The rise of the white lotus - ตอนที่ 87 ถ้าเป็นคุณ ... ใช่ ผมคิดว่าได้

ตอนที่87 ถ้าเป็นคุณ … ใช่ ผมคิดว่าได้

ในช่วงเวลาสามวันที่ผ่านมา อีธานลู่ไปที่ในต์คลับต่าง ๆ เพื่อ ค้นหาวิญญาณที่หายไป” ของเขา แต่ไม่เป็นประโยชน์อะไรเลย มันไม่เพียงพอต่อความสนุกที่เขากําลังตามหา ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจว่าแทนที่จะพยายามเปลี่ยนอาร์มแปลกๆว่างเปล่าที่มักมาหาเขาทุกครั้ง ทําไมถึงไม่ทําให้ตัวเองยุ่งจนเลิกคิดไปเองล่ะ

การตัดสินใจครั้งนี้ได้ผล ในขณะที่อีธานเพียงแค่คิดถึง เล็กซี่ที่ขี้เมา เล็กซี่ที่เปลือยเปล่า เล็กซี่ที่น่ารัก และเล็กซี่คนตะกละ แม้ว่ามันจะไม่รุนแรงเท่าเมื่อเขาไม่ได้ทําอะไร

” เอกสารนี้ส่งมาจากเอ็ลเดอร์เดนนิสลู่ ” กระแอมไอเล็กน้อย ลิริคเจียงผู้ช่วยของอีธานส่งเอกสารที่เขาถือแน่นให้

เมื่อได้รับเอกสารร่างจากลุงคนโปรดของเขา อีธานลู่ก็มองผ่านเอกสารคร่าวๆก่อนที่จะปิดมัน อีกครั้งพร้อมกับถอนหายใจ

เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ผู้บริหารที่นุ่มสบายขณะหลับตาและนวดกระบอกตาของเขา ในทางกลับกัน ลิริคเจียงสังเกตเห็นท่าทางอย่างเงียบ ๆ หลังจากที่เจ้านายอ่านเอกสารที่ให้ไป

เนื่องจากเป็นเอกสารสําคัญดังนั้นลิริคเจียงจึงเพียงแค่เหลือบดูก่อนที่จะส่งต่อให้อีธานลู่ เนื่องจากยังต้องการการอนุมัติจากเขาในฐานะประธานคนต่อไปของบริษัทนี้

“ คุณคิดว่าคนๆหนึ่งกําลังจะทําอะไรอยู่ตอนนี้ “ ทันใดนั้นอีธานลู่ก็ถามขึ้นโดยยังคงนวดตาที่ปิดอยู่

“ฮะ?” ลิริคงงงวย คิ้วขมวดเมื่อได้ยินคําถามที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับบริษัทในตอนนี้

” คนๆหนึ่ง? คนนั้นคือใคร? เขาถามตัวเองจากในใจและพยายามถอดรหัสความหมายของเจ้านายหนุ่ม ลิริคเจียงรู้สึกงุนงงอย่างที่เขาไม่เข้าใจ

” ฉันหมายความว่า ตอนนี้คุณคิดว่าคน ๆ หนึ่งกําลังทําอะไรอยู่” เมื่อถามคําถามของเขาซ้ำๆ อีธานลู่รู้ดีว่าคําถามของเขาคลุมเครือเกินกว่าจะได้คําตอบ เพราะเขาจงใจระบุว่า ” คนๆหนึ่ง “ แทนที่จะเป็น ” บุคคลนั้น ” เพื่อปกปิดว่าเขากําลังคิดถึงใคร

“ เอ่อ…นายน้อย คุณอยากทําอะไรที่คุณมักทําตอนนี้เหรอ? หรือประสิทธิภาพการทํางานของคุณหมดอายุแล้ว?” สมมติว่าอีธานลู่กําลังถามว่าคนอย่างเขาทําอะไรในช่วงเวลานี้ของวัน ลิริคเจียงตกใจแทบตาย

แม้ว่ามันจะทําให้เขากังวลจริงๆที่อีธานทําตัวแปลก ๆ แต่นี่เป็นความรับผิดชอบของเขาและไม่เสียเวลาไปกับการเข้าคลับ! ท้ายที่สุด ถ้าเขาทําแบบนี้ต่อไปโอกาสที่เขาจะได้เป็นประธานตระกูลลู่ก็จะน้อยลงมากกว่าที่เคยเป็นอยู่แล้ว

” เอ่อ ไม่ต้องสนใจฉัน แค่ แค่ปล่อยให้ฉันเป็นแบบนี้ และไม่ต้อง ไม่ต้องคิดว่ามันจะหมดอายุอีก ” อีธานลู่โบกมือไล่ผู้ช่วยของเขาออกไปอย่างหมดแรง ลิริคเจียงก้มโค้งลา

เมื่อลิริคจากไปอีธานลู่ก็ยังคงอยู่ในตําแหน่งนั้นอีกระยะหนึ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจ เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่ข้างโต๊ะทํางาน เขากดหมายเลขศูนย์อย่างไม่เร่งรีบก่อนจะวางไว้แนบหู

สัญญาณดังขึ้นหลายครั้ง แต่อย่างที่เขาคาดไว้ มันไม่ได้มีการรับสายในทันที แต่ถึงกระนั้นอีธา นก็เหนื่อยเกินกว่าที่จะคิดถึงความรู้สึกที่สับสนของตัวเอง และโทรออกหมายเลขของเล็กซี่อีกครั้ง

ไม่คาดคิดว่าเขาจะกดอีกรอบ อีธานลู่ยังคงอดทนรอให้เธอรับสายของเขา อันที่จริงเขาแทบจะกลายเป็นบ้า เมื่อเขาถูกคนที่เรียกว่าเพื่อนทําให้หลงใหลได้ขนาดนี้ แต่ถึงอย่างนั้นการทํางานด้วยแรงจูงใจที่ผิดแปลกก็ทําให้เขาเหนื่อยมากเป็นพิเศษ

เมื่อเขาคิดว่าสายจะถูกตัดออกไปอีกครั้ง อีธานลู่ก็ได้ยินเสียงที่สุภาพของเล็กซี่ ทันใดนั้นริมฝีปากของเขาก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มบอบบาง และไหล่ที่เกร็งของเขาก็ผ่อนคลายราวกับว่าเธอเพียงคําเดียวช่วยบรรเทาความเครียดของเขาแล้ว

เล็กซี่ : ” คะ?”

” หืม หงุดหงิดเหรอ?” เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไป เพราะเขาไม่คาดคิดว่าเล็กที่จะตอบจริงๆ อีธานก็ถามขึ้นตามน้ำเสียงของเธอสื่อ

” คุณรู้ได้ยังไง?” เล็กซี่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เขาสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงที่ผิดปกติของเธอ

“ เรดาร์ของผมถูกเปิดใช้งานแล้วรู้มั้ย…แล้วอะไรที่ทําให้คุณผู้หญิงที่แข็งแกร่งอย่างคุณหงุดหงิดได้กัน” พบว่ามันยากที่จะเชื่อ แต่ความสนใจของอีธานกลับพุ่งพล่านด้วยเหตุผลเบื้องหลังความหงุดหงิดของเธอ

เขาหมุนเก้าอี้ผู้บริหารของตน เขามองไปที่หน้าต่างยาวจากพื้นจรดเพดานซึ่งมองเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามของเมืองที่วุ่นวาย เมื่อหันไปทิศทางที่คฤหาสน์หยางตั้งอยู่ เขาก็รู้สึกว่าระยะห่างระหว่างพวกเขาลดน้อยลง

” เอาล่ะ วันชีทเดย์ของฉันยืดออกไปหลายวันและฉันก็ …. เฮ้ออ น้ำหนักขึ้น” คําพูดของเธอหยุดลงชั่วคราว ในขณะที่เธอคิดว่าจะสารภาพความกระอักกระอ่วนของเธอได้อย่างไร

” พรืด-!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น อีธานก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ขณะที่เขากัดริมฝีปากล่างเพื่อไม่ให้หัวเราะออกมาดัง ๆ

“เฮ้ อย่าหัวเราะนะ!”

“ฮ่า ๆ ขอโทษ แต่ พรืดด” เขาหัวเราะระหว่างหาข้อแก้ตัว แม้ว่าจะล้มเหลวอย่างน่าสังเวชก็ตาม เขาไม่เบื่อที่จะแกล้งเธอในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้

” พระเจ้า! คุณทําให้ฉันหงุดหงิดมากขึ้นเนี่ย! ฉันจะวางสายแล้ว!”

เมื่อเห็นท่าทางที่โมโหของเธอมันทําให้เขาอยากบินไปที่บ้านตระกูลหยาง เพื่อดูว่าเธอมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นมากแค่ไหน จนทําให้เธอหงุดหงิดได้แบบนี้

“ฉันยังเด็ก ฉันยังเด็ก ชิ แค่ต้องไปเผาผลาญไขมัน – นี่แหละวิธีแก้ปัญหา “ เพื่อไม่เธอตัดสายเขา อีธานยอมรับในความพ่ายแพ้ขณะที่เกาขมับของตัวเอง

“ จะให้ผู้ชายพวกนั้นรู้ได้ยังไง ถ้าพวกเขาเห็นฉันเป็นแบบนี้ล่ะก็…” เล็กซี่พูดพึมพํา กับคําพูดเหล่านั้นภายใต้แรงกดดันของราชินีเกี่ยว

ทันทีที่อีธานลู่ได้ยินคําพูดของเธอ รอยยิ้มของเขาก็ชะงักนิ่งก่อนที่มันจะค่อยๆหายไป เขามองไปที่โทรศัพท์ด้วยความตกใจก่อนจะวางมันกลับแนบหูอีกครั้ง

” ผู้หญิงคนนี้! เธอควรจะพูดแบบนั้นจริงๆหรือไง? อีธานประท้วงอยู่ในใจ สําหรับเขาเป็นเรื่องดีที่เขารู้สาเหตุที่แท้จริงของความไม่พอใจของเธอ เขาจึงสามารถก่อวินาศกรรมได้ต่อ

” เฮ้ ผู้ชายชอบผู้หญิงอวบน่า กินไปเถอะ ”

“ เอาจริงดิ? หึ้ยย คุณได้ยินที่ตัวเองพูดไหม? คุณจะตกหลุมรักใครสักคนที่กลิ้งได้เหรอ?” ในทํานองล้อเลียน เล็กซี่ได้ถามอย่างรอบคอบเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะฟังไม่ชัด

“ ถ้าเป็นคุณ ใช่ ผมคิดว่าได้ เขาไม่พูดความในใจออกไป อีธานลู่ยังคงตอบกลับไป

“ อื่ม…ใช่ ถ้าผมชอบ เธอจะตัวเท่าไหนก็ไม่สําคัญ”