The rise of the white lotus - ตอนที่ 36 ขอโทษครับ

ตอนที่ 36 ขอโทษครับ
ดวงตาของเล็กซี่ถูกบดบังในทันทีนั้น ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ฝ่ามือของอีธานและคิ้วของเธอขมวดมุ่นขณะที่เธอถามตัวเองว่าเธอได้ยินเขาพูดถูกหรือไม่

” ขอโทษนะคะ คุณว่าอะไรนะ? ” หลังจากที่อีธานพยายามกวนประสาทเธออย่างต่อเนื่องก่อนหน้านี้ในที่สุดเธอก็ตอบสนองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน

เขาไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อนหรือเขาไม่เคยสังเกตเธอเลย เล็กซี่ต้องการคำยืนยันเสมอ เธอมักจะให้อภัยตัวเองเสมอเมื่อถูกจับไม่ได้ และจะหนีไปโดยไม่ทราบสาเหตุ

อีธานยิ้มอย่างอ่อนโยนและอดทนพูดซ้ำ“ คุณจะเต้นรำกับผมไหมคุณหนูหยาง”

เล็กซี่กระพริบตาของเธออย่างจริงจัง ขณะที่เธอจ้องมองไปที่ดวงตาที่น่าหลงใหล แต่อ่อนโยนของเขา สำหรับเธอแล้วเหมือนกับว่าเธอกำลังมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการประมวรคำเชิญชวนของอีธาน

‘เต้นรำ? กับเขา?’

เธอเยาะเย้ยเล็กน้อยเมื่อกระบวนการคิดของเธอทำงานได้ในที่สุด ” ประธานลู่ ฉันรู้ว่าคุณชอบหว่านเสน่ห์ไปทั่ว แต่ฉันไม่คิดว่าฉันเหมาะสมที่เป้าหมายของคุณ และฉันเป็นอดีตคู่หมั้นของเพื่อนคงไม่ได้อยู่ในลิส ‘เดต’ หรอกใช่ไหม? หากคุณยังเห็นความเป็นพี่น้องระหว่างประธานลู่สำคัญอยู่ ได้โปรดละเว้นจากการกระทำที่ไม่จำเป็นซึ่งอาจทำให้เพื่อนของคุณไม่พอใจ …ช่วยมีจิตสำนึกขั้นพื้นฐานด้วยเถอะค่ะ ” เล็กซี่พูดในครั้งเดียวจบ ใบหน้าเย็นชาของเธอไม่ขยับ ขณะที่เธอพูดความคิดเห็นของเธอต่อการกระทำของอีธาน เธอไม่สนใจระบบและงานของมันอีกต่อไปแล้ว

หากมีอะไรที่เธอเกลียดมันมากที่สุด คือการถูกล้อเล่นกับความรู้สึก แม้ว่าเธอจะไม่สามารถเอาชื่อเสียงที่เสียหายของเธอมากดข่มได้ แต่เธอก็ยังคงมีความภาคภูมิใจในตัวเธอเองมากอยู่เหมือนกัน จนเธอมองว่าอีธานลู่กำลังดูถูกเธออยู่ และมองเธอเป็นคนที่หลอกง่าย

ทั้งก่อนหน้านี้เธอเกลียดการถูกกระทำแบบนั้น แล้วยังไง? หลังจากทุกอย่างเกิดขึ้นระหว่างเธอกับมอริส เล็กซี่ก้ยิ่งเกลียดมันมากขึ้นไปอีก ดังนั้นเธอไม่อาจทนกับการเสแสร้งแกล้งทำของอีธานอีกต่อไป หากมันจะเหยียบย่ำศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่ของเธอ

อ่อนไหว? ใช่  เล็กซี่ค่อนข้างอ่อนไหวมากขึ้นโดยเฉพาะตอนนี้ที่ทุกวันยังคงต้องดิ้นรนเพื่อให้เธอยอมรับตัวเองด้วยใจจริง และประยุกต์ใช้ประสบการณ์ที่เธอเรียนรู้จากบทเรียนอันเลวร้ายที่เรียกว่าความเป็นจริง

หลังจากที่เล็กซี่ระเบิดออกมา เธอก็ผละออกอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะหันหลังให้กับชายคนนั้นและถอยห่างจากเขาไป

อีธานยืนอยู่บนพื้นตรงนั้น ขณะที่เขาจ้องมองลงไปที่มือของเขาที่ถูกปัดด้วยความรังเกียจ ด้วยเหตุผลบางอย่างเขาไม่รู้สึกขุ่นเคืองกับคำพูดของเล็กซี่ แต่เขารู้สึกประหลาดใจแทน

เขารู้ว่าบางครั้งเขาก็เอาแต่ใจและมักจะล้ำเส้นคนอื่นไปก่อนที่เขาจะรู้ตัว อย่างไรก็ตามเนื่องจากเขามักจะเพิกเฉยไปกับมันและไม่มีผู้หญิงคนไหนพูดถึงความไม่พอใจของพวกเธอต่อการกระทำของเขามันจึงกลายเป็นนิสัยเสียแบบนี้

ดังนั้นโดยไม่ได้คำนึงถึงปัญหาใด ๆ ที่เล็กซี่กำลังเผชิญอยู่ในขณะนี้ เขาเพิ่งเริ่มต้นด้วยความปรารถนาที่เห็นแก่ตัวที่จะเติมเต็มความสนุกสนานของตัวเขาเอง แต่อาจจะทำให้กับเธอรู้สึกแย่ในทางกลับกัน

เมื่อตระหนักถึงความผิดของตัวเอง อีธานลู่จึงกำมือไว้เป็นกำปั้นในขณะที่เขาขบฟันแน่น เมื่อมองไปยังจุดที่เล็กซี่มุ่งหน้าไป เขาก็รีบวิ่งไปตามเธออย่างเร่งรีบ

—–

“ จือ…เธอโกรธเหรอ?” ชูรูที่หลีกเลี่ยง ‘การพูดคุยเรื่องระบบ’ และถามเล็กซี่อย่างกังวล เธอขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเล็กซี่จะไม่ตอบสนอง อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่เล็กซี่ มีอยู่ในตอนนี้ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมชูรูจึงค่อนข้างระมัดระวังคำพูดของเธอ

“ เล็กซี่, ชู…” ชูรูที่ถูกเมินหนีและโอบแขนสั้น ๆ ไว้ที่คอของเล็กซีราวกับว่าเธอกำลังปลอบใจ

การกระทำของเกี๊ยวน้อยหยุดการก้าวเดินของเล็กซี่ เธอลูบแก้มของชูรูด้วยนิ้วชี้ราวกับยืนยันให้เธอมั่นใจ ” ฉันไม่เป็นไร ” ก่อนที่เธอจะเดินทางต่อไปยังลานจอดรถของโรงแรมหรู

“ คุณหนูหยาง – เดี๋ยวก่อน!” จากระยะไกล เล็กซี่ได้ยินเสียงที่เหนื่อยล้าของอีธานซึ่งทำให้เธอตกตะลึงเล็กน้อย เธอหันหลังกลับแล้วพบว่าอีธานกำลังวิ่งมาเพื่อไล่ตามเธอ เมื่อเขามาถึงจุดที่เธอยืนอยู่ คิ้วของเล็กซี่ก็ขมวดย่นด้วยความสับสน เธอไม่คาดคิดว่าอีธานลู่ตามมา แม้จะมีคำพูดรุนแรงที่เธอพูดไปก่อนหน้านี้

เนื่องจากเธอรู้สึกไม่พอใจกับการกระทำของอีธาน เมื่อนึกย้อนไปเล็กซี่ก็เห็นความผิดพลมาดของตัวเอง ด้วยการพูดหยาบคาบกับเขาเช่นนั้นโดยไม่คิดถึงผลที่ตามมา สุดท้ายแล้วอีธานลู่ก็ยังคงเป็นทายาทของตระกูลลู่ ซึ่งมีฐานะทางสังคมสูงกว่าตระกูลหยาง

” ประธานลู่ทำไม -” เช่นเดียวกับที่เล็กซี่ตั้งคำถามของเธอ อีธานลู่ก็ยกมือขึ้นและวางฝ่ามือทั้งสองเข้าหากันในท่าอธิษฐาน

“ ขอโทษครับ ” คำแรกของอีธานเป็นคำขอโทษที่จริงใจซึ่งคล้ายกับเด็กที่ขอการให้อภัย แม้ว่าวิธีการขอโทษของเขาจะค่อนข้างแปลกสำหรับอายุของเขา แต่ก็เพียงช่วงเวลาสั้นๆที่คิดเช่นนั้น เล็กซี่ก็เห็นความซื่อสัตย์ของเขาด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างมีเสน่ห์ของเขาโดยที่หลับตาลง

” ฟู–” หลังจากนั้นไม่นาน เล็กซี่ก็กัดริมฝีปากล่างเพื่อยับยั้งตัวเองไม่ให้หัวเราะออกมาดัง ๆ ด้วยเหตุผลแปลก ๆ เธออยากจะถามชูรูว่าจิตใจของชายตรงหน้านี่กลายเป็นเด็กจริง ๆแล้วหรือไม่