The rise of the white lotus - ตอนที่ 40 ให้และรับการเชื่อมต่อระหว่างกัน

ตอนที่40 ให้และรับการเชื่อมต่อระหว่างกัน

เมื่อเห็นเกี๊ยวนอนบนตักขณะตัวสั่น เล็กซี่ค่อนข้างกังวลกับเกี๊ยวน้อยตรงหน้า โดยลืมไปว่าเธอน่าจะปลอดภัยที่สุดเพราะเธอสามารถบินไม่ไหนก้ได้ อนิจจาก่อนที่เล็กซี่จะปลอบใจเธอเกี๊ยวตัวน้อยก็บินตรงหน้าเธอพร้อมกับใบหน้าแดงก่ำ

” ชูวว ~! มีคนเลวอยู่ทุกที่ แล้วมีปืนด้วย! ฉันได้กลิ่นของความสับสนวุ่นวายชู ~! น่ากลัวมาก ~!” ชูรูโพร่งออกมาในครั้งเดียว อนิจจาไม่เหมือนที่เธอกล่าวอ้างว่าเธอกลัวอย่างที่เธอบอกเล็กซี่ จากท่าทางของเธอมันออกจะค่อนข้างตื่นเต้นจนถึงขั้นทำให้ตัวสั่น

เมื่อเห็นเช่นนี้ เล็กซี่ก็ค่อยๆกลอกตาขณะที่เธอค่อยๆปิดตาลง เธอรู้สึกปวดหัวเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าไม่มีใครสามารถได้ยินหรือสัมผัสชูรูได้ ยิ่งไปกว่านั้นสาเหตุของการหายตัวไปอย่างกะทันหันของเธอยังวนเวียนอยู่ในความคิดของเล็กซี่

ชูรูหันไปสนใจชายร่างใหญ่ที่มีหน้ากากหัวลูกแมวซึ่งทำให้ดวงตาที่แวววาวของเธอเปลี่ยนไปอีกระดับด้วยความตื่นเต้น “ บอสทีโตะ ชู ~!” เธอบินไปหาชายที่ชื่อ ทีโตะ โดยที่ร่างกายครึ่งหนึ่งของเธอเคลื่อนไหวไปด้านข้างเหมือนลูกสุนัขที่กระดิกหาง

‘ ทีโตะ? ตัวเล็ก? รู้จักกันด้วยเหรอ? ‘ เมื่อได้ยินว่าชูรูรู้จักชื่อชายคนนั้นเธอจึงถามด้วยความอยากรู้

“ฉันกำลังตามพวกเขาอยู่ชู! เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังกำจัดคนเลวที่พยายามทำร้ายแขกทุกคนของเจ้าภาพงานเลี้ยงนี้ชู ~!” ชูรูเอ่ยออกมาขณะที่เธอยังคงสแกนร่างกายของทีโตะ

‘ เขาพูดความจริงสินะ … ‘

” แน่นอนชู ~! ฉันรู้สึกได้ถึงอันตรายและฉันต้องสำรวจว่าพี่สาวของฉันจะไว้ใจคนไม่ผิด… คุณตายไม่ได้ชู ~!” คราวนี้ชูรูหันหน้าไปทางเล็กซี่และยิ้มอย่างสดใส อันที่จริงชูรูรู้ว่าเธอยังไม่มีประโยชน์สำหรับเล็กซี่ อย่างไรโฮสต์ของระบบซึ่งก็คือเล็กซี่ ก็ยังคงไม่เต็มใจที่จะมอบหัวใจทั้งหมดให้กับงานของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถใช้ประโยชน์จากที่เรียกว่าระบบได้อย่างเต็มที่ – กฎพื้นฐานของการให้และรับการเชื่อมต่อระหว่าง ระบบและโฮสต์

อย่างไรก็ตามเนื่องจากชูรู เริ่มชอบเล็กซี่และจะปฏิบัติต่อเธออย่างดี แม้ว่าจะไม่ปฏิบัติตามกฎของระบบ เธอก็ทำตามความตั้งใจของตัวเองเพื่อเห็นแก่ ‘พี่สาว’ ของเธอ

เมื่อได้ยินคำพูดของชูรู  ด้วยเหตุผลบางอย่างเล็กซี่ก็รู้สึกโล่งใจ ก่อนหน้านี้แม้ว่าเธอจะตื่นตระหนก แต่เธอก็นึกถึงหน้าที่ของชูรูเพราะเธอมักจะลืมไปว่าเกี๊ยวตัวเล็ก ๆ ไม่สามารถถูกทำอันตรายได้

“ ว่าอย่างไรครับคุณลู่ ? ” หลังจากนั้นไม่นานทีโตะถามอีธานถึงการตัดสินใจของเขา

” เสี่ยงเหรอ เหอะ แล้วยังไงถ้าฉันจะออกไปจากที่นี่ ” อีธานลู่เรียกร้องอย่างมีสิทธิ์ แม้ว่าผิวของเขาจะซีดเล็กน้อยด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุ แต่สีหน้าเคร่งขรึมของเขาก็มีความต้องการและครอบงำ

ชายคนที่ชูรูเรียกว่าทีโตะเห็นได้ชัดว่ากำลังแก้ไขปัญหาของอีธาน ก่อนที่เขาจะถอนหายใจหนัก ๆ จากนั้นเขาก็ดึงกริชเล่มเล็กออกมาจากด้านหลังและเลื่อนไปทางด้านข้างของอีธาน ที่ซึ่งมือที่ถูกมัดของเขาเอื้อมไปได้

เพียงเสี้ยววินาทีอีธานลูรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ชายคนนี้ยอมทำตามข้อเรียกร้องของเขา เขาแค่ทดสอบความอดทนของชายคนนั้นและโน้มน้าวใจว่าเขาจะกล้าปล่อยพวกเขาไปหรือไม่ อนิจจาเมื่อเห็นว่าชายร่างใหญ่เห็นด้วยเร็วแค่ไหนมันก็ยิ่งทำให้ความสงสัยของอีธานสูงขึ้น

” เราสามารถป้องกันคุณจากอันตรายได้หากคุณอยู่ที่นี่ แต่ถ้าคุณออกไปเราจะไม่กังวลเรื่องความปลอดภัยของคุณอีกต่อไป” ทีโตะเตือนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดประตูและจากไป

เล็กซี่ที่สังเกตเห็นสถานการณ์เธอลดสายตาของเธอไปยังกริชที่แหลมคมข้างๆอีธาน เมื่อเห็นเขาเอื้อมมือไปหากริชเธอก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่อีธานสามารถเฉือนเชือกได้ในครั้งเดียว เมื่อนึกถึงวิธีที่เขาพยายามกำจัดผู้ชายก่อนหน้านี้เธอสามารถบอกได้ว่าอีธานค่อนข้างเข้มแข็งที่จะซื้อเวลาให้เธอ

มันบังเอิญมากที่เขาเอาชนะได้ ในขณะที่คนที่จับพวกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้มากกว่า นอกจากนี้จิตใจของเธอก็ทำงานผิดปกติในเวลาเดียวกัน ซึ่งทำให้เธอล้มเหลวในการหลบหนีจากการช่วยเหลือนี้

หลังจากมือของเขาถูกปลดปล่อยได้สำเร็จ อีธานก็ไม่เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียวและปลดเชือกเท้าของเขา ก่อนที่จะหันไปหาเล็กซี่ โดยไม่มีคำพูดจากทั้งคู่ข้อมือและเท้าของเล็กซี่ก็ถูกปลดออกเช่นกัน

“ ผมไม่รู้ว่าเราจะเชื่อใจเขาได้ไหม แต่ถ้าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง ผมคิดว่าเราต้องอยู่ในนี้นานขึ้นอีกสักหน่อย…” อีธานอธิบายในขณะที่หายใจเข้าอย่างหนักและเม็ดเหงื่อเริ่มก่อตัวบนหน้าผากของเขา เมื่อเห็นความผิดปกตินี้ คิ้วของเล็กซี่จึงขมวดเข้าหากัน

” คุณสบายดีหรือแน่นะ? ” โดยไม่ต้องคิดนานเกี่ยวกับเรื่องนี้ มือของเล็กซี่ก็ยกขึ้นและเชยคางของอีธานเพื่อให้เธอเห็นเขาอย่างชัดเจน โชคดีที่อีธานไม่ได้แกล้งเธอเหมือนปกติในขณะที่เขาฝืนยิ้มด้วยความมั่นใจและพยักหน้า

” ไม่ คุณต้องออกไปจากที่นี่นะชู ~! ฉันจะกลับมาบอกว่าถนนปลอดภัยเมื่อไหร่ ” ชูรูเสนอด้วยความมุ่งมั่น เมื่อเห็นว่าชูรูจริงจังแค่ไหน เล็กซี่ก็รับฟังคำแนะนำของเธอ มอบความไว้วางใจให้อย่างเต็มที่กับเกี๊ยวตัวน้อย

“ไม่ ฉันคิดว่าเขาไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เราคิด แต่ … เราต้องออกไปจากที่นี่” เล็กซี่จ้องมองผิวขาวซีดของอีธานด้วยความตั้งใจจริง ในใจของเธอความตั้งใจของชูรูนั้นน่าเชื่อถือและบริสุทธิ์ ซึ่งค่อนข้างจริง อย่างไรก็ตามเมื่อชูรูได้ยินว่าเล็กซี่รับคำฟังแนะนำของเธอแววตาที่ซุกซนเล็กน้อยก็กระพริบไปทั่วดวงตาของเธอราวกับว่ากำลังมองเห็นสถานการณ์ที่ดีในใจของเธอ

ชูรูหัวเราะคิกคักอยู่ข้างในขณะที่ยืนอยู่บนตัวของเล็กซี่ ‘ ฮิฮิ มาดูกันว่าครั้งนี้พี่สาวของฉันจะสะสมคะแนนได้กี่คะแนน’