The rise of the white lotus - ตอนที่ 62 เตะลูกบอลของนายนั่นแทน

ตอนที่ 62 เตะลูกบอลของนายนั่นแทน

ครั้งนี้ไม่เหมือนกับการเตรียมตัวของเล็กซี่ที่คิดว่าจะใส่เสื้อผ้าอะไรทุกครั้งที่ออกไปข้างนอก คราวนี้เธอเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนส์เรียบง่ายที่เธอพบว่าเข้ากับรองเท้าผ้าใบสีขาวของเธอ จากนั้นเธอก็คว้าเสื้อโค้ทแบบสุ่มท่ามกลางเสื้อโค้ทที่สวยงามของเธอ ก่อนที่จะหยิบกุญแจและกระเป๋าเงินก่อนจะออกไป

เล็กชี่รู้ดีว่าเธอต้องทำงานอย่างหนักในการเจรจากับมอริสหลิวครั้งนี้ เพื่อปล่อยเธอและครอบครัวไปจากการถูกสาปแช่ง หากเธอไม่รับโทรศัพท์หรือปฎิบัติตามข้อเรียกร้องของในตอนนี้

ถ้ามอริสหลิวได้เห็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดของเธอแล้ว เล็กซี่ก็เหมือนกัน เธอรู้ว่าอดีตคู่หมั้นของเธอมีความสามารถอะไร เพียงแค่คําพูดจากเขาคําเดียว ก็ทําให้ตระกูลหยางของเธอพังทลายลงได้

ดังนั้นแม้ว่าเธอจะลังเลใจอย่างมากที่จะพบกับมอริสหลิว แต่เธอก็ต้องไป เธอจนมุมแล้วและไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะบ่นอะไรได้

เล็กซี่วิ่งไปที่จอดรถของคฤหาสน์หยางโดยไม่เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว เธอกระโดดขึ้นรถคันหรูของเธอก่อนที่จะเร่งเครื่องออกไป

คุณควรสงบสติอารมณ์หน่อย” ชูรูพิมพ์และมองผ่านหน้าต่าง

ฉันกําลังพยายามสงบสติอารมณ์อยู่ชูรู แต่นี่..สิ่งที่เขากําลังทําอยู่คือการพยายามดึงเล็กซี่ที่เขารู้จักในอดีตออกมา “ เล็กซี่กัดฟันด้วยความโกรธ ขณะที่เธอเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วราว กับว่าเธอกําลังปล่อยอารมณ์ขุ่นมัวออกมาพร้อมกับรถที่ขับเร็วขึ้น

เธอต้องการเริ่มต้นชีวิตใหม่โดยไม่มีมอริส หลีกหนีจากอดีตที่เลวร้าย และมีชีวิตที่มีความสุขและดีขึ้น อนิจจาเมื่อเธอต้องการเพียงแค่ความสงบของเธอ มอริสหลิวก็โทรหาเธอกลางดึกและสั่ง

ทําไมเขาต้องทําเรื่องให้มันยุ่งยาก ทั้งที่เธอก็ให้ความสงบสุขที่เขาต้องการมาตลอดแล้วไง? ดังนั้นเล็กซี่จึงรู้สึกอยากจะทําให้ทุกอย่างชัดเจนกับมอริส ว่าเธอไม่ได้มีเจตนาทําเรื่องบ้าบออย่างที่เธอเคยทํามาก่อน

เล็กซี่มาถึงตึกขนาดใหญ่ของหลิวคอเปอเรชั่น ตอนนี้ยังพอมีพนักงานสองสามคนอยู่ข้างใน แต่พวกเขานั้นรู้ว่าต้องทําตัวยังไง แม้ว่าพวกเขาจะเห็นหรือได้ยินอะไร ภายในอาคารนี้จะไม่มีใครพูดถึง การมาเยี่ยวเยือนของเธอในเวลากลางคืนนี้

ไม่เหมือนกับการพบกันครั้งสุดท้ายของเล็กซี่ เมื่อเธอมาพบกับมอริส และวิธีที่ได้เข้าพบพร้อมกับอีธานลู่ก็ต่างกัน คราวนี้เจ้าหน้าที่ปล่อยเธอราวกับว่าพวกเขากําลังรอการมาถึงของเธอ

เล็กซี่มุ่งตรงไปที่ลิฟต์และกดหมายเลขชั้นบนสุดซึ่งเป็นที่ทํางานของมอริสหลิว

” ฉันเสียใจจริงๆที่ใช้ทักษะเพียงครั้งเดียวของฉันไปแล้ว ฉันควรจะเตะลูกบอลของไอ้คนชั่วร้ายนั่นแทนชู” ชูรูพึมพําขณะที่เธอบินไปข้างๆเล็กซี่

“ ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วใช่ไหม ว่าทําไมเธอถึงต้องถูกลงโทษ” เล็กซี่ตอบด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง เธอเหลือบมองขึ้นไปที่ตัวเลขเคลื่อนที่และเห็นว่าเธอใกล้ถึงชั้นบนสุดแล้ว

ในไม่ช้าเล็กซี่ก็ได้ยินเสียง “ ติ้ง ” ที่บ่งบอกว่าเธอมาถึงที่หมายก่อนที่ลิฟต์จะเปิดออก

เล็กซี่หายใจเข้าออกอย่างหนักเพื่อทําให้เส้นประสาทที่ตึงเครียดและหัวใจที่เต้นแรงของเธอสงบลง เธอต้องทําให้หัวของเธอโล่งก่อน หากเกิดเธอกระทําก้าวร้าวแล้วละก็อาจทําให้ความพยายามของเธอครั้งนี้ล้มเหลวก็เป็นได้

เมื่อเห็นว่าห้องเลขาว่างเปล่า เล็กซี่จึงมุ่งตรงไปที่ประตูหน้าห้องทํางานมอริสทันที

ใจเย็น ๆ ใจเย็น ๆ … เล็กซี่พูดซ้ำ ๆ ข้างในก่อนที่เธอจะเคาะประตูสามครั้ง

“ใจเย็น ๆ ชู ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะคอยด่าเขาให้ชู” ชูรูกอดอกขณะที่เธอนวดไหล่ขวาของเล็กซี่ ราวกับว่าเธอกําลังปรับสภาพนักมวยก่อนขึ้นชก

” เข้ามา ” หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเมื่อเสียงเคาะของเธอหายไป มอริสก็ตอบมาแผ่วเบาแต่ก็เย็นชา เล็กซี่หายใจออกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะผลักประตูให้เปิดออก

ขณะที่เล็กซี่เข้าไปในห้องทํางานภายในที่กว้างขวาง แต่เรียบง่ายของมอริสหลิว เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นเหนือกองเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะทํางาน

เมื่อพิจารณาผู้หญิงที่เข้ามาในห้องทํางานของเขา มอริสหลิวก็ขมวดคิ้วเมื่อเห็นชุดของเธอ เขารู้จักเล็กซี่มากกว่าใครและเมื่อมองย้อนกลับไป เธอจะไม่สวมใส่เรียบง่ายเหมือนเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยีนส์เดนิมและรองเท้าผ้าใบสีขาวแบบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเธอมาพบเขา

เธอมักจะสวมเสื้อผ้าที่มีสง่าราศี จับคู่กับเครื่องประดับราคาแพง แต่ตอนนี้เหมือนกับว่าเธอรีบมาโดยมัดผมเป็นแค่หางม้าง่ายๆ

“ ประธานมอริสหลิว ถ้าคุณไม่รังเกียจที่ฉันจะถาม ฉันขอทราบจุดประสงค์ของการโทรอย่างกะทันหันตอนดึกได้ไหม” เล็กซี่ยืนอย่างมั่นคง ขณะที่เธอจ้องมองตรงไปที่ดวงตาที่แกะสลักอย่างสมบูรณ์แบบของมอริสหลิว แน่นอนว่าเขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาที่สุดและประสบความสําเร็จมากมายกว่าใครที่เธอเคยพบเจอ ท้ายที่สุดแล้ว เธอจะไม่ตกหลุมรักเขาเลยถ้าหากเขาไม่ใช่ “ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ” ที่เหมาะกับเธอ

อย่างไรก็ตามมอริสหลิวไม่ตอบทันที ในขณะที่เขามองเธอจากบนลงล่างโดยมีเพียงดวงตาของเขาที่ขยับเท่านั้น เขาวางฝ่ามือไว้บนที่เท้าแขนของเก้าอี้บริหาร และค่อยๆยืนโดยไม่พูดอะไร

เขาก้าวช้าๆมายังข้างหน้าของเธอ ซึ่งทําให้เล็กซีกํามือของเธอแน่น

“เฮ้ ถ้านายกล้าเข้ามาล่ะก็ ฉันจะต่อยนายไปลงนรกแน่!” ชูรูตะโกนขณะชี้นิ้วเล็ก ๆ ไปทางมอริสหลิวที่กําลังใกล้เข้ามา