The rise of the white lotus - ตอนที่ 143 เรดาร์ของอีธาน

ตอนที่ 143 เรดาร์ของอีธาน

“เธอนี่แปลกจริงๆ…ทําไมเธอถึงใส่ชุดอะไรแบบนั้นกัน?” เอลเลียตกงเอียงศีรษะไปด้านข้างขณะที่เขามอง ใบหน้าไร้เดียงสาของเล็กอย่างสนใจ

” ประหลาดหรือ ไม่ใช่ข้าที่เป็นตัวประหลาดที่นี่ แต่เป็นทุกคนต่างหาก” เล็กซึมองอย่างดุเดือดราวกับว่าเธอถูกดูถูกอย่างที่สุดด้วยคําพูดที่ไม่จําเป็นของเขา เมื่อมองลงไปที่นักเก็ตไก่คิ้วของเธอก็ย่น

“อะไรที่ดูไม่เป็นที่น่าพอใจกัน”

“ฮ่า ๆ เธอกําลังคอสเพลย์นี่ ถ้างั้นก็เป็นแต่ก็ดูดีนะ ส่วนนี้คืออาหาร” เอลเลียตกงเลิกคิ้วขณะที่เขาหัวเราะเบา ๆ เขากลับมาเอ่ยต่อในขณะที่เขาหยิบนักเก็ตไก่หนึ่งชิ้นและแสดงให้เธอเห็นว่า “นี่กินได้ เรากินแบบนี้แล้ว อ้วน”

จากนั้นเอลเลียตกงก็กลืนนักเก็ตทั้งชิ้น ดวงตาของเขายิ้มขณะที่เขาเคี้ยว เล็กซี่มองเขาด้วยสายตาเหยียดหยาม แม้ว่าเธอจะยังคงทําในสิ่งที่เขาทํา เมื่อกินนักเก็ตหนึ่งชิ้นก็ทําให้ใบหน้าของเธอสดใสขึ้นในที่หลัง

“ดีมั้ย?”

“สิ่งนี้ถูกสร้างได้อย่างยอดเยี่ยมนี้คืออะไร? มนุษย์สร้างขึ้นมาหรือ? ” เล็กซี่กลืนน้ําลายก่อนที่เธอจะกินนักเก็ตที่เหลือ

“ฮ่า ๆ นี่เรียกว่านักเก็ตไก่” ด้วยความยินดีกับปฏิกิริยาของเธอ เอลเลียตกงจึงบอกกับเธออย่างมีความสุข ทั้งๆที่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้กําลังเล่นตัวละครโบราณอยู่

“ข้ารู้แล้ว…”

“คุณชื่ออะไรเหรอ? “เอลเลียตกงถามด้วยความสนใจในตัวเธอ เขาไม่เคยเจอคนแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้น การที่เธอเดินไปทั่วด้วยเสื้อผ้าโบราณที่คนรุ่นใหม่ลืมไปแล้ว

“ฉางเออร์ ขากําลังมองหาสามีของข้าโส่วอี้ เจ้าเคยเห็นเขาหรือไม่?” ด้วยความสัตย์จริงอย่างที่เธออยากรู้เล็กซี่กระแอมในลําคอของเธอ ขณะที่เธอหยุดการคว้านักเก็ตไก่อีกชิ้น คําตอบของเธอไม่ได้ทําให้ใบหน้าที่ไร้ที่ติของเอลเลียตกงเปลี่ยนแปลงไปมากนักในขณะที่เขายังคงยิ้มต่อ

“ฉางเออร์? คุณหมายถึงเทพแห่งดวงจันทร์หรือเปล่า? ผมรู้แล้ว … นี่คือสิ่งที่คุณกําลังแสดงสินะ” เขาหัว เราะเบา ๆ ไม่ได้ใส่ใจคําพูดของเธออย่างจริงจัง

“มนุษย์ อย่าทําให้เทพขุ่นเคืองมิฉะนั้นเจ้าจะต้องเผชิญกับหายนะ”

* บูม! *

เมื่อเล็กซี่เดือนเขา เสียงระเบิดที่ดังกึกก้องทําให้เกือบทุกคนที่อยู่ในจุดต่ําสุดของห่วงโซ่อาหารล้มลงไปตามแรงกระแทก

“คัทททท!” ในตอนนั้น อาร์โนลด์ก็ตะโกนใส่ไมโครโฟนที่ทําให้ทุกคนกลับสู่ความเป็นจริง

“ซีนนี้ดีมาก ผ่าน!” เขาเสริมด้วยการพยักหน้าอย่างพอใจ

“ผู้กํากับไม่คิดว่าเคมีของทั้งสองเข้ากันดีเหรอ?” ทันใดนั้นนักเขียนข้างๆอาร์โนล์ก็พูดขึ้น เธอสังเกตเห็นเคมีระหว่างทั้งสองกับฉากของพวกเขาตลอดทั้งวัน ซึ่งอาจส่งผลดีต่อภาพยนตร์เรื่องนี้

ท้ายที่สุดแล้วตัวละครของเอลเลียตกงก็น่าสงสารในตอนสุดท้าย เพราะเขาจะสูญเสียไปมากมาย แม้แต่ยิ่งเยวที่รักของเขาและเขาก็ยอมสละความรักเพื่อความสุขของเธอ ดังนั้นถ้าพวกเขาสามารถทําให้เขาจบลงด้วยดีกับนางเออร์ได้นั้นก็ไม่ใช่ตอนจบที่สดชื่นสําหรับนักแสดงนําคนที่สองหรอกหรือ?

อาร์โนลด์เฉินลูบคางของเขาขณะที่เขาครุ่นคิดถึงการสังเกตของเพื่อนร่วมงาน เขาคิดเรื่องนี้ตั้งแต่ฉากตอนที่เล็กซี่รับบทเป็นฉางเออร์แล้วได้พบกับหลงอี้เต๋ ตัวละครของเอลเลียตกง

“เราจะต้องดูเพิ่มเติมและตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ถ้คุณสามารถเขียนบทใหม่และนําเสนอให้ผมได้ เราค่อยมาพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ในสัปดาห์หน้า” เมื่อมาถึงการตัดสินใจ อาร์โนลด์เฉินหันไปจ้องมองที่เล็กซี่ที่ได้รับการช่วยเหลือจากเอลเลียตกงให้ยืนขึ้น ก่อนที่เขาจะพยักหน้าด้วยความพอใจ

“เอาล่ะทุกคน! เก็บของได้” จากนั้นอาร์โนลด์ก็ประกาศว่าทุกคนเริ่มเก็บของ จากนั้นเขาก็เริ่มก้าวไปหาเล็กซี่และเอลเลียตกง ก่อนที่เขาจะชมเชยอย่างเต็มที่

“คุณสองคนทําได้ดีมาก!”

“ขอบคุณค่ะผู้กํากับเฉิน” เล็กซี่โค้งคํานับด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ

“ฮะๆ นั่นเป็นเพราะผู้กํากับเก่งต่างหากครับ ” ในทางกลับกันเอลเลียตกงกล่าวชมกลับอย่างราบรื่นซึ่งทําให้อาร์โนลด์เฉินหัวเราะมากยิ่งขึ้น

“ยังไงก็เถอะ เรากําลังพูดว่าควรเพิ่มเวลาอยู่หน้าจอระหว่างคุณสองคนมากกว่านี้ เพราะพวกคุณมีเคมีที่เข้ากันมาก… คุณอยากพูดอะไรมั้ย?” โดยปกติผู้กํากับเฉินจะไม่พูดคุยเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงกับศิลปิน แต่เนื่องจากเขาสนิทกับเอลเลียตกงมากและเขาก็ชื่นชมทักษะการแสดงของเล็กซี เขาจึงทํา

น่าแปลกที่ทั้งเล็กและเอลเลียตตอบด้วยความประหลาดใจว่า “อะไรนะ!”

“ฮ่าฮ่า ยังไม่ได้ตัดสินใจหรอก แต่ฉันกําลังบอกคุณเรื่องนี้เพื่อให้คุณสองคนได้ผูกพันและรู้จักกันมากขึ้น เพราะมันจะช่วยให้พวกคุณแสดงร่วมกันได้ดี ” แม้จะมีปฏิกิริยา แต่อาร์โนลด์ก็เลือกที่จะเพิกเฉยและให้คำแนะนําแก่พวกเขา ซึ่งเขาคิดว่าจะช่วยได้

อาร์โนลด์เฉินอยู่เพื่อหารือเกี่ยวกับบางสิ่งที่เขาสังเกตเห็นจากการกระทําของพวกเขาก่อนหน้านี้ ซึ่งแตกต่างจากการแสดงของเล็กซีในขณะที่แสดงกับริกะ เธอทําผิดพลาดมากมายและ NG ในขณะที่ทํางานกับเอลเลียต เห็นได้ชัดว่าเธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยดังนั้นอาร์โนลด์จึงชี้ให้เธอเห็น

“อืม ผมเดาว่าเราต้องมีเดทที่เป็นมิตรหรืออะไรสักอย่างเพื่อให้คุณสบายใจกับผมนะ “เอลเลียตกงจ้องมองไปที่อาร์โนลด์เฉินที่กําลังถอยห่างออกไป เอลเลียตกงเกาขมับของเขาขณะที่เขาพูดด้วยความทุกข์ใจ

ให้ตายเถอะ ฉันโดนฆ่าแน่!” เขาสาปแช่งภายในใจเมื่อนึกถึงมอริสหลิว จากนั้นเขาก็นึกถึงอีธานลู่ซึ่งเน้นเขามากยิ่งขึ้น เขาจะเอาตัวรอดจากหายนะที่กําลังจะมาถึงนี้ได้อย่างไร?

“นี่เป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุด…” เล็กซี่พึมพําขณะที่เธอจ้องไปที่ด้านหลังของอาร์โนลด์เฉิน

มันเป็นเรื่องปกติในวงการบันเทิงที่ศิลปินออกเดทหรืออย่างน้อยก็ออกไปเพื่อ ทําความรู้จักซึ่งกันและกัน ส่วนใหญ่เกิดขึ้นกับนักแสดงนําที่ต้องแสดงอย่างเป็นธรรมชาติเพื่อสร้างภาพลักษณ์ที่ดีขึ้นในภาพยนตร์หรือแม้แต่ละคร

อย่างไรก็ตาม เล็กซีและเอลเลียดไม่เห็นความจําเป็นครั้งนี้ บทสําหรับพวกเขาคือ ฉางเออร์จะเป็นเพื่อนกับตัวละครของเอลเลียตกง คือหลงเต่ํา และช่วยเหลือเขาในบางวิธี แต่ไม่ได้ระบุว่าพวกเขาจะมีฉากโรแมนติกเพราะเธอจะเดินทางต่อไปเพื่อค้นหาโวอี้อันเป็นที่รักของเธอ นั่นคือตอนจบของฉางเออร์

“มัน…ฉันตายแน่” เอลเลียตกงพึมพําอย่างหวาดกลัว ทั้งสองคนยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนคนโง่ ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่ชอบกัน ในส่วนของเล็กนั้น เธอไม่ได้ชอบเขาเลย ทั้ง ๆ ที่ข่าวนี้ไม่ได้กะทันหันเกินไปที่ทําให้จิตใจของพวกเขาได้รับความสนใจ

หลังจากนั้นไม่นานเอลเลียตกงก็หายจากอาการตกใจขณะที่เขาหันศีรษะไปดูใบหน้าที่ไม่แสดงออกของเธอ “เอ่อ…พรุ่งนี้ฉันจะขับรถกลับบ้าน มันน่าปลอดภัยที่สุด กลับด้วยกันมั้ย?”

แม้ว่าเอลเลียตกงจะฟังดูมั่นใจและอ่อนโยนเสมอ แต่คราวนี้เขารู้สึกอึดอัดใจเมื่อเขาเสนอให้เธอนั่ง ไม่ใช่เพราะเขาขี้อายหรืออะไรก็ตามที่อยู่ใกล้สิ่งนั้น แต่เพื่อประโยชน์ในการทํางานของพวกเขาและเล็กซี เพื่อหลีกเลี่ยงความผิดพลาดน้อยลงเขาจึงต้องเสียงชีวิตที่รักของเขากับใครก็ตามที่จะเอามันไป

“เอ่อไม่ ฉันหมายถึง ทําไม?” เล็กซี่ยังคงสับสนเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องที่อธิบายการตอบสนองเหนือความคาดหมายของเธอ

“ถ้าเราออกไปข้างนอก โอกาสที่เราจะโดนเห็นก็สูงขึ้น เราเองก็ไม่ต้องการให้สิ่งนั้นเกิดขึ้น การนั่งรถด้วยกันนาน ๆ น่าจะเพียงพอแล้ว … ผมคิดว่านะ” เขาพยายามหาเหตุผลเข้าข้างตนเอง เอลเลียตกงสามารถคิดแผนเห็นแก่ตัวนี้เพื่อช่วยตัวเองได้เท่านั้น แม้ว่าพวกเขาจะเลือกได้ที่จะไม่ทําตามคําแนะนําของอาร์โนลด์ แต่ถ้าเขาชี้ให้เห็นนั่นหมายความว่าพวกเขาจําเป็นต้องทํา

เล็กซี่รู้เรื่องนี้ เธอเข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี แม้ว่าในอดีต เล็กซี่ได้รับการสนับสนุนจากสิ่งนี้ แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะปฏิบัติตาม แต่คราวนี้เธอทํางานร่วมกับอาร์โนลด์เฉิน เธอไม่อยากให้พวกเขาลําบากเพราะเธอทําตัวไม่ดีกับเอลเลียตกง

“เอ่อฉันคิดว่าคงไม่เป็นไร … ฉันจะติดต่อผู้จัดการของฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้เอง” หลังจากครุ่นคิดหลายนาที เล็กซี่ก็ตอบตกลง

[ลู่ คอเปอเรชั่น]

“ลิริคตารางงานพรุ่งนี้ของฉันคืออะไร?” อีธานลู่ถามตอนที่ลิริคเจียงกําลังจะออกจากห้องทํางาน

“คุณมีตารางเวลาที่ชัดเจนสําหรับวันพรุ่งนี้ นายน้อย” ลิริคกลับมาเป็นผู้ช่วยที่สงบหลังจากที่นายน้อยของเขาปิดปากผู้บริหารของตระกูลลู่อย่างราบรื่น ดังนั้นเขาจึงตอบเจ้านายของเขาอย่างไม่ขัดขืน

“รู้แล้ว “อีธานลูโบกมือไล่เขาซึ่งลิริคเจียงก็ปฏิบัติตาม

เมื่อเขาถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว อีธานญ่รู้สึกกระสับกระส่ายโดยไม่ทราบสาเหตุ “ทําไมฉันรู้สึกเหมือนมีคนกําลัง…จีบเธอ หีมม” อีธานบ่นพึมพําในขณะที่เขาหยุดอ่านเอกสารที่เขากําลังตรวจสอบและเรดาร์ที่แข็งแกร่งของเขายังคงดังอยู่ในหัวของเขา

เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีและความไม่สบายใจของอีธานลู่ก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ทําให้เขากระแทกโต๊ะ “ฮียย! ไม่ทําแล้วโว้ย!” ด้วยข้อความดังกล่าวอีธานลู่ก็ลุกจากที่นั่งทันทีและออกจากห้องทํางานไป