The rise of the white lotus - ตอนที่ 139 ผมกล้านะ...ให้ผมจีบเถอะนะ

ตอนที่ 139 ผมกล้านะ…ให้ผมจีบเถอะนะ

“เธอเป็นแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?” เล็กซี่ถามด้วยความไม่เชื่อขณะที่เธอมองไปที่ร่างที่เสียสูญของริกะที่นอนอยู่บนเตียง

“เอ่อ…บางครั้งมั้งคะ?” ผู้ช่วยของริกะที่ชื่อจูลี่เฉาตอบอย่างเชื่องช้าอย่างไรก็ตามค่าตอบของเธอทําให้ไม่มีใครเชื่อแม้แต่เธอก็พบว่ามันไม่น่าเชื่อ

[หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว]

ก่อนหน้านี้ หลังจากที่ริกะร้องไห้ออกมาเธอก็ประกาศว่า ” เอาล่ะ! เพราะฉันไม่สามารถกลับไปทําตามสัญญาได้ฉันจะร้องเพลง!”

“คุณริกะ คุณร้องไห้ต่อก็ได้…พวกเราไม่รังเกียจจริงๆนะ!”

“ฮะๆ ใช่ ใช่ มั่นใจได้เลย”

“ฮ่าฮ่า! ร้องเพลงเศร้าออกมาเลย!” อาร์โนลด์เฉินที่เมาแล้วส่งเสียงเชียร์อย่างสุดใจทําให้เกือบทุกคนต้องจ้องมองเขา

“ไม่! ฉันจะรักษาคําพูด ฉันจะร้องเพลง ฉันจะร้องเพลง ฉันไม่สามารถทําให้ผู้กํากับเฉินผิดหวังได้เล่นให้หัวใจของฉันแตกสลายไปเลย!” โดยไม่สนใจคําวิงวอนของเพื่อนร่วมงานที่เห็นได้ชัดริกะจึงกระดกเหล่าอีกแก้วก่อนที่เธอจะยืนทันทีและหยิบไมค์ขึ้นมา และเช่นเดียวกับสิ่งที่อาร์โนลด์เฉินนพูดเธอร้องเพลงเศร้า

ขณะที่เล็กซี่เฝ้าดูลูกเรือที่มีชีวิตชีวาเหล่านี้ รอยยิ้มที่ละเอียดอ่อนก็เกิดขึ้นที่มุมริมฝีปากของเธอถ้าเพียงเธอได้พบกับพวกเขาก่อนหน้านี้ และมีโอกาสร่วมงานกับพวกเขาเมื่อหลายเดือนก่อน … บางทีเธออาจจะคิดใหม่กับเกี่ยวกับการกระทําของเธอ

“เอาล่ะ มันผ่านไปแล้วๆ อย่างน้อยฉันก็เจอพวกเขาในชีวิตนี้ เล็กซีคิดในใจก่อนจะดื่มเหล้าของเธอเองสักแก้ว

“ใช่มั้ยล่ะ ?! ไม่สายเกินไปที่จะหาเพื่อนแท้และความรัก !” ชูรูยิ้มจากปากถึงหูเมื่อได้ยินความคิดดัง ๆ ของเล็ก

อย่างไรก็ตาม เล็กซี่ไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากที่ริกะจมน้ําตายด้วยแอลกอฮอล์แล้ว เธอก็เป็นคนที่จะช่วยจูลี่ฉ่าวอุ้มเธอกลับไปที่ห้องพักในโรงแรมของเธอ เพราะพวกเขาไม่สามารถพึ่งพาพนักงานคนอื่นๆ ได้เพราะพวกเขาก็เมาเช่นกัน

[สิ้นสุดการย้อนความสั้น]

“จริงเหรอ…” เล็กซี่ส่ายหัวเมื่อเห็นการแสดงออกที่ไม่มั่นใจของจูลี่เฉา หลังจากมองร่างที่นอนกรนของริกะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว เล็กซี่ก็ถอนหายใจหนัก ๆออกมาก่อนจะหันหน้ากลับไปหาผู้ช่วยตัวน้อยที่อยู่ด้านข้าง

“อย่าลืมซื้อยาและชาให้เธอเพื่อแก้อาการเมาค้างพรุ่งนี้นะ” เธอนึกถึงสิ่งที่จูลี่เฉาเข้าใจด้วยการพยักหน้า

” เอาล่ะ ฉันจะกลับห้องแล้ว ” เล็กซี่ขอตัวและจูลี่เฉาก็ก้มศีรษะลงอย่างสุภาพพร้อมกับขอบคุณสําหรับความช่วยเหลือของเธอ

เมื่อเล็กซี่กลับไปที่ห้องของเธอ เธอก็มุ่งตรงไปที่ห้องน้ําทันทีเพื่ออาบน้ํา ท้ายที่สุดเธอเป็นคนประเภทที่ไม่สามารถหลับไปโดยไม่รู้สึกสดชื่นได้ยิ่งไปกว่านั้นเธอดื่มแอลกอฮอล์เพียงเล็กน้อยด้วยเหตุนี้อุณหภูมิร่างกายของเธอจึงร้อนขึ้นหน่อยๆ

เมื่อเธออาบน้ําเสร็จ เล็กซี่ก็เปลี่ยนเป็นชุดนอนสีขาวสบาย ๆ เมื่อหันไปหาชูรูที่มีมาส์กหน้าที่แปะไว้บนใบหน้าแล้วเล็กซี่จึงร้องเรียก

” น้องสาว คิดเหมือนกันมั้ย? ไม่คิดว่าเราเหมือนเป็นฝาแฝดกันเหรอ?” เธอหมุนตัวของเธอเล็กซี่แสดงให้ชูรูเห็นชุดนอนสีขาวคู่กับผ้าคาดผมสีขาว

ชูรูหันหน้าไปทางเล็กซี่ เธอตรวจดูผู้หญิงที่หยิ่งผยองในขณะที่ลูบแก้มน่ารักของเธอก่อนที่เธอจะพยักหน้า “อีกนิดหน่อยคุณจะสวยเหมือนฉัน “

“ไม่ต้องห่วง ยังไงเธอก็เป็นน้องสาวที่สวยที่สุดอยู่แล้ว ” เล็กซี่เห็นด้วยขณะที่เอียงศีรษะไปด้านข้างและกระโดดไปที่เตียง

ก่อนที่เล็กที่จะนอนบนฟูก เธอก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอส่งเสียงแจ้งเตือน เนื่องจากกระเป๋าถือใบเล็กของเธอวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงเล็กซี่จึงค้นหาโทรศัพท์ของเธอก่อนที่เธอจะทรุดร่างลงบนเตียงด้วยมือของเธอ

เมื่อตรวจสอบว่าเป็นใครเธอ ก็เห็นชื่อผู้ติดต่อของอีธานทันที และข้อความสั้น ๆ ของเขา

[นอนหรือยัง?]

เล็กซี่เหลือบมองเวลาและเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงก่อนเที่ยงคืน ขณะที่เธอครุ่นคิดว่าจะตอบรับหรือไม่ เธอก็ได้รับข้อความจากเขาอีกครั้ง

[ถ้าอย่างนั้น ผมโทรหาคุณได้ไหม?]

“หืม?”

“นายภารกิจหลักน่าจะหน้าด้านกว่านี้นะ” ชรูบินและมาอยู่ข้างๆหัวของเล็กซี่ ขณะที่เธออ่านข้อความ เธอกล่าวเสริมว่า ” พูดว่า คุณมีความรู้สึกดีๆที่มีต่อเขา…เพียงเล็กน้อยดีหรือเปล่า”

“น้องสาว” เล็กซี่ห้ามปรามชรูด้วยความรู้ทัน ราวกับว่าคําพูดสุดท้ายของเธอเป็นคําถามง่ายๆ

จากนั้นเธอก็ได้รับข้อความจากเขาอีกครั้งซึ่งทําให้เธอกลับมาจ้องโทรศัพท์

[ ผมกําลังห้ามตัวเองไม่ให้ไปหาคุณอยู่…]

“ชิ” เล็กซี่เดาะลิ้นของเธอ ไม่ใช่เพราะเธอรู้สึกรําคาญกับข้อความหวาน ๆ ยามค่ําคืนของอีธาน แต่มันเกี่ยวกับอย่างอื่น แทนที่จะตอบเล็กซี่แตะปุ่มป้ายโทรศัพท์จากนั้นก็วางมันไว้ข้างหูเธออย่างอ่อนแรง

“ย้ายมาตรงนี้ที่ ฉันอยากได้ยินด้วย ” ชูรูเรียกร้องในขณะที่เธอขี้เกียจเกินไปที่จะบินไปอีกด้านหนึ่งของหมอน แต่เล็กซี่ก็ยอมท่าตามคําขอของเธอและเปิดที่หูขวาของเธอ

ใช้เวลาเพียงรอสายเดียวหรือมากกว่านั้นสัญญาณแรกยังไม่ทันจบลงก็ถูกรับทันที ขณะที่สายเชื่อมต่อเล็ก ซี่เป็นคนแรกที่พูด

“ถ้าจะโทรก็โทรมา ทําไมต้องถาม”

“อ่า…ผมชอบน” อีธานลู่หัวเราะเบา ๆ เมื่อได้ยินคําทักทายที่น่ายินดีของเธอ

“คุณแน่ใจนะว่าจะทํา” เล็กซีแสยะยิ้มอาจเป็นเพราะเธอดื่มนิดหน่อยเธอจึงเข้ากับอารมณ์ขันของเขาได้

“โอ้? ผมกล้านะ…ให้ผมจีบเถอะนะ “ตามที่คาดไว้คําพูดของเธอจุดประกายความไร้ยางอายของอีธานและ เขาเรียกร้องไม่เหมือนกับข้อความที่เรียบง่ายของเขาไม่มีใครสามารถตัดสิ้นคนด้วยข้อความธรรมดา ๆ ของเขาได้

“จ ให้ตายสิ…ทําไมถึงอยากโทรล่ะ?” เธอเปลี่ยนเรื่องโดยรู้ว่าเขาจะทําตัวเจ้าชู้มากขึ้น

“เอ่อ…ผมคิดถึงคุณ ผมต้องมีเหตุผลอะไรไหม?” ตามความเป็นจริงน้ําเสียงของอีธานนั้นโหยหาเธออย่างชัดเจน แม้ว่าจะเป็นเวลาเพียง 23 ชั่วโมงนับตั้งแต่ที่เขาเห็นเธอครั้งสุดท้าย

ที่จริงแค่วันเดียวก็รู้สึกเหมือนเป็นเดือนสําหรับเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ที่เขายอมรับความรู้สึกที่มีต่อเธอแล้ว ดังนั้นเขาจะขับรถไปยังที่ที่เธออยู่จริงๆถ้าไม่ได้ยินเสียงของเธอ

“…”ค่าตอบของเขาทําให้เธอพูดไม่ออกเธอคิดไว้แล้วว่าเขาต้องพูดแบบนี้ แต่เล็กซีก็อดไม่ได้ที่จะต้องระวังตัวทุกครั้ง

ในขณะที่อีธานลู่ไม่ได้พูดอะไรสักคําเช่นเดียวกับเล็กซี่ เพราะเธอไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไรหรือมากกว่านั้น … เธอควรจะต้องตอบสนองหรือแสร้งทําเป็นว่าเธอไม่ได้ยิน

“เล็กซี…” ในที่สุดอีธานลู่ก็เงียบลง อย่างไรก็ตามน้ําเสียงของเขามีความเศร้าโศก

“หม?”

“รักนะ…” เขาเสริมด้วยน้ําเสียงเดียวกัน

คิ้วของเล็กซี่ขมวดมุ่นเมื่อได้ยินว่าเขาพูดอะไรกับเธออย่างไร ไม่ว่าเธอจะไม่ได้ทําเรื่องใหญ่อะไรในขณะที่เธอกําลังจัดการกับอีธานลู่เธอควรคาดหวังอะไร?

“หืม?”

“ขอโทษครับ…”

“สําหรับอะไร?”

“ที่มาช่า…ที่ไม่ได้พบคุณเร็วกว่านี้ ไม่ได้โอบคุณด้วยความรักก่อนหน้านี้” อีธานลู่ค่อยๆพึมพําเหตุผลของเขาว่าทําไมเขาถึงขอโทษ ด้วยเสียงของมันเขารู้สึกหดหูใจอย่างมากซึ่งทําให้เธอรู้สึกไม่สบายใจด้วยเหตุผลบางอย่าง

“รักนะครับ ผมขอโทษ…ผมสัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้คุณแบกภาระไว้คนเดียวอีกต่อไปแล้ว”

เล็กซี่เม้มริมฝีปากของเธอหลังจากได้ยินคําพูดสุดท้ายของเขา แน่นอนว่าผู้ชายคนนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญในทางของเขา ไม่น่าแปลกใจที่ผู้หญิงจะหันหน้ามาหาเขาเพราะไม่เพียงแต่เขามีหน้าตาและเงินเท่านั้น แต่คําหวานของเขายังมีมากมาย

“คุณดื่มแล้วเหรอ?” เล็กซี่หันเหความสนใจออกไปโดยไม่ไตร่ตรอง

“เอ่อ…ผมดื่ม..แค่นิดหน่อยนะ” เขาคาดหวังให้เธอเปลี่ยนหัวข้อดังนั้นอีธานลู่จึงสารภาพ

“งั้นข้อความของคุณเป็นการหลอกลวงหรือเปล่า? “เมื่อคําพูดเหล่านี้หลุดออกจากปากของเธอ เล็กซี่ก็ตบริมฝีปากของเธอ เธอถามอย่างนั้นได้ยังไง?

“ฮ่าฮ่า ไม่มันไม่ใช่อย่างนั้น ผมกําลังขับรถอยู่ แต่ผมคิดว่าผมควรโทรไปก่อนและถ้าคุณไม่รับ ผมก็มีเหตุผลที่ดีน่าเสียดายที่คุณโทรมาก่อน ผมเลยจอดรถข้างทาง” ตามที่อีธานคาดไว้เขาไม่ลังเลที่จะให้เธอรู้ความจ

ท้ายที่สุดนี่คือสิ่งที่เขาต้องการ พัฒนาความสัมพันธ์กับเธอความสัมพันธ์ที่โปร่งใส ดังนั้นเขาจึงฝึกฝนมันในขณะที่เขายังอยู่ในช่วงเริ่มต้นของการจีบเธอ

“ฮ อีธานลู่…นี่คุณบ้าเหรอ? เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว กลับบ้านไปนอนได้แล้ว!”

“คุณจะอยู่กับผมได้ไหม? ถ้าคุณอยู่ในสายแม้ว่าคุณจะไม่พูดอะไรผมก็จะไป … ไปที่บ้านของผมแทน” อี านหัวเราะเบา ๆ เมื่อเขาชอบการจู่อย่างกะทันหัน เขาเพิ่ม

“นี่คือหมอกข้างเคียงทางใกล้มันหนามากเลย อันตายแน่ๆ สุดท้ายแล้วผมก็เป็นคนที่ทรมานเพราะผมจะไม่ได้เจอคุณอีกต่อไป แต่การอยู่ในสายก็ชัดว่าคุณก็ไม่ต้องการผมเช่นกัน ไอหยารู้สึกอยากร้องไห้ !”

“ดราม่าซะจริง ร้องไห้ออกมาเลย เดี๋ยวฉันจะรับฟังเอง ” มุมปากของเล็กซี่โค้งขึ้นขณะที่เธอแกล้งเขาอย่างไร้ปราณี

เมื่อพูดอย่างนั้น คืนนี้พวกเขาทั้งสองก็ใช้เวลากับโทรศัพท์ที่เชื่อมต่อกันทางสายจนกระทั่งเล็กหลับไป