อนของเธอแม้ว่าเธอจะเป็นคนที่ร้องไห้เองก็ตาม

” เธอช่างน่าสงสาร มานี่มา!” ริกะเอ่ย มันทําให้เล็กซี่คิ้วกระตุก

“ว้าาา! พี่สาว ฉันขอกอดด้วยสิ !” เช่นเดียวกับริกะ ชูรูกําลังสะอื้นขณะที่เธอเข้าร่วมการกอดของกลุ่ม

‘อะไรกันเนี่ย? ทําไมเธอถึงร้องไห้ด้วยล่ะ?’ ด้วยความงงงวยที่เด็กขี้แยสองคนนี้ร้องไห้ เล็กซี่จึงถามชูรูแทน แม้ว่ามันจะส่งผลกระทบต่อเธอ แต่เล็กซี่ดูมีอารมณ์ร่วมเพราะเธอรู้สึกแย่กับตัวเองคนเก่า…ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาคิด

“คุณหยาง คุณริกะเขาดูเหมือนว่าจะลืมคนเก่าที่พึ่งเลิกราไปเร็วๆนี้ไม่ได้ เธอจึงร้องไห้ออกมา” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งแสดงความคิดเห็นขณะล้อเลียนคนดังผู้ใจดี

“หุบปากไปเลย! ฮึ!” ริกะตอบด้วยการจ้องมองคนที่แสดงความคิดเห็นก่อนที่จะฝังหน้าลงไปที่ไหล่ของเล็กซี่อีกครั้ง

“โอ้…ไม่เป็นไรนะ” เล็กซี่ลูบหลังของริกะอย่างเชื่องช้า เพราะเธอไม่เคยชินกับสถานการณ์แบบนี้ “ไปนั่งก่อน โอเคไหม?” จากนั้นเล็กก็ชวนเธอนั่ง และหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีริกะก็พยักหน้า

มุมริมฝีปากของเอลเลียตกงโค้งขึ้นมองดูสิ่งนี้ต่อหน้าต่อตาเขา เขาจ้องมองไปที่โทรศัพท์ของเขาเมื่อเล็กซี่ และริกะกลับมาที่ที่นั่ง

[เพลิดเพลินกับค่ําคืนที่นี่! ดูสิว่าใครร้องเพลง AA กรุณาโอนเงินไปที่ธนาคารของฉันด้วย หึหึ ^^]

เอลเลียตกงเขียนข้อความและแนบคลิปที่เขาบันทึกไว้ขณะที่เล็กซี่กําลังร้องเพลง โดยไม่ต้องคิดซ้ําสอง เขากดส่งมันด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์