The rise of the white lotus - ตอนที่ 67 ผมคิดว่าเราควรจะไปเดทกันนะ

ตอนที่67 ผมคิดว่าเราควรจะไปเดทกันนะ

“เอ่อ ฉันไม่ใช่แฟนของเขา.เราเป็นแค่เพื่อน” เล็กซี่แก้ไขเมื่อเธอได้ยินคําพูดของชานอนิจจาชานเพียง แต่มองเธอด้วยสายตาที่ไม่มั่นใจ ราวกับว่าเขากําลังพูดว่า คุณไม่ต้องโกหกผมหรอก1ซึ่งทําให้ริมฝีปากด้านข้างของเธอกระตุก

“ เอ่อ ใช่แล้ว นี่ชานเป็นน้องชายของฉันเอง “ อีธานแนะนําชานด้วยรอยยิ้มกว้างที่ดูเหมือนจะไม่มีใครสามารถว่าเขาได้ เขากล่าวเสริมว่า

“และนี่คือเล็กซี่เอ่อ เพื่อนของฉัน”

ชานก้มหัวให้เธอเล็กน้อย ซึ่งเธอก็ทําได้เช่นกันหลังจากนั้น เล็กซี่ก็เอียงศีรษะไปด้านข้างเล็กน้อยพร้อมกับมองด้วยใบหน้าสงสัย

” พี่ชาย? ” จากความรู้ของเธออีธานลู่เป็นนายน้อยคนเดียวของตระกูลลู่ ทายาทของตระกูลอู่ดังนั้นนั่นหมายความว่าชานเป็นลูกนอกสมรสใช่ไหม? อนิจจาเมื่อสแกนใบหน้าของพวกเขาทั้งสองแล้ว พวกเขาก็ไม่มีจุดคล้ายคลึงกันตรงไหน ทําให้เธอได้ข้อสรุปว่า อาจเป็นไปได้ว่าพวกเขามีความเป็นพี่น้องที่สนิทกัน แต่ทําไมนายน้อยของตระกูลสู่ถึงตีสนิทกับคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องวงการ?

เมื่อนึกถึงความหายนะของเธอ เล็กซี่ก็ถูกตบด้วยความเป็นจริงอันโหดร้ายของบรรทัดฐานของสังคม ที่อยู่ในบันไดทางสังคมชั้นนํานั้นไม่มีเพื่อนแท้ มีเพียงแค่การเชื่อมต่อที่สามารถเป็นประโยชน์ซึ่งกันและกันได้ ดังนั้นแม้ว่าอีธานจะเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี แต่เขาก็รู้จักมันดี

” อ่าฮะ เราเป็นพี่น้องกัน!” อีธานยิ้มกว้างเมื่อเขาประกาศออกมา แล้วก็ดึงดูดความสนใจของลูกค้าเพียงไม่กี่คนในร้าน

” เกอ คุณหนูหยาง ไปนั่งที่คุณก่อนเถอะ ” ชานเอ่ยปัดอีธานด้วยน้ําเสียงลําบากใจ แล้วแสดงท่าทางให้พวกเขานั่งลง ซึ่งเล็กและอีธานก็เห็นด้วย

ขณะที่เล็กซี่วางก้นของเธอบนเก้าอี้ไม้ เธอวางศอกไว้บนพื้นโต๊ะจากนั้นก็ขบกรามของเธอในขณะที่ขมวดคิ้ว

” คุณมีน้องชาย? ”

” อืม” อีธานพยักหน้าพร้อมกับยิ้มที่ดวงตาของเขา ซึ่งดูเหมือนว่ามันใกล้จะปิดแล้วเขาเอาฝ่ามือประคองแก้มแดงระเรื่อและเพ่งความสนใจไปที่หญิงสาวที่นั่งตรงข้ามเขา

” ไม่ใช่ทางสายเลือดหรอก ” ชานที่วางเมนูลามิเนตชิ้นเล็กไว้บนโต๊ะส่ายหัวด้วยความพ่ายแพ้ เมื่อรู้ว่าอีธานลู่จะไม่อธิบายตัวเอง เขาเป็นแบบนั้นมาโดยตลอดเท่เกินกว่าจะใส่ใจและสนใจว่าใครจะเข้าใจผิดหรือไม่

“ คุณไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผมเลยเหรอ? โอ้ เพราะมอริสใช่ไหม” อีธานขมวดคิ้วแล้วพยักหน้าอย่างรู้ทัน เมื่อเขานึกถึงความสนใจเพียงอย่างเดียวของเล็กซี่ ส่วนหนึ่งของเขางุนงงเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ใครจะสนล่ะ มันไม่เหมือนกับว่าเขากําลังฟังเกี่ยวกับเรื่องนี้เหรอ? ถึงอย่างนั้นเขาก็คิด

” นายภารกิจแรกอิจฉาแหละชู !” ชูรูใช้เท้าเล็ก ๆ ของเธอเดินบนโต๊ะอย่างวุ่นว่าย ขณะที่เธอจ้องมองไปที่อีธานและคําพูดเจ้าเล่ห์ของเขา

” ใช่ มันเป็นเพราะเขา แต่ได้โปรดอย่าถามฉันเรื่องนั้น เพราะนั่นเป็นสิ่งที่น้อยที่สุดที่คุณต้องรู้ ”เล็กซี่กลอกตาของเธอขณะที่เธอไปถึงเมนูลามิเนตและมองผ่านมันไป เธอรู้เรื่องเล็กน้อยเกี่ยวกับอีธานคู่แน่นอน อย่างไรก็ตามสัญชาตญาณของเธอบอกให้เธอไม่เปิดเผยความจริงกับเขาเธอ พูดต่อว่า

” เหมือนเดิมค่ะ” เนื่องจากเล็กซี่เป็นลูกค้าประจํา ชานจึงรู้จักอาหารจานโปรดของเธออยู่แล้วเพียงแค่ว่าพวกเขาไม่เคยโต้ตอบมาก่อนนอกจากรับคําสั่งของเธอและเสิร์ฟให้เธอเท่านั้น

” เอาล่ะเกอ แล้วพี่ล่ะ “ ชานขยับตัวจ้องมองไปยังทิศทางของอีธานอนิจจาก่อนที่อีธานจะตอบกลับลีชีก็พูดขึ้นก่อน

” อะไรก็ได้ที่จะช่วยให้เขามีสติขึ้น ได้โปรด

ชานหันสายตาจากเล็กซี่ไปที่สีหน้าเฉยเมยของอีธาน ก่อนที่เขาจะพยักหน้าด้วยความกลัว

“ อ่า…ขอให้สนุกกับการออกเดทของพวกคุณนะ” หลังจากที่เขาจดคําสั่งของพวกเขาชานก็หยอกล้อกับอีธานก่อนที่เขาจะเร่งออกไป

“ ทําไมเขาถึงคิดว่าเราเดท? ” เล็กซี่เหลือบมองไปที่ร่างที่กําลังหลบหนีไปของชาน แล้วขมวดคิ้ว

“ ผมคิดว่าเราควรจะไปเดทกันนะ….ทําความรู้จักกันไง” อีธานเสนอโดยไม่ละสายตาไปจากเธอ แม้จะมีอาการเมาเล็กน้อยเขาสามารถมองเห็นทุกการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อใบหน้าและดวงตาที่สั่นไหวของเธอ ริมฝีปากสีพลัมชมพูผ่อนคลายเมื่อเห็นการแสดงออกที่ไม่สู้ดีของเธอที่เขาคาดหวัง อีธานยิ้ม

” เดทมิตรภาพ “

“เฮ้! อย่าทําร้ายตัวเองนะซู !” รอยยิ้มที่เปล่งประกายของชูรุค่อยๆหายไปและแสยะด้วยความตกใจ

“ ตอนนี้เราไม่ทํามันอยู่แล้วเหรอ?” เล็กซี่ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่ออีธานชี้แจงว่าเขาหมายถึงอะไร

เนื่องจากตอนนี้เธอมีงานที่จะต้องทําให้เขาตกหลุมรักเธอ อนิจจาเธอรู้ว่ามันจะไม่ได้ผลหากพวกเขาออกเดทในทันที มันจะช่วยลดโอกาสในการทํางานให้เสร็จเพราะเธอเชื่อว่าอีธานจะเบื่อถ้าเธอตกลงทันที ยิ่งไปกว่านั้นเธอพอใจกับความก้าวหน้าของเธออยู่แล้วดังนั้นเธอจึงเพิกเฉยต่อ การหยอกเย้าอย่างไม่พอใจของชูรูที่อยู่กลางโต๊ะ

“งั้นบอกฉันหน่อยสิ” เล็กซี่กําลังจะถามความสัมพันธ์ของอีธานกับชาน และความเกี่ยวข้องของเขากับร้านอาหารเล็ก ๆ แห่งนี้เธอหยุดกลางคันขณะที่อีธานพูดในเวลาเดียวกัน

“งั้น อะไรคือสุภาพสตรีก่อนเลย” อีธานหัวเราะเบา ๆ และเอาคางไปข้างหน้าบ่งบอกว่าเธอพูดก่อน